Każdy może korzystać z wolności pokojowego zgromadzania się.
2.
Zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób, zwołane w celu wspólnych obrad
lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska.
Art. 2.
Wolność zgromadzania się podlega ograniczeniom przewidzianym jedynie przez ustawy,
niezbędnym do ochrony bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego oraz ochrony
zdrowia lub moralności publicznej albo praw i wolności innych osób.
Art. 3.
1.
Prawo organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności
prawnych, osobom prawnym, innym organizacjom, a także grupom osób.
2.
W zgromadzeniach nie mogą uczestniczyć osoby posiadające przy sobie broń, materiały
wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia.
Art. 4.
Przepisy ustawy nie dotyczą zgromadzeń:
1)
organizowanych przez organy państwa lub organy samorządu terytorialnego,
2)
odbywanych w ramach działalności Kościoła Katolickiego, innych kościołów oraz związków
wyznaniowych,
3)
związanych z wyborami władz państwowych i samorządowych.
Rozdział 2
Postępowanie w sprawach zgromadzeń
Art. 5.
Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń należy do zadań zleconych organów gminy.
Art. 6.
1.
Zgromadzenia organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie
osób, zwane dalej „zgromadzeniami publicznymi”, wymagają uprzedniego zawiadomienia
organu gminy właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia.
2.
Jeżeli zgromadzenia organizowane są w pobliżu siedzib przedstawicielstw dyplomatycznych,
urzędów konsularnych, misji specjalnych i organizacji międzynarodowych korzystających
z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych, organ gminy zawiadamia właściwego komendanta
policji oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
3.
Rada gminy może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie
wymaga zawiadomienia.
Art. 7.
1.
Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość
o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą
zgromadzenia.
2.
Zawiadomienie powinno zawierać następujące dane:
1)
imię, nazwisko, datę urodzenia i adres organizatora oraz nazwę i adres osoby prawnej
lub innej organizacji, jeżeli w jej imieniu organizuje on zgromadzenie,
2)
cel i program oraz język, w którym będą porozumiewać się uczestnicy zgromadzenia,
3)
miejsce i datę, godzinę rozpoczęcia, planowany czas trwania, przewidywaną liczbę uczestników
oraz projektowaną trasę przejścia, jeżeli przewiduje się zmianę miejsca w czasie trwania
zgromadzenia,
4)
określenie planowanych przez organizatora środków służących zapewnieniu pokojowego
przebiegu zgromadzenia oraz środków, o których dostarczenie zwraca się do organu gminy.
Art. 8.
Organ gminy zakazuje zgromadzenia publicznego, jeżeli:
1)
jego cel lub odbycie sprzeciwiają się niniejszej ustawie lub naruszają przepisy ustaw
karnych,
2)
odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych
rozmiarach.
Art. 9.
1.
Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w
terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym
terminem rozpoczęcia zgromadzenia.
2.
Odwołanie wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji.
3.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji.
4.
Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania doręcza się organizatorowi w terminie
3 dni od dnia otrzymania odwołania.
Art. 10.
1.
Zgromadzenie publiczne powinno mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie,
kieruje jego przebiegiem oraz zamyka zgromadzenie.
2.
Przewodniczącym jest organizator zgromadzenia, chyba że powierzy on swoje obowiązki
innej osobie albo uczestnicy zgromadzenia za jego zgodą wybiorą innego przewodniczącego.
3.
Przewodniczący odpowiada za zgodny z przepisami prawa przebieg zgromadzenia i podejmuje
w tym celu przewidziane w ustawie środki.
4.
Przewodniczący ma prawo zażądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim
zachowaniem narusza przepisy ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie.
W razie niepodporządkowania się żądaniu, przewodniczący może zwrócić się o pomoc do
policji lub straży miejskiej.
5.
Jeżeli uczestnicy zgromadzenia nie podporządkują się zarządzeniom przewodniczącego
wydanym w wykonaniu jego obowiązków lub gdy przebieg zgromadzenia sprzeciwia się niniejszej
ustawie albo narusza przepisy ustaw karnych, przewodniczący rozwiązuje zgromadzenie.
6.
Z chwilą rozwiązania lub zamknięcia zgromadzenia jego uczestnicy są obowiązani bez
nieuzasadnionej zwłoki opuścić miejsce, w którym odbywało się zgromadzenie.
Art. 11.
1.
Organ gminy może delegować na zgromadzenie swoich przedstawicieli.
2.
Organ gminy na wniosek organizatora zapewnia w miarę potrzeby i możliwości ochronę
policyjną w trybie przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(Dz. U. Nr 30, poz. 179), służącą stosownemu przebiegowi zgromadzenia, oraz może delegować na zgromadzenie
swojego przedstawiciela.
3.
Delegowani przedstawiciele organu gminy, przybywając na zgromadzenie, są obowiązani
okazać swoje upoważnienia przewodniczącemu zgromadzenia.
Art. 12.
1.
Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg
zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach lub gdy narusza
przepisy niniejszej ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodniczący, uprzedzony
o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to uczynić.
2.
Rozwiązanie zgromadzenia na podstawie ust. 1 następuje przez wydanie decyzji ustnej,
poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników zgromadzenia o możliwości jego rozwiązania,
a następnie ogłoszonej przewodniczącemu w obecności zgromadzonych, której nadaje się
rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję tę doręcza się organizatorowi na piśmie
w terminie 24 godzin od jej podjęcia.
3.
Organizatorowi oraz uczestnikowi zgromadzenia przysługuje prawo odwołania się od decyzji
w sprawie rozwiązania zgromadzenia w terminie 3 dni od dnia rozwiązania zgromadzenia;
przepis art. 9 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
Art. 13.
W sprawach zgromadzeń wojewoda przekazuje skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego
w terminie 3 dni od jej wniesienia, a sąd wyznacza rozprawę nie później niż w terminie
7 dni od dnia wniesienia do niego skargi, chyba że zachodzą przeszkody formalne.
Rozdział 3
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 14.
W Kodeksie wykroczeń w art. 52 § 1 otrzymuje brzmienie:
„
§ 1.
Kto:
1)
przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub w przebiegu nie zakazanego
zgromadzenia,
2)
zwołuje zgromadzenie bez wymaganego zawiadomienia albo przewodniczy takiemu zgromadzeniu
lub zgromadzeniu zakazanemu,
3)
przewodniczy zgromadzeniu po rozwiązaniu go przez przewodniczącego lub przedstawiciela
organu gminy,
4)
bezprawnie zajmuje lub wzbrania się opuścić miejsce, którym inna osoba lub organizacja
prawnie rozporządza jako zwołujący lub przewodniczący zgromadzenia,
5)
bierze udział w zgromadzeniu posiadając przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne
niebezpieczne narzędzia
- podlega karze aresztu do dwóch tygodni, karze ograniczenia wolności do dwóch miesięcy
albo karze grzywny.
”
Art. 15.
W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej
(Dz. U. Nr 29, poz. 154) wprowadza się następujące zmiany:
1)
tytuł ustawy otrzymuje brzmienie:
„
o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
”
,
2)
w art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„
2.
Publiczne sprawowanie kultu nie wymaga zawiadomienia, jeżeli odbywa się:
1)
w kościołach, kaplicach, budynkach kościelnych i na gruntach kościelnych oraz w innych
pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom kościelnym,
2)
w innych miejscach, z wyłączeniem dróg i placów publicznych oraz pomieszczeń użyteczności
publicznej; publiczne sprawowanie kultu na drogach, placach publicznych oraz w pomieszczeniach
użyteczności publicznej podlega uzgodnieniu z właściwym organem sprawującym zarząd
lub upoważnionym do dysponowania nimi.
”
.
3)
w art. 34 w ust. 5 wyrazy „w budynkach państwowych” zastępuje się wyrazami „w pomieszczeniach użyteczności publicznej”.
Art. 16.
W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania
(Dz. U. Nr 29, poz. 155) w art. 29 w ust. 1 wyrazy „w budynkach państwowych” zastępuje się wyrazami „w pomieszczeniach użyteczności publicznej”.
Art. 17.
W sprawach uregulowanych ustawą, nie zakończonych przed dniem jej wejścia w życie,
stosuje się przepisy niniejszej ustawy.