Art. 1.

1.

Ustawa reguluje opodatkowanie osób prawnych oraz prowadzących działalność gospodarczą państwowych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, a także spółek jawnych i cywilnych z udziałem osób prawnych, zwanych dalej „podatnikami”, od wzrostu wynagrodzeń przekraczającego określone tą ustawą normy, z zastrzeżeniem ust. 2.

2.

Przepisy ustawy nie mają zastosowania do:

1)

jednostek i zakładów budżetowych oraz gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych,

2)

gmin i innych komunalnych osób prawnych, z wyjątkiem prowadzonej przez nie działalności gospodarczej,

3)

Narodowego Banku Polskiego,

4)

szkół wyższych, z wyjątkiem prowadzonej przez nie wydzielonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385),

5)

organizacji społecznych, zawodowych, organizacji politycznych oraz fundacji, z wyjątkiem prowadzonej przez nie działalności gospodarczej,

6)

kościelnych osób prawnych,

7)

spółek powstałych do dnia 31 grudnia 1990 r. i działających na podstawie przepisów o zasadach prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne oraz na podstawie przepisów o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych,

8)

zagranicznych osób prawnych,

9)

spółek prawa handlowego i spółek cywilnych, w których mniej niż 50% udziałów lub akcji należy do Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych, gmin oraz związków międzygminnych,

10)

spółdzielni mieszkaniowych,

11)

spółdzielni osób fizycznych, pod warunkiem że kwota funduszu udziałowego jest nie mniejsza niż 1/5 kwoty funduszu zasobowego spółdzielni,

12)

spółdzielni osób fizycznych z udziałem osób prawnych, w których liczba osób fizycznych przekracza połowę liczby udziałowców, pod warunkiem że kwota funduszu udziałowego jest nie mniejsza niż 1/4 kwoty funduszu zasobowego tych spółdzielni oraz że suma udziałów osób fizycznych jest wyższa od sumy udziałów osób prawnych,

13)

zakładów lecznictwa uzdrowiskowego i sanatoryjnego, w których pracownicy wynagradzani są według zasad określonych dla pracowników społecznych zakładów służby zdrowia finansowanych na podstawie umowy zawartej z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej.

3.

Za fundusz udziałowy, o którym mowa w ust. 2 pkt 11 i 12, uważa się także równowartość wkładów członkowskich.

4.

Jeżeli Urząd Antymonopolowy stwierdzi stosowanie przez podatników wymienionych w ust. 2 pkt 9, 11 i 12 praktyk monopolistycznych, o których mowa w art. 13 ust. 7, nie stosuje się ust. 2.

Art. 2.

1.

Za wynagrodzenia, o których mowa w art. 1 ust. 1, uważa się wszelkie wydatki pieniężne, w tym także równowartość świadczeń w naturze lub ich ekwiwalenty na rzecz pracowników i innych osób fizycznych w związku z zatrudnieniem u podatnika.

2.

Do wynagrodzeń, o których mowa w ust. 1, zalicza się również środki pieniężne przekazane przez podatnika na rzecz innych organizacji lub instytucji z przeznaczeniem na wypłaty dla pracowników podatnika.

3.

Przez zatrudnienie, o którym mowa w ust. 1, rozumie się świadczenie pracy na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło oraz umowy agencyjno-prowizyjnej lub innej umowy o podobnym charakterze.

4.

Do wynagrodzeń w rozumieniu ustawy nie zalicza się:

1)

wynagrodzeń za pracę inwalidów,

2)

wynagrodzeń za pracę osób traktowanych na równi z inwalidami, zatrudnionych w spółdzielniach inwalidów i niewidomych, określonych na podstawie odrębnych przepisów,

3)

wynagrodzeń za pracę w dni wolne od pracy, przekazanych na fundusze pomocy społecznej,

4)

wynagrodzeń osób zatrudnionych w przychodniach i ośrodkach rehabilitacyjno-wypoczynkowych prowadzonych przez spółdzielnie inwalidów,

5)

wynagrodzeń za pracę skazanych,

6)

wynagrodzeń absolwentów szkół ponadpodstawowych oraz szkół wyższych, podejmujących zatrudnienie po raz pierwszy - przez okres 12 miesięcy od daty zatrudnienia,

7)

wynagrodzeń wypłacanych pracownikom skierowanym lub oddelegowanym do pracy za granicą,

8)

premii i nagród kierowców za oszczędne zużycie paliwa płynnego i za oszczędne wykorzystanie ogumienia,

9)

świadczeń wypłacanych na podstawie przepisów o ubezpieczeniach społecznych, z wyjątkiem zasiłków chorobowych wypłacanych w czasie trwania stosunku pracy ze środków zakładu pracy,

10)

świadczeń i usług finansowanych ze środków funduszów socjalnego i mieszkaniowego, z zastrzeżeniem art. 3 ust. 2,

11)

wartości świadczeń rzeczowych, wynikających z przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy (w tym posiłków profilaktycznych), a także ekwiwalentów za pranie i reperacje odzieży roboczej wykonywane we własnym zakresie przez pracowników, za używanie odzieży własnej zamiast odzieży roboczej oraz za nie wydane pracownikom przysługujące im środki higieny osobistej,

12)

wartości posiłków regeneracyjno-wzmacniających oraz innych posiłków wydawanych niektórym grupom pracowników do spożycia wyłącznie w czasie wykonywania pracy, bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu,

13)

ekwiwalentów pieniężnych za użyte przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt stanowiący własność wykonawcy,

14)

kwot wypłacanych z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego, zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie,

15)

diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników,

16)

kwot wypłacanych pracownikom z tytułu zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów dla potrzeb podatnika,

17)

jednorazowych nagród i premii obciążających koszty całokształtu działalności w roku podatkowym, wynikających z Karty Górnika, Karty Hutnika lub innych kart branżowych wprowadzonych przed dniem 1 stycznia 1990 r.,

18)

wynagrodzeń wypłacanych twórcom wynalazków, projektów racjonalizatorskich i wzorów użytkowych oraz nagród związanych z tymi projektami, a także nagród przyznanych za osiągnięcie wymiernych efektów ekonomicznych wdrożenia nowych rozwiązań technicznych lub organizacyjnych, będących wynikami prac badawczych,

19)

honorariów twórczych, autorskich i realizatorskich,

20)

udziałów członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych w dochodzie podzielnym tych spółdzielni,

21)

oprocentowania udziałów członkowskich w spółdzielniach,

22)

prowizji z tytułu kolportażu książek,

23)

prowizji w jednostkach ubezpieczeniowych,

24)

odpraw, o których mowa w ustawie z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19, Nr 10, poz. 59 i Nr 51, poz. 298),

25)

odszkodowań otrzymanych na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i prawa pracy.

5.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określić inne rodzaje przychodów nie zaliczone do wynagrodzeń.

6.

Wynagrodzenia, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ust. 4, dzielą się na:

1)

wynagrodzenia obciążające koszty całokształtu działalności, wynikające z prowadzonych ksiąg rachunkowych,

2)

wypłaty premii i nagród z zysku brutto (zysku bilansowego)

7.

Na równi z wynagrodzeniami określonymi w ust. 6 pkt 2 traktuje się środki pieniężne przeznaczone na wypłatę dla pracowników podatnika, o których mowa w ust. 2.

Art. 3.

1.

Podstawę opodatkowania stanowią:

1)

nadwyżka przeciętnego wynagrodzenia z roku (okresu) podatkowego przekraczająca normę, o której mowa w art. 5-8,

2)

kwota wypłat nagród i premii z zysku brutto za rok podatkowy powiększona o środki pieniężne przekazane przez podatnika na rzecz innych organizacji lub instytucji z przeznaczeniem na wypłaty dla pracowników podatnika, przekraczająca normę, o której mowa w art. 12.

2.

Kwotę przekroczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powiększa się o wypłaty pieniężne oraz równowartość świadczeń rzeczowych wypłaconych z:

1)

funduszu socjalnego, przekraczające dwukrotność odpisu podstawowego na ten fundusz,

2)

funduszu mieszkaniowego, przekraczające czterokrotność odpisu podstawowego na ten fundusz.

Art. 4.

1.

Podstawę ustalenia normy przeciętnego wynagrodzenia na styczeń 1991 r., o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, stanowi przeciętne wynagrodzenie wynikające z normy za grudzień 1990 r., ustalonej na podstawie dotychczasowych przepisów o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń, obliczone zgodnie z ust. 2 i 3.

2.

Przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, oblicza się w sposób następujący: Normę wynagrodzeń za grudzień 1990 r. pomniejsza się o składniki wynagrodzeń wymienione w art. 2 ust. 4 pkt 5, 6, 8, 19, 22 i 23. Tak ustaloną kwotę normy na grudzień 1990 r. dzieli się przez:

1)

przeciętne zatrudnienie w grudniu 1990 r. u podatników, którzy ustalali kwotową normę wynagrodzeń na grudzień 1990 r.,

2)

przeciętne zatrudnienie we wrześniu 1989 r. u podatników, którzy ustalali normę za grudzień 1990 r. w powiązaniu z przeciętnym wynagrodzeniem,

3)

przeciętne zatrudnienie w miesiącu, w którym po raz pierwszy zatrudniono pracowników na podstawie umowy o pracę u podatników, którzy podjęli działalność po 30 września 1989 r.,

4)

przeciętne zatrudnienie z miesiąca poprzedzającego dokonanie zmian organizacyjnych, przeciętne zatrudnienie z września 1989 r. lub przeciętne zatrudnienie z grudnia 1990 r. - w zależności od sposobu ustalania normy wynagrodzeń na grudzień 1990 r. - u podatników, u których w 1990 r. nastąpił przyrost lub spadek zatrudnienia, spowodowany zmianami organizacyjnymi dokonanymi po 30 września 1989 r., polegającymi na:

a)

podziale jednostki gospodarczej (organizacyjnej),

b)

połączeniu jednostek gospodarczych (organizacyjnych),

c)

przekształceniu w spółkę, przekazaniu lub przyjęciu w dzierżawę lub agencję zakładów, wydziałów, działów lub innych organizacyjnie i ewidencyjnie wyodrębnionych obiektów produkcyjnych i usługowych.

3.

Podatnicy, u których w 1990 r. nastąpiła nadwyżka wynagrodzeń podlegająca podatkowi od wzrostu wynagrodzeń, podwyższają przeciętne wynagrodzenie wynikające z normy za grudzień 1990 r., ustalone zgodnie z ust. 2, o 1/24 nadwyżki wynagrodzeń za 1990 r. przeliczonej na jednego przeciętnie zatrudnionego za ten rok.

4.

Podatnicy, u których przeciętne wynagrodzenie obliczone zgodnie z ust. 2 i 3 jest niższe od 800.000 zł, przyjmują do ustalenia podstawy normy kwotę przeciętnego wynagrodzenia w wysokości 800.000 zł.

5.

Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, może, w odniesieniu do państwowych gospodarstw rolnych i państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej, podwyższyć przyjmowaną do ustalenia podstawy normy kwotę przeciętnego wynagrodzenia, o której mowa w ust. 4.

Art. 5.

1.

Miesięczną normę przeciętnych wynagrodzeń w styczniu 1991 r. stanowi kwota przeciętnego wynagrodzenia, ustalona zgodnie z art. 4 ust. 2-4, powiększona o kwotę wynikającą z pomnożenia tego wynagrodzenia przez procentowy wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w styczniu 1991 r. oraz współczynnik korygujący.

2.

Miesięczną normę przeciętnych wynagrodzeń w każdym następnym miesiącu stanowi miesięczna norma z miesiąca poprzedniego powiększona o kwotę wynikającą z pomnożenia normy miesiąca poprzedniego przez procentowy wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w tym miesiącu oraz współczynnik korygujący.

3.

Normę przeciętnego wynagrodzenia roku (okresu) podatkowego stanowi suma kwot wynikających z iloczynów miesięcznych norm przeciętnego wynagrodzenia i przeciętnego zatrudnienia w tych miesiącach, podzielona przez przeciętne miesięczne zatrudnienie w roku (okresie) podatkowym.

4.

Miesięczną normę przeciętnych wynagrodzeń w styczniu każdego następnego roku podatkowego stanowi miesięczna norma przeciętnych wynagrodzeń z grudnia roku poprzedniego, powiększona o kwotę wynikającą z pomnożenia normy z grudnia roku poprzedniego przez procentowy wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w styczniu roku podatkowego oraz współczynnik korygujący.

5.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, ustali wysokość współczynników korygujących, o których mowa w ust. 1 i 2.

6.

Prognozowany przyrost cen towarów i usług konsumpcyjnych na każdy miesiąc ogłasza Minister Finansów, w terminie do 7 dnia każdego miesiąca.

7.

Faktyczny przyrost cen towarów i usług konsumpcyjnych za każdy miesiąc ogłasza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w terminie do 15 dnia następnego miesiąca.

Art. 6.

1.

Podatnikom, którzy podjęli działalność w roku podatkowym, właściwe urzędy skarbowe ustalają na pierwszy miesiąc działalności normę przeciętnego wynagrodzenia jako sumę:

1)

przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia normy w kwocie określonej przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia,

2)

kwot przyrostów wynagrodzeń wynikających z pomnożenia kwoty określonej w pkt 1 przez procentowe wzrosty cen towarów i usług konsumpcyjnych w roku podatkowym za miesiące poprzedzające i miesiąc podjęcia działalności w tym roku oraz współczynnik korygujący,

3)

kwot wynagrodzeń z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia, w wysokości nie przekraczającej 100% wynagrodzenia określonego w pkt 1 i 2.

2.

Miesięczną normę przeciętnego wynagrodzenia w każdym następnym miesiącu ustala się zgodnie z art. 5 ust. 2.

3.

Normę przeciętnego wynagrodzenia z roku (okresu podatkowego) ustala się zgodnie z art. 5 ust. 3.

4.

Do podatników, którzy podjęli działalność w roku podatkowym, zalicza się jednostki, które po raz pierwszy dokonały wypłat wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności w tym roku.

5.

Do podatników, o których mowa w ust. 1, nie mają zastosowania przepisy art. 9.

Art. 7.

1.

Podatnicy, którzy powstaną w wyniku zmian organizacyjnych polegających na:

1)

podziale jednostki lub wyodrębnieniu z innej jednostki będącej podatnikiem,

2)

przekształceniu w spółkę lub inną formę organizacyjną, przyjmują miesięczną normę przeciętnego wynagrodzenia, o której mowa w art. 5 ust. 2, z miesiąca poprzedzającego zmianę organizacyjną.

2.

Zakłady (oddziały) osób prawnych sporządzające bilans, które w wyniku zmian organizacyjnych, o których mowa w ust. 1, otrzymają osobowość prawną, mogą przyjąć własną miesięczną normę przeciętnego wynagrodzenia. Zasada ta obowiązuje wszystkie zakłady (oddziały) osób prawnych sporządzające bilans, które wchodziły w skład podatnika przed dokonanymi zmianami organizacyjnymi.

3.

Podatnicy, którzy powstaną w wyniku połączenia jednostek (podatników), przyjmują miesięczną normę przeciętnego wynagrodzenia, o której mowa w art. 5 ust. 2, jako sumę iloczynów przeciętnej normy i przeciętnego zatrudnienia każdego z podatników przed połączeniem, podzieloną przez przeciętne zatrudnienie podatnika po zmianie organizacyjnej.

4.

Przyjętą miesięczną normę przeciętnych wynagrodzeń, o której mowa w ust. 1-3, powiększa się o kwotę przyrostu wynikającego z pomnożenia tej normy przez procentowy wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w pierwszym miesiącu działalności po dokonanych zmianach organizacyjnych i współczynnik korygujący.

Art. 8.

1.

Jednostki świadczące usługi w zakresie użyteczności publicznej działające w warunkach ograniczonej samodzielności finansowej, wymienione w załączniku do niniejszej ustawy, ustalają miesięczne normy przeciętnych wynagrodzeń, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2, przyjmując w miejsce procentowego wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych i współczynnika korygującego procentowy wzrost przeciętnych wynagrodzeń w 6 podstawowych działach sfery produkcji materialnej bez wypłat z zysku.

2.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1, ustalają miesięczną normę przeciętnych wynagrodzeń za styczeń 1991 r. zgodnie z art. 5 ust. 1.

3.

Prognozowany procentowy wzrost wynagrodzeń w 6 podstawowych działach sfery produkcji materialnej ogłasza Minister Finansów do 7 dnia każdego miesiąca na dany miesiąc.

4.

Faktyczny procentowy wzrost wynagrodzeń w 6 podstawowych działach sfery produkcji materialnej ogłasza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w terminie do 15 dnia następnego miesiąca.

Art. 9.

1.

Podatnicy w roku (okresie) podatkowym mogą powiększać normę przeciętnego wynagrodzenia, o której mowa w art. 5 ust. 3, o dodatkową kwotę, która nie spowoduje zmniejszenia relacji wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności powiększonych o zysk brutto do wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności za ten okres w stosunku do relacji z roku poprzedniego.

2.

Podatnicy do ustalenia relacji, o której mowa w ust. 1, mogą przyjąć stratę bilansową, pod warunkiem niepowiększenia jej w roku (okresie) podatkowym.

3.

Minister Finansów określi sposób liczenia relacji, o której mowa w ust. 1 i 2, w odniesieniu do państwowych gospodarstw rolnych i państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej.

4.

Dodatkowa kwota, o której mowa w ust. 1, w roku (okresie) podatkowym nie może przekroczyć:

1)

1/8 przeciętnego wynagrodzenia pomnożonego przez liczbę miesięcy od początku roku podatkowego począwszy od stycznia u podatników, którzy nie osiągnęli dodatniego wyniku finansowego za rok poprzedni z powodu ograniczenia w stanowieniu cen i prowadzenia działalności dotowanej,

2)

1/6 przeciętnego wynagrodzenia pomnożonego przez liczbę miesięcy począwszy od kwietnia roku podatkowego u pozostałych podatników.

5.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, ustala się przez podzielenie kwoty wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności roku (okresu) podatkowego przez przeciętne miesięczne zatrudnienie od początku roku i liczbę miesięcy za ten okres.

6.

Do wyliczenia relacji w roku (okresie) podatkowym przyjmuje się wynagrodzenie obciążające koszty całokształtu działalności, ustalone zgodnie z art. 2 ust. 6 pkt 1, pomniejszone o wypłaty z rezerw na wynagrodzenia dokonane w 1991 r.

7.

Podatnik traci prawo do podwyższenia normy przeciętnego wynagrodzenia w roku podatkowym o kwoty ustalone w ust. 1 w przypadku:

1)

obniżenia relacji, o której mowa w ust. 1, w roku (okresie) podatkowym w stosunku do relacji z roku poprzedniego,

2)

stwierdzenia przez Urząd Antymonopolowy stosowania praktyk monopolistycznych przez podatnika.

8.

Podatnicy, o których mowa w art. 7, do ustalenia relacji wymienionej w ust. 1 przyjmują wynagrodzenia obciążające koszty całokształtu działalności i zysk brutto w wysokości uwzględniającej dokonane zmiany organizacyjne.

Art. 10.

1.

Jeżeli podatnik zleca wykonanie usługi lub produkcji, a zleceniobiorca do wykonania tej usługi lub produkcji zatrudni pracowników podatnika, podatnik podwyższa wynagrodzenie roku (okresu) podatkowego o kwoty wynagrodzeń wypłaconych przez zleceniobiorcę pracownikom podatnika. Zleceniobiorca jest obowiązany wykazać w fakturze kwotę wynagrodzeń wypłaconych pracownikom podatnika.

2.

Podatnik, który użycza, wynajmuje lub dzierżawi spółce środki produkcji, a spółka przy prowadzeniu działalności gospodarczej zatrudnia pracowników podatnika, podwyższa wynagrodzenia roku (okresu) podatkowego o kwoty wynagrodzeń wypłacone przez spółkę pracownikom podatnika. Spółka jest obowiązana powiadomić podatnika o zatrudnieniu jego pracowników i określić kwoty wynagrodzeń wypłacone tym pracownikom.

Art. 11.

1.

Podwyżki wynagrodzeń za pracę nie mogą być wprowadzone przez podatników z mocą wsteczną za miesiące poprzedzające miesiąc, w którym podjęto decyzję o podwyższeniu wynagrodzeń.

2.

W przypadku dokonania podwyżek wynagrodzeń z mocą wsteczną, podatnik jest obowiązany odprowadzić do budżetu państwa kwotę stanowiącą dwukrotność dokonanych podwyżek w terminie 14 dni od dnia wypłaty.

Art. 12.

1.

Normę wypłat wynagrodzeń, o których mowa w art. 2 ust. 6 pkt 2 i ust. 7, stanowi kwota wynosząca 8,5% wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności w 1991 r., powiększonych o wynagrodzenia osób wymienionych w art. 2 ust. 4 pkt 1-6 i 17 i pomniejszonych o wynagrodzenia bezosobowe, a w spółdzielniach pracy - o wynagrodzenia bezosobowe osób fizycznych nie będących członkami tych spółdzielni.

2.

W 1991 r. podatnicy mogą dokonywać, za zgodą pracowników, zaliczkowych wypłat nagród i premii z zysku brutto za rok podatkowy wyłącznie w formie obligacji Skarbu Państwa lub akcji. Kwota odpowiadająca 50% wartości obligacji i akcji przekazanych pracownikom zwiększa normę, o której mowa w ust. 1.

Art. 13.

1.

Dla ustalenia przekroczenia normy przeciętnych wynagrodzeń w roku (okresie) podatkowym kwotę wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności danego okresu (roku) podatkowego pomniejsza się o wypłaty z rezerw na wynagrodzenia wypłacone w 1991 r., a następnie dzieli się przez przeciętne miesięczne zatrudnienie w tym okresie.

2.

Podatek od wzrostu wynagrodzeń ustala się według następującej skali opodatkowania:

1)

za przekroczenie normy przeciętnych wynagrodzeń w roku (okresie) podatkowym:


Lp.	Przekroczenie normy		Stawka podatku za każdy kolejny procent przekroczenia normy
1		do 3%	100%
2	ponad 3%	do 5%	200%
3	ponad 5%		500%

2)

za przekroczenie normy wypłat, o której mowa w art. 12 - w wysokości 500% kwoty przekroczenia.

3.

Łączna kwota podatku od wzrostu wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności równa jest iloczynowi podatku ustalonego zgodnie z ust. 2 pkt 1 i przeciętnej liczby zatrudnionych w roku (okresie) podatkowym.

4.

Podatnikom będącym spółkami prawa handlowego i spółkami cywilnymi, w których:

1)

od 50% do 80% udziałów lub akcji należy do Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych, gmin oraz związków międzygminnych, obniża się do 50% stawki podatku, o których mowa w ust. 2 pkt 1,

2)

ponad 80% udziałów lub akcji należy do Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych, gmin oraz związków międzygminnych, obniża się o 20% stawki podatku, o których mowa w ust. 2 pkt 1.

5.

Podatnicy stosują ulgi, o których mowa w ust. 4, jeżeli spełniają następujące warunki:

1)

terminowo regulują zobowiązania wobec budżetu,

2)

relacja, o której mowa w art. 9 ust. 1, w roku (okresie) podatkowym nie będzie mniejsza od relacji za rok poprzedni.

6.

Podatek, o którym mowa w ust. 2, stanowi dochód budżetu państwa i podlega wpłacie na rachunek właściwych urzędów skarbowych.

7.

Jeżeli Urząd Antymonopolowy stwierdzi stosowanie praktyk monopolistycznych przez podatników wymienionych w ust. 4 oraz w art. 1 ust. 2 pkt 9, 11 i 12, podatnicy ci zobowiązani są do naliczenia podatku za cały rok podatkowy.

Art. 14.

1.

Podatek obliczony zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 uiszcza się z zysku brutto lub nadwyżki przychodów nad wydatkami roku (okresu) podatkowego, po pomniejszeniu o podatek dochodowy, a jeżeli zobowiązanie podatkowe przekracza zysk lub nadwyżkę przychodów nad wydatkami, kwota różnicy stanowi stratę lub nadwyżkę wydatków nad przychodami.

2.

U podatników, u których w okresie podatkowym wystąpi strata lub nadwyżka wydatków nad przychodami, podatek, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, powiększa tę stratę lub nadwyżkę wydatków nad przychodami.

3.

Podatnicy nie ustalający wyniku finansowego obciążają koszt działalności kwotą podatku, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1.

Art. 15.

1.

Ustala się następujące terminy obliczenia i wpłaty podatku:

1)

zaliczkowo - do dnia 28 każdego następnego miesiąca za okres podatkowy z tytułu przekroczenia normy przeciętnych wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności,

2)

zaliczkowo - za rok podatkowy do dnia 28 grudnia, przyjmując przewidywane wypłaty za grudzień roku podatkowego,

3)

ostateczne obliczenie i wpłata podatku następuje w ciągu 20 dni po terminie obowiązującym do sporządzenia bilansu i rachunku wyników za rok podatkowy,

4)

w okresie 5 dni od daty każdej wypłaty nagród i premii z zysku brutto roku podatkowego łącznie z wypłatami określonymi w art. 2 ust. 7.

2.

Podatnikom, u których wypłaty wynagrodzeń obciążających koszty całokształtu działalności nie przekroczyły sumy norm wynagrodzeń za 1990 r., ale wystąpiło przekroczenie miesięcznej normy za grudzień 1990 r. i równocześnie wystąpiło zobowiązanie podatkowe w 1991 r. - odracza się termin wpłaty należnych zaliczek podatku za pierwsze trzy miesiące 1991 r. do 28 maja 1991 r., jeżeli nie dokonają podwyżek wynagrodzeń w pierwszym kwartale 1991 r.

Art. 16.

1.

Minister Finansów ustali wzory deklaracji dotyczących obliczenia podatku oraz sposobu liczenia przeciętnego zatrudnienia.

2.

Minister Finansów może wyrazić zgodę na ustalanie norm wynagrodzeń, o których mowa w art. 5, 6 i 8 ust. 1, oraz uiszczanie podatku przez zakłady (oddziały) osób prawnych sporządzające samodzielnie bilans.

Art. 17.

1.

Wypłat nagród i premii z zysku bilansowego za 1990 r. dokonują podatnicy według zasad określonych w ustawie z dnia 27 grudnia 1989 r. o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń w 1990 r. (Dz. U. Nr 74, poz. 438 oraz z 1990 r. Nr 13, poz. 82 i Nr 56, poz. 324).

2.

Upoważnia się podatników do dokonywania w 1991 r. zaliczkowych wypłat nagród i premii z zysku bilansowego za 1990 r. w formie gotówkowej lub obligacji Skarbu Państwa i akcji wypłacanych za zgodą pracownika.

1)

przed złożeniem pierwszej wersji rocznego sprawozdania finansowego za 1990 r. (bilansu) w wysokości nie przekraczającej 30% kwoty wolnej ustalonej zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy, o której mowa w ust. 1,

2)

po złożeniu pierwszej wersji rocznego sprawozdania finansowego za 1990 r. (bilansu), a przed jego weryfikacją, w wysokości nie przekraczającej 70% pozostałej kwoty wolnej po uwzględnieniu wypłat zaliczkowych wymienionych w pkt 1.

Art. 18.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1991 r.

Ustawaz dnia 22 grudnia 1990 r.o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń

Spis treści

Treść ustawy

Art. 1.

1.

2.

1)

2)

3)

4)

5)

6)

7)

8)

9)

10)

11)

12)

13)

3.

4.

Art. 2.

1.

2.

3.

4.

1)

2)

3)

4)

5)

6)

7)

8)

9)

10)

11)

12)

13)

14)

15)

16)

17)

18)

19)

20)

21)

22)

23)

24)

25)

5.

6.

1)

2)

7.

Art. 3.

1.

1)

2)

2.

1)

2)

Art. 4.

1.

2.

1)

2)

3)

4)

a)

b)

c)

3.

4.

5.

Art. 5.

1.

2.

3.