W
ustawie karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r.
(Dz. U. z 1984 r. Nr 22, poz. 103, z 1985 r. Nr 23, poz. 100 oraz z 1990 r. Nr 14, poz. 84 i Nr 86, poz. 503) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 10 wyrazy „200 000 złotych” zastępuje się wyrazami „1 000 000 złotych”;
2)
w art. 121 w § 2 wyrazy „6 miesięcy” zastępuje się wyrazami „1 roku”;
3)
w art. 24 w § 1 wyrazy „5 000 000 złotych” zastępuje się wyrazami „10 000 000 złotych”, a wyrazy „2 500 000 złotych” - wyrazami „5 000 000 złotych”;
4)
w art. 32 skreśla się § 2;
5)
w art. 41 wyrazy „od 20 000 złotych do 1 000 000 złotych” zastępuje się wyrazami „od 200 000 złotych do 10 000 000 złotych”;
6)
w art. 42 w § 1 wyrazy „100 000 złotych” zastępuje się wyrazami „500 000 złotych”, a wyrazy „od 10 000 złotych do 30 000 złotych” zastępuje się wyrazami „od 50 000 złotych do 150 000 złotych”;
7)
w części I w dziale II - Przepisy szczegółowe rozdział 1 otrzymuje brzmienie:
„
Rozdział 1
Przestępstwa i wykroczenia dewizowe
Art. 47.
§ 1.
Kto wyłudza zezwolenie dewizowe przez podstępne wprowadzenie w błąd organu uprawnionego
do udzielania takich zezwoleń, podlega karze grzywny do 500 000 000 złotych lub karze
pozbawienia wolności do roku albo obu tym karom łącznie.
§ 2.
Tej samej karze podlega, kto używa dokumentu, o którym mowa w § 1.
Art. 48.
§ 1.
Kto bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom wywozi za granicę
wartości dewizowe, podlega karze grzywny do 500 000 000 złotych.
§ 2.
Jeżeli wartość przedmiotu wywozu nie przekracza 5 000 000 złotych, sprawca podlega
karze pieniężnej.
Art. 49.
Kto, będąc osobą krajową, prowadzi bez zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom
działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych albo
na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości, podlega karze grzywny do 500 000 000
złotych.
Art. 50.
Kto, będąc osobą krajową, wbrew obowiązkowi przewidzianemu w ustawie nie odprzedaje
bankowi dewizowemu wpływów uzyskanych w walutach obcych, podlega karze grzywny do
250 000 000 złotych.
Art. 51.
§ 1.
Kto bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom dokonuje w kraju
przeniesienia między osobą krajową a zagraniczną własności wartości dewizowych znajdujących
się w kraju albo przeniesienia wierzytelności lub zobowiązania, których przedmiotem
są wartości dewizowe znajdujące się w kraju, podlega karze grzywny do 250 000 000
złotych.
§ 2.
Jeżeli wartość przedmiotu obrotu nie przekracza 5 000 000 złotych, sprawca podlega
karze pieniężnej.
Art. 52.
Kto, będąc osobą krajową, bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom
udziela lub zaciąga pożyczkę albo kredyt w obrocie dewizowym z zagranicą, podlega
karze grzywny do 500 000 000 złotych.
Art. 53.
Kto, będąc osobą krajową, bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom
nabywa papiery wartościowe wystawione za granicą, w tym udziały i akcje w spółkach
i innych przedsiębiorstwach z siedzibą za granicą, podlega karze grzywny do 250 000 000
złotych.
Art. 54.
Kto, będąc osobą krajową, bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom
otwiera lub posiada rachunek bankowy w banku za granicą, podlega karze grzywny do
250 000 000 złotych.
Art. 55.
§ 1.
Kto, będąc osobą krajową, wbrew obowiązkowi wynikającemu z ustawy nie pobiera w kraju
zapłaty w walucie obcej za świadczone na rzecz osób zagranicznych usługi przewozu
osób, usługi spedycji, przewozu i ubezpieczenia przesyłek na trasach zagranicznych
oraz usługi portowe w portach morskich, a także za inne usługi świadczone za granicą,
podlega karze grzywny do 100 000 000 złotych.
§ 2.
Kto, będąc osobą krajową, w obrocie z zagranicą towarami i usługami wbrew obowiązkowi
określonemu w ustawie nie ustala i nie dokonuje płatności w walucie obcej albo nie
pobiera należności pieniężnych w tej walucie za pośrednictwem banku dewizowego, podlega
karze grzywny do 250 000 000 złotych.
§ 3.
Jeżeli wartość przedmiotu obrotu nie przekracza 5 000 000 złotych, sprawca podlega
karze pieniężnej.
Art. 56.
§ 1.
Kto, bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom, przywozi do kraju
walutę polską, z wyjątkiem waluty wywiezionej uprzednio za takim zezwoleniem, podlega
karze grzywny do 50 000 000 złotych.
§ 2.
Jeżeli przywożona waluta polska nie przekracza 5 000 000 złotych, sprawca podlega
karze pieniężnej.
Art. 57.
Kto, będąc osobą krajową, bez wymaganego zezwolenia dewizowego kupuje nieruchomość
za granicą, podlega karze grzywny do 250 000 000 złotych.
Art. 58.
§ 1.
Kto w obrocie dewizowym, rozrachunkach i rozliczeniach nie stosuje, z zastrzeżeniem
wyjątków wskazanych w ustawie, ustalonych przez Narodowy Bank Polski kursów walut
obcych w złotych albo kursów innych wartości dewizowych wyrażonych w walutach obcych,
podlega karze grzywny do 250 000 000 złotych.
§ 2.
Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, rozrachunku lub rozliczenia nie przekracza 5 000 000
złotych, sprawca podlega karze pieniężnej.
Art. 59.
§ 1.
Kto, będąc osobą krajową, wbrew obowiązkowi określonemu w ustawie nie sprowadza do
kraju wartości dewizowych stanowiących jej własność, podlega karze grzywny do 250 000 000
złotych.
§ 2.
Kto, będąc krajową osobą fizyczną, wbrew obowiązkowi określonemu w ustawie nie sprowadza
do kraju w wymaganym ustawowo terminie wartości dewizowych uzyskanych w czasie pobytu
za granicą, podlega karze grzywny do 50 000 000 złotych.
§ 3.
Jeżeli kwota wartości dewizowych, o których mowa w § 1 lub 2, nie przekracza 5 000 000
złotych, sprawca podlega karze pieniężnej.
Art. 60.
§ 1.
Kto, jako osoba krajowa będąca podmiotem gospodarczym, wbrew obowiązkowi określonemu
w ustawie nie pobiera w terminie należności pieniężnych z zagranicy lub nie sprowadza
ich do kraju, podlega karze grzywny do 250 000 000 złotych.
§ 2.
Tej samej karze podlega osoba krajowa, będąca podmiotem gospodarczym, która w umowach
z osobami zagranicznymi ustala w sposób inny niż to przewiduje ustawa terminy wymagalności
należności pieniężnych z tytułu sprzedaży za granicą towarów i usług.
Art. 61.
Kto, będąc w banku dewizowym odpowiedzialnym za dopełnienie przewidzianego w ustawie
obowiązku odprzedaży Narodowemu Bankowi Polskiemu walut obcych, nie dopełnia tego
obowiązku, podlega karze grzywny do 250 000 000 złotych.
Art. 62.
Kto, będąc w banku dewizowym odpowiedzialnym za dopełnienie obowiązku sprzedaży osobom
krajowym walut wymienialnych na cele określone w ustawie dewizowej, nie dopełnia tego
obowiązku bądź sprzedaje waluty wymienialne na inne cele niż przewiduje to ustawa,
podlega karze grzywny do 250 000 000 złotych.
Art. 63.
§ 1.
Kto, wbrew przepisom ustawy, nie udziela ustnych lub pisemnych wyjaśnień albo nie
udostępnia wymaganych dokumentów w sprawach objętych kontrolą dewizową, podlega karze
pieniężnej.
§ 2.
Tej samej karze podlega osoba dokonująca przywozu z zagranicy lub wywozu za granicę
wartości dewizowych, która wbrew przepisom ustawy nie zgłasza lub na żądanie nie przedstawia
posiadanych wartości dewizowych do kontroli.
§ 3.
Karze przewidzianej w § 1 podlega, kto wbrew przepisom ustawy odmawia podania informacji
o obrotach i stanach na bankowych rachunkach w walutach obcych.
Art. 64.
§ 1.
Kto, będąc osobą krajową, wbrew obowiązkowi określonemu w ustawie nie zgłasza właściwemu
organowi swojego mienia znajdującego się za granicą, podlega karze pieniężnej.
§ 2.
Tej samej karze podlega osoba zagraniczna, która wbrew obowiązkowi określonemu w ustawie
nie zgłasza właściwemu organowi swojego mienia znajdującego się w kraju.
§ 3.
Karze przewidzianej w § 1 podlega, kto nie zgłasza utraty mienia określonego w § 1
lub 2.
Art. 65.
§ 1.
W wypadkach określonych w art. 48 § 1 orzeka się, a w wypadkach określonych w art.
49 można orzec przepadek wartości dewizowych oraz przepadek innych rzeczy wymienionych
w art. 16 § 1, jeżeli sprawca działa bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew
warunkom tego zezwolenia.
§ 2.
W razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 48 § 1, można ponadto orzec przepadek
rzeczy wymienionych w art. 16 § 2 i 3.
Art. 66.
§ 2.
Użyte w niniejszym rozdziale określenia „osoba krajowa”, „osoba zagraniczna”, „wartość
dewizowa”, „obrót dewizowy”, „waluta obca”, „waluta wymienialna”, „bank dewizowy”,
„wywóz za granicę”, „przywóz z zagranicy”, „kraj”, „podmiot gospodarczy” mają znaczenie
nadane im w ustawie, o której mowa w § 1.
”
;
8)
w art. 80 w § 1, w art. 81 w § 1, w art. 84 w § 1 i w art. 85 w § 1 wyrazy „do 6-krotnej” zastępuje się wyrazami „do 10-krotnej”, a określone w art. 80 w § 3 i w art. 81 w § 3 wyrazy „do 2-krotnej” zastępuje się wyrazami „do 4-krotnej”;
9)
górne granice grzywien określone w art. 92 w § 1 i 2, w art. 93 w § 1 i 3, w art.
94 w § 1 i 2, w art. 95 w § 1, w art. 97 w § 1 i 2, w art. 98 w § 1 i 2, w art. 99
w § 1, w art. 100 i 101, w art. 102 w § 1, w art. 103, w art. 105 w § 1, w art. 106,
w art. 108 w § 1 i 3, w art. 109, w art. 113 w § 1, w art. 114, w art. 117 w § 1 i
2, w art. 118 w § 1, w art. 119 w § 1, w art. 120 w § 1 i w art. 121 ustala się w
dziesięciokrotnej wysokości;
10)
kwoty podatku narażonego na uszczuplenie, określone w art. 92 w § 2, w art. 93 w §
3, w art. 97 w § 2 i w art. 98 w § 2, zwiększa się do dziesięciokrotnej wysokości;
11)
w art. 92 w § 4, w art. 94 w § 3, w art. 95 w § 3, w art. 97 w § 4, w art. 98 w §
4, w art. 99 w § 3 i w art. 113 w § 3 wyrazy „200 000 złotych” zastępuje się wyrazami „5 000 000 złotych”, a w art. 107 w § 3 oraz w art. 108 w § 4 wyrazy „50 000 złotych” i wyrazy „30 000 złotych” zastępuje się wyrazami „5 000 000 złotych”;
12)
w art. 129 w pkt 1 wyrazy „art. 48, 56, 60 i 80-87” zastępuje się wyrazami „art. 48, 56, 63 § 1 i 2 oraz w art. 80-87”;
13)
w art. 174 w § 2 w pkt 1 wyrazy „art. 48, 56, 60 i 80-87” zastępuje się wyrazami „art. 48, 56, 63 § 1 i 2 oraz w art. 80-87”;
14)
w art. 245 w § 1 w pkt 1 wyrazy „do 500 000 złotych” zastępuje się wyrazami „do 2 500 000 złotych”, a wyrazy „do 100 000 złotych” zastępuje się wyrazami do „500 000 złotych”.