Ustawaz dnia 27 sierpnia 1997 r.o stosowaniu szczególnych rozwiązań podatkowych w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r.

Stratę, o której mowa w art. 7 ustawy wymienionej w art. 1 pkt 1 oraz w art. 9 ustawy wymienionej w art. 1 pkt 2, poniesioną w roku podatkowym obejmującym lipiec 1997 r. - pokrywa się z dochodu uzyskanego w najbliższych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych.

Strata, o której mowa w ust. 1, może być pokrywana w dowolnym czasie okresu pięcioletniego, przy czym kwotę straty, pokrywaną z dochodu uzyskanego w danym roku podatkowym, określa podatnik.

Z zastrzeżeniem ust. 2, kosztami uzyskania przychodów poza określonymi w ustawach wymienionych w art. 1, są także:

Przepisy ust. 1 mają zastosowanie do tej części kosztów, która nie została pokryta odszkodowaniem lub nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie, w tym w formie darowizny.

W roku podatkowym, w którym podatnicy otrzymali odszkodowanie lub zwrot kosztów, o których mowa w ust. 2, koszty uzyskania przychodów podlegają zmniejszeniu o otrzymane kwoty.

W okresie pięciu lat podatkowych, począwszy od roku podatkowego obejmującego lipiec 1997 r., podatnicy wymienieni w art. 1 mogą korzystać z ulg inwestycyjnych, o których mowa w art. 18a ustawy wymienionej w art. 1 pkt 1 oraz w art. 26a ustawy wymienionej w art. 1 pkt 2, bez konieczności uzyskania, określonych w tych przepisach, wskaźników udziału dochodu w przychodach.

Na zasadach określonych w przepisach wymienionych w ust. 1, z ulg inwestycyjnych mogą korzystać również podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowani zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych, z tym że:

W wypadku gdy podatnik w roku następującym po roku, w którym dokonał odliczeń wydatków inwestycyjnych, jest opodatkowany wyłącznie przy zastosowaniu skali podatkowej, może odliczyć od należnego podatku premię inwestycyjną w wysokości nie przekraczającej 50% kwoty odliczeń od zryczałtowanego podatku dochodowego, dokonanych w roku ubiegłym.

Podatnicy, o których mowa w art. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych na zasadach określonych w odrębnych przepisach, przy zastosowaniu stawek określonych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych zamieszczonych w tych przepisach, podwyższając je o współczynnik:

Stawki amortyzacyjne podwyższone, zgodnie z ust. 1 pkt 1, stosuje się do wartości początkowej środków trwałych, w pierwszym podatkowym roku ich używania, a w następnych latach - do ich wartości początkowej, pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło zrównanie rocznej kwoty amortyzacji, obliczonej według powyższej zasady, z roczną kwotą amortyzacji, obliczoną przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej nie podwyższonej, dalszych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, według rocznej stawki amortyzacyjnej nie podwyższonej.

Stawki amortyzacyjne podwyższone, zgodnie z ust. 1 pkt 2, stosuje się w każdym roku podatkowym do wartości początkowej budynków i budowli.

Przepisy ust. 1-3 mają zastosowanie do środków trwałych wprowadzonych przez podatnika po raz pierwszy do ewidencji (wykazu) środków trwałych i oddanych do używania w okresie od dnia 1 sierpnia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2000 r.

Wydatki na odbudowę obiektów budowlanych, w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o szczególnych zasadach remontów i odbudowy obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych wskutek powodzi   (Dz. U. Nr 80, poz. 492), zwiększają ich wartość początkową. Wartość tę mogą również zwiększać wydatki na remont tych obiektów, o ile nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dotychczas stosowane do tych obiektów stawki amortyzacyjne mogą być podwyższone przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 4 - w przypadku odbudowy albo nie wyższego niż 2 - w przypadku remontu tych obiektów.

W wypadku ulepszenia środków trwałych innych niż obiekty, o których mowa w ust. 5, nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie do dnia 6 lipca 1997 r., dotychczas stosowane do tych środków trwałych stawki amortyzacyjne mogą być podwyższone przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 3.

Wydatki na remont (odbudowę lub odtworzenie) środków trwałych, o których mowa w ust. 6, mogą zwiększać wartość początkową tych środków, o ile nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku przepis ust. 6 stosuje się odpowiednio.

Podatnicy, o których mowa w art. 1, są obowiązani złożyć w urzędzie skarbowym, właściwym dla nich w sprawach podatku dochodowego, oświadczenie o poniesieniu faktycznych szkód materialnych albo przewidywanej możliwości ich poniesienia - w terminie do dnia 31 października 1997 r. Oświadczenie, poświadczone przez organ gminy, na terenie której wystąpiła powódź, powinno zawierać co najmniej zwięzły opis szkód, bez konieczności dokonywania ich wyceny.

W wypadku zniszczenia wskutek powodzi dokumentów niezbędnych do określenia za rok podatkowy, obejmujący lipiec 1997 r., zobowiązania podatkowego, przyjmuje się wszelkie dokumenty oraz zeznania świadków pozwalające na udowodnienie wysokości przychodów, kosztów ich uzyskania, dochodu (straty), podstawy opodatkowania, należnego podatku oraz wysokości odliczeń od podatku. Obowiązek zebrania tych dokumentów i wskazania świadków ciąży na podatniku.

Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do podatników, których rok podatkowy upłynął przed dniem 1 lipca 1997 r., lecz obowiązek złożenia zeznania wstępnego upływa po dniu 6 lipca 1997 r.

Podatnicy obowiązani, na podstawie ustaw wymienionych w art. 1, do wpłacania zaliczek na podatek dochodowy, którzy od początku roku podatkowego do dnia 31 lipca 1997 r. od dochodu wykazanego w deklaracjach na podatek dochodowy za ten okres wpłacili należny podatek wynikający z tych deklaracji, a następnie w deklaracji sporządzonej najpóźniej za październik 1997 r. wykazali stratę, mają prawo w 1997 r. do zwrotu zapłaconego podatku dochodowego w wysokości odpowiadającej różnicy między kwotą podatku zapłaconego a kwotą podatku należnego za ten okres.

Prawo do zwrotu zapłaconego podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, przysługuje na wniosek podatnika złożony wraz z deklaracją na podatek dochodowy.

Urząd skarbowy zwraca kwotę zapłaconego podatku dochodowego w terminie nie przekraczającym 30 dni od dnia złożenia deklaracji, o której mowa w ust. 1.