Ustawaz dnia 24 lipca 1999 r.o szczególnych zasadach, warunkach i trybie mianowania na wyższe stopnie wojskowe żołnierzy uczestniczących w walkach o wolność i niepodległość Polski podczas II wojny światowej i w okresie powojennym

Spis treści

W celu szczególnego wyróżnienia obrońców Ojczyzny i zadośćuczynienia za wieloletnie przemilczanie ich zasług, za doznane w okresie powojennym represje i prześladowania oraz za cierpienia związane z przymusowym oddaleniem od Ojczyzny - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwala, co następuje:

Art. 1.

1.

Żołnierzy uczestniczących w walkach o wolność i niepodległość Polski podczas II wojny światowej i w okresie powojennym mianuje się z okazji 60 rocznicy wybuchu II wojny światowej na wyższe stopnie wojskowe.

2.

Żołnierzem w rozumieniu ustawy jest osoba wchodząca w skład:

1)

Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w Kraju i na Uchodźstwie,

2)

1 i 2 Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych.

Art. 2.

1.

Żołnierzy, o których mowa w art. 1, mianuje się na pierwszy stopień oficerski podporucznika lub kolejne stopnie oficerskie do stopnia pułkownika włącznie, z tym że:

1)

chorążych, podoficerów i szeregowych - mianuje się na pierwszy stopień oficerski podporucznika,

2)

oficerów - mianuje się o jeden stopień,

3)

oficerów, którzy w okresie powojennym nie byli mianowani na wyższe stopnie wojskowe - mianuje się o dwa stopnie.

2.

Mianowaniu nie podlegają:

1)

żołnierze, którzy w okresie powojennym byli już co najmniej dwukrotnie mianowani na stopnie oficerskie za dokonane czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi,

2)

osoby wymienione w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego   (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950, z 1998 r. Nr 37, poz. 204, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118 oraz z 1999 r. Nr 38, poz. 360).

Art. 3.

1.

Mianowanie żołnierza następuje na wniosek:

1)

władz naczelnych związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków,

2)

wojskowych komendantów uzupełnień właściwych ze względu na miejsce stałego pobytu żołnierza lub jego czasowego pobytu trwającego ponad trzy miesiące - w odniesieniu do żołnierzy nie należących do żadnej organizacji kombatanckiej,

3)

attachés wojskowych polskich przedstawicielstw dyplomatycznych - w odniesieniu do osób mających obywatelstwo polskie i zamieszkujących za granicą,

4)

zainteresowanego - w przypadku gdy podmioty wymienione w pkt 1-3 nie wystąpiły z takim wnioskiem; w tym przypadku wnioski składa się za ich pośrednictwem.

2.

Wnioski o mianowanie żołnierza składa się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, który po sprawdzeniu, czy odpowiadają warunkom określonym w ustawie, przedstawia je Ministrowi Obrony Narodowej.

3.

Jeżeli wniosek nie zawiera niezbędnych danych, które mogą mieć wpływ na mianowanie na odpowiedni stopień wojskowy, wzywa się wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 3 miesięcy pod rygorem zwrotu wniosku lub rozpatrzenia go z uwzględnieniem wyłącznie danych w nim zawartych.

4.

Wzór wniosku o mianowaniu żołnierza stanowi załącznik do ustawy.

Art. 4.

W sprawach nieuregulowanych mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej   (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 43, poz. 165, z 1996 r. Nr 7, poz. 44, Nr 10, poz. 56 i Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 28, poz. 153, Nr 80, poz. 495, Nr 88, poz. 554, Nr 121, poz. 770 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr 162, poz. 1114 i 1126 oraz z 1999 r. Nr 50, poz. 500).

Art. 5.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Załącznik   -   Wniosek o mianowanie żołnierza na stopień wojskowy (wzór)

patrz oryginał