po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 1999 r. na rozprawie sprawy z wniosku Rzecznika
Praw Obywatelskich, z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania:
wnioskodawcy, Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Prokuratora Generalnego, o stwierdzenie,
że
art. 11 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2, a także art. 15 pkt 2 lit. a) i lit. b) ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób
(Dz. U. Nr 141, poz. 942 i Nr 158, poz. 1045 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) naruszają zasady wyrażone w
art. 22 i art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 r.
(Dz. U. Nr 78, poz. 483),
Art. 11 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 oraz art. 15 pkt 2 lit. a) i lit. b) ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób
(Dz. U. Nr 141, poz. 942 i Nr 158, poz. 1045 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) są niezgodne z
art. 22 i art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wprowadzają nadmierne ograniczenia w zakresie korzystania z wolności
działalności gospodarczej oraz z wolności wyboru i wykonywania zawodu.