1.
Jeżeli o zezwolenie ubiega się przedsiębiorca Wspólnoty, którego przedsiębiorstwo
zostało założone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub oddział założony w Rzeczypospolitej
Polskiej przez przedsiębiorcę Wspólnoty, minister właściwy do spraw wewnętrznych wydaje
zezwolenie, gdy jest to bezpośrednio konieczne dla prowadzenia działalności gospodarczej,
dla której przedsiębiorstwo lub oddział zostały założone.
2.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa
w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione względami polityki społecznej, bezpieczeństwa
publicznego lub zdrowia społeczeństwa.
3.
Przepis ust. 1 nie dotyczy obywateli Wspólnoty działających w Rzeczypospolitej Polskiej
na zasadzie samozatrudnienia w rozumieniu Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie
między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami
Członkowskimi, z drugiej strony, sporządzonego w Brukseli dnia 16 grudnia 1991 r.
(Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38, z 1995 r. Nr 63, poz. 324 i 326, z 1997 r. Nr 104,
poz. 662, z 1999 r. Nr 30, poz. 288 oraz z 2000 r. Nr 21, poz. 263).
4.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku nabywania zasobów naturalnych, gruntów
rolnych i leśnych.