1.
Przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162,
poz. 1118, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 70, poz. 774, Nr 72, poz. 801 i 802 i Nr
106, poz. 1215 oraz z 2000 r. Nr 2, poz. 26, Nr 9, poz. 118, Nr 19, poz. 238, Nr 56,
poz. 678 i Nr 84, poz. 948) na podstawie wniosków złożonych do dnia 31 grudnia 2002
r., do okresów pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy, o której mowa w art. 48 ust. 1 tej ustawy, zalicza się, z zastrzeżeniem ust.
2:
1)
okresy czynnej służby wojskowej, poprzedzonej pracą górniczą wykonywaną pod ziemią
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pod warunkiem podjęcia takiej pracy w ciągu
30 dni od dnia zakończenia tej służby,
2)
okresy niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą
zakaźną, za które wypłacone zostało wynagrodzenie lub zasiłek chorobowy,
3)
okresy, do czterech lat, pełnienia funkcji z wyboru w organach związku zawodowego
zrzeszającego górników, poprzedzonego pracą górniczą wykonywaną pod ziemią stale i
w pełnym wymiarze czasu pracy.
2.
Przy ustalaniu uprawnień do górniczej emerytury bez względu na wiek, okresy, o których
mowa w ust. 1, zalicza się do okresu pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko tym pracownikom, którzy posiadają co najmniej
15 lat takiej pracy i spełniają warunki określone w art. 49 ustawy, o której mowa
w ust. 1.