Dane historyczne dotyczące sytuacji epizootycznej w zakresie wścieklizny
W okresie międzywojennym oraz w pierwszych latach po II wojnie światowej głównym nosicielem
wścieklizny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej były psy. Wprowadzenie w 1949 r.
obowiązkowego szczepienia psów przeciwko wściekliźnie pozwoliło na znaczne ograniczenie
występowania tej choroby. Liczba zachorowań na wściekliznę wśród zwierząt obniżyła
się z ponad 3600 w 1946 r. do 73 w 1956 r. Problem wścieklizny pojawił się ponownie,
kiedy zaczęto rejestrować coraz więcej przypadków tej choroby w środowisku zwierząt
wolno żyjących. W latach 1946 -1956 wśród zwierząt dzikich zgłaszano rocznie od 1
do 6 przypadków wścieklizny. W 1957 r. nie zanotowano żadnego takiego przypadku, natomiast
w latach następnych zauważalny był wzrost zachorowań wśród zwierząt dzikich -w szczególności
u lisów. Pod koniec lat siedemdziesiątych liczba zachorowań u zwierząt dzikich przekraczała
liczbę zachorowań u zwierząt domowych.
W 1990 r. w Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzono 2045 przypadków wścieklizny, w tym
1668 przypadków wśród zwierząt dzikich (1374 przypadki u lisów). Najwięcej przypadków
tej choroby zanotowano w ówczesnych województwach: poznańskim (157), opolskim (139),
koszalińskim (133), szczecińskim (130), bydgoskim (123) oraz słupskim (103). Pojedyncze
przypadki odnotowano w lubelskim, łomżyńskim, łódzkim oraz przemyskim, natomiast nie
odnotowano ich w bialsko-podlaskim.
W 1991 r. stwierdzono 2287 przypadków wścieklizny, w tym 1864 u zwierząt dzikich,
z czego 1513 przypadków u lisów. Wścieklizny nie odnotowano w ówczesnym województwie
lubelskim, a pojedyncze przypadki wystąpiły w przemyskim, łódzkim, łomżyńskim oraz
krośnieńskim.
W 1992 r. stwierdzono 3084 przypadki wścieklizny, w tym u zwierząt dzikich 2549, z
czego 2079 u lisów.
Z uwagi na rozprzestrzenianie się wścieklizny w 1993 r. rozpoczęto akcję doustnych
szczepień lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie.
W 1993 r. stwierdzono 2648 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym 2166 u zwierząt
dzikich, z czego 1803 u lisów.
W 1994 r. stwierdzono 2238 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym u zwierząt dzikich
1788, z czego 1506 u lisów.
W 1995 r. stwierdzono 1973 przypadki wścieklizny u zwierząt, w tym 1528 u zwierząt
dzikich, z czego 1280 u lisów.
W 1996 r. stwierdzono 2527 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym 2064 u zwierząt
dzikich, z czego 1779 u lisów.
W 1997 r. stwierdzono 1494 przypadki wścieklizny u zwierząt, w tym 1239 u zwierząt
dzikich, z czego 1091 u lisów.
Efektem nieustającego przeprowadzania szczepień w zachodniej części terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej był spadek liczby przypadków wścieklizny, a także brak jej występowania od
dłuższego czasu na obszarach województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego.
W 1998 r. stwierdzono 1329 przypadków wścieklizny zwierząt, w tym 1120 u zwierząt
dzikich, z czego 927 u lisów.
W 1999 r. stwierdzono 1148 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym 721 u lisów.
W 2000 r. stwierdzono 2224 przypadki wścieklizny u zwierząt, w tym 1583 u lisów, a
w 2001 r. stwierdzono 2964 przypadki wścieklizny u zwierząt, w tym 2224 u lisów.
W trakcie przeprowadzanych akcji szczepień zaobserwowano „przemieszczanie się” wścieklizny
do wschodniej części terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czyli na obszary nieobjęte
do tej pory szczepieniami, oraz występowanie pojedynczych przypadków wścieklizny na
terenach przygranicznych z Republiką Czeską.
W 2002 r. liczba przypadków wścieklizny u zwierząt na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wyniosła 1119, z czego 1038 przypadków zanotowano u zwierząt dzikich, w tym
884 u lisów. W 2002 r. największą liczbę przypadków wścieklizny zanotowano w województwie
wielkopolskim - 339.
W 2003 r. stwierdzono 388 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym 314 u zwierząt
dzikich, z czego 233 u lisów.
W 2004 r. stwierdzono 136 przypadków wścieklizny u zwierząt, w tym 114 u zwierząt
dzikich, z czego 86 u lisów.
Jak wykazują dane za lata 2005 - 2009, stanowiące załączniki nr 1 - 5 do programu
zwalczania wścieklizny (Rabies), zwanego dalej „programem”, liczba przypadków wścieklizny na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej uległa dalszemu znacznemu zmniejszeniu.
W 2010 r. liczba przypadków wścieklizny ponownie wzrosła. W roku tym odnotowano 151
przypadków, z czego 129 przypadków stwierdzono u zwierząt dzikich, w tym 117 u lisów
(załącznik nr 6 do programu). W 2010 r. najwięcej przypadków wścieklizny zanotowano
w województwie małopolskim.
Dodatkowo przypadki wścieklizny u zwierząt występują na terenach położonych wzdłuż
północno-wschodniej i wschodniej granicy Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie zauważono
przechodzenie zwierząt zakażonych wścieklizną z terenów Ukrainy, Białorusi oraz z
Federacji Rosyjskiej (Obwód Kaliningradzki).
Na przełomie 1991 r. i 1992 r. opracowano założenia do programu zwalczania wścieklizny
w Rzeczypospolitej Polskiej.
W pierwszym etapie realizacji programu zwalczania wścieklizny wykładanie szczepionki
przeciwko wściekliźnie miało objąć teren położony w pasie przygranicznym z Republiką
Federalną Niemiec (Szczecin, Gorzów Wielkopolski, Zielona Góra, Jelenia Góra, Wałbrzych,
Legnica, Opole, Wrocław, Poznań, Piła, Leszno i Koszalin), gdzie wścieklizna u lisów
wystąpiła endemicznie i przypadki tej choroby stwierdzano najczęściej. Zaproponowano
wykładanie szczepionki dwa razy w roku - wiosną i jesienią- po 16 dawek (przynęt)
na 1 km2. Wykładanie szczepionki miało być przeprowadzane ręcznie. Stopniowo akcja miała być
rozszerzana o kolejne województwa w kierunku wschodnim. Wraz z wykładaniem szczepionki
miała być prowadzona kontrola szczepień określająca wskaźnik przyjęcia szczepionki
przez lisy oraz wskaźnik nabytej odporności.
Jednak w 1992 r. zmieniono sposób podawania szczepionki: rozrzucano ją z samolotów,
a liczbę województw objętych szczepieniem zmniejszono z 12 do 6. Odstąpiono od rozrzucania
szczepionki w ówczesnych województwach: opolskim, wrocławskim, leszczyńskim, pilskim,
poznańskim oraz koszalińskim. Ostatecznie w Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczęto program
szczepień lisów przeciwko wściekliźnie w 1993 r.
W 1994 r. obszar szczepień został powiększony o 6 ówczesnych województw: koszalińskie,
słupskie, pilskie, katowickie, bielsko-bialskie i skierniewickie.
W 1995 r. obszar szczepień został powiększony o kolejne 10 ówczesnych województw:
gdańskie, bydgoskie, konińskie, leszczyńskie, poznańskie, kaliskie, wrocławskie, opolskie,
częstochowskie oraz warszawskie.
W 1996 r. obszar szczepień został powiększony o dalsze 4 ówczesne województwa: krośnieńskie,
nowosądeckie, elbląskie i piotrkowskie.
W 1997 r. obszar szczepień został powiększony o województwo krakowskie.
W 1998 r. obszar szczepień został powiększony o kolejnych 5 województw: tarnowskie,
sieradzkie, radomskie, łódzkie oraz lubelskie - 1 gmina.
W 1999 r. zmieniony został podział administracyjny państwa z 49 województw na 16 i
wówczas szczepieniami objęto w całości województwa: dolnośląskie, lubuskie, zachodniopomorskie,
wielkopolskie, śląskie, pomorskie, opolskie i małopolskie, natomiast częściowo województwa:
kujawsko-pomorskie, lubelskie, łódzkie, warmińsko-mazurskie, mazowieckie i podkarpackie.
W województwach podlaskim i świętokrzyskim nie prowadzono szczepień.
W 2000 r. obszar szczepień nie uległ zmianie. W wyniku gwałtownego wzrostu zachorowań
zwierząt na wściekliznę na obszarach, gdzie nie prowadzono szczepień lisów przeciwko
wściekliźnie oraz na granicy „obszaru szczepionego” z „obszarem nieszczepionym”, w
2001 r. wprowadzono zmodernizowany program szczepień lisów wolno żyjących przeciwko
wściekliźnie, w którym to w akcji wiosennej zrezygnowano ze szczepień w zachodniej
części terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie od dłuższego czasu nie odnotowywano
przypadków wścieklizny u zwierząt. Obszar objęty szczepieniami to:
1)
w województwie zachodniopomorskim powiat wałecki;
2)
w województwie dolnośląskim powiaty: dzierżoniowski, ząbkowicki i kłodzki;
3)
w województwie mazowieckim powiaty: warszawski zachodni, gostyniński, sochaczewski,
żyrardowski, grodziski, pruszkowski, piaseczyński, grójecki, białobrzeski, przysuski,
radomski, szydłowiecki, zwoleński, lipski, kozienicki, sierpecki, płoński, nowodworski,
ciechanowski, mławski, żuromiński, przasnyski, ostrołęcki, makowski, legionowski i
pułtuski;
4)
w województwie lubelskim gmina Janowiec i część gminy Puławy;
5)
w województwie podkarpackim powiaty: bieszczadzki, brzozowski, dębicki, jasielski,
kolbuszowski, krośnieński, łańcucki, mielecki, ropczycki, rzeszowski, sanocki, strzyżowski
i tarnobrzeski w całości oraz powiat Jarosławski, leżajski, niżański, przemyski, przeworski
i stalowowolski w części na południe od linii rzeki San;
6)
województwo warmińsko-mazurskie, kujawsko-pomorskie, wielkopolskie, małopolskie, opolskie,
śląskie, łódzkie i świętokrzyskie;
7)
województwo pomorskie, z wyjątkiem powiatów: słupskiego, lęborskiego i bytowskiego.
Natomiast w akcji jesiennej 2001 r. szczepieniami objęto większość terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, z wyłączeniem województwa podlaskiego, części województwa lubelskiego i
podkarpackiego.
Od 2002 r. akcja szczepień objęła całe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy
czym w 2010 r. wiosennej akcji szczepień nie przeprowadzono w województwie dolnośląskim.
Tabela 1
Wyniki badań monitoringowych akcji szczepień
|
|
|
|
|
|
|
Akcje szczepień
|
Obecność TC (%)
|
RFFIT (%)
|
Różnicowanie szczepów wirusa
|
|
jesień 1998 r.
|
67,7
|
68,0
|
0
|
|
wiosna 1999 r.
|
64,3
|
66,7
|
0
|
|
jesień 1999 r.
|
64,4
|
82,9
|
0
|
|
wiosna 2000 r.
|
55,3
|
75,3
|
0
|
|
jesień 2000 r.
|
64,4
|
81,7
|
0
|
|
wiosna i jesień 2001 r.
|
52,4
|
62,1
|
0
|
|
wiosna i jesień 2002 r.
|
66,7
|
72,9
|
0
|
|
wiosna i jesień 2003 r.
|
78,4
|
92,6
|
0
|
|
wiosna i jesień 2004 r.
|
82,5
|
94,0
|
0
|
|
wiosna i jesień 2005 r.
|
85,56
|
83,60
|
0
|
|
wiosna i jesień 2006 r.
|
87,17
|
82,12
|
43
|
|
wiosna i jesień 2007 r.
|
83,17
|
80,21
|
42
|
|
wiosna i jesień 2008 r.
|
86,87
|
79,66
|
19
|
|
wiosna i jesień 2009 r.
|
89,12
|
81,72
|
6
|
|
wiosna i jesień 2010 r.a)
|
88,62
|
84,78
|
117
|
|
|
|
|
|
|
|
a) Na podstawie wstępnych wyników badań.