Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwościz dnia 3 czerwca 2013 r.w sprawie celi zabezpieczającej i izby izolacyjnej

Cela zabezpieczająca jest pomieszczeniem wentylowanym, oświetlonym i ogrzewanym, znajdującym się na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego.

Cela zabezpieczająca powinna być urządzona w sposób uniemożliwiający dokonanie osobie w niej umieszczonej samouszkodzenia.

Cela zabezpieczająca składa się z:

Pomieszczenie dźwiękochłonne jest objęte monitorowaniem przez wewnętrzny system urządzeń rejestrujących.

Pomieszczenie dźwiękochłonne jest wyposażone w bezpieczną instalację przyzywową oraz sprzęt służący do monitorowania i oświetlenia, zabezpieczony przed dostępem osoby umieszczonej w celi zabezpieczającej.

Wejście do pomieszczenia dźwiękochłonnego jest zabezpieczone drzwiami typu więziennego z wizjerem oraz izolacją dźwiękową.

Przedsionek jest wyposażony w trwale mocowane: stół, taboret, umywalkę i toaletę.

Przed umieszczeniem w celi zabezpieczającej osobę pozbawioną wolności poddaje się kontroli osobistej w celu odebrania tej osobie przedmiotów, które mogłyby być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby lub innych osób.

Do utrzymania higieny i spożycia posiłków osoba umieszczana w celi zabezpieczającej, na czas wykonania tych czynności, otrzymuje niezbędne przedmioty osobistego użytku.

Osoba umieszczana w celi zabezpieczającej, na czas pobytu w tej celi, otrzymuje niezbędną odzież i bieliznę oraz pantofle, będące własnością zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na czas określony w porządku wewnętrznym na sen - materac, koc, poduszkę i prześcieradło.

Osobie umieszczanej w celi zabezpieczającej należy zapewnić korzystanie z posiłków oraz możliwość zaspokajania potrzeb fizjologicznych.

Dokumentację dotyczącą umieszczenia osoby pozbawionej wolności i jej pobytu w celi zabezpieczającej stanowią notatka oraz nośnik zawierający zapis z urządzeń rejestrujących.

Dokumentacja, o której mowa w ust. 1, stanowi materiał archiwalny w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach   (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698 i Nr 171, poz. 1016), zwanej dalej „ustawą”, i jest przechowywana w archiwach zakładowych jednostek organizacyjnych Służby Więziennej do czasu przekazania jej do archiwów państwowych, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Okres przechowywania, sposób archiwizowania lub brakowania dokumentacji dotyczącej osób umieszczonych w celi zabezpieczającej określają przepisy wydane na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy.

Izba izolacyjna jest pomieszczeniem wentylowanym, ogrzewanym i oświetlonym, o powierzchni co najmniej 4 m², znajdującym się na terenie zakładu poprawczego lub schroniska dla nieletnich.

Izba izolacyjna jest wyposażona w trwale przymocowane do podłogi: stół, krzesło i łóżko.

Izba izolacyjna powinna być urządzona w sposób uniemożliwiający dokonanie przez nieletniego samouszkodzenia.

Izba izolacyjna jest objęta monitorowaniem przez wewnętrzny system urządzeń rejestrujących.

Sprzęt służący do monitorowania i oświetlenia izby izolacyjnej jest zabezpieczony przed dostępem nieletniego umieszczonego w tej izbie.

Przed umieszczeniem w izbie izolacyjnej należy nieletniemu odebrać przedmioty, które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia nieletniego lub innych osób, w szczególności przedmioty o ostrych krawędziach, okulary, pas, szelki, sznurowadła i zapałki.

Do utrzymania higieny i spożycia posiłków nieletni, na czas wykonania tych czynności, otrzymuje niezbędne przedmioty osobistego użytku.

Nieletniemu umieszczonemu w izbie izolacyjnej należy zapewnić korzystanie z posiłków oraz możliwość zaspokajania potrzeb fizjologicznych.

Dokumentację dotyczącą umieszczenia nieletniego oraz jego pobytu w izbie izolacyjnej stanowią notatka oraz nośnik zawierający zapis z urządzeń rejestrujących, które dołącza się do akt osobowych nieletniego.

Dokumentację, o której mowa w ust. 1, stanowiącą materiały archiwalne w rozumieniu art. 1 ustawy, przechowuje się w zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich do czasu przekazania jej do archiwów państwowych, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Dokumentację, o której mowa w ust. 1, niestanowiącą materiału archiwalnego, zwaną dalej „dokumentacją niearchiwalną”, przechowuje się w archiwum zakładu poprawczego lub schroniska dla nieletnich przez okres przechowywania określony w jednolitym rzeczowym wykazie akt.

Dokumentacja niearchiwalna, po upływie okresu jej przechowywania określonego w jednolitym rzeczowym wykazie akt, podlega brakowaniu.

Brakowanie dokumentacji niearchiwalnej polega na ocenie jej przydatności do celów praktycznych, wydzieleniu dokumentacji nieprzydatnej i przekazaniu jej do zniszczenia.

Brakowania dokumentacji niearchiwalnej dokonuje się nie wcześniej niż po dniu 1 stycznia roku następującego po roku, w którym upływa okres jej przechowywania.

Wybrakowanie dokumentacji niearchiwalnej odnotowuje się we właściwych urządzeniach ewidencyjnych.

Dokumenty dotyczące wybrakowania dokumentacji niearchiwalnej są przechowywane odrębnie i stanowią materiał archiwalny.