Tytuł 1.
MINIMALNE WYMAGANIA DLA MARYNARZY DO PRACY NA STATKU
Prawidło 1.1 - Minimalny wiek
Cel: Zapewnienie, że na statku nie będą pracować osoby poniżej minimalnego wieku
1.
Żadna osoba poniżej minimalnego wieku nie może zostać zatrudniona ani zaangażowana
do pracy ani pracować na statku,
2.
Minimalny wiek w momencie początkowego wejścia w życie Konwencji wynosi 16 lat.
3.
Wyższy minimalny wiek będzie wymagany w okolicznościach określonych w Kodeksie.
Norma A1.1 - Minimalny wiek
1.
Zatrudnianie, angażowanie do pracy oraz podejmowanie pracy na statku przez osoby w
wieku poniżej 16 lat jest zabronione.
2.
Zabrania się wykonywania pracy nocnej przez marynarzy w wieku poniżej 18 lat. Dla
celów niniejszej Normy „noc” definiowana jest zgodnie z krajowym prawem i praktyką.
Obejmuje okres przynajmniej dziewięciu godzin, zaczynający się nie później niż o północy
i kończący nie wcześniej niż o 5 rano.
3.
Właściwa władza może zezwolić na wyjątek wobec stosowania się do zakazu nocnej pracy
w sytuacji gdy:
(a)
doznałoby uszczerbku skuteczne szkolenie marynarzy zgodnie z ustalonymi programami
i procedurami; lub
(b)
specyficzny charakter służby lub program szkoleniowy wymaga, by marynarze objęci wyjątkiem
wykonywali służbę w nocy, a władze ustalą, po konsultacji z organizacjami armatorów
i marynarzy, że praca ta nie będzie szkodliwa dla ich zdrowia lub dobrego samopoczucia.
4.
Zatrudnienie, zaangażowanie do pracy lub praca marynarzy w wieku poniżej 18 lat zabroniona
jest tam, gdzie może to zagrozić ich zdrowiu i bezpieczeństwu. Rodzaje takiej pracy
będą określone przez krajowe przepisy prawne lub właściwą władzę po konsultacji z
organizacjami armatorów i marynarzy, przy uwzględnieniu odnośnych norm międzynarodowych.
Wytyczna B1.1 - Minimalny wiek
1.
Wprowadzając regulacje warunków pracy i życia, Członkowie powinni zwracać szczególną
uwagę na potrzeby osób młodocianych w wieku poniżej 18 lat.
Prawidło 1.2 - Świadectwo zdrowia
Cel: Zapewnienie, że wszyscy marynarze będą z medycznego punktu widzenia zdolni do
pełnienia służby na morzu.
1.
Marynarze nie będą pracować na statku bez świadectwa stwierdzającego medyczną zdolność
do wykonywania ich obowiązków.
2.
Wyjątki mogą być dozwolone tylko w sytuacjach określonych w Kodeksie,
Norma A1.2 - Świadectwo zdrowia
1.
Właściwa władza będzie wymagać, by przed rozpoczęciem pracy na statku marynarze posiadali
ważne świadectwo zdrowia potwierdzające, że są z medycznego punktu widzenia zdolni
do pełnienia służby na morzu.
2.
W celu zapewnienia, że świadectwa zdrowia faktycznie odzwierciedlają stan zdrowia
marynarzy w kontekście obowiązków, które mają wykonywać, właściwa władza określi,
po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy oraz biorąc pod uwagę odpowiednie
wytyczne międzynarodowe, o których mowa w Części B niniejszego Kodeksu, naturę badania
medycznego i świadectwa zdrowia.
3.
Niniejsza Norma nie wpływa na obowiązki wynikające z Międzynarodowej konwencji o wymaganiach
w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht z 1978 r.,
wraz z poprawkami (tzw. Konwencja STCW). Świadectwo zdrowia wydane zgodnie z wymogami
STCW będzie uznane przez właściwą władzę dla celów Prawidła 1.2. W przypadku marynarzy,
których nie dotyczy STCW świadectwo zdrowia spełniające w stopniu zasadniczym wspomniane
wymagania również będzie uznane.
4.
Świadectwo zdrowia może być wydane przez uprawnionego lekarza lub, jak w przypadku
świadectwa dotyczącego wyłącznie wzroku, przez osobę uznaną przez właściwą władzę
za odpowiednio wykwalifikowaną do wydania takiego świadectwa. Lekarze muszą się cieszyć
pełną niezależnością w wydawaniu opinii na podstawie przeprowadzanych przez nich badań
medycznych.
5.
Marynarze, którym odmówiono wydania świadectwa lub mają narzucone ograniczenia w zakresie
ich zdolności do pracy, szczególnie odnośnie do czasu, charakteru pracy lub zakresu
działalności gospodarczej, będą mieć możliwość przeprowadzenia kolejnego badania przez
innego uprawnionego lekarza lub niezależnego biegłego w sprawach medycznych.
6.
Każde świadectwo zdrowia będzie w szczególności stwierdzać, że:
(a)
słuch i wzrok marynarza oraz jego zdolność do rozpoznawania kolorów w przypadku, gdy
jego zdolność do pracy uzależniona jest od zdolności rozpoznawania kolorów, są wystarczająco
dobre; oraz
(b)
marynarz nie cierpi na dolegliwość, która podczas pobytu na morzu może ulec pogorszeniu
lub uczynić go niezdolnym do służby lub narazić zdrowie innych osób na statku.
7.
O ile nie jest wymagany krótszy okres, z uwagi na szczególny charakter służby wykonywanej
przez marynarza lub z uwagi na postanowienia STCW:
(a)
świadectwo zdrowia jest ważne przez okres najwyżej dwóch lat, a w przypadku, gdy marynarz
ma mniej niż 18 lat, maksymalny okres ważności świadectwa wynosi jeden rok;
(b)
świadectwo o zdolności do rozpoznawania kolorów będzie ważne maksymalnie przez okres
sześciu lat.
8.
W nagłych przypadkach właściwa władza może zezwolić marynarzowi na pracę bez ważnego
świadectwa zdrowia do czasu zawinięcia do kolejnego portu, gdzie może otrzymać świadectwo
zdrowia od uprawnionego lekarza, pod warunkiem, że:
(a)
okres takiego zezwolenia nie przekracza trzech miesięcy; oraz
(b)
marynarz posiada świadectwo zdrowia, które niedawno utraciło ważność.
9.
Jeśli świadectwo zdrowia utraci ważność w trakcie trwania rejsu, będzie pozostawać
w mocy do czasu zawinięcia statku do kolejnego portu, w którym marynarz może uzyskać
świadectwo zdrowia od uprawnionego lekarza, pod warunkiem że okres ten nie przekroczy
trzech miesięcy.
10.
Świadectwa zdrowia dla marynarzy zatrudnionych na statkach, odbywających podróże w
żegludze międzynarodowej, muszą być sporządzone co najmniej w języku angielskim.
Wytyczna B1.2 - Świadectwo zdrowia
Wytyczna B1.2.1 - Wytyczne międzynarodowe
I.
Właściwa władza, lekarze, osoby przeprowadzające badania, armatorzy, przedstawiciele
marynarzy i inne osoby zainteresowane przeprowadzeniem badań kandydatów na marynarzy
oraz marynarzy pełniących służbę powinni stosować się do Wytycznych MOP/WHO w sprawie wstępnych i okresowych badań lekarskich dla marynarzy,
z uwzględnieniem kolejnych wersji, i innych właściwych wytycznych międzynarodowych
opublikowanych przez Międzynarodową Organizację Pracy, Międzynarodową Organizację
Morską i Światową Organizację Zdrowia.
Prawidło 1.3 - Wyszkolenie i kwalifikacje
Cel: Zapewnienie, że marynarze są odpowiednio wyszkoleni lub wykwalifikowani do pełnienia
obowiązków na statku
1.
Marynarze nie będą pracować na statku, jeśli nie są wyszkoleni lub nie posiadają certyfikatów
potwierdzających ich kompetencje lub nie są w inny sposób kwalifikowani do wykonywania
obowiązków.
2.
Marynarzom nie będzie wolno wykonywać pracy na statku, jeśli nie ukończyli pomyślnie
szkolenia z zakresu bezpieczeństwa osobistego na pokładzie statku.
3.
Szkolenia i wydawanie certyfikatów zgodnie z obowiązującymi dokumentami przyjętymi
przez Międzynarodową Organizację Morską będą uważane za spełniające wymagania ustępów
1 i 2 niniejszego Prawidła.
4.
Każdy Członek, którego w czasie ratyfikacji niniejszej Konwencji obowiązywała Konwencja
Nr 74 dotycząca świadectw kwalifikacyjnych starszych marynarzy z 1946 r., będzie nadal
wykonywał obowiązki wynikające z tamtej Konwencji, o ile i dopóki obowiązujące postanowienia
dotyczące jej przedmiotu nie zostaną przyjęte przez Międzynarodową Organizację Morską
i nie wejdą w życie, lub dopóki nie upłynie pięć lat od wejścia w życie niniejszej
Konwencji zgodnie z ustępem 3 Artykułu VIII, w zależności od tego, która z tych dat
jest wcześniejsza.
Prawidło 1.4 - Nabór i pośrednictwo pracy marynarzy
Cel: Zapewnienie marynarzom dostępu do sprawnego i dobrze zorganizowanego systemu
naboru i pośrednictwa pracy marynarzy
1.
Wszyscy marynarze będą mieć dostęp do sprawnego, odpowiedniego i godnego zaufania
systemu poszukiwania zatrudnienia na statku bez konieczności wnoszenia opłat.
2.
Służby naboru i pośrednictwa pracy marynarzy funkcjonujące na terytorium Członka powinny
odpowiadać normom określonym w Kodeksie.
3.
Każdy Członek będzie wymagał, odnośnie do marynarzy pracujących na statku podnoszącym
jego banderę, by armatorzy, którzy korzystają ze służb naboru i pośrednictwa pracy
marynarzy w krajach i na terytoriach, na których niniejsza Konwencja nie obowiązuje,
stosowali się do wymagań określonych w Kodeksie.
Norma A1.4 - Nabór i pośrednictwo pracy marynarzy
1.
Każdy Członek świadczący publiczne usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy
zapewni, że usługi takie świadczone będą w sposób uporządkowany, który chroni i promuje
prawa marynarzy w zakresie zatrudnienia zawarte w niniejszej Konwencji.
2.
Tam, gdzie na terytorium Członka działają prywatne podmioty, których podstawą funkcją
jest nabór i pośrednictwo pracy dla marynarzy, lub które dokonują naboru znaczącej
liczby marynarzy, wymagane będzie, by podmioty takie działały wyłącznie zgodnie ze
standaryzowanym systemem licencjonowania lub certyfikacji lub innych form regulacji.
Taki system będzie ustanowiony i zmieniany tylko po konsultacji z organizacjami armatorów
i marynarzy. W przypadku wątpliwości, czy niniejsza Konwencja dotyczy danego prywatnego
podmiotu świadczącego usługi w zakresie naboru i pośrednictwa pracy, kwestia ta zostanie
rozstrzygnięta przez właściwą władzę działającą na terytorium każdego z Członków po
konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy. Nie będzie się popierać nadmiernego
wzrostu liczby podmiotów świadczących usługi naboru i pośrednictwa pracy.
3.
Postanowienia ustępu 2 niniejszej Normy będą mieć również zastosowanie - w zakresie
w jakim uznane są przez właściwą władzę, po konsultacji z organizacjami armatorów
i marynarzy, za właściwe - w kontekście usług naboru i pośrednictwa pracy świadczonych
przez organizacje marynarzy na terytorium Członka, zapewniających dopływ marynarzy,
będących obywatelami tego Członka na statki podnoszące jego banderę. Usługi, których
dotyczy niniejszy ustęp spełniają następujące warunki:
(a)
usługa naboru i pośrednictwa pracy prowadzona jest zgodnie z postanowieniami układu
zbiorowego pracy pomiędzy tą organizacją i armatorem;
(b)
zarówno organizacja marynarzy, jak też armator mają siedzibę na terytorium Członka;
(c)
Członek posiada prawo lub procedurę autoryzacji bądź rejestracji układów zbiorowych
pracy, umożliwiającą świadczenie usług z zakresu naboru i pośrednictwa pracy; oraz
(d)
usługi naboru i pośrednictwa pracy prowadzone są w sposób uporządkowany i stosowane
są środki w celu ochrony i promocji praw pracowniczych marynarzy porównywalne z określonymi
w ustępie 5 niniejszej Normy.
4.
Żadne z postanowień niniejszej Normy lub Prawidła 1.4 nie będzie interpretowane jako:
(a)
uniemożliwiające Członkowi świadczenie bezpłatnych usług naboru i pośrednictwa pracy
dla marynarzy w ramach polityki zmierzającej do sprostania potrzebom marynarzy i armatorów,
niezależnie czy usługi te stanowią część publicznych służb zatrudnienia dla pracowników
i pracodawców czy też są z nimi skoordynowane; albo
(b)
narzucające Członkowi obowiązek ustanowienia na swoim terytorium systemu prywatnych
usług naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy.
5.
Członek przyjmujący system, o którym mówi ustęp 2 niniejszej Normy będzie, za pomocą
prawa lub innych rozwiązań, co najmniej:
(a)
zakazywać podmiotom świadczącym usługi naboru i pośrednictwa pracy używania środków,
mechanizmów lub list zmierzających do przeszkodzenia lub odwiedzenia marynarzy od
uzyskania zatrudnienia, do którego są zakwalifikowani;
(b)
wymagać, by żadne opłaty za nabór lub pośrednictwo pracy nie były w sposób bezpośredni
lub pośredni, w całości lub w części, wnoszone przez marynarza, któremu świadczona
jest usługa, za wyjątkiem kosztów otrzymania wymaganego przez prawo świadectwa zdrowia,
krajowej książeczki żeglarskiej i paszportu lub innych podobnych dokumentów uprawniających
do podróży, nie wliczając w to jednakże kosztów uzyskania wiz, które zostaną poniesione
przez armatora; oraz
(c)
gwarantować, że podmioty świadczące usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy
na jego terytorium:
(i)
posiadają aktualny rejestr wszystkich marynarzy rekrutowanych lub skierowanych do
pracy za ich pośrednictwem, który będzie dostępny do inspekcji przeprowadzonej przez
właściwą władzę;
(ii)
dbają o to, by marynarze byli poinformowani o swoich prawach i obowiązkach wynikających
z umowy o pracę przed lub w trakcie procesu zatrudnienia i by stworzono im możliwość
zapoznania się z ich umowami o pracę przed i po ich podpisaniu oraz by otrzymali kopię
umowy;
(iii)
sprawdzają, że marynarze rekrutowani lub kierowani do pracy za ich pośrednictwem są
wykwalifikowani i posiadają dokumenty niezbędne do wykonywania danej pracy i że umowy
o pracę zawierane przez marynarzy są zgodne ze stosownymi prawami i przepisami oraz
układami zbiorowymi pracy, które stanowią część umowy o pracę;
(iv)
upewniają się, w granicach swych możliwości, że armator dysponuje środkami zabezpieczającymi
marynarzy przed pozostawieniem w obcym porcie;
(v)
zapoznają się i odpowiadają na wszelkie skargi dotyczące ich działalności i informują
właściwą władzę o wszelkich nierozstrzygniętych skargach;
(vi)
ustanawiają system ochrony, na drodze ubezpieczenia lub za pomocą innego stosownego
rozwiązania, które zrekompensuje marynarzom straty pieniężne, które mogą ponieść w
wyniku nieskuteczności usługi naboru i pośrednictwa pracy lub niewypełnienia przez
armatora zobowiązań wynikających z umowy o pracę.
6.
Właściwa władza będzie ściśle nadzorowała i kontrolowała podmioty świadczące usługi
naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy na terytorium Członka. Wszelkie zezwolenia
lub certyfikaty lub podobne upoważnienia pozwalające na prowadzenie działalności polegającej
na świadczeniu prywatnych usług na danym terytorium będą przyznawane lub odnawiane
tylko po upewnieniu się, że usługa naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy jest
zgodna z krajowym prawem i przepisami.
7.
Właściwa władza upewni się, że istnieją odpowiednie narzędzia i procedury sprawdzania
zasadności skarg dotyczących działalności podmiotów świadczących usługi naboru i pośrednictwa
pracy dla marynarzy, angażujące, jeśli jest to potrzebne, przedstawicieli armatorów
i marynarzy.
8.
Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję będzie, w granicach możliwości,
informować swoich obywateli o możliwych problemach wynikających z podjęcia pracy na
statku podnoszącym banderę państwa, które nie ratyfikowało niniejszej Konwencji, dopóki
nie upewni się, że stosowane są normy równoważne z ustalonymi przez niniejszą Konwencję.
Rozwiązania przyjęte w tym celu przez Członka, który ratyfikował niniejszą Konwencję,
nie będą sprzeczne z zasadą swobodnego przepływu pracowników wymaganą przez traktaty,
których oba państwa są stronami.
9.
Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję będzie wymagał, by armatorzy
statków podnoszących jego banderę, którzy korzystają z usług naboru i pośrednictwa
pracy dla marynarzy świadczonych przez podmioty zarejestrowane w krajach i na obszarach,
na których niniejsza Konwencja nie obowiązuje, zagwarantuje, w granicach możliwości,
że wspomniane usługi będą spełniać wymagania niniejszej Normy.
10.
Żadne postanowienia niniejszej Normy nie będzie interpretowane jako pomniejszające
zobowiązania i obowiązki armatorów lub Członka wobec statków podnoszących jego banderę.
Wytyczna B1.4 - Nabór i pośrednictwo pracy
Wytyczna B1.4.1 - Wytyczne organizacyjne i operacyjne
1.
Wypełniając swoje zobowiązania zgodnie z normą A 1.4, ustęp 1, właściwa władza powinna
uwzględnić:
(a)
przyjęcie koniecznych rozwiązań służących promowaniu efektywnej współpracy między
podmiotami świadczącymi usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy, zarówno
publicznymi jak prywatnymi.
(b)
potrzeby przemysłu morskiego na poziomie zarówno krajowym jak i międzynarodowym w
czasie rozwijania programów szkoleniowych dla marynarzy, którzy stanowią część załogi
statku odpowiedzialną za bezpieczeństwo żeglugi i operacje zapobiegania zanieczyszczaniu
morza, przy współudziale armatorów, marynarzy i odpowiednich ośrodków szkoleniowych;
(c)
stworzenie odpowiednich warunków dla współpracy między przedstawicielami organizacji
armatorów i marynarzy w organizowaniu i świadczeniu usług naboru i pośrednictwa pracy
dla marynarzy, tam gdzie one istnieją;
(d)
ustalenie, przy zachowaniu prawa do prywatności i potrzeby ochrony poufności, warunków
pod jakimi dane osobowe marynarzy mogą być przetwarzane przez podmioty świadczące
usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy, wliczając w to zbieranie, przechowywanie,
łączenie i przekazywanie takich danych podmiotom trzecim;
(e)
prowadzenie zbioru i analizy wszystkich ważnych informacji na temat rynku pracy w
zakresie pracy na morzu, włączając w to obecne i spodziewane zatrudnienie marynarzy
sklasyfikowanych według wieku, płci, stopnia i kwalifikacji oraz wymagań przemysłu
morskiego, przy czym zbiór danych na temat wieku i płci dopuszczalny jest tylko dla
celów statystycznych lub w ramach programu zapobiegania dyskryminacji ze względu na
wiek lub płeć;
(f)
zapewnienie, że personel odpowiedzialny za nadzór nad podmiotami świadczącymi usługi
naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy, którzy mają być odpowiedzialni za bezpieczeństwo
żeglugi i operacje zapobiegania zanieczyszczaniu morza, jest odpowiednio przeszkolony,
wliczając w to doświadczenie w pracy na morzu, i posiada odpowiednią wiedzę na temat
przemysłu morskiego, wliczając w to odpowiednie międzynarodowe dokumenty w zakresie
wyszkolenia, certyfikacji i standardów pracy;
(g)
ustalenie standardów operacyjnych i przyjęcie kodeksów postępowania i etycznych praktyk
w zakresie usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy; oraz
(h)
prowadzenie nadzoru nad systemem licencjonowania i certyfikacji w oparciu o system
standardów jakości.
2.
Ustanawiając system, o którym mówi Standard A1.4, ustęp 2, każdy Członek powinien
uwzględnić wdrożenie i stosowanie wobec zarejestrowanych na jego terytorium podmiotów
świadczących usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy wymogu prowadzenia praktyk
operacyjnych, których jakość może być poddana weryfikacji. Wspomniane praktyki operacyjne
w przypadku prywatnych podmiotów świadczących usługi naboru i pośrednictwa pracy dla
marynarzy oraz, w zakresie w jakim to ich dotyczy, publicznych podmiotów świadczących
usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy, powinny odnosić się do takich kwestii
jak:
(a)
badania lekarskie, dokumenty tożsamości marynarzy i inne dokumenty, których marynarz
może potrzebować do uzyskania zatrudnienia;
(b)
utrzymywanie, przy zachowaniu prawa do prywatności i potrzeby ochrony poufności, pełnej
ewidencji marynarzy korzystających z ich systemu naboru i pośrednictwa pracy, która
powinna uwzględniać, ale bez ograniczania do wymienionych elementów:
(iii)
dane osobowe istotne przy zatrudnieniu; oraz
(iv)
informacje medyczne istotne przy zatrudnieniu;
(c)
utrzymywanie aktualnych list statków, na które kierowani są marynarze przez podmioty
świadczące usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy i zagwarantowanie, że
będzie istnieć możliwość skontaktowania się z takimi podmiotami w sytuacjach awaryjnych
przez całą dobę;
(d)
procedury zapewniające, że marynarze nie są wyzyskiwani przez podmioty świadczące
usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy w zakresie oferty zatrudnienia na
konkretnych statkach lub przez konkretne przedsiębiorstwa;
(e)
procedury zapobiegające możliwości wystąpienia wyzysku marynarzy polegającego na wpłacie
zaliczek lub innych transakcji finansowych pomiędzy armatorem i marynarzami prowadzonych
przez podmioty świadczące usługi naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy;
(f)
wyraźnego podawania do publicznej wiadomości kosztów, jeśli takie występują, które
marynarz poniesie w czasie procesu naboru;
(g)
zapewnienie, że marynarze otrzymają wszelkie informacje na temat warunków pracy na
stanowisku, na którym mają zostać zatrudnieni oraz o polityce armatora dotyczącej
ich zatrudnienia;
(h)
procedury, które są w zgodzie z zasadami naturalnej sprawiedliwości w postępowaniu
w przypadkach niekompetencji lub braku dyscypliny, zgodne z krajowym prawem i praktyką
i, tam gdzie ma to zastosowanie, z układami zbiorowymi pracy;
(i)
procedury gwarantujące, w granicach możliwości, że wszystkie obowiązujące świadectwa
i dokumenty wydane w związku z zatrudnieniem są aktualne i nie zostały uzyskane na
drodze fałszerstwa oraz że referencje podlegają weryfikacji;
(j)
procedury gwarantujące, że prośby o informację lub poradę zgłaszane przez rodziny
marynarzy, gdy przebywają oni na morzu, zostaną spełnione szybko, należycie i bezpłatnie;
oraz
(k)
sprawdzanie, czy warunki pracy na statkach, na których marynarze zostaną zatrudnieni
są zgodne z odpowiednimi układami zbiorowymi pracy, zawartymi pomiędzy armatorem i
organizacją reprezentującą marynarzy i, w ramach prowadzonej przez siebie polityki,
kierowanie marynarzy tylko do armatorów, którzy oferują warunki zatrudnienia marynarzy
zgodne z odpowiednimi prawami i przepisami lub układami zbiorowymi pracy.
3.
Powinno się zachęcać do międzynarodowej współpracy pomiędzy Członkami i właściwymi
organizacjami, polegającej na:
(a)
systematycznej wymianie informacji o przemyśle morskim i morskim rynku pracy na zasadach
dwustronnych, regionalnych i wielostronnych;
(b)
wymianie informacji o morskim prawie pracy;
(c)
harmonizacji polityki, metod pracy i prawa dotyczącego naboru i służb pośrednictwa
pracy dla marynarzy;
(d)
poprawie procedur i warunków międzynarodowego naboru i pośrednictwa pracy dla marynarzy;
oraz
(e)
prognozowaniu zatrudnienia, biorąc pod uwagę podaż i popyt na marynarzy i wymagania
przemysłu morskiego.
Tytuł 2.
WARUNKI ZATRUDNIENIA
Prawidło 2.1 - Marynarskie umowy o pracę
Cel: Zapewnienie, że marynarze posiadają uczciwą umowę o pracę
1.
Zasady i warunki zatrudnienia marynarza powinny być określone w umowie sporządzonej
w sposób zrozumiały, której postanowienia można wyegzekwować na drodze prawnej i które
będą zgodne z normami zawartymi w Kodeksie.
2.
Umowy o pracę marynarzy powinny być zawierane przez marynarza w warunkach gwarantujących,
że marynarz ma możliwość zapoznania się z umową i zasięgnięcia porady na temat jej
postanowień oraz że dobrowolnie akceptuje te postanowienia przed podpisaniem umowy.
3.
W zakresie zgodnym z krajowym prawem danego Członka oraz obowiązującą tam praktyką,
będzie się uważać, że umowy o pracę zawierane przez marynarzy podlegają postanowieniom
odpowiednich układów zbiorowych pracy.
Norma A2.1 - Marynarskie umowy o pracę
1.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo wymagające, by statki podnoszące jego banderę
spełniały następujące wymagania:
(a)
marynarze pracujący na statkach podnoszących jego banderę będą pracować na podstawie
marynarskiej umowy o pracę podpisanej zarówno przez marynarza jak i przez armatora
lub jego przedstawiciela (lub, jeśli nie są oni pracownikami, na podstawie dokumentu
potwierdzającego istnienie uzgodnień umownych lub podobnych) zapewniających im godne
warunki pracy i życia na statku, zgodnie z wymaganiami niniejszej Konwencji;
(b)
marynarze podpisujący marynarską umowę o pracę powinni mieć możliwość dokładnego zapoznania
się z umową i zasięgnięcia porady na jej temat przed jej podpisaniem, jak też będą
mieć zapewnione wszelkie inne warunki potrzebne do tego, by mogli dobrowolnie przystąpić
do umowy z wystarczającym zrozumieniem swoich praw i obowiązków;
(c)
armator i marynarz będą posiadać podpisane oryginały umowy o pracę;
(d)
zostaną podjęte kroki w celu zapewnienia, że marynarze, wliczając w to kapitana statku,
będą mogli łatwo pozyskać na statku jasne informacje na temat warunków ich zatrudnienia
i że tego rodzaju informacje, wliczając w to kopie umów o pracę, będą dostępne do
wglądu dla funkcjonariuszy właściwej władzy, również w portach, do których statek
zawinie; oraz
(e)
marynarze powinni otrzymać dokument zawierający zapis najważniejszych faktów dotyczących
ich zatrudnienia na statku.
2.
Tam gdzie układ zbiorowy pracy stanowi całość lub część marynarskiej umowy o pracę,
na statku powinna być dostępna kopia tego układu. Jeśli marynarska umowa o pracę i
wszelkie dotyczące jej układy zbiorowe pracy nie są sporządzone w języku angielskim,
następujące dokumenty powinny być również dostępne w języku angielskim (za wyjątkiem
statków uprawiających jedynie żeglugę krajową):
(a)
kopia standardowego formularza umowy; oraz
(b)
wyciąg z układu zbiorowego pracy, które podlegają inspekcji Państwa portu zgodnie
z Prawidłem 5.2.
3.
Dokument, o którym mówi ustęp l(e) niniejszej Normy, nie będzie zawierał żadnych stwierdzeń
na temat jakości pracy marynarzy oraz ich wynagrodzenia. Forma dokumentu, informacje,
które powinny być w nim zawarte oraz sposób w jaki zostaną w nim zamieszczone, określi
prawo danego kraju,
4.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo określające kwestie, które powinny znaleźć się
w marynarskich umowach o pracę. Marynarskie umowy o pracę w każdym przypadku powinny
zawierać następujące informacje:
(a)
pełne imię i nazwisko marynarza, data urodzenia lub wiek oraz miejsce urodzenia;
(b)
nazwę oraz adres armatora;
(c)
miejsce i datę zawarcia marynarskiej umowy o pracę;
(d)
zakres obowiązków marynarza;
(e)
wysokość wynagrodzenia marynarza lub, tam gdzie ma to zastosowanie, formuła wykorzystana
do jego wyliczenia;
(f)
wymiar corocznego płatnego urlopu lub, tam gdzie ma to zastosowanie, formuła wykorzystana
do jego wyliczenia;
(g)
warunki rozwiązania umowy, wliczając w to:
(i)
jeśli umowa została zawarta na czas nieokreślony, warunki upoważniające każdą ze stron
do jej wypowiedzenia, jak również wymagany okres wypowiedzenia, który nie będzie krótszy
w przypadku armatora niż w przypadku marynarza;
(ii)
jeśli umowa została zawarta na czas określony, datę jej wygaśnięcia; oraz
(iii)
jeśli umowa została zawarta na czas trwania podróży, port docelowy i czas, który musi
upłynąć od momentu przybycia na miejsce, zanim marynarz zakończy służbę;
(h)
świadczenia z tytułu ochrony zdrowia i zabezpieczenia społecznego ze strony armatora
na rzecz marynarza;
(i)
uprawnienie marynarza do repatriacji;
(j)
odesłanie do układu zbiorowego pracy, jeśli ma to zastosowanie; oraz
(k)
inne informacje, których może wymagać prawo danego kraju.
5.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo ustanawiające minimalne okresy wypowiedzenia,
których marynarze i właściciele statków muszą przestrzegać w przypadku rozwiązania
umowy przed datą jej wygaśnięcia. Czas trwania tych minimalnych okresów zostanie ustalony
po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy, lecz nie będzie krótszy niż
siedem dni.
6.
Okres wypowiedzenia krótszy niż minimalny może zostać przyznany w przypadkach, które
zostaną uznane zgodnie z krajowym prawem i przepisami lub stosownymi układami zbiorowymi
pracy za usprawiedliwiające rozwiązanie umowy o pracę z krótszym okresem wypowiedzenia
lub bez takiego okresu. Określając takie okoliczności każdy Członek zagwarantuje,
że zostanie wzięta pod uwagę potrzeba marynarza, by rozwiązać umowę, bez ponoszenia
kary, z okresem wypowiedzenia krótszym lub bez takiego okresu, z powodów okolicznościowych
lub innych ważnych powodów.
Wytyczna B2.1 - Marynarskie umowy o pracę
Wytyczna B2.1.1 - Dokument zatrudnienia
I.
Ustalając informacje, które mają zostać zawarte w dokumencie zatrudnienia, o którym
mowa w Normie A2.1, ustęp l(e), Każdy Członek zapewni, że dokument ten będzie zawierał
wystarczające informacje, wraz z ich tłumaczeniem na język angielski, w celu ułatwienia
uzyskania kolejnej pracy lub spełnienia wymagań odnośnie służby na morzu potrzebnych
dla uzyskania awansu. Książeczka żeglarska może spełnić wymagania ustępu l(e) niniejszej
Normy.
Prawidło 2.2 - Wynagrodzenie
Cel: Zapewnienie, że marynarze otrzymują wynagrodzenie za swoją pracę
1.
Wszyscy marynarze powinni otrzymywać wynagrodzenie za swoją pracę regularnie i w całości
- zgodnie z ich umowami o pracę.
Norma A2.2 - Wynagrodzenie
1.
Każdy Członek będzie wymagać, by wynagrodzenie dla marynarzy pracujących na statkach
podnoszących jego banderę było wypłacane w odstępach nie dłuższych niż miesiąc zgodnie
z każdym układem zbiorowym pracy, który ma w tym przypadku zastosowanie.
2.
Marynarze otrzymają miesięczne rozliczenie należnych im i wypłaconych płatności, wliczając
w to pensje, dodatkowe płatności i zastosowany kurs wymiany, jeśli płatność dokonana
jest w walucie innej niż uzgodniona lub jeśli zastosowany został inny niż uzgodniony
kurs wymiany.
3.
Każdy Członek będzie wymagać od armatorów udostępnienia marynarzom środków, takich
jak określone w ustępie 4 niniejszej Normy, umożliwiających przesłanie całości lub
części ich zarobków rodzinom, osobom będącym na ich utrzymaniu lub prawnym beneficjentom.
4.
Środki zapewniające marynarzom możliwość przesłania zarobków rodzinom zawierają:
(a)
system umożliwiający marynarzom, jeśli sobie tego życzą, w momencie podejmowania zatrudnienia
lub w czasie trwania okresu zatrudnienia, przekazywanie w regularnych odstępach czasu
pewnej części swoich zarobków rodzinom za pomocą przelewu bankowego lub podobnych
środków; oraz
(b)
wymóg by przekazy dokonywane były w odpowiednim czasie i bezpośrednio do osoby lub
osób wskazanych przez marynarzy.
5.
Wszelkie opłaty za usługę określoną w ustępach 3 i 4 niniejszej Normy powinny być
w rozsądnej wysokości, a kurs wymiany, o ile nie zostanie uzgodnione inaczej, będzie,
zgodnie z ustawodawstwem krajowym, przeważającym kursem rynkowym lub oficjalnym kursem
wymiany i nie będzie to kurs niekorzystny dla marynarza.
6.
Każdy Członek, które przyjmuje ustawodawstwo krajowe określające wynagrodzenie marynarzy,
będzie brać pod uwagę wytyczne zawarte w Części B Kodeksu.
Wytyczna B2.2 - Wynagrodzenie
Wytyczna B2.2.1 - Szczególne definicje.
I.
Dla celów niniejszej Wytycznej termin:
(a)
starszy marynarz oznacza każdego marynarza, który zostanie uznany za kompetentnego do wykonywania wszelkich
obowiązków związanych z pracą na statku innych niż obowiązki nadzorcze lub specjalistyczne
lub którego zdefiniują jako takiego krajowe ustawodawstwo lub praktyka albo układ
zbiorowy pracy;
(b)
podstawowa płaca lub wynagrodzenie oznacza płatność, bez względu na jej składniki, za zwykły czas pracy; nie zawierają
się w nim płatności za nadgodziny, premie, zasiłki, płatny urlop lub inne dodatkowe
wynagrodzenie;
(c)
łączne wynagrodzenie oznacza wynagrodzenie, które zawiera podstawowe wynagrodzenie i inne związane z płacą
korzyści; łączne wynagrodzenie może zawierać wyrównanie za nadgodziny i inne związane
z płacą korzyści lub może zawierać tylko niektóre korzyści;
(d)
czas pracy oznacza czas, w którym od marynarzy wymaga się pracy na rzecz statku;
(e)
nadgodziny oznacza czas przepracowany ponad zwykły czas pracy. Wytyczna B2.2.2 - Wyliczenie i
płatność
1.
W przypadku marynarzy, których wynagrodzenie zawiera oddzielne wyrównanie za nadgodziny:
(a)
dla celów obliczenia wynagrodzenia zwykły czas pracy na morzu i w porcie nie powinien
przekraczać ośmiu godzin dziennie;
(b)
dla celów obliczania nadgodzin tygodniowy czas pracy objęty podstawowym wynagrodzeniem
powinien być określony przez ustawodawstwo krajowe, jeśli nie określają jej układy
zbiorowe pracy, ale nie powinna przekraczać 48 godzin w tygodniu; układy zbiorowe
pracy mogą przyjąć inne, jednakże nie mniej korzystne rozwiązanie;
(c)
wysokość wyrównania za nadgodziny, która nie powinna być mniejsza niż jeden i jedna
czwarta wynagrodzenia podstawowego za godzinę, powinna być określona przez prawo krajowe
lub układy zbiorowe pracy, jeśli mają one zastosowanie; oraz
(d)
powinny być prowadzone zapisy wszystkich nadgodzin przez kapitana lub osobę przez
niego upoważnioną i podpisywane przez marynarza w odstępach nie mniejszych niż jeden
miesiąc.
2.
W przypadku marynarzy, których wynagrodzenie jest skonsolidowane w pełni lub częściowo:
(a)
marynarska umowa o pracę powinna jasno wskazywać, tam gdzie jest to właściwe, liczbę
godzin pracy wymaganych od marynarza w zamian za wynagrodzenie i wszelkie dodatkowe
świadczenia, które mogą być mu należne dodatkowo wobec łącznego wynagrodzenia i w
jakich okolicznościach może to mieć miejsce;
(b)
wynagrodzenie za nadgodziny przepracowane dodatkowo wobec godzin uwzględnionych w
wysokości łącznego wynagrodzenia powinno być obliczone według stawki godzinowej nie
mniejszej niż jeden i jedna czwarta podstawowej stawki godzinowej za zwykłe godziny
pracy zdefiniowane w ustępie 1 niniejszej Wytycznej, ta sama zasada powinna być stosowana
w przypadku nadgodzin uwzględnionych w łącznym wynagrodzeniu;
(c)
wynagrodzenie za tę część podstawowego lub łącznego wynagrodzenia, które reprezentuje
zwykłe godziny pracy zgodnie z ich definicją w ustępie l(a) niniejszej Wytycznej,
nie powinno być mniejsze niż płaca minimalna; oraz
(d)
w przypadku marynarzy, których wynagrodzenie przekracza wynagrodzenie podstawowe,
zapis wszystkich nadgodzin powinien być prowadzony i podpisany zgodnie z ustępem l(d)
niniejszej Wytycznej.
3.
Ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe pracy mogą wprowadzać możliwość przyznania
wyrównania za godziny nadliczbowe przepracowane w dniach przeznaczonych na odpoczynek
i w czasie świąt państwowych w postaci ekwiwalentnego czasu wypoczynku poza statkiem
lub dodatkowego urlopu zamiast wyrównania finansowego.
4.
Ustawodawstwo krajowe przyjęte po konsultacji z przedstawicielami organizacji armatorów
i marynarzy lub, tam gdzie to właściwe, z uwzględnieniem układów zbiorowych pracy
powinny brać pod uwagę następujące zasady:
(a)
równe wynagrodzenie za pracę tej samej wartości powinno dotyczyć wszystkich marynarzy
zatrudnionych na tym samym statku bez dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry,
płeć, religię, poglądy polityczne, pochodzenie narodowe lub społeczne;
(b)
umowy o pracę zawarte przez marynarzy określające wynagrodzenia lub ich stawki powinny
być przechowywane na statku; informacja na temat wynagrodzenia lub jego stawek powinna
być dostępna dla każdego marynarza, albo poprzez udostępnienie co najmniej jednego
podpisanego egzemplarza informacji w języku zrozumiałym dla marynarza lub poprzez
umieszczenie egzemplarza umowy w miejscu dostępnym dla marynarzy lub poprzez inne
odpowiednie środki;
(c)
wynagrodzenie powinno być wypłacane w prawnym środku płatniczym; tam gdzie to właściwe,
może być wypłacane za pomocą przelewu bankowego, czeku, czeku pocztowego lub przekazu
pieniężnego;
(d)
po zakończeniu okresu zatrudnienia całe wynagrodzenie powinno być wypłacone bez zbędnej
zwłoki;
(e)
właściwa władza powinna nałożyć odpowiednie kary lub zastosować inne stosowne środki,
jeśli armatorzy w sposób nieuzasadniony spóźniają się z wypłatą wynagrodzenia lub
nie wypłacają pełnego należnego wynagrodzenia;
(f)
wynagrodzenie powinno być wpłacane bezpośrednio na konta bankowe wskazane przez marynarzy,
o ile nie zażyczą sobie inaczej na piśmie;
(g)
z zastrzeżeniem punktu (h) niniejszego ustępu armator nie powinien ograniczać swobody
marynarzy do dysponowania własnym wynagrodzeniem;
(h)
potrącenia od wynagrodzenia będą dozwolone tylko jeśli:
(i)
wyraźnie przewiduje to ustawodawstwo krajowe albo odpowiedni układ zbiorowy pracy
i marynarz został o tym poinformowany w sposób uznany za najbardziej odpowiedni przez
właściwą władzę o warunkach takiego potrącenia; oraz
(ii)
potrącenia nie przekraczają łącznie limitu określonego przez ustawodawstwo krajowe
albo układy zbiorowe pracy lub decyzje sądów orzekające o takich potrąceniach;
(i)
nie powinny następować żadne potrącenia od wynagrodzenia marynarza z tytułu otrzymania
lub utrzymania zatrudnienia;
(j)
kary pieniężne wobec marynarzy inne niż zatwierdzone przez ustawodawstwo krajowe,
układy zbiorowe pracy lub w inny sposób, powinny być zakazane;
(k)
właściwa władza powinna być uprawniona do przeprowadzania inspekcji sklepów i usług
świadczonych na statku w celu upewnienia się, że stosowane są rozsądne, korzystne
dla marynarzy ceny; oraz
(l)
w zakresie, w jakim roszczenia marynarzy dotyczące wynagrodzenia lub innych sum należnych
im z racji zatrudnienia nie są zaspokojone zgodnie z postanowieniami Międzynarodowej
konwencji o przywilejach i hipotece morskiej z 1993 r., takie roszczenia powinny być
zabezpieczone zgodnie z Konwencją Nr 173 dotyczącą ochrony roszczeń pracowników w
wypadku niewypłacalności pracodawcy z 1992 r.
5.
Każdy Członek powinien, po konsultacji z reprezentatywnymi organizacjami armatorów
i marynarzy, ustanowić procedury rozstrzygania skarg dotyczących kwestii zawartych
w niniejszej Wytycznej.
Wytyczna B2.2.3 - Wynagrodzenie minimalne
1.
Bez naruszania zasady wolności układów zbiorowych pracy każdy Członek powinien, po
konsultacji z reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy, ustanowić procedury
określania płacy minimalnej dla marynarzy. Reprezentatywne organizacje armatorów i
marynarzy powinny uczestniczyć w stosowaniu wspomnianych procedur.
2.
Ustanawiając wspomniane procedury i ustalając płacę minimalną, powinno się wziąć pod
uwagę międzynarodowe normy pracy dotyczące ustalania płacy minimalnej, jak również
następujące zasady:
(a)
poziom płacy minimalnej powinien uwzględniać naturę pracy na morzu, poziomy obsadzenia
statków załogą i zwykły czas pracy marynarzy; oraz
(b)
poziom płacy minimalnej powinien być dostosowywany do zmian kosztów utrzymania i potrzeb
marynarzy.
3.
Właściwa władza powinna zapewnić:
(a)
za pomocą systemu nadzoru i sankcji, że wynagrodzenia nie będą niższe niż ustalona
wysokość; oraz
(b)
że wszyscy marynarze, którzy otrzymali wynagrodzenie niższe niż płaca minimalna, będą
mogli odzyskać za pomocą niedrogiej i szybkiej sądowej lub innej procedury brakującą
kwotę.
Wytyczna B2.2.4 - Minimalna miesięczna płaca lub wynagrodzenie podstawowe starszych
marynarzy
1.
Podstawowa płaca lub wynagrodzenie za miesiąc kalendarzowy służby starszego marynarza
nie powinno być niższe niż kwota okresowo ustalana przez Wspólną Komisję Morską lub
inny organ upoważniony przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy. Po
podjęciu decyzji przez Radę Administracyjną Dyrektor Generalny powiadomi o zmienionej
kwocie wszystkich Członków Organizacji.
2.
Żadne postanowienie niniejszej Wytycznej nie powinno być interpretowane jako naruszające
porozumienia pomiędzy armatorami lub ich organizacjami i organizacjami marynarzy odnośnie
do regulacji standardowych minimalnych zasad i warunków zatrudnienia, pod warunkiem,
że takie warunki uznane zostaną przez właściwą władzę.
Prawidło 2.3 - Godziny pracy i wypoczynku
Cel: Zapewnienie, że godziny pracy i wypoczynku marynarzy będą podlegać regulacji
1.
Każdy Członek zapewni, że godziny pracy i godziny wypoczynku marynarzy będą podlegać
regulacji.
2.
Każdy Członek powinien ustanowić maksymalne godziny pracy lub minimalne godziny wypoczynku
w danym okresie zgodnie z postanowieniami Kodeksu.
Norma A2.3 - Godziny pracy i wypoczynku
1.
Dla potrzeb niniejszej Normy termin:
(a)
czas pracy oznacza czas, podczas którego marynarze zobowiązani są wykonywać pracę na rzecz statku;
(b)
czas wypoczynku oznacza czas poza godzinami pracy; termin ten nie zawiera krótkich przerw.
2.
Każdy Członek w granicach określonych w ustępach 5 do 8 niniejszej Normy ustali albo
maksymalną liczbę godzin pracy, której nie można przekroczyć w danym okresie, albo
minimalną liczbę godzin wypoczynku w danym okresie.
3.
Każdy Członek uznaje, że standard zwykłych godzin pracy dla marynarzy, podobnie jak
innych pracowników, oparty będzie na ośmiogodzinnym dniu pracy z jednym dniem wypoczynku
na tydzień i wypoczynkiem w czasie świąt państwowych. Jednakże nie przeszkodzi to
Członkowi w ustanowieniu procedur zatwierdzenia lub rejestracji układu zbiorowego
pracy, która określi zwykłe godziny pracy na zasadach nie mniej korzystnych niż określone
w niniejszej Normie.
4.
Określając normy krajowe Członek weźmie pod uwagę zagrożenia związane ze zmęczeniem
marynarzy szczególnie tych, których obowiązki obejmują dbanie o bezpieczeństwo żeglugi
oraz bezpieczną eksploatację statku
5.
Limity godzin pracy i wypoczynku będą następujące:
(a)
maksymalna liczba godzin pracy nie przekroczy:
(i)
14 godzin w każdym 24-godzinnym okresie; oraz
(ii)
72 godzin w każdym siedmiodniowym okresie;
albo
(b)
minimalna liczba godzin wypoczynku nie będzie mniejsza niż:
(i)
dziesięć godzin w każdym 24-godzinnym okresie; oraz
(ii)
77 godzin w każdym siedmiodniowym okresie.
6.
Czas wypoczynku może zostać podzielony na nie więcej niż dwa okresy, z których jeden
będzie wynosił co najmniej 6 godzin a przerwa między kolejnymi okresami wypoczynku
nie przekroczy 14 godzin.
7.
Zbiórki, ćwiczenia przeciwpożarowe i ratownicze, jak też inne ćwiczenia przewidziane
przez prawo krajowe oraz międzynarodowe akty prawne, przeprowadzane będą w sposób,
który minimalizuje naruszenia okresów wypoczynku i nie powoduje zmęczenia.
8.
Jeśli marynarz zostanie wezwany do pracy w sytuacji awaryjnej, na przykład wtedy gdy
brakuje osoby do pracy w pomieszczeniach siłowni, otrzyma rekompensatę w postaci odpowiedniego
okresu wypoczynku, jeśli zwykły czas wypoczynku został naruszony poprzez wezwanie
do pracy.
9.
Jeśli nie istnieje układ zbiorowy pracy lub orzeczenie arbitrażowe lub jeśli właściwa
władza stwierdzi, że postanowienia umowy lub orzeczenia odnośnie do ustępów 7 lub
8 niniejszej Normy są nieodpowiednie, właściwa władza ustali takie postanowienia,
które zagwarantują marynarzom wystarczający wypoczynek.
10.
Każdy Członek będzie wymagał umieszczenia w łatwo dostępnym miejscu tablicy informacyjnej
z ustaleniami dotyczącymi pracy na statku, która będzie zawierać, dla każdego stanowiska,
co najmniej:
(a)
rozkład pracy na morzu i w porcie; oraz
(b)
maksymalne godziny pracy i minimalne godziny wypoczynku wymagane przez prawo krajowe
lub stosowne układy zbiorowe pracy.
11.
Tablica, o której mowa w ustępie 10 niniejszej Normy będzie sporządzona w standardowej
formie i w języku lub językach roboczych używanych na statku oraz w języku angielskim.
12.
Każdy Członek będzie wymagać, by prowadzona była ewidencja dziennego czasu pracy marynarzy
lub ich czasu wypoczynku, w celu umożliwienia prowadzenia nadzoru przestrzegania postanowień
ustępów 5 do 11 włącznie niniejszej Normy. Zapisy prowadzone będą w standardowej formie
ustalonej przez właściwą władzę, z uwzględnieniem wszelkich dostępnych wytycznych
Międzynarodowej Organizacji Pracy lub w formacie przygotowanym przez Organizację.
Będą one sporządzone w językach wymaganych przez ustęp 11 niniejszej Normy. Marynarze
otrzymają egzemplarz ewidencji, która ich dotyczy, podpisanej przez kapitana lub osobę
przez niego upoważnioną i przez marynarzy.
13.
Żadne z postanowień ustępów 5 i 6 niniejszej Normy nie przeszkodzi Członkowi w posiadaniu
ustawodawstwa krajowego lub procedur, dzięki którym właściwa władza będzie mogła zatwierdzić
lub zarejestrować układ zbiorowy pracy pozwalający na wprowadzenie wyjątków wobec
ustalonych limitów. Takie wyjątki będą, na ile to możliwe, zgodne z postanowieniami
niniejszej Normy, ale mogą uwzględniać częstsze lub dłuższe okresy urlopu lub przyznanie
urlopu wyrównawczego dla marynarzy na wachcie lub marynarzy na statkach odbywających
krótkie podróże.
14.
Żadne z postanowień niniejszej Normy nie będzie interpretowane jako pomniejszające
prawo kapitana statku do wymagania od marynarza pełnienia obowiązków przez tyle godzin,
ile to konieczne ze względu na bezpieczeństwo statku, osób na pokładzie lub ładunku
lub ze względu na potrzebę udzielenia pomocy statkom lub osobom, które takiej pomocy
potrzebują. W związku z tym kapitan statku może zawiesić obowiązywanie rozkładu godzin
pracy i wypoczynku i wymagać od marynarza pracy przez tyle godzin, ile to konieczne,
dopóki sytuacja nie powróci do normy. Po powrocie sytuacji do normy kapitan statku,
tak szybko jak to możliwe, przyzna marynarzom, którzy pracowali w czasie przeznaczonym
zgodnie z rozkładem na wypoczynek, ekwiwalentne okresy wypoczynku.
Wytyczna B2.3 - Godziny pracy i wypoczynku
Wytyczna B2.3.1 - Młodzi marynarze
1.
Na morzu i w porcie następujące postanowienia będą stosowane wobec wszystkich młodych
marynarzy w wieku poniżej 18 lat.
(a)
liczba godzin pracy nie przekroczy ośmiu godzin pracy dziennie i 40 godzin pracy tygodniowo,
a praca w nadgodzinach powinna być wykonywana tylko gdy jest to nieuniknione ze względów
bezpieczeństwa;
(b)
powinna być zapewniona wystarczająca ilość czasu na wszystkie posiłki i przynajmniej
godzinna przerwa na główny posiłek dnia; oraz
(c)
powinna być przyznana możliwość 15-minutowej przerwy po każdym dwugodzinnym okresie
ciągłej pracy.
2.
W drodze wyjątku postanowienia ustępu 1 niniejszej Wytycznej nie muszą być stosowane
gdy:
(a)
są niewykonalne dla młodych marynarzy na pokładzie, w siłowni i w kuchni, przydzielonych
do pełnienia wachty lub pracy na zmianę; albo
(b)
zaszkodziłoby to efektywności szkolenia młodych marynarzy zgodnie z ustalonymi programami
i planami.
3.
Takie wyjątkowe sytuacje powinny być rejestrowane wraz z ich powodami i podpisane
przez kapitana.
4.
Ustęp 1 niniejszej Wytycznej nie zwalnia młodych marynarzy od dotyczącego wszystkich
marynarzy ogólnego obowiązku pracy w jakichkolwiek sytuacjach kryzysowych, zgodnie
z postanowieniami ustępu 14 Normy A2.3.
Prawidło 2.4 - Prawo do urlopu
Cel: Zapewnienie, że marynarzom będzie przysługiwać odpowiedni urlop
1.
Każdy Członek będzie wymagać, by marynarze zatrudnieni na statku podnoszącym jego
banderę otrzymywali coroczny płatny urlop na odpowiednich warunkach, zgodnie z postanowieniami
Kodeksu.
2.
Marynarze otrzymają prawo do urlopu na lądzie w celu poprawy stanu swojego zdrowia
i kondycji, stosownie do wymagań związanym z ich stanowiskiem.
Norma A2.4 - Prawo do urlopu
1.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo określające minimalne standardy corocznego urlopu
dla marynarzy służących na statkach podnoszących jego banderę, zwracając właściwą
uwagę na szczególne potrzeby marynarzy w zakresie takiego urlopu.
2.
Z zastrzeżeniem wszelkich układów zbiorowych pracy lub ustawodawstwa wprowadzających
odpowiednią metodę obliczeń uwzględniających szczególne potrzeby marynarzy w tym zakresie,
coroczny płatny urlop będzie obliczany w oparciu o co najmniej 2,5 dnia kalendarzowego
na miesiąc zatrudnienia. Sposób w jaki będzie obliczana długość służby zostanie określony
przez właściwą władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane w danym kraju. Usprawiedliwione
nieobecności w pracy nie będą wliczane do corocznego urlopu.
3.
Wszelkie porozumienia naruszające prawo do minimalnego wymiaru płatnego urlopu określone
w niniejszym Standardzie, z wyjątkiem przypadków określonych przez właściwą władzę,
będą zabronione.
Wytyczna B2.4 - Prawo do urlopu
Wytyczna B2.4.1 - Obliczanie wymiaru
1.
Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednimi mechanizmami
w każdym kraju, służba nie wynikająca z postanowień umowy powinna być liczona jako
część okresu służby.
2.
Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiedni układ zbiorowy
pracy nieobecność w pracy w celu uczestniczenia w zatwierdzonym szkoleniu zawodowym
lub z powodów takich jak choroba, uszkodzenie ciała lub macierzyństwo powinna być
traktowana jako część okresu służby.
3.
Poziom płacy podczas płatnego urlopu powinien być równy zwyczajnemu poziomowi wynagrodzenia
marynarza wynikającemu z ustawodawstwa krajowego albo umowy o pracę. W przypadku marynarzy
zatrudnionych na okresy krótsze niż jeden rok lub w przypadku ustania stosunku zatrudnienia
prawo do urlopu powinno zostać obliczone proporcjonalnie.
4.
Do corocznego płatnego urlopu nie powinno się zaliczać:
(a)
państwowych i zwyczajowych świąt uznawanych w państwie bandery, bez względu na to
czy przypadają one w czasie płatnego urlopu;
(b)
okresów niezdolności do pracy wynikających z choroby lub uszkodzenia ciała lub macierzyństwa,
zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane
w poszczególnych krajach;
(c)
tymczasowego urlopu na lądzie przyznanego marynarzowi zgodnie z umową o pracę; oraz
(d)
wszelkich urlopów wyrównawczych przyznanych zgodnie z warunkami określonymi przez
właściwą władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane w poszczególnych krajach.
Wytyczna B2.4.2 - Korzystanie z corocznego urlopu
1.
Początek i koniec corocznego urlopu powinien, o ile nie jest uregulowany przez odpowiedni
przepis, układ zbiorowy pracy, orzeczenie arbitrażowe lub inne środki zgodne z praktyką
krajową, być określony przez armatora po konsultacji i, w zakresie w jakim to możliwe,
w porozumieniu z zainteresowanymi marynarzami lub ich przedstawicielami.
2.
Marynarze powinni co do zasady mieć prawo do rozpoczęcia corocznego urlopu w miejscu,
z którym mają znaczące więzy, z reguły będzie to miejsce właściwe dla ich repatriacji.
Nie powinno się wymagać od marynarzy, bez ich zgody, rozpoczęcia należnego urlopu
w innym miejscu, chyba że przewidują to postanowienia umowy o pracę lub ustawodawstwo
krajowe.
3.
Jeśli wymaga się od marynarzy rozpoczęcia urlopu w miejscu innym niż dopuszczone przez
ustęp 2 niniejszej Wytycznej, powinni mieć prawo do bezpłatnego transportu do miejsca
gdzie zostali zatrudnieni lub rekrutowani, w zależności od tego które z nich jest
bliżej ich miejsca zamieszkania; diety i inne koszty bezpośrednio z tym związane powinien
opłacić armator; czas potrzebny na podróż nie powinien zostać odjęty od corocznego
płatnego urlopu należnego marynarzowi.
4.
Marynarz odbywający coroczny urlop może być wezwany do pracy tylko w bardzo wyjątkowych
przypadkach i po wyrażeniu zgody.
Wytyczna B2.4.3 - Podział i połączenie
1.
Podział corocznego urlopu na części lub połączenie takiego urlopu z następującym po
nim okresem urlopu mogą zostać zatwierdzone przez właściwą władzę lub odpowiednie
mechanizmy w każdym z poszczególnych krajów.
2.
Z zastrzeżeniem ustępu 1 niniejszej Wytycznej i, o ile nie zostanie inaczej stwierdzone
w umowie między marynarzem i armatorem, coroczny płatny urlop zalecany w niniejszej
Wytycznej powinien być okresem ciągłym.
Wytyczna B2.4.4 - Młodzi marynarze
1.
Powinno się rozważyć zastosowanie specjalnego traktowania wobec marynarzy poniżej
18 lat, którzy odsłużyli bez urlopu sześć miesięcy lub inny krótszy okres zgodnie
z układem zbiorowym pracy lub umową o pracę na statku odbywającym podróże zagraniczne,
który nie wrócił do ich kraju zamieszkania w tym czasie i nie wróci przez następne
trzy miesiące rejsu. Takie specjalne traktowanie może zawierać repatriację bez ponoszenia
kosztów do miejsca zatrudnienia do pracy w kraju ich zamieszkania w celu spędzenia
urlopu, do którego marynarze nabyli prawo w czasie podróży.
Prawidło 2.5 - Repatriacja
Cel: Zapewnienie marynarzom możliwości powrotu do domu
1.
Marynarze mają prawo do repatriacji bez ponoszenia kosztów w okolicznościach i na
warunkach określonych w Kodeksie.
2.
Każdy Członek będzie wymagać, by statki podnoszące jego banderę zapewniły środki finansowe
umożliwiające marynarzom repatriację zgodnie z Kodeksem.
Norma A2.5 - Repatriacja
1.
Każdy Członek upewni się, że marynarze na statkach podnoszących jego banderę upoważnieni
są do repatriacji w następujących okolicznościach:
(a)
jeśli wygasają umowy o pracę zawarte przez marynarzy, gdy znajdują się oni za granicą;
(b)
gdy umowa o pracę zawarta przez marynarza zostaje rozwiązana:
(ii)
przez marynarza z uzasadnionych powodów; a także
(c)
gdy marynarze nie są już dłużej zdolni wykonywać swoich obowiązków zgodnie z umową
o pracę lub nie można się spodziewać, że wykonają je w szczególnych okolicznościach.
2.
Każdy Członek zapewni istnienie odpowiednich postanowień w swoim ustawodawstwie lub
w układach zbiorowych pracy, które określą:
(a)
okoliczności, w których marynarze mają prawo do repatriacji zgodnie z ustępem l(b)
i (c) niniejszej Normy;
(b)
maksymalny czas trwania okresów służby na statku, po których marynarz uzyskuje prawo
do repatriacji - takie okresy muszą być krótsze niż 12 miesięcy; oraz
(c)
dokładne prawa przyznawane przez armatorów w związku z repatriacją, łącznie z prawami
dotyczącymi miejsc repatriacji, środków transportu, ponoszonych kosztów i innych działań
podejmowanych przez armatorów.
3.
Każdy Członek zabroni armatorom domagania się od marynarzy wpłacenia zaliczek w związku
z kosztami repatriacji na początku okresu zatrudnienia i potrącania kosztów repatriacji
z wynagrodzenia marynarza lub zmniejszania jego praw, z wyjątkiem sytuacji gdy zostanie
stwierdzone, zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub postanowieniami układów zbiorowych
pracy, że marynarz w sposób poważny nie wywiązał się ze swoich obowiązków.
4.
Ustawodawstwo krajowe nie będzie naruszać praw armatora do odzyskania kosztów repatriacji
marynarza wynikających z postanowień umów że stronami trzecimi.
5.
Jeśli armator nie podejmie działań zmierzających do pokrycia kosztów repatriacji marynarzy,
którzy są do tego uprawnieni:
(a)
właściwa władza działająca na terytorium Członka, którego banderę statek podnosi zajmie
się repatriacją marynarzy; jeśli się z tego nie wywiąże, państwo, z którego marynarze
mają zostać repatriowani lub którego są obywatelami, może zająć się ich repatriacją
i odzyskać koszty od Członka, którego banderę statek podnosi;
(b)
koszty poniesione przy repatriacji marynarzy będą mogły zostać odzyskane przez armatora
od Członka którego banderę statek podnosi;
(c)
marynarze nie zostaną w żadnym razie obciążeni wydatkami związanymi z repatriacją,
z wyjątkiem sytuacji opisanej w ustępie 3 niniejszej Normy.
6.
Biorąc pod uwagę stosowne międzynarodowe akty prawne, łącznie z Międzynarodową konwencją
w sprawie aresztu statków morskich z 1999 r. Członek, który pokrył koszty repatriacji
zgodnie z Kodeksem może zatrzymać, lub domagać się zatrzymania, statków danego armatora,
dopóki nie nastąpi zwrot kosztów zgodnie z ustępem 5 niniejszej Normy.
7.
Każdy Członek będzie ułatwiać repatriację marynarzy służących na statkach zawijających
do jego portów lub przepływających przez jego wody terytorialne lub wewnętrzne, jak
również zajęcie ich miejsca przez innych marynarzy.
8.
W szczególności Członek nie odmówi prawa repatriacji żadnemu marynarzowi z powodu
położenia finansowego armatora lub jego niezdolności lub braku woli zorganizowania
zastępstwa dla marynarza.
9.
Każdy Członek będzie wymagać, by statki podnoszące jego banderę posiadały na pokładzie
i udostępniały marynarzom egzemplarze stosownych krajowych postanowień dotyczących
repatriacji, napisanych w odpowiednim języku.
Wytyczna B2.5 - Repatriacja
Wytyczna B2.5.1 - Prawo do repatriacji
1.
Marynarze powinni być uprawnieni do repatriacji:
(a)
w przypadkach określonych w standardzie A2.5, ustęp l(a), po upłynięciu okresu wypowiedzenia
przyznanego zgodnie z postanowieniami umowy o pracę zawartej przez marynarza;
(b)
w przypadkach określonych w Standardzie A.2.5, ustęp 1 (b) i (c):
(i)
w przypadku choroby lub uszkodzenia ciała lub innej sytuacji zdrowotnej wymagającej
repatriacji, jeśli stan fizyczny marynarza zezwala na podróż;
(ii)
w przypadku katastrofy statku;
(iii)
w przypadku, gdy armator nie jest zdolny do wypełniania swych prawnych lub kontraktowych
obowiązków jako pracodawcy, z powodu niewypłacalności, sprzedaży statku, zmiany jego
rejestru lub jakiegokolwiek podobnego powodu;
(iv)
w przypadku gdy statek zmierza do strefy wojennej, zgodnie z definicją zawartą w ustawodawstwie
krajowym lub umowie o pracę, do której marynarz nie zgadza się płynąć; oraz
(v)
w przypadku ustania lub przerwy w zatrudnieniu zgodnie z umową pracowniczą lub układem
zbiorowym pracy lub ustania zatrudnienia z innych podobnych powodów.
2.
Przy określaniu maksymalnego czasu trwania okresów służby na statku, po których marynarz
jest upoważniony do repatriacji, zgodnie z Kodeksem, powinno się uwzględnić czynniki
wpływające na środowisko pracy marynarza. Każdy Członek powinien starać się, tam gdzie
to możliwe, zmniejszać te okresy w świetle technologicznych zmian i nowych wydarzeń,
opierając się na zaleceniach w tej sprawie wydanych przez Połączoną Komisję Morską.
3.
Koszty repatriacji, które powinien ponieść armator zgodnie z Normą A2.5 powinny zawierać
co najmniej:
(a)
przemieszczenie się do wybranego miejsca repatriacji zgodnie z ustępem 6 niniejszej
Wytycznej;
(b)
zakwaterowanie i wyżywienie od momentu, gdy marynarz opuszcza statek do czasu dotarcia
do miejsca repatriacji;
(c)
wynagrodzenie i diety od momentu opuszczenia statku przez marynarzy do czasu osiągnięcia
miejsca repatriacji, jeśli stanowi tak ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe pracy;
(d)
transport 30 kg osobistego bagażu marynarza do miejsca repatriacji; oraz
(e)
opiekę medyczną, jeśli jest to konieczne, dopóki stan zdrowia marynarza nie umożliwi
mu podróży na miejsce repatriacji.
4.
Czas spędzony w oczekiwaniu na repatriację i czas podróży do miejsca repatriacji nie
powinien zostać odjęty od czasu płatnego urlopu należnego marynarzom.
5.
Armatorzy powinni pokrywać koszty repatriacji dopóki marynarze nie wylądują w miejscu
przeznaczenia określonego zgodnie z niniejszym Kodeksem lub dopóki nie otrzymają odpowiedniego
zatrudnienia na statku zmierzającego do jednego z tych miejsc przeznaczenia.
6.
Każdy Członek powinien domagać się od armatorów przejęcia odpowiedzialności za organizację
repatriacji za pomocą odpowiednich i efektywnych czasowo środków. Normalnym w tych
okolicznościach środkiem transportu powinien być transport powietrzny. Członek powinien
określić miejsca przeznaczenia, do których marynarze mogą zostać repatriowani. Do
miejsc przeznaczenia powinny zaliczać się kraje, z którymi marynarze z wszelkim prawdopodobieństwem
mogą się czuć silnie związani, włączając w to:
(a)
miejsce, w którym marynarz zgodził się podjąć zatrudnienie;
(b)
miejsce określone w układzie zbiorowym pracy;
(c)
miejsce zamieszkania marynarza; albo
(d)
inne miejsce, które może zostać wspólnie uzgodnione w momencie podejmowania zatrudnienia
przez marynarza.
7.
Marynarze powinni mieć prawo wyboru miejsca, do którego mają zostać repatriowani spomiędzy
miejsc przeznaczenia.
8.
Prawo do repatriacji może wygasnąć, jeśli marynarze nie upomną się o nie w rozsądnym
okresie czasu zdefiniowanym przez ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe pracy.
Wytyczna B2.5.2 - Wdrożenie przez Członków
1.
Należy udzielić wszelkiej możliwej do zrealizowania pomocy marynarzowi pozostawionemu
w porcie i oczekującemu na repatriację, a w przypadku opóźnienia w repatriacji marynarza
właściwa władza w zagranicznym porcie powinna zagwarantować, że konsularny lub lokalny
przedstawiciel państwa bandery i państwa narodowości lub państwa zamieszkania marynarza,
w zależności od przypadku, zostanie bezzwłocznie poinformowany,
2.
Każdy Członek powinien zwrócić uwagę na to, czy poczynione zostały odpowiednie kroki
w celu:
(a)
zapewnienia powrotu marynarzom zatrudnionym na statku podnoszącym banderę obcego kraju,
którzy znaleźli się w obcym porcie z powodów przez siebie niezawinionych:
(i)
do portu, w którym marynarz został zaangażowany do pracy; albo
(ii)
do portu w kraju narodowości lub kraju zamieszkania marynarza, w zależności od przypadku;
albo
(iii)
do innego portu uzgodnionego pomiędzy marynarzem i kapitanem lub armatorem, za zgodą
właściwej władzy lub z wykorzystaniem innych odpowiednich środków bezpieczeństwa;
(b)
zapewnienia opieki medycznej i pokrycia kosztów utrzymania marynarzy zatrudnionych
na statku podnoszącym banderę obcego kraju, którzy pozostali w obcym porcie w konsekwencji
choroby lub uszkodzenia ciała doznanego w trakcie służby na statku, nie wynikającego
ze ich własnego i świadomego niewłaściwego postępowania.
3.
Jeśli po odsłużeniu przez marynarzy w wieku poniżej 18 lat co najmniej czterech miesięcy
na statku w czasie ich pierwszego rejsu zagranicznego stanie się jasne, że nie nadają
się oni do życia na morzu, powinni otrzymać możliwość repatriacji bez ponoszenia przez
nich kosztów z pierwszego odpowiedniego do tego celu portu, do którego statek zawinie,
w którym istnieją usługi konsularne państwa bandery lub państwa narodowości lub zamieszkania
młodego marynarza. Powiadomienie o takiej repatriacji, wraz z jej powodami, powinno
zostać przesłane urzędowi, który wydał dokumenty umożliwiające młodym marynarzom podjęcie
zatrudnienia na morzu.
Prawidło 2.6 - Odszkodowanie dla marynarza w przypadku utraty statku lub zatonięcia
Cel: Zagwarantowanie, że marynarze otrzymają odszkodowanie w przypadku, gdy statek
zaginie lub zatonie
1.
Marynarze uprawnieni są do odpowiedniego odszkodowania w przypadku uszkodzenia ciała,
straty lub bezrobocia wynikającego z utraty statku lub jego zatonięcia.
Norma A2.6 - Odszkodowanie dla marynarza w przypadku utraty statku lub zatonięcia
1.
Każdy Członek podejmie działania zapewniające, że w każdym przypadku utraty statku
lub zatonięcia, armator wypłaci każdemu marynarzowi na pokładzie odszkodowanie za
okres pozostawania bez pracy wynikający z zaginięcia statku lub zatonięcia.
2.
Reguły, o których mówi ustęp 1 niniejszej Normy, nie będą naruszać innych praw, które
marynarz może posiadać zgodnie z krajowym prawem odpowiedniego Członka w związku ze
stratami lub uszkodzeniami ciała wynikającymi z utraty statku lub zatonięcia.
Wytyczna B2.6 - Odszkodowanie dla marynarza w przypadku utraty statku lub zatonięcia
Wytyczna B2.6.1 - Wyliczenie odszkodowania za okres pozostawania bez pracy
1.
Odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy wynikające z utraty lub zatonięcia statku
powinno zostać wypłacone za dni, w czasie których marynarz pozostaje faktycznie bez
pracy w wysokości równej wynagrodzeniu za ten sam okres wynikającemu z umowy o pracę,
ale całkowite odszkodowanie dla każdego marynarza może zostać ograniczone do wysokości
dwumiesięcznego wynagrodzenia.
2.
Każdy Członek zapewni, że marynarze będą mogli korzystać z tych samych środków prawnych
w celu domagania się otrzymania odszkodowania, co w przypadku dochodzenia zaległego
wynagrodzenia, zarobionego w czasie służby.
Prawidło 2.7 - Poziomy obsadzania statku załogą
Cel: Zapewnienie, że marynarze będą pracować na statkach posiadających wystarczający
personel do zapewnienia bezpiecznego i wydajnego funkcjonowania statku
3.
Każdy Członek będzie wymagać, by wszystkie statki podnoszące jego banderę posiadały
odpowiednią liczbę zatrudnionych marynarzy w celu zapewnienia bezpiecznego i wydajnego
funkcjonowania statku z przykładaniem odpowiedniej troski do bezpieczeństwa w każdych
warunkach, uwzględniając kwestię zmęczenia marynarzy oraz szczególną naturę i warunki
podróży.
Norma A2.7 - Poziomy obsadzania statku załogą
1.
Każdy Członek będzie wymagać, by wszystkie statki podnoszące jego banderę posiadały
odpowiednią liczbę zatrudnionych marynarzy w celu zapewnienia bezpiecznego i wydajnego
funkcjonowania statku z przykładaniem odpowiedniej troski do bezpieczeństwa. Każdy
statek będzie posiadał załogę, która jest odpowiednia w zakresie liczby i kwalifikacji,
aby zapewnić bezpieczeństwo statku i jego personelu, we wszelkich warunkach operacyjnych,
zgodnie z dokumentem stwierdzającym minimalne obsadzenie statku załogą lub jego ekwiwalentu
wydanego przez właściwą władzę i spełnić normy zawarte w niniejszej Konwencji.
2.
Określając, akceptując lub zmieniając poziomy obsadzania statków załogami, właściwa
władza weźmie pod uwagę potrzebę minimalizacji nadmiernych godzin pracy w celu zapewnienia
wystarczającego wypoczynku i ograniczenia zmęczenia, jak również zasady zawarte w
stosownych międzynarodowych dokumentach, szczególnie tych wydanych przez Międzynarodową
Organizację Morską dotyczących poziomów obsadzania statków załogą.
3.
Określając poziomy obsadzania statku załogą właściwa władza weźmie pod uwagę wszystkie
wymagania zawarte w Prawidle 3.2 i Normie A3.2 dotyczącej wyżywienia i przyrządzania
posiłków.
Wytyczna B2.7 - Poziomy obsadzania statku załogą
Wytyczna B2.7.1 - Rozstrzyganie sporów
1.
Każdy Członek powinien posiadać, lub dbać o to by istniały, efektywne mechanizmy dochodzenia
i rozstrzygania skarg i sporów dotyczących poziomu obsadzania statku załogą.
2.
Przedstawiciele organizacji armatorów i marynarzy powinni uczestniczyć, z udziałem
lub bez innych osób lub urzędów, w funkcjonowaniu takich mechanizmów.
Prawidło 2.8 - Rozwój kariery i umiejętności marynarzy oraz ich szanse na zatrudnienie
Cel: Promowanie kariery i rozwoju umiejętności marynarzy oraz ich szans na zatrudnienie
1.
Każdy Członek będzie prowadził krajową politykę promującą zatrudnienie w sektorze
morskim i zachęcającą do rozwoju kariery i umiejętności oraz szans na zatrudnienie
marynarzy zamieszkujących na jego terytorium.
Norma A2.8 - Rozwój kariery i umiejętności marynarzy oraz ich szanse na zatrudnienie
1.
Każdy Członek będzie prowadził narodową politykę, która będzie zachęcać do rozwoju
kariery i umiejętności marynarzy oraz służyć wzrostowi ich szans na zatrudnienie w
celu doprowadzenia do stanu, w którym sektor morski będzie posiadał stabilną i wykwalifikowaną
siłę roboczą.
2.
Celem polityki, o której mówi ustęp 1 niniejszej Normy będzie pomoc marynarzom w podnoszeniu
ich kompetencji, kwalifikacji i szans na zatrudnienie,
3.
Każdy Członek będzie, po przeprowadzeniu konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy,
ustalać jasne cele dla poradnictwa zawodowego, edukacji i szkoleń marynarzy, których
obowiązki na statku dotyczą głównie bezpieczeństwa eksploatacyjnego i nawigacyjnego
statku, włącznie z okresowymi szkoleniami.
Wytyczna B2.8 - Rozwój kariery i umiejętności marynarzy oraz ich szanse na zatrudnienie
Wytyczna B2.8.1 - Rozwiązania służące promowaniu rozwoju kariery i umiejętności marynarzy
oraz ich szans na zatrudnienie
1.
Rozwiązania służące osiągnięciu celów określonych w normie A2.8 mogą zawierać:
(a)
umowy z armatorem lub organizacją armatorów dotyczące rozwoju zawodowego i szkolenia
w zakresie umiejętności; albo
(b)
działania służące promocji zatrudnienia poprzez założenie i zarządzanie rejestrami
lub listami wykwalifikowanych marynarzy, według kategorii; albo
(c)
promocję szans, zarówno na statku jak też na brzegu, na dalsze szkolenie i edukację
marynarzy w celu poprawy rozwoju ich umiejętności i kompetencji, co pomoże im zdobyć
i zachować godziwą pracę, poprawić perspektywy zatrudnienia oraz sprostać wyzwaniom
związanym ze zamianami technologicznymi oraz zamianami warunków na rynku pracy w przemyśle
morskim.
Wytyczna B2.8.2 - Rejestr marynarzy
1.
Tam gdzie zatrudnienie marynarzy prowadzone jest przy wykorzystaniu rejestrów lub
list, rejestry lub listy powinny zawierać wszystkie kategorie zawodowe marynarzy w
sposób określony przez krajowe prawo lub praktykę lub układ zbiorowy pracy.
2.
Marynarze ujęci w takich rejestrach lub listach powinni mieć pierwszeństwo zatrudnienia.
3.
Od marynarzy ujętych w takich rejestrach lub listach powinno się wymagać gotowości
do pracy w sposób określony przez krajowe prawo lub praktykę lub układ zbiorowy pracy.
4.
W zakresie, w jakim pozwala na to ustawodawstwo krajowe liczba marynarzy ujętych w
takich rejestrach lub listach powinna być okresowo weryfikowana w celu osiągnięcia
poziomów dostosowanych do potrzeb przemysłu morskiego.
5.
Gdy zajdzie potrzeba redukcji liczby marynarzy ujętych w rejestrze lub liście, powinny
być podjęte wszelkie właściwe kroki w celu zapobieżenia lub minimalizacji negatywnego
wpływy takiej redukcji na marynarzy, biorąc pod uwagę ekonomiczną i społeczną sytuację
danego kraju.
Tytuł 3.
ZAKWATEROWANIE, ZAPLECZE REKREACYJNE I WYŻYWIENIE
Prawidło 3.1 - Zakwaterowanie i zaplecze rekreacyjne
Cel: Zapewnienie marynarzom godziwego zakwaterowania i zaplecza rekreacyjnego na statku
1.
Każdy Członek zagwarantuje, że statki podnoszące jego banderę zapewniają godziwe zakwaterowanie
i zaplecza rekreacyjne marynarzom pracującym lub/i mieszkającym na nich, zgodnie z
zasadą promowania zdrowia i dobrego samopoczucia marynarzy.
2.
Wymagania zawarte w Kodeksie, wprowadzające w życie niniejsze Prawidło, które dotyczą
konstrukcji statku i jego wyposażenia mają zastosowanie wyłącznie do statków konstruowanych
w czasie lub po dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji na terytorium danego Członka.
W przypadku statków skonstruowanych przed tą datą wymagania dotyczące konstrukcji
i wyposażenia statków określone w Konwencji Nr 92 dotyczącej pomieszczenia załogi
na statku (zrewidowana), 1949 r., oraz Konwencji Nr 133 dotyczącej pomieszczenia załogi
na statku (postanowienia uzupełniające), 1970 r. będą pozostawać w mocy w zakresie
w jakim miały zastosowanie, przed tą datą, zgodnie z prawem lub praktyką danego Członka.
Statek będzie uważany za skonstruowany w dniu, gdy położona zostaje stępka lub gdy
jest na podobnym etapie konstrukcji.
3.
O ile nie zostanie określone inaczej, wszelkie wymagania zawarte w poprawce do Kodeksu,
dotyczące zakwaterowania i zaplecza rekreacyjnego dla marynarzy, będą miały zastosowanie
tylko wobec statków konstruowanych w czasie lub po dacie wejścia w życie poprawki
w danym Państwie Członkowskim.
Norma A3.1 - Zakwaterowanie i zaplecze rekreacyjne
1.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo wymagające, by statki podnoszące jego banderę:
(a)
spełniały minimalne normy gwarantujące, że marynarze będą na nich pracować i/lub mieszkać
w bezpiecznych, przyzwoitych warunkach, zgodnych z odpowiednimi postanowieniami niniejszej
Normy; oraz
(b)
poddawane były inspekcji w celu zagwarantowania początkowej i dalszej zgodności z
tymi normami.
2.
Rozwijając przepisy prawa służące wdrożeniu niniejszej Normy właściwa władza, po konsultacji
z organizacjami armatorów i marynarzy, będzie:
(a)
brać pod uwagę Prawidło 4.3 i związane z nimi postanowienia Kodeksu w kwestii ochrony
zdrowia i bezpieczeństwa oraz zapobiegania wypadkom, w świetle szczególnych potrzeb
marynarzy, którzy zarówno mieszkają jak też pracują na statku, oraz
(b)
zwracać odpowiednią uwagę na wskazówki zawarte w Części B niniejszego Kodeksu.
3.
Inspekcje wymagane zgodnie z Prawidłem 5.1.4 będą przeprowadzane, gdy:
(a)
statek jest rejestrowany lub powtórnie rejestrowany; albo
(b)
w sposób znaczący zmieniły się warunki zakwaterowania marynarzy.
4.
Właściwa władza będzie zwracała szczególną uwagę na zapewnienie wdrożenia wymagań
niniejszej Konwencji w zakresie:
(a)
rozmiarów pokoi i innych pomieszczeń mieszkalnych;
(c)
hałasu, wibracji i innych niekorzystnych czynników;
5.
Właściwa władza działająca na terytorium każdego Członka będzie wymagała, by statki
podnoszące banderę tego Członka spełniały minimalne normy w zakresie zakwaterowania
i zaplecza rekreacyjnego na statku określone w ustępach od 6 do 17 niniejszej Normy.
6.
W kwestii ogólnych wymagań dotyczących zakwaterowania:
(a)
wszystkie pomieszczenia mieszkalne dla marynarzy będą odpowiednio wysokie; najmniejsza
dopuszczalna wysokość pomieszczeń mieszkalnych, gdzie konieczna jest swoboda ruchu,
nie będzie mniejsza niż 203 centymetry; właściwa władza może pozwolić na pewną ograniczoną
redukcję wymaganej wysokości pomieszczenia lub jego części, gdy będzie miał pewność,
że taka redukcja:
(ii)
nie doprowadzi do dyskomfortu marynarzy;
(b)
pomieszczenia mieszkalne będą odpowiednio izolowane;
(c)
na statkach innych niż statki pasażerskie, zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu
2(e) i (f) Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r., wraz
z poprawkami („Konwencja SOLAS”), kwatery sypialne będą umieszczone powyżej linii
ładunkowej na śródokręciu lub na rufie, z wyjątkiem szczególnych przypadków, gdy ze
względu na rozmiar, typ statku lub rodzaj świadczonej przez statek usługi ich inna
lokalizacja jest niepraktyczna, kwatery sypialne mogą być zlokalizowane w przedniej
części statku, ale w żadnym razie nie przed grodzią kolizyjną;
(d)
w statkach pasażerskich i w specjalnych statkach skonstruowanych zgodnie z Kodeksem
bezpieczeństwa dla statków o specjalnym przeznaczeniu wydanym przez Międzynarodową
Organizację Morską w 1983 r. i jego kolejnymi wersjami (zwanych dalej „statkami o
specjalnym przeznaczeniu”), właściwa władza może, pod warunkiem że poczynione zostaną
odpowiednie kroki w celu zapewnienia wystarczającego oświetlenia i dopływu świeżego
powietrza, zezwolić na umieszczenie pokojów sypialnych poniżej linii ładunkowej, ale
w żadnym przypadku nie mogą one zostać zlokalizowane bezpośrednio pod przejściami,
w których prowadzona jest praca;
(e)
nie będzie bezpośrednich przejść do pomieszczeń sypialnych z przestrzeni ładunkowych
i maszynowni, ani z kuchni, spiżarni, suszarni lub pomieszczeń sanitarnych; ta część
grodzi, która oddziela te miejsca od kwater mieszkalnych i grodzi zewnętrznych będzie
odpowiednio skonstruowana ze stali lub innego zatwierdzonego materiału i będzie wodo-
jak też gazoszczelna;
(f)
materiały użyte do skonstruowania wewnętrznych grodzi, wykładziny i pościel, podłogi
i złączenia będą odpowiednie i sprzyjające zapewnieniu zdrowego środowiska;
(g)
zapewnione będzie odpowiednie oświetlenie i wystarczający system kanalizacyjny; oraz
(h)
zakwaterowanie oraz zaplecze rekreacyjne i przyrządzanie posiłków będą spełniać wymagania
Prawidła 4.3 i związanych z nim postanowień Kodeksu dotyczących zdrowia, ochrony bezpieczeństwa
i zapobiegania wypadkom, z uwzględnieniem zapobiegania ryzyku wystawienia na niebezpieczne
poziomy hałasu i drgań i inne czynniki oraz substancje chemiczne obecne na statku
oraz zapewniać akceptowalne warunki mieszkalne dla marynarzy.
7.
W kwestii wymagań dotyczących wentylacji i ogrzewania:
(a)
pomieszczenia sypialne i mesy będą odpowiednio wentylowane;
(b)
statki, z wyjątkiem tych, które regularnie pływają na trasach, gdzie umiarkowane warunki
klimatyczne tego nie wymagają, wyposażone będą w klimatyzację zainstalowaną w kwaterach
mieszkalnych, pomieszczeniach z instalacjami radiowymi i pomieszczeniach, w których
prowadzona jest scentralizowana kontrola urządzeń;
(c)
wszystkie pomieszczenia sanitarne będą wentylowane powietrzem pochodzącym bezpośrednio
z zewnątrz statku w sposób niezależny od innych pomieszczeń mieszkalnych; oraz
(d)
zapewnione będzie odpowiednie ogrzewanie poprzez odpowiedni system grzewczy, za wyjątkiem
statków pływających wyłącznie w klimatach tropikalnych.
8.
Odnośnie do wymagań dotyczących oświetlenia, z zastrzeżeniem specjalnych rozwiązań
dopuszczalnych na statkach pasażerskich, pomieszczenia mieszkalne i mesy będą oświetlone
światłem naturalnym i wyposażone w odpowiednie oświetlenie sztuczne.
9.
Gdy na statkach wymagane są pomieszczenia sypialne, obowiązywać będą następujące wymagania
dotyczące pomieszczeń sypialnych:
(a)
w statkach innych niż pasażerskie każdy marynarz otrzyma pojedyncze pomieszczenie
sypialne; w przypadku statków o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 lub statków o specjalnym
przeznaczeniu, odpowiedni urząd może wydać zgodę na odstąpienie od realizacji tego
wymogu po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy;
(b)
będą zapewnione oddzielne pomieszczenia sypialne dla mężczyzn i kobiet;
(c)
pomieszczenia sypialne będą miały odpowiedni rozmiar i będą odpowiednio wyposażone
by zapewnić, w rozsądnych granicach, komfort i ułatwić utrzymanie porządku;
(d)
każdy marynarz otrzyma oddzielną koję;
(e)
minimalne wewnętrzne rozmiary koi będą wynosiły co najmniej 198 centymetrów na 80
centymetrów;
(f)
w wyposażonych w jedną koję pomieszczeniach sypialnych dla marynarzy powierzchnia
mieszkalna nie będzie mniejsza niż:
(i)
4,5 metra kwadratowego na statkach o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton;
(ii)
5,5 metra kwadratowego na statkach o tonażu brutto wynoszącym 3.000 ton lub więcej,
ale mniej niż 10.000 ton;
(iii)
7 metrów kwadratowych na statkach o tonażu brutto wynoszącym 10.000 ton lub więcej;
(g)
jednakże w celu zapewnienia pomieszczeń sypialnych z pojedynczą koją na statkach o
tonażu mniejszym niż 3.000 ton, statkach pasażerskich lub statkach o specjalnym przeznaczeniu,
właściwa władza może zezwolić na mniejszą powierzchnię mieszkalną;
(h)
na statkach o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton innych niż statki pasażerskie
lub statki o specjalnym przeznaczeniu, pomieszczenia sypialne mogą być zajmowane przez
najwyżej dwóch marynarzy; powierzchnia mieszkalna takich pomieszczeń sypialnych nie
będzie mniejsza niż 7 metrów kwadratowych;
(i)
na statkach pasażerskich i statkach o specjalnym przeznaczeniu powierzchnia mieszkalna
pomieszczeń sypialnych dla osób nie pełniących obowiązków oficerów na statku powierzchnia
mieszkalna będzie nie mniejsza niż:
(i)
7,5 metra kwadratowego w kwaterach dla dwóch osób;
(ii)
11,5 metra kwadratowego w kwaterach dla trzech osób;
(iii)
14,5 metra kwadratowego w kwaterach dla czterech osób;
(j)
na statkach o specjalnym przeznaczeniu w pomieszczeniach sypialnych mogą mieszkać
więcej niż cztery osoby; powierzchnia mieszkalna w takich pomieszczeniach sypialnych
nie będzie mniejsza niż 3,6 metra kwadratowego na osobę;
(k)
na statkach innych niż statki pasażerskie i statki o specjalnym przeznaczeniu, pomieszczenia
sypialne dla marynarzy, którzy pełnią obowiązki oficerów na statku, na którym nie
ma pokoju gościnnego lub dziennego, powierzchnia mieszkalna na osobę nie będzie mniejsza
niż:
(i)
7.5 metra kwadratowego na statkach o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton;
(ii)
8,5 metra kwadratowego na statkach o tonażu brutto wynoszącym 3.000 ton lub więcej,
ale mniej niż 10.000 ton;
(iii)
10 metrów kwadratowych na statkach o tonażu brutto wynoszącym 10.000 ton lub więcej;
(l)
na statkach pasażerskich i statkach o specjalnym przeznaczeniu powierzchnia mieszkalna
dla marynarzy pełniących obowiązki oficerów na statku, na którym nie ma pokoju gościnnego
lub dziennego, będzie wynosić nie mniej niż 7.5 metra kwadratowego w przypadku młodszych
oficerów i nie mniej niż 8.5 metra kwadratowego w przypadku starszych oficerów; przyjmuje
się założenie, że młodsi oficerowie pełnią służbę na poziomie operacyjnym, a wyżsi
oficerowie na poziomie zarządzania;
(m)
kapitan statku, starszy mechanik i starszy oficer pokładowy będą mieć, oprócz swoich
pokoi sypialnych, przylegający pokój gościnny, pokój dzienny lub ekwiwalentną przestrzeń
dodatkową; statki o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton mogą być zwolnione przez
właściwą władzę z konieczności stosowania się do tego wymogu po konsultacji z właściwymi
organizacjami armatorów i marynarzy;
(n)
umeblowanie przypadające na każdą osobę zajmującą pomieszczenie będzie zawierać szafę
na ubrania o wystarczającej objętości (co najmniej 475 litrów) i szafkę lub ekwiwalentną
przestrzeń nie mniejszą niż 56 litrów; jeśli szafka stanowi część szafy na ubrania
ich łączna objętość będzie wynosić co najmniej 500 litrów; będzie posiadać półkę i
będzie ją można zamknąć w celu zapewnienia prywatności;
(o)
każde pomieszczenie sypialne będzie posiadać stół lub biurko, które mogą być przymocowane
na miejscu, rozkładane lub wysuwane, z wygodnym miejscem do siedzenia.
10.
W kwestii wymagań dotyczących mes:
(a)
mesy będą zlokalizowane jako odrębne pomieszczenia wobec pomieszczeń sypialnych i
tak blisko kuchni okrętowej jak jest to, z praktycznego punktu widzenia, możliwe;
statki o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton mogą zostać zwolnione przez właściwą
władzę z konieczności spełnienia tego wymogu po konsultacji z organizacjami armatorów
i marynarzy, oraz
(b)
mesy będą miały odpowiedni rozmiar i będą zapewniać odpowiedni poziom komfortu oraz
będą odpowiednio umeblowane i wyposażone (włączając w to działające stale urządzenia
wydające napoje), biorąc pod uwagę liczbę marynarzy, którzy mogą korzystania z nich
jednocześnie; zarówno oddzielne, jak też wspólne mesy będą odpowiednio wyposażone.
11.
W kwestii wymagań dotyczących pomieszczeń sanitarnych:
(a)
wszyscy marynarze na statku będą mieć zapewniony wygodny dostęp do pomieszczeń sanitarnych,
spełniających minimalne normy w zakresie zdrowia i higieny oraz rozsądne standardy
w zakresie komfortu, z oddzielnymi urządzeniami sanitarnymi dla mężczyzn i kobiet;
(b)
łatwo dostępne urządzenia sanitarne będą się znajdowały między innymi w pobliżu mostka
nawigacyjnego, siłowni lub pomieszczenia, gdzie sprawowana jest kontrola nad pracą
urządzeń; statki o tonażu brutto mniejszym niż 3.000 ton mogą zostać zwolnione przez
właściwą władzę z konieczności spełnienia tego wymogu po konsultacji z organizacjami
armatorów i marynarzy;
(c)
na wszystkich statkach będzie się znajdowała dogodnie umiejscowiona co najmniej jedna
toaleta, umywalka, wanna i/lub prysznic na każde sześć lub mniej osób, które nie posiadają
osobistych pomieszczeń sanitarnych;
(d)
za wyjątkiem statków pasażerskich każde pomieszczenie sypialne wyposażone będzie w
umywalkę z gorącą i zimną bieżącą wodą słodką, z wyjątkiem przypadku, gdy taka umywalka
znajduje się w prywatnej łazience;
(e)
w przypadku statków pasażerskich odbywających zwykle nie dłuższe niż czterogodzinne
podróże, właściwa władza może uwzględnić możliwość złagodzenia wymagań w zakresie
liczby urządzeń sanitarnych; oraz
(f)
gorąca i zimna bieżąca woda słodka dostępna będzie we wszystkich miejscach, gdzie
można się myć.
12.
W kwestii wymagań dotyczących pomieszczeń szpitalnych, statki na których płynie 15
lub więcej marynarzy, odbywające podróż trwającą dłużej niż trzy dni, będą zapewniać
oddzielne pomieszczenie szpitalne, wykorzystywane wyłącznie dla celów medycznych;
właściwa władza może złagodzić ten wymóg w przypadku statków zatrudnionych w żegludze
przybrzeżnej; zatwierdzając pomieszczenie, szpitalne na statku, właściwa władza upewni
się, że będzie ono łatwo dostępne we wszelkich warunkach pogodowych, zapewni wygodne
warunki mieszkalne i będzie sprzyjać uzyskaniu szybkiej i właściwej opieki.
13.
Dostępne będą odpowiednio umiejscowione i wyposażone pomieszczenia służące do prania.
14.
Wszystkie statki będą posiadać przestrzeń lub przestrzenie na otwartym pokładzie,
do których marynarze będą mieli dostęp poza godzinami służby, o powierzchni odpowiedniej
względem rozmiaru statku i liczby marynarzy.
15.
Wszystkie statki będą wyposażone w oddzielne biura lub wspólne biuro wykorzystywane
przez dział pokładowy i dział maszynowy; statki o tonażu brutto mniejszym niż 3.000
ton mogą zostać zwolnione przez właściwą władzę z konieczności spełnienia tego wymogu
po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy;
16.
Statki zawijające regularnie do portów, w których występuje duża ilość komarów, będą
wyposażone w odpowiednie urządzenia, zgodnie z wymogami określonymi przez właściwą
władzę.
17.
Biorąc pod uwagę Prawidło 4.3 i związane z nim postanowienia Kodeksu dotyczące ochrony
zdrowia i bezpieczeństwa oraz zapobiegania wypadkom, statki będą wyposażone w przeznaczone
do użytku przez wszystkich marynarzy odpowiednie zaplecze rekreacyjne oraz udogodnienia
i usługi przystosowane do szczególnych potrzeb marynarzy, którzy muszą mieszkać i
pracować na statkach.
18.
Właściwa władza będzie wymagała, by przeprowadzane były częste inspekcje na statkach,
przez lub z upoważnienia kapitana statku, w celu upewnienia się, że zakwaterowanie
marynarzy jest czyste, zapewniające godziwe warunki mieszkalne i że wykonywane są
w nim potrzebne naprawy. Wyniki każdej inspekcji zostaną zapisane i udostępnione do
rewizji.
19.
W przypadku statków, na których zachodzi potrzeba uwzględnienia, bez stosowania dyskryminacji,
interesów marynarzy oddających się różniącym się względem siebie praktykom religijnym
i społecznym, właściwa władza może, po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy,
pozwolić na sprawiedliwie stosowane różnice w realizacji wymagań niniejszej Normy,
pod warunkiem że takie różnice nie spowodują, że służące marynarzom urządzenia zapewnią
im korzyści mniejsze niż wynikające ze stosowania się do wymagań niniejszej Normy.
20.
Każdy Członek może, po konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy, wyłączyć
statki o tonażu brutto mniejszym niż 200 ton, tam gdzie jest to wskazane ze względu
na rozmiar statku i liczbę osób na nim, z obowiązku stosowania się do wymagań zawartych
w następujących postanowieniach niniejszej Normy:
(a)
ustępy 7(b), 1 l(d) i 13; oraz
(b)
ustęp 9(f) i (h) do (1) włącznie, w odniesieniu jedynie do powierzchni mieszkalnej.
21.
Wszelkie wyłączenia dotyczące wymagań niniejszej Normy mogą zostać dokonane tylko
w przypadkach, w których niniejsza Norma w sposób wyraźny na to zezwala i tylko w
szczególnych okolicznościach, w których takie wyłączenia są jasno i mocno uzasadnione,
pod warunkiem przestrzegania zasad ochrony zdrowia i bezpieczeństwa marynarzy.
Wytyczna B3.1 - Zakwaterowanie i zaplecze rekreacyjne
Wytyczna B3.1.1 - Projekt i konstrukcja
1.
Zewnętrzne grodzie pomieszczeń sypialnych i mes powinny być odpowiednio izolowane.
Wszystkie obudowy maszyn i graniczne grodzie kuchni oraz inne przestrzenie, w których
tworzy się wysoka temperatura, powinny być odpowiednio izolowane, jeśli istnieje możliwość,
że powstające gorąco wpłynie na sąsiednie pomieszczenia mieszkalne i przejścia. Powinny
być podjęte kroki w celu zapewnienia ochrony od skutków działania pary lub/i gorącej
wody płynącej w rurach.
2.
Pomieszczenia sypialne, mesy, pomieszczenia rekreacyjne i przejścia w przestrzeni
mieszkalnej powinny być odpowiednio izolowane w celu zapobieżenia kondensacji lub
przegrzaniu.
3.
Powierzchnie grodzi i pokładów powinny być wykonane z materiału, którego czystość
łatwo utrzymać. Nie powinno się stosować konstrukcji sprzyjających rozwojowi drobnoustrojów.
4.
Powierzchnie grodzi i pokładów w pomieszczeniach sypialnych i mesach powinny być łatwe
do utrzymania w czystości, mieć jasne barwy i pokryte być nietoksycznymi substancjami.
5.
Pokłady w całej powierzchni mieszkalnej powinny być wykonane z zatwierdzonego materiału
i posiadać zatwierdzoną konstrukcję, a ich powierzchnia powinna być odporna na wilgoć
i łatwa do utrzymania w czystości.
6.
Tam, gdzie pokrycie podłogi wykonane jest z różnych materiałów, połączenia powinny
być wykonane w taki sposób, by uniknąć powstania szpar.
Wytyczna B3.1.2 - Wentylacja
1.
System wentylacji w pomieszczeniach sypialnych i mesach powinien być poddany kontroli
w celu utrzymania powietrza w satysfakcjonującym stanie i zapewnienia wystarczającego
przepływu powietrza we wszystkich warunkach pogodowych i klimatycznych.
2.
Systemy klimatyzacji, typu scentralizowanego lub indywidualnego, powinny być tak skonstruowane
aby:
(a)
utrzymać temperaturę i wilgotność względną odpowiednią wobec warunków zewnętrznych,
zapewnić wystarczającą wymianę powietrza we wszystkich klimatyzowanych przestrzeniach,
uwzględnić szczególne cechy operacji na morzu i nie wytwarzać nadmiernych hałasów
i drgań; oraz
(b)
ułatwić czyszczenie i dezynfekcję w celu zapobieżenia lub kontroli rozprzestrzeniania
się choroby.
3.
Zasilanie elektryczne systemów klimatyzacji i innych urządzeń służących wentylacji,
wymaganych w poprzednim ustępie niniejszej Wytycznej, powinno być dostępne zawsze,
gdy marynarze mieszkają lub pracują na statku i warunki tego wymagają. Zasilanie to
nie może jednak pochodzić ze źródła awaryjnego.
Wytyczna B3.1.3 - Ogrzewanie
1.
System ogrzewania pomieszczeń mieszkalnych powinien funkcjonować przez cały czas,
gdy marynarze mieszkają i pracują na statku i warunki tego wymagają.
2.
Na wszystkich statkach gdzie wymagany jest system ogrzewania, ogrzewanie powinno być
zapewnione za pomocą gorącej wody, ciepłego powietrza, elektryczności, pary lub ekwiwalentnego
środka. Jednakże w przestrzeni mieszkalnej nie powinno się używać pary jako środka
przenoszenia ciepła. System ogrzewania powinien być zdolny do utrzymania temperatury
w pomieszczeniach mieszkalnych marynarzy na satysfakcjonującym poziomie w normalnych
warunkach pogodowych i klimatycznych, których można się spodziewać na trasach, na
których statek pływa. Właściwa władza powinien ustanowić w tym zakresie odpowiednią
normę.
3.
Kaloryfery i inne urządzenia grzewcze powinny być w taki sposób umiejscowione, a jeśli
to konieczne osłonięte, by uniknąć ryzyka pożaru lub dyskomfortu osób zajmujących
pomieszczenia.
Wytyczna B3.1.4 - Oświetlenie
1.
Na wszystkich statkach powinno być zapewnione światło elektryczne w pomieszczeniach
mieszkalnych marynarzy. Jeśli nie ma dwóch niezależnych źródeł elektryczności, powinno
być zapewnione dodatkowe oświetlenie dzięki odpowiednio skonstruowanym lampom lub
sprzętowi oświetleniowemu do wykorzystania w sytuacjach awaryjnych.
2.
W pomieszczeniach sypialnych powinna być zainstalowana lampka do czytania u wezgłowia
każdej koi.
3.
Właściwa władza powinien sporządzić odpowiednie normy dotyczące naturalnego i sztucznego
oświetlenia.
Wytyczna B3.1.5 - Pomieszczenia sypialne
1.
Marynarze i ewentualne osoby towarzyszące powinny mieć zapewnione warunki sypialne
tak komfortowe jak to możliwe.
2.
Jeśli rozmiar statku, działalność prowadzona z jego wykorzystaniem i jego budowa czynią
to rozsądnym i praktycznym, pomieszczenia mieszkalne powinny być zaplanowane i wyposażone
w prywatną łazienkę, łącznie z toaletą, w celu zapewnienia komfortu osobom w nich
mieszkającym i ułatwienia zachowania czystości.
3.
W granicach w jakich jest to praktyczne, zajmowanie pomieszczeń sypialnych marynarzy
powinno być zorganizowane w ten sposób, że marynarz pracujący w ciągu dnia nie powinien
dzielić pokoju z marynarzem pełniącym wachtę nocną.
4.
W przypadku marynarzy pełniących funkcję podoficerów nie powinno być więcej niż dwie
osoby na pomieszczenie sypialne.
5.
Należy rozważyć możliwość rozszerzenia udogodnienia, o którym mówi Norma A3.1, ustęp
9(m), na drugiego mechanika, jeśli takie rozwiązanie jest praktyczne.
6.
Przestrzeń zajęta przez koje, szafy, szafki i siedzenia powinna być zaliczona do rozmiarów
przestrzeni mieszkalnej. Nie powinno się zaliczać do przestrzeni mieszkalnej małych
i nieregularnie ukształtowanych przestrzeni, które nie zwiększają efektywnie przestrzeni
dla swobodnego ruchu, ani nie mogą być wykorzystane do zainstalowania umeblowania.
7.
Koje nie powinny być ustawione w więcej niż dwóch poziomach. W przypadku koi ustawionych
wzdłuż boku statku, powinien być tylko jeden poziom, tam gdzie nad koją umiejscowiony
jest otwór okienny.
8.
Niższa koja w koi dwupoziomowej nie powinna znajdować się mniej niż 30 centymetrów
ponad podłogą; wyższa koja powinna się znajdować mniej więcej w połowie między spodem
niższej koi i najniższą powierzchnią belek sufitowych.
9.
Konstrukcja koi i, jeśli występuje, zabezpieczenie przed wypadnięciem z koi w czasie
przechyłu statku, powinny być wykonane z zatwierdzonego materiału, który jest twardy,
gładki, niepodatny na korozję i niesprzyjający rozwojowi drobnoustrojów.
10.
Jeśli do konstrukcji koi wykorzystane są ramy cylindryczne, powinny one być w pełni
uszczelnione i nie mieć otworów, przez które mogą wniknąć drobnoustroje.
11.
Każda koja powinna być wyposażona w wygodny materac z wykładanym poduszką spodem lub
materac, w którym połączone są sprężyny i poduszka. Materac i poduszka powinny być
wykonane z zatwierdzonego materiału. Nie powinno się stosować materiału sprzyjającego
rozwojowi drobnoustrojów.
12.
Gdy jedna koja umiejscowiona jest nad inną, pod materacem górnej koi powinno być umieszczone
dno z materiału, który nie wytwarza i nie przyciąga pyłu i kurzu.
13.
Umeblowanie powinno być wykonane z gładkiego, mocnego materiału, nie podatnego na
odkształcenia i korozję.
14.
Pomieszczenia sypialne powinny być wyposażone w zasłony lub ich ekwiwalent.
15.
Pomieszczenia sypialne powinny być wyposażone w lustro, małe szafki na przybory toaletowe,
półkę na książki i wystarczającą liczbę haków na ubrania.
Wytyczna B3.1.6 - Mesy
1.
Mesy mogą być albo wspólne albo oddzielne. Decyzja w tym względzie powinna być podjęta
po konsultacji z przedstawicielami marynarzy i armatorów i zatwierdzona przez właściwą
władzę. Powinny być wzięte pod uwagę takie czynniki jak rozmiar statku i szczególne
kulturowe, religijne i społeczne potrzeby marynarzy.
2.
Tam gdzie oddzielne mesy występują, powinny one zostać przydzielone:
(a)
kapitanowi i oficerom; oraz
(b)
bosmanom i innym marynarzom.
3.
Na statkach innych niż pasażerskie, powierzchnia użytkowa mes dla marynarzy nie powinna
być mniejsza niż 1.5 metra kwadratowego na osobę planowanej powierzchni do siedzenia.
4.
Na wszystkich statkach mesy powinny być wyposażone w odpowiednie siedzenia, umocowane
w miejscu lub ruchome, wystarczające dla potrzeb największej spodziewanej liczby marynarzy,
którzy będą z nich korzystać jednocześnie.
5.
Zawsze, gdy będą się znajdować na statku, marynarze powinni mieć dostęp do:
(a)
lodówki, która powinna być umiejscowiona w sposób zapewniający wygodny do niej dostęp
i mającej wystarczającą pojemność względem liczby osób korzystających z mesy lub mes.
(b)
urządzeń do przyrządzania gorących napojów; oraz
(c)
urządzeń dostarczających zimną wodę.
6.
Gdy spiżarnie nie są bezpośrednio dostępne z mes, powinny być zapewnione szafki o
wystarczającej pojemności na przechowanie naczyń oraz sprzętu do mycia naczyń.
7.
Powierzchnie stołów i siedzeń powinny być wykonane z materiału odpornego na wilgoć.
Wytyczna B3.1.7 - Pomieszczenia sanitarne
1.
Urny walki i wanny powinny mieć odpowiednią wielkość, być skonstruowane z zatwierdzonych
materiałów i posiadać gładką powierzchnię, nie podatną na pęknięcia, odłupywanie się
fragmentów i korozje.
2.
Wszystkie toalety powinny być wykonane według zatwierdzonego wzorca i posiadać odpowiednie
możliwości w zakresie spłukiwania wodą lub zastosowania innych odpowiednich środków,
takich jak powietrze, dostępnych zawsze i niezależnie kontrolowanych.
3.
Pomieszczenia sanitarne przeznaczone do użytku przez więcej niż jedną osobę powinny
spełniać następujące warunki:
(a)
podłogi powinny być wykonane z zatwierdzonego, trwałego materiału, odpornego na wilgoć
i powinny posiadać odpowiednie możliwości w zakresie odprowadzenia wody;
(b)
grodzie powinny być wykonane ze stali lub innego zatwierdzonego materiału i powinny
być wodoszczelne przynajmniej do wysokości 23 centymetrów ponad poziomem pokładu;
(c)
pomieszczenia powinny być wystarczająco dobrze oświetlone, ogrzewane i wentylowane;
(d)
toalety powinny być umiejscowione w sposób zapewniający wygodny dostęp z kwater sypialnych,
ale powinny być oddzielne wobec pomieszczeń sypialnych i łazienek, bez bezpośredniego
dostępu z pomieszczeń sypialnych lub przejścia pomiędzy pomieszczeniami sypialnymi
i toaletami do których nie ma innego dostępu. Ten wymóg nie ma zastosowania tam, gdzie
toaleta zlokalizowana w pomieszczeniu pomiędzy dwoma pomieszczeniami sypialnymi, w
których przebywa nie więcej niż czterech marynarzy; oraz
(e)
jeśli w pomieszczeniu jest więcej niż jedna toaleta, powinny one być odpowiednio osłonięte
w celu zapewnienia prywatności.
4.
Przeznaczone do użytku marynarzy urządzenia do prania powinny zawierać:
(b)
suszarki do bielizny lub odpowiednio ogrzewane i wentylowane suszarnie; oraz
(c)
żelazka i deski do prasowania lub ich odpowiedniki.
Wytyczna B3.1.8 - Zakwaterowanie szpitalne
1.
Zakwaterowanie szpitalne powinno być w taki sposób zaprojektowane by ułatwić konsultacje
i udzielanie pomocy lekarskiej oraz zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.
2.
Wejścia do pomieszczeń, koje, oświetlenie, wentylacja, ogrzewanie i dopływ wody powinny
być zaprojektowane w taki sposób, by zapewnić komfort i ułatwić leczenie pacjentów.
3.
Liczbę wymaganych koi sypialnych powinna określić właściwa władza,
4.
Osoby korzystające z pomieszczania szpitalnego powinny mieć do dyspozycji pomieszczenia
sanitarne na swój wyłączny użytek, albo jako cześć pomieszczania, ale w jego bezpośrednim
pobliżu. Takie pomieszczenia sanitarne powinny się składać z co najmniej jednej toalety,
umywalki oraz wanny lub prysznica.
Wytyczna B3.1.9 - Inne udogodnienia
I.
Tam gdzie istnieją specjalne przebieralnie dla personelu siłowni, powinny być one:
(a)
umiejscowione na zewnątrz siłowni, ale z łatwym do niej dostępem; oraz
(b)
wyposażone w indywidualne szafki na ubrania, jak również wanny i/lub prysznice i umywalki
z bieżącą gorącą i zimną wodą słodką.
Wytyczna B3.1.10 - Pościel, naczynia kuchenne w mesach i inne postanowienia
1.
Każdy Członek powinien rozważyć zastosowanie następujących zasad:
(a)
armator powinien dostarczyć wszystkim marynarzom odbywającym służbę na statku czystą
pościel i naczynia kuchenne, a marynarze powinni być odpowiedzialni za ich zwrot w
dniach i godzinach wyznaczonych przez kapitana oraz po zakończeniu służby na statku;
(b)
pościel powinna być dobrej jakości, a talerze, kubki i inne naczynia kuchenne powinny
być wykonane z zatwierdzonego materiału, który łatwo nadaje się do mycia; oraz
(c)
armator powinien dostarczyć wszystkim marynarzom ręczniki, mydła i papier toaletowy.
Wytyczna B3.1.11 - Zaplecze rekreacyjne, poczta i wizyty na statku
1.
Zakwaterowanie i zaplecze rekreacyjne powinny podlegać częstej analizie ich przydatności
w celu zapewnienia, że są odpowiednio dostosowane do zmian potrzeb marynarzy wynikających
z następującego w przemyśle okrętowym rozwoju w zakresie techniki i działań operacyjnych.
2.
Zaplecze rekreacyjne powinno zawierać co najmniej szafkę na książki i sprzęty wykorzystywane
do czytania, pisania i, tam gdzie ma to praktyczne zastosowanie, gry.
3.
W związku z planowaniem zaplecza rekreacyjnego właściwa władza rozważy zapewnienie
kantyny.
4.
Tam gdzie jest to wskazane z praktycznego punktu widzenia, powinno się również rozważyć
zapewnienie następujących udogodnień bez ponoszenia kosztów przez marynarzy:
(b)
możliwość oglądania telewizji i słuchania audycji radiowych;
(c)
pokazy filmów, których zasób powinien być odpowiedni do czasu trwania podróży i, tam
gdzie to konieczne, zmieniany odpowiednio często;
(d)
sprzęt do uprawiania sportu, włączając w to sprzęt do ćwiczeń siłowych, gry stołowe
i gry pokładowe;
(e)
tam gdzie to możliwe - basen;
(f)
bibliotekę zawierającą książki specjalistyczne i inne, których zasób powinien być
odpowiedni do czasu trwania podróży i, tam gdzie to konieczne, zmieniany odpowiednio
często;
(g)
sprzęt służący do rekreacyjnego majsterkowania;
(h)
sprzęt elektroniczny taki jak radio, telewizor, odtwarzacze video, odtwarzacze DVD/CD,
komputery osobiste i oprogramowanie do nich oraz magnetofony kasetowe;
(i)
tam gdzie to właściwe, zapewnienie barów dla marynarzy, o ile nie jest to sprzeczne
z narodowymi, religijnymi lub społecznymi zwyczajami; oraz
(j)
pozostający w granicach rozsądku dostęp do urządzeń komunikacji telefonicznej, poczty
elektronicznej i Internetu, bez wnoszenia przez marynarzy opłat za korzystanie z tych
urządzeń, jeśli takie korzystanie nie przekracza rozsądnych granic.
5.
Powinny być poczynione wszelkie starania w celu zapewnienia, że poczta marynarzy wysyłana
będzie w sposób tak szybki i godny zaufania jak to możliwe. Powinny być także poczynione
starania w celu uchronienia marynarzy przed koniecznością wnoszenia dodatkowych opłat,
w przypadku gdy poczta marynarzy musi zostać przeadresowana z przyczyn pozostających
poza ich kontrolą.
6.
Powinny być podjęte kroki w celu zapewnienia, z zastrzeżeniem odpowiednich krajowych
i międzynarodowych praw i przepisów, że zawsze gdy nie ma ku temu poważnych przeciwwskazań,
marynarze otrzymają pozwolenie, by partnerzy, krewni i przyjaciele odwiedzili ich
na statku, gdy znajduje się on w porcie.
7.
Powinno się rozważyć możliwość pozwolenia, by w niektórych rejsach, gdy nie ma ku
temu praktycznych przeciwwskazań, płynęły wraz z marynarzami osoby towarzyszące. Takie
osoby powinny być odpowiednio ubezpieczone przeciw wypadkom i chorobom; właściciele
statków powinni udzielić marynarzom wszelkiej pomocy w uzyskaniu takiego ubezpieczenia.
Wytyczna B3.1.12 - Zapobieganie hałasowi i drganiom
1.
Pomieszczenia mieszkalne oraz zaplecze rekreacyjne i przyrządzaniu posiłków powinny
być zlokalizowane tak daleko jak to możliwe od silników, sterowni, dźwigów pokładowych,
urządzeń służących wentylacji, ogrzewaniu i klimatyzacji i innych hałaśliwych urządzeń.
2.
Powinno się zastosować izolację akustyczną lub inne odpowiednie materiały absorbujące
dźwięk w konstrukcji i wykończeniu grodzi, sufitów i podłóg w pomieszczeniach, gdzie
powstaje hałas, jak też samozamykające się, izolowane akustycznie drzwi do maszynowni.
3.
Siłownie i inne pomieszczenia, gdzie funkcjonują maszyny, powinny być wyposażone,
tam gdzie nie ma praktycznych przeciwwskazań, w dźwiękoszczelne, scentralizowane pomieszczenia
kontrolne dla personelu siłowni. Przestrzenie w których wykonywana jest praca, takie
jak warsztat maszynowy, powinny być izolowane, w stopniu w jakim jest to praktycznie
możliwe, od hałasu wytwarzanego przez maszyny. Powinno się też podjąć kroki w celu
redukcji hałasu, który powstaje w czasie pracy maszyn.
4.
Limity poziomu hałasu dla pomieszczeń w których wykonywana jest praca i pomieszczeń
mieszkalnych powinny być zgodne z międzynarodowymi wytycznymi MOP w tym zakresie,
włączając w to wytyczne zawarte w wydanym przez MOP kodeksie praktyk zatytułowanym
Czynniki wpływające na miejsce pracy, 2001 r. i, tam gdzie jest to wskazane, specjalną ochronę zalecaną przez Międzynarodową
Organizację Morską, wraz z wszelkimi poprawkami i dokumentami dodatkowymi dotyczącymi
poziomów hałasu na statkach. Na pokładzie powinna być trzymana i udostępniana marynarzom
kopia odpowiednich dokumentów w języku angielskim lub używanym na statku języku roboczym.
5.
Żadne pomieszczenia mieszkalne, rekreacyjne ani służące przyrządzaniu lub spożywaniu
posiłków nie powinny być narażone na nadmierne drgania.
Prawidło 3.2 - Wyżywienie i przyrządzanie posiłków
Cel: Zapewnienie marynarzom dostępu do dobrej jakości żywności i wody pitnej dostarczonej
w objętych regulacją warunkach higienicznych
1.
Każdy Członek zapewni, że statki podnoszące jego banderę będą przewozić i podawać
osobom płynącym żywność i wodę pitną o odpowiedniej jakości, wartości odżywczej i
w ilości, która zaspokaja potrzeby statku, uwzględniając różnice kulturowe i religijne.
2.
W czasie ich zatrudnienia żywność będzie zapewniana marynarzom bez opłat z ich strony.
3.
Marynarze zatrudnieni w charakterze kucharzy odpowiedzialnych za przygotowywanie posiłków
powinni być wyszkoleni i wykwalifikowani do pełnienia tej funkcji.
Norma A3.2 - Wyżywienie i przyrządzanie posiłków
1.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo lub zastosuje inne środki w celu zapewnienia
minimalnych standardów w zakresie ilości i. jakości żywności i wody pitnej oraz przyrządzania
posiłków dla marynarzy na statkach podnoszących jego banderę i podejmie działalność
edukacyjną w celu promowania świadomości i wdrażania standardów wspomnianych w niniejszym
ustępie.
2.
Każdy Członek zapewni, że statki podnoszące jego banderę spełniają następujące minimalne
normy:
(a)
zapasy żywności i wody pitnej, przy uwzględnieniu liczby marynarzy na statku, ich
wymagań odnośnie do praktyk religijnych, czasu i rodzaju rejsu, będą odpowiednie w
zakresie ilości, wartości odżywczej, jakości i różnorodności;
(b)
organizacja i wyposażenie działu odpowiedzialnego za przyrządzanie posiłków będą pozwalały
na zapewnienie marynarzom odpowiednich, zróżnicowanych i pożywnych posiłków przygotowywanych
i serwowanych w higienicznych warunkach; oraz
(c)
personel przyrządzający posiłki będzie odpowiednio przeszkolony i poinstruowany do
pełnienia tej funkcji.
3.
Armatorzy zagwarantują, że marynarze zatrudnieni jako kucharze będą przeszkoleni,
wykwalifikowani i kompetentni do pełnienia tej funkcji zgodnie z wymogami określonymi
w ustawodawstwie obowiązującym na terytorium danego Członka.
4.
Wymagania zawarte w ustępie 3 niniejszej Normy będą zawierać zakończenie szkolenia
zatwierdzonego i uznawanego przez właściwą władzę, którego zakres będzie obejmować
gotowanie, higienę żywności i higienę osobistą, przechowywanie żywności, kontrolę
zapasów, ochronę środowiska oraz bezpieczne i zdrowe przyrządzanie posiłków.
5.
Na statkach z załogą liczącą mniej niż dziesięć osób, które, z racji rozmiaru i prowadzonej
działalności, nie podlegają określonemu przez właściwą władzę wymogowi posiadania
na statku wykwalifikowanego kucharza, każda osoba przygotowująca posiłki w kuchni
będzie przeszkolona i poinstruowana w zakresie obejmującym higienę żywności i higienę
osobistą, jak również przechowywanie żywności na statkach.
6.
W sytuacjach szczególnej konieczności właściwa władza może wydać pozwolenie, by nie
w pełni wykwalifikowany kucharz przygotowywał posiłki na określonym statku przez określony
czas, dopóki statek nie zawinie do kolejnego odpowiedniego portu lub przez okres nie
przekraczający jednego miesiąca, pod warunkiem że osoba której dotyczy pozwolenie
jest przeszkolona lub poinstruowana w zakresie obejmującym higienę żywności i higienę
osobistą, jak również przechowywanie żywności na statkach.
7.
Zgodnie z procedurami określonymi w Tytule 5, właściwa władza będzie wymagała, by
przeprowadzane były częste, udokumentowane inspekcje na statkach, przez lub z upoważnienia
kapitana, odnośnie do:
(a)
zapasów żywności i wody pitnej;
(b)
wszystkich przestrzeni i sprzętów wykorzystywanych do przechowywania i podawania żywności
i wody pitnej; oraz
(c)
kuchni i sprzętów wykorzystywanych do przyrządzania posiłków.
8.
Żaden marynarz w wieku poniżej 18 lat nie będzie zatrudniony, ani nie będzie pracował
jako kucharz.
Wytyczna B3.2 -Wyżywienie i przyrządzanie posiłków
Wytyczna B3.2.1 - inspekcje, edukacja, badania i publikacje
1.
Właściwa władza powinna, we współpracy z innymi właściwymi agencjami i organizacjami,
gromadzić aktualizowane informacje na temat wyżywienia i metod zakupu, magazynowania,
przechowywania, gotowania i podawania żywności, ze szczególnym uwzględnieniem wymagań
przyrządzania posiłków na statku. Takie informacje powinny być dostępne, bezpłatnie
lub za rozsądną opłatą, przedsiębiorcom i handlowcom zajmującym się dostarczaniem
żywności i sprzętu na statki, kapitanom, stewardom i kucharzom oraz organizacjom armatorów
i marynarzy. Powinny być w tym celu wykorzystywane odpowiednie formy rozpowszechniania
informacji, takie jak podręczniki, broszury, plakaty, diagramy lub ogłoszenia w pismach
branżowych.
2.
Właściwa władza powinna wydać zalecenia w celu uniknięcia marnotrawstwa żywności,
ułatwienia utrzymania właściwych standardów w zakresie higieny i zapewnienia maksymalnego
możliwego komfortu pracy.
3.
Właściwa władza powinna współpracować z odpowiednimi agencjami i organizacjami w celu
rozwoju materiałów edukacyjnych i informacji na statku odnośnie do metod zapewniania
właściwego poziomu usług żywieniowych.
4.
Właściwa władza powinna blisko współpracować z organizacjami armatorów i marynarzy
oraz z urzędami na poziomie krajowym i lokalnym, zajmującymi się kwestiami żywności
i zdrowia i może, jeśli uzna to za konieczne, skorzystać z usług takich urzędów.
Wytyczne B3.2.2 - Kucharze na statkach
1.
Marynarze powinni być zakwalifikowani jako kucharze tylko jeżeli:
(a)
odsłużyli na morzu minimalny okres wymagany przez właściwą władzę, który może być
zróżnicowany w celu uwzględnienia istniejących kwalifikacji i doświadczenia;
(b)
zdali egzamin wymagany przez właściwą władzę lub ekwiwalentny egzamin na zatwierdzonym
szkoleniu dla kucharzy.
2.
Przeprowadzenie wymaganego egzaminu lub wręczenie odpowiedniego świadectwa leży w
gestii właściwej władzy lub, pod jej kontrolą, zatwierdzonej szkoły prowadzącej kształcenie
kucharzy.
3.
Właściwa władza powinna zapewnić uznanie, tam gdzie jest to właściwe, świadectw kwalifikacji
na kucharzy okrętowych wydanych przez innych Członków, którzy ratyfikowali niniejszą
Konwencję lub Konwencję Nr 69 dotyczącą świadectwa kwalifikacyjnego kucharzy okrętowych
z 1946 r., lub przez inny zatwierdzony organ.
Tytuł 4.
OCHRONA ZDROWIA, OPIEKA MEDYCZNA, OPIEKA SPOŁECZNA I ZABEZPIECZENIE SPOŁECZNE
Prawidło 4.1 - Opieka medyczna na statku i na lądzie
Cel: Ochrona zdrowia marynarzy i zapewnienie im szybkiego dostępu do opieki medycznej
na statku i na lądzie
1.
Każdy Członek zapewni, że wszyscy marynarze na statku, który pływa pod jego banderą,
objęci będą odpowiednimi działaniami w zakresie ochrony zdrowia i że będą mieć dostęp
do właściwej opieki medycznej podczas pracy na statku.
2.
Ochrona określona w ustępie I niniejszego Prawidła będzie, co do zasady, zapewniana
marynarzom bezpłatnie.
3.
Każdy Członek zapewni, że potrzebujący natychmiastowej pomocy medycznej marynarze
przebywający na statkach znajdujących się na jego terytorium, otrzymają dostęp do
zakładów opieki zdrowotnej danego Członka.
4.
Wymagania w zakresie ochrony zdrowia i opieki medycznej na statku określone w Kodeksie
zawierają normy dla działań zmierzających do zapewnienia marynarzom ochrony zdrowia
i opieki medycznej o standardzie tak zbliżonym jak to możliwe do tego, który jest
dostępny dla pracowników na lądzie.
Norma A4.1 - Opieka medyczna na statku i na lądzie
1.
Każdy Członek zapewni, że podjęte zostaną kroki w zakresie ochrony zdrowia i opieki
medycznej dla marynarzy pracujących na statkach podnoszących jego banderę, włączając
w to podstawową opiekę dentystyczną, które:
(a)
zapewnią marynarzom ogólne usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki medycznej istotne
z punktu widzenia pełnionych przez nich obowiązków, jak również szczególne usługi
związane ze specyfiką pracy na statku;
(b)
zapewnią, że marynarze otrzymają ochronę zdrowia i opiekę medyczną o standardzie tak
zbliżonym jak to możliwe do tego, który dostępny jest dla pracowników na lądzie, włączając
w to szybki dostęp do niezbędnych lekarstw, sprzętu medycznego do diagnozowania i
leczenia oraz do informacji i porady medycznej;
(c)
zapewnią marynarzom, tam gdzie jest możliwe z praktycznego punktu widzenia, prawo
do bezzwłocznych wizyt u lekarzy specjalistów i dentystów w porcie, do którego zawinie
statek;
(d)
zapewnią, że, w zakresie zgodnym z prawem krajowym i praktyką Członka, usługi opieki
medycznej i ochrony zdrowia podczas pobytu marynarza na statku lub po jego zawinięciu
do portu zagranicznego będą świadczone bez konieczności wnoszenia opłat przez marynarzy;
oraz
(e)
nie będą ograniczone tylko do marynarzy chorych i marynarzy, którzy ulegli wypadkom,
ale zawierać będą środki o charakterze prewencyjnym, takie jak promocja zdrowia i
programy edukacji zdrowotnej.
2.
Właściwa władza wprowadzi standardowy formularz medyczny do wykorzystania przez armatorów
i właściwy personel medyczny na statkach i na lądzie. Wypełniony formularz i jego
zawartość będą utrzymywane w tajemnicy i wykorzystywane tylko w celu poprawy opieki
medycznej marynarzy.
3.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo określające wymagania w zakresie wyposażenia
i sprzętu medycznego oraz szkolenia na statkach podnoszących jego banderę.
4.
Krajowe ustawodawstwo będzie zawierać co najmniej następujące wymagania:
(a)
wszystkie statki będą posiadać na pokładzie apteczkę, sprzęt medyczny i przewodnik
lekarski, których specyfikacje zostaną określone i które będą poddawane regularnym
inspekcjom przez właściwą władzę; wymagania krajowe będą uwzględniać rodzaj statku,
liczbę osób na nim oraz naturę, miejsce przeznaczenia i czas trwania rejsów oraz właściwe
krajowe i międzynarodowe normy medyczne;
(b)
statki przewożące 100 lub więcej osób i zwykle odbywające podróże międzynarodowe o
czasie trwania dłuższym niż trzy dni będą miały na pokładzie wykwalifikowanego lekarza,
który będzie odpowiedzialny za świadczenie opieki lekarskiej; prawo krajowe określi
także, jakie inne statki będą musiały mieć na pokładzie lekarza, biorąc pod uwagę,
między innymi, takie czynniki jak czas trwania, naturę i warunki podróży oraz liczbę
marynarzy na pokładzie;
(c)
od statków, które nie mają na pokładzie lekarza będzie się wymagać, by miały na pokładzie
przynajmniej jednego marynarza odpowiedzialnego za opiekę medyczną i podawanie lekarstw
w ramach swych obowiązków lub przynajmniej jednego marynarza potrafiącego udzielać
pierwszej pomocy medycznej; osoby odpowiedzialne za opiekę medyczną na statku, które
nie są lekarzami, będą mieć ukończone szkolenie w zakresie opieki medycznej spełniające
wymagania Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy,
wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht z 1978 r., wraz z poprawkami („STCW”);
marynarze wyznaczeni do udzielania pierwszej pomocy medycznej będą mieć ukończone
szkolenie w zakresie pierwszej pomocy medycznej, spełniające wymagania STCW; ustawodawstwo
krajowe określi wymagany poziom wyszkolenia, biorąc pod uwagę, między innymi, takie
czynniki jak czas trwania, natura i warunki podróży i liczbę marynarzy na pokładzie;
oraz
(d)
właściwa władza zapewni za pomocą stworzonego systemu, że porady lekarskie świadczone
na statku za pośrednictwem radia lub komunikacji satelitarnej, włączając w to porady
specjalistyczne, dostępne będą 24 godziny na dobę; porady lekarskie, włączając w to
transmisje informacji medycznej za pomocą radia lub komunikacji satelitarnej pomiędzy
statkiem i osobami na lądzie udzielającymi porad, będą udzielane statkom bezpłatnie,
bez względu na ich banderę.
Wytyczna B4.1 - Opieka medyczna na statku i na lądzie
Wytyczna B4.1.1 - Zapewnianie opieki medycznej
1.
Określając poziom przeszkolenia medycznego zapewnianego na statkach, które nie muszą
mieć na pokładzie lekarza, właściwa władza będzie wymagała by:
(a)
statki, które w normalnych warunkach mogą dotrzeć do placówki świadczącej opiekę medyczną
w ciągu ośmiu godzin miały przynajmniej jednego wyznaczonego marynarza przeszkolonego
w zakresie udzielania pierwszej pomocy wymaganym przez STCW, które umożliwi mu podjęcie
natychmiastowego, skutecznego działania w przypadku wypadków lub chorób, które mogą
wystąpić na statku i skorzystanie z porad lekarskich udzielanych za pośrednictwem
radia lub komunikacji satelitarnej; oraz
(b)
wszystkie inne statki miały przynajmniej jednego wyznaczonego marynarza z zatwierdzonym
przeszkoleniem w zakresie opieki medycznej wymaganym przez STCW, włączając w to przeszkolenie
praktyczne i przeszkolenie w zakresie technik ratowania życia takich jak terapia dożylna,
które umożliwią efektywne uczestnictwo w skoordynowanych planach pomocy medycznej
statkom na morzu i dostarczenie chorym i rannym satysfakcjonującego standardu opieki
medycznej podczas okresu ich przebywania na statku.
2.
Przeszkolenie, o którym mówi ustęp 1 niniejszej Wytycznej powinno opierać się na najnowszych
wydaniach Międzynarodowego przewodnika medycznego dla statków, Przewodnika w zakresie udzielania
pierwszej pomocy w wypadkach z udziałem ładunków niebezpiecznych, Zalecenia - Międzynarodowego
przewodnika w zakresie szkoleń morskich i medycznej części Międzynarodowego Kodu Sygnałowego, jak również innych przewodnikach.
3.
Osoby, o których wspomina ustęp 1 niniejszej Wytycznej, i inni marynarze, od których
może tego wymagać właściwa władza, powinny co około pięć lat przechodzić szkolenia,
które pozwolą im zachować i zwiększyć wiedzę oraz umiejętności i dotrzymywać kroku
postępowi.
4.
Apteczka i jej zawartość, jak również sprzęt medyczny i przewodnik medyczny, powinny
być właściwie utrzymywane i regularnie przeglądane w odstępach nie dłuższych niż 12
miesięcy przez osoby wyznaczone przez właściwą władzę, które powinny zagwarantować,
że etykiety, daty ważności i warunki przechowywania wszystkich lekarstw oraz sposoby
ich użycia będą sprawdzane i że cały sprzęt będzie funkcjonować prawidłowo. Przyjmując
i rewidując przewodnik medyczny statku wykorzystywany na poziomie krajowym i określając
zawartość apteczki i wyposażenia medycznego, właściwa władza powinien brać pod uwagę
międzynarodowe zalecenia na tym polu, włączając w to ostatnie wydanie Międzynarodowego przewodnika medycznego dla statków i inne przewodniki wspomniane w ustępie 2 niniejszej Wytycznej.
5.
Jeśli ładunek sklasyfikowany jako niebezpieczny nie został uwzględniony w najnowszym
wydaniu Przewodnika w zakresie udzielania pierwszej pomocy w wypadkach z udziałem ładunków
niebezpiecznych powinno się udostępnić marynarzom informacje na temat przewożonych substancji i związanego
z nimi ryzyka, potrzebnych środków ochrony osobistej, odpowiednich medycznych procedur
i specyficznych substancji pełniących funkcję antidotum. Takie substancje i środki
ochrony osobistej powinny się znajdować na statkach przewożących towary niebezpieczne.
Informacje takie powinny być zintegrowane z polityką statku i programami dotyczącymi
bezpieczeństwa i zdrowia opisanymi w Prawidle 4.3 i związanymi z nim postanowieniami
Kodeksu.
6.
Wszystkie statki powinny posiadać kompletną i aktualną listę stacji radiowych, za
pośrednictwem których można uzyskać poradę lekarską i, jeśli wyposażone są w system
komunikacji satelitarnej, posiadać na pokładzie aktualną i kompletną listę stacji
naziemnych, za pośrednictwem których można uzyskać poradę lekarską. Marynarze odpowiedzialni
za opiekę medyczną lub udzielanie pierwszej pomocy powinni zostać poinstruowani na
temat wykorzystania przewodnika medycznego i medycznej części najnowszego wydania
Międzynarodowego Kodu Sygnałowego, co umożliwi im zrozumienie rodzaju informacji potrzebnej lekarzom, jak też ich porad.
Wytyczna B4.1.2 - Formularz medyczny
I.
Standardowy formularz medyczny dla marynarzy wymagany w Części A niniejszego Kodeksu
powinien być tak zaprojektowany, by ułatwić wymianę informacji medycznych i z nimi
związanych dotyczących poszczególnych marynarzy pomiędzy statkiem i lądem w przypadkach
chorób i uszkodzeń ciała.
Wytyczna B4.1.3 - Opieka medyczna na lądzie
1.
Umiejscowione na lądzie placówki medyczne leczące marynarzy powinny być odpowiednie
do tego celu. Lekarze, dentyści i inny personel medyczny powinien być odpowiednio
wykwalifikowany.
2.
Powinny zostać powzięte środki w celu zapewnienia marynarzom, którzy schodzą na ląd
dostępu do:
(a)
leczenia ambulatoryjnego w przypadkach choroby i uszkodzenia ciała;
(b)
hospitalizacji, gdy jest to potrzebne; oraz
(c)
placówek leczenia stomatologicznego, szczególnie w nagłych przypadkach.
3.
Powinny być podjęte właściwe kroki w celu ułatwienia leczenia marynarzy cierpiących
na choroby. W szczególności marynarze powinni być niezwłocznie i bez trudności przyjmowani
do klinik i szpitali na lądzie, bez względu na ich narodowość i wierzenia religijne
i, tam gdzie to możliwe, powinno się podjąć kroki w celu zapewnienia, tam gdzie to
konieczne, kontynuacji ich leczenia w dostępnych dla nich placówkach medycznych.
Wytyczna B4.1.4 - Pomoc medyczna innym statkom i współpraca międzynarodowa
1.
Każdy Członek powinien przykładać właściwą wagę do uczestnictwa w międzynarodowej
współpracy w zakresie pomocy, programów i badań dotyczących ochrony zdrowia i opieki
medycznej. Taka współpraca powinna obejmować:
(a)
rozwój i koordynację badań i wysiłków oraz organizację szybkiej pomocy medycznej i
ewakuacji dla poważnie chorych i rannych z pokładu statku za pomocą takich środków
jak okresowe systemy pozycjonowania statków, centra koordynacji i transport za pomocą
śmigłowców, zgodnie z Międzynarodową konwencją o poszukiwaniu i ratownictwie morskim,
1979, wraz z poprawkami i Międzynarodowy lotniczy i morski podręcznik poszukiwania i ratowania - podręcznik
IAMSAR;
(b)
optymalne wykorzystanie wszystkich statków mających na pokładzie lekarzy i przebywających
na morzu statków, które mogą zapewnić hospitalizację i działania ratownicze;
(c)
tworzenie międzynarodowej listy lekarzy i dostępnych placówek medycznych na całym
świecie w celu zapewnienia marynarzom opieki medycznej w sytuacjach kryzysowych;
(d)
umożliwianie marynarzom zejścia na ląd w celu otrzymania pomocy w nagłych wypadkach;
(e)
repatriację marynarzy przebywających za granicą tak szybko jak jest to wykonalne,
zgodnie z zaleceniami lekarzy zajmującymi się danym przypadkiem, uwzględniającymi
życzenia i potrzeby marynarzy;
(f)
organizację pomocy dla marynarzy w czasie repatriacji, zgodnie z zaleceniami lekarzy
zajmującymi się danym przypadkiem, uwzględniającymi życzenia i potrzeby marynarzy;
(g)
wysiłki zmierzające do utworzenia centrów zdrowia dla marynarzy w celu:
(i)
przeprowadzania badań dotyczących stanu zdrowia marynarzy, ich leczenia oraz prewencyjnej
opieki zdrowotnej; oraz
(ii)
szkolenia personelu medycznego w zakresie medycyny morskiej;
(h)
zbieranie i ocenę statystyk dotyczących wypadków w miejscu pracy, chorób i ofiar śmiertelnych
wśród marynarzy oraz integrację i harmonizację statystyk z istniejącym krajowym systemem
statystycznym obejmującym wypadki w miejscu pracy i choroby innych kategorii pracowników;
(i)
organizację międzynarodowej wymiany informacji technicznej, materiałów szkoleniowych
i personelu, jak również międzynarodowe kursy szkoleniowe, seminaria i grupy robocze;
(j)
zapewnianie marynarzom przebywającym w portach specjalnych usług w dziedzinie lecznictwa
i profilaktyki lub udostępnienie im ogólnych usług w zakresie rehabilitacji zdrowotnej;
oraz
(k)
podjęcie działań w celu repatriacji ciał i prochów zmarłych marynarzy, zgodnie z życzeniami
ich najbliższych, tak szybko jak to możliwe,
2.
Międzynarodowa współpraca w zakresie ochrony zdrowia i opieki medycznej dla marynarzy
powinna opierać się na umowach dwustronnych i wielostronnych lub konsultacjach Członków.
Wytyczna B4.1.5 - Osoby będące na utrzymaniu marynarzy
1.
Każdy Członek powinien przyjąć rozwiązania w celu zapewnienia właściwej i wystarczającej
opieki medycznej dla osób będących na utrzymaniu marynarzy, zamieszkujących na jego
terytorium, dopóki nie powstanie system usług medycznych obejmujący ogół pracowników
wraz z osobami będącymi na ich utrzymaniu, jeśli taki system nie istnieje i powinien
poinformować Międzynarodowe Biuro Pracy o przyjętych rozwiązaniach.
Prawidło 4.2 - Odpowiedzialność finansowa armatorów
Cel: Zagwarantowanie, że marynarze będą chronieni przed ponoszeniem finansowych konsekwencji
choroby, uszkodzenia ciała lub śmierci, jeśli zdarzenia te nastąpiły w związku z ich
zatrudnieniem
1.
Każdy Członek zapewni, że podjęte zostaną kroki, zgodnie z Kodeksem, by marynarzom
pracującym na statkach podnoszących jego banderę zapewnione zostało prawo do pomocy
materialnej i wsparcia ze strony armatora w zakresie finansowych konsekwencji choroby,
uszkodzenia ciała lub śmierci, jeśli zdarzenia te nastąpią podczas pełnienia lub w
związku z pełnieniem przez marynarzy służby wynikającej z umowy o pracę.
2.
Niniejsze Prawidło nie ma wpływu na inne środki prawne, z których marynarz może chcieć
skorzystać.
Norma A4.2 - Odpowiedzialność finansowa armatorów
1.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo wymagające od armatorów podnoszących jego banderę
ponoszenia odpowiedzialności za zapewnienie ochrony zdrowia i opieki medycznej wszystkim
marynarzom pracującym na statkach podnoszących jego banderę zgodnie z następującymi
minimalnymi normami:
(a)
armatorzy będą ponosić koszty związane z chorobami lub uszkodzeniami ciała marynarzy,
mającymi miejsce pomiędzy datą rozpoczęcia służby a datą gdy można uznać, że marynarze
zostali w sposób właściwy repatriowani lub wynikającymi z faktu zatrudnienia pomiędzy
tymi datami;
(b)
armatorzy zapewnią zabezpieczenie finansowe celem zagwarantowania odszkodowania w
przypadku śmierci lub długotrwałej niepełnosprawności marynarzy wynikłej z uszkodzenia
ciała w związku z pełnieniem służby, choroby lub zagrożenia życia, zgodnie z krajowym
prawem, umową o pracę zawartą przez marynarza lub układem zbiorowym pracy;
(c)
armatorzy pokryją koszty opieki medycznej, włączając w to leczenie i zapewnienie potrzebnych
lekarstw i sprzętu terapeutycznego oraz zakwaterowania z wyżywieniem dopóki chory
lub ranny marynarz nie dojdzie do zdrowia lub dopóki nie zostanie orzeczone, że choroba
lub niepełnosprawność ma charakter trwały; oraz
(d)
armatorzy będą zobowiązani opłacić koszty pogrzebu w przypadku śmierci mającej miejsce
na statku lub na lądzie w czasie zatrudnienia;
2.
Prawo krajowe może ograniczyć zobowiązania armatora w zakresie pokrywania kosztów
opieki medycznej oraz zakwaterowania z wyżywieniem do okresu nie krótszego niż 16
tygodni od daty wystąpienia uszkodzenia ciała lub początku choroby.
3.
Jeśli choroba lub uszkodzenie ciała skutkuje niezdolnością do pracy armator będzie
zobowiązany:
(a)
płacić pełne wynagrodzenie dopóki chorzy lub ranni marynarze przebywają na statku
lub dopóki marynarze nie zostaną repatriowani zgodnie z niniejszą Konwencją; albo
(b)
wypłacać wynagrodzenie w całości lub w części, zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub
postanowieniami układów zbiorowych pracy, od czasu gdy marynarze zostają repatriowani
lub schodzą na ląd do czasu ich powrotu do zdrowia lub, jeśli nastąpi to wcześniej,
do uzyskania prawa do zasiłków zgodnie z prawem danego Członka.
4.
Prawo krajowe może ograniczyć obowiązek armatora w zakresie wypłaty wynagrodzeń w
całości lub w części w przypadku marynarzy nie przebywających już na statku, do okresu
który nie będzie krótszy niż 16 tygodni od dnia uszkodzenia ciała lub początku choroby.
5.
Prawo krajowe może zwolnić armatora ze zobowiązań dotyczących:
(a)
uszkodzeń ciała, które nie nastąpiły wskutek pełnienia służby na statku;
(b)
uszkodzeń ciała lub chorób wynikających z niewłaściwego postępowania chorego, rannego
lub zmarłego marynarza; oraz
(c)
choroby lub niepełnosprawności celowo ukrywanej w czasie zawierania umowy o pracę.
6.
Prawo krajowe może ograniczyć zobowiązania armatora do pokrywania kosztów opieki medycznej
i zakwaterowania z wyżywieniem oraz kosztów pogrzebu w zakresie w jakim zobowiązania
te przejmują władze publiczne.
7.
Właściciele statków lub ich przedstawiciele podejmą kroki w celu zabezpieczenia własności
pozostawionej na statku przez chorych, rannych lub zmarłych marynarzy i jej zwrotu
tymże marynarzom lub ich najbliższym..
Wytyczna B4.2 - Odpowiedzialność finansowa armatorów
1.
Pełne wynagrodzenie wypłacone zgodnie z Normą A4.2, ustęp 3 (a), może nie zawierać
premii.
2.
Prawo krajowe może ustanowić, że armator będzie zwolniony z obowiązku pokrywania kosztów
związanych z chorobą lub uszkodzeniem ciała marynarza od czasu, gdy marynarz będzie
uprawniony do pobierania świadczeń z systemu obowiązkowych ubezpieczeń chorobowych,
obowiązkowych ubezpieczeń od wypadków lub pracowniczych odszkodowań od wypadków.
3.
Prawo krajowe może ustanowić, że wydatki pogrzebowe płacone przez armatora zostaną
zwrócone przez instytucję ubezpieczeniową w przypadkach, gdy należny jest zasiłek
pogrzebowy zgodnie z prawem dotyczącym ubezpieczenia społecznego lub odszkodowań pracowniczych.
Prawidło 4.3 - Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa oraz zapobieganie wypadkom
Cel: Zapewnienie, że środowisko pracy marynarzy na statku sprzyja bezpieczeństwu i
zdrowiu
1.
Każdy Członek zapewni, że na statkach podnoszących jego banderę zdrowie marynarzy
jest chronione w miejscu pracy i że mieszkają oni, pracują i szkolą się w bezpiecznym
i higienicznym środowisku.
2.
Każdy Członek stworzy i rozpowszechni krajowe wytyczne dotyczące zarządzania bezpieczeństwem
i zdrowiem w miejscu pracy na statkach podnoszących jego banderę po konsultacji z
reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy i biorąc pod uwagę odpowiednie
kodeksy, wytyczne i normy zalecane przez organizacje międzynarodowe, krajową administrację
oraz organizacje przemysłu morskiego.
3.
Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo oraz inne rozwiązania dotyczące kwestii określonych
w Kodeksie, biorąc pod uwagę odpowiednie dokumenty międzynarodowe i ustanawiając normy
bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy oraz zapobiegania wypadkom na statkach
podnoszących jego banderę.
Norma A.4.3 - Ochrona zdrowia i bezpieczeństwo oraz zapobieganie wypadkom
1.
Przyjęte zgodnie z Prawidłem 4.3, ustęp 3, ustawodawstwo oraz inne rozwiązania będą
zawierać następujące kwestie:
(a)
przyjęcie i efektywne wdrożenie oraz promowanie polityki i programów z zakresu bezpieczeństwa
w miejscu pracy na statkach pływających pod banderą Członka, włączając w to ocenę
ryzyka jak też szkolenie i instrukcje dla marynarzy;
(b)
rozsądne środki w celu zapobieżenia wypadkom w miejscu pracy, uszkodzeniom ciała i
chorobom, włączając w to środki służące zapobieganiu ryzyku wystawienia na działanie
szkodliwych czynników i substancji chemicznych jak również ryzyko uszkodzenia ciała
lub choroby, które może wyniknąć z użycia sprzętu i maszyn na statkach;
(c)
wdrażane na statkach programy służące zapobieganiu wypadkom w miejscu pracy, uszkodzeniom
ciała i chorobom i ciągłej poprawie bezpieczeństwa i ochronie zdrowia w miejscu pracy,
angażujące przedstawicieli marynarzy i inne osoby zainteresowane ich wdrożeniem, uwzględniające
środki zapobiegawcze, łącznie z kontrolą inżynieryjną i projektową,' zmianą procesów
i procedur dla zadań kolektywnych i indywidualnych oraz wykorzystaniem osobistego
sprzętu ochronnego; oraz
(d)
wymagania dotyczące inspekcji, składania raportów i poprawy niebezpiecznych warunków
oraz badania i składania raportów na temat wypadków w miejscu pracy.
2.
Postanowienia, o których mówi ustęp 1 niniejszej Normy, będą:
(a)
brać pod uwagę istotne międzynarodowe dokumenty zajmujące się kwestią bezpieczeństwa
i ochrony zdrowia w miejscu pracy oraz szczególnymi zagrożeniami i odnosić się do
wszystkich kwestii istotnych w zapobieganiu wypadkom w miejscu pracy, uszkodzeniom
ciała i chorobom, które mogą mieć związek z pracą marynarzy, szczególnie tych związanych
z zatrudnieniem na morzu;
(b)
jasno określać obowiązki armatorów, marynarzy i innych osób w związku z wymaganiem
stosowania się do odpowiednich norm oraz polityki i programu bezpieczeństwa w miejscu
pracy na danym statku ze szczególnym uwzględnieniem kwestii bezpieczeństwa i zdrowia
marynarzy w wieku poniżej 18 lat;
(c)
określać obowiązki kapitana statku lub/i osoby wyznaczonej przez kapitana w zakresie
przejęcia szczególnej odpowiedzialności za wdrożenie polityki i programu bezpieczeństwa
i zdrowia w miejscu pracy; oraz
(d)
określą kompetencje przedstawicieli marynarzy na statku wyznaczonych lub wybranych
jako przedstawiciele w kwestii bezpieczeństwa, którzy uczestniczyć będą w spotkaniach
komitetu ds. bezpieczeństwa na statku. Taki komitet zostanie ustanowiony na statku
na którym jest pięciu lub więcej marynarzy.
3.
Ustawodawstwo oraz inne rozwiązania wspomniane w Prawidle 4.3, ustęp 3, będą regularnie
rewidowane w konsultacji z przedstawicielami organizacji armatorów i marynarzy i,
jeśli to konieczne, zmieniane z uwzględnieniem zmian w technologii i badaniach w celu
ułatwienia ciągłej poprawy w zakresie bezpieczeństwa w miejscu pracy oraz polityki
i programów zdrowotnych i w celu zapewnienia bezpiecznego środowiska pracy dla marynarzy
na statkach podnoszących banderę danego Członka.
4.
Spełnianie wymagań odpowiednich międzynarodowych dokumentów dotyczących dopuszczalnych
poziomów narażenia na niebezpieczeństwa w miejscu pracy na statku i rozwoju oraz wdrożenia
polityki i programów bezpieczeństwa w miejscu pracy uważane będzie za spełnienie wymagań
niniejszej Konwencji.
5.
Właściwa władza zapewni, że:
(a)
wypadki w miejscu pracy, związane z wykonywaniem pracy uszkodzenia ciała i choroby
będą odpowiednio zgłaszane z uwzględnieniem wytycznych Międzynarodowej Organizacji
Pracy w kwestii zgłaszania i rejestrowania wypadków i chorób związanych z wykonywaniem
pracy;
(b)
kompleksowe statystyki tego rodzaju wypadków i chorób będą prowadzone, analizowane
i publikowane i, tam gdzie to właściwe, towarzyszyć im będą badania ogólnych trendów
w zakresie rozpoznanych zagrożeń; oraz
(c)
prowadzone będą dochodzenia w sprawie wypadków w miejscu pracy.
6.
Raporty i dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa w miejscu pracy i kwestii zdrowotnych
będą pomyślane w taki sposób, by chronić dane osobowe marynarzy i wezmą pod uwagę
wytyczne Międzynarodowej Organizacji Pracy w tej sprawie.
7.
Właściwa władza będzie współpracowała z organizacjami armatorów i marynarzy w celu
podjęcia kroków zmierzających do zwrócenia uwagi marynarzy na informacje dotyczące
szczególnych zagrożeń występujących na statkach, na przykład poprzez wysyłanie oficjalnych
powiadomień zawierających odpowiednie instrukcje.
8.
Właściwa władza będzie wymagała, by armatorzy przeprowadzający ocenę ryzyka odnośnie
do zarządzania bezpieczeństwem i zdrowiem w miejscu pracy, korzystali z odpowiednich
informacji statystycznych z ich statków i z ogólnych informacji statystycznych zapewnianych
przez właściwą władzę.
Wytyczna B4.3 - Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa oraz zapobieganie wypadkom
Wytyczna B4.3.1 - Postanowienia w sprawie wypadków w miejscu pracy oraz uszkodzeń
ciała i chorób związanych z wykonywaniem pracy
1.
Postanowienia wymagane zgodnie z Normą A4.3 powinny brać pod uwagę wydany przez Międzynarodową
Organizację Pracy kodeks praktyk zatytułowany Zapobieganie wypadkom na pokładach statków na morzu i w porcie, 1996 r. i jego kolejne wersje i inne wydane przez MOP i inne organizacje międzynarodowe normy
i wytyczne oraz kodeksy praktyk dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, włączając
w to ekspozycję na wszelkie zidentyfikowane przez nie zagrożenia.
2.
Właściwa władza zagwarantuje, że krajowe wytyczne w kwestii zarządzania bezpieczeństwem
i zdrowiem dotyczą następujących kwestii;
(a)
ogólnych i podstawowych postanowień;
(b)
cech konstrukcyjnych statku, włączając w to środki dostępu i zagrożenia związane z
azbestem;
(d)
skutki bardzo niskich lub wysokich temperatur powierzchni, z którymi stykają się marynarze;
(e)
skutki hałasu w miejscu pracy i w pomieszczeniach mieszkalnych na statku;
(f)
skutki drgań w miejscu pracy i w pomieszczeniach mieszkalnych na statku;
(g)
skutki oddziaływania innych czynników nie wymienionych w punktach (e) i (f), w miejscu
pracy i w pomieszczeniach mieszkalnych na statku, włączając w to dym tytoniowy;
(h)
specjalne środki bezpieczeństwa na i pod pokładem;
(i)
sprzęt do załadunku i wyładunku;
(j)
ochrona przeciwpożarowa i gaszenie pożarów;
(k)
kotwice, łańcuchy i liny;
(l)
ładunki niebezpieczne i balast;
(m)
osobisty sprzęt ochronny dla marynarzy;
(n)
pracę w zamkniętych przestrzeniach;
(o)
wpływ zmęczenia na kondycję fizyczną i umysłową marynarzy;
(p)
skutki uzależnienia od narkotyków i alkoholu;
(q)
zapobieganie zarażeniu HIV/AIDS; oraz
(r)
reakcje na sytuacje awaryjne i wypadki.
3.
Ocena i redukcja zagrożeń związanych z kwestiami wymienionymi w ustępie 2 niniejszej
Wytycznej powinna brać pod uwagę skutki zdrowotne pracy fizycznej, w tym ręcznego
przenoszenia ładunków, hałasu i drgań, skutki zdrowotne kontaktu z substancjami chemicznymi
i biologicznymi, skutki pracy dla zdrowia psychicznego, wpływ zmęczenia na kondycję
fizyczną i umysłową i wypadki w miejscu pracy. Niezbędne środki powinny uwzględniać
zasadę prewencji, zgodnie z którą, między innymi, takie środki jak walka z zagrożeniem
u jego źródła, przystosowanie pracy do konkretnej osoby, szczególnie w zakresie zaprojektowania
miejsc gdzie odbywa się praca i zamiana niebezpiecznego na bezpieczne lub mniej niebezpieczne,
powinny mieć pierwszeństwo nad osobistym sprzętem zabezpieczającym dla marynarzy.
4.
Dodatkowo właściwa władza powinna zagwarantować, że brany będzie pod uwagę wpływ w
zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w następujących obszarach:
(a)
reakcje na sytuacje awaryjne i wypadki;
(b)
skutki uzależnienia od narkotyków i alkoholu; oraz
(c)
zapobieganie zarażeniu HIV/AIDS.
Wytyczna B4.3.2 -Narażenie na hałas
1.
Właściwa władza, łącznie z właściwymi organizacjami międzynarodowymi i przedstawicielami
zainteresowanych organizacji armatorów i marynarzy, powinna kontrolować na stałych
zasadach problem hałasu na statkach w celu poprawy ochrony marynarzy, w zakresie w
jakim jest to praktycznie możliwe, przed negatywnymi skutkami wystawienia na działanie
hałasu.
2.
Kontrola, o której mówi ustęp 1 niniejszej Wytycznej powinna brać pod uwagę negatywne
skutki wystawienia na działanie nadmiernego hałasu na słuch, zdrowie i samopoczucie
marynarzy i obowiązkowe oraz zalecane środki w celu zmniejszenia hałasu z zamiarem
ochrony marynarzy. Środki takie powinny zawierać:
(a)
instrukcje dla marynarzy dotyczące niebezpieczeństw dla słuchu i zdrowia długiego
wystawienia na działanie wysokich poziomów hałasu i właściwego wykorzystania sprzętu
do ochrony przed hałasem;
(b)
wyposażenie marynarzy, tam gdzie to potrzebne, w certyfikowany sprzęt służący ochronie
słuchu; oraz
(c)
ocena zagrożeń i możliwości zmniejszenia poziomu hałasu we wszystkich pomieszczeniach
mieszkalnych, rekreacyjnych i służących do spożywania i przyrządzaniu posiłków, jak
również w siłowniach i innych pomieszczeniach, gdzie wykorzystywane są maszyny.
Wytyczna B4.3.3 - Wystawienie na działanie drgań
1.
Właściwa władza, łącznie z właściwymi organizacjami międzynarodowymi i przedstawicielami
zainteresowanych organizacji armatorów i marynarzy, biorąc pod uwagę odpowiednie międzynarodowe
normy, powinien kontrolować na stałych zasadach problem drgań na statku w celu poprawy
zabezpieczenia marynarzy, w stopniu w jakim jest to możliwe, przed negatywnymi skutkami
drgań.
2.
Kontrola, o której wspomina ustęp 1 niniejszej Wytycznej powinna obejmować skutki
wystawienia na działanie nadmiernych drgań na zdrowie i wygodę marynarzy oraz obowiązkowe
i zalecane środki w celu zmniejszenia drgań na statku z zamiarem ochrony marynarzy.
Środki takie powinny zawierać:
(a)
instrukcje dla marynarzy dotyczące niebezpieczeństw dla zdrowia długotrwałego wystawienia
na działanie drgań;
(b)
wyposażenie marynarzy, tam gdzie to potrzebne, w zatwierdzony osobisty sprzęt ochronny
dla marynarzy; oraz
(c)
ocenę zagrożeń i możliwości zmniejszenia wystawienia na działanie drgań we wszystkich
pomieszczeniach mieszkalnych, rekreacyjnych i służących spożywaniu i przyrządzaniu
posiłków, przyjmując środki zgodne z zaleceniami zawartymi w wydanym przez Międzynarodową
Organizację Pracy kodeksie praktyk zatytułowanym Czynniki wpływające na miejsce pracy, 2001 r. i jego kolejnymi rewizjami i biorąc pod uwagę różnicę pomiędzy wystawieniem
na działanie drgań w tych miejscach i w miejscu pracy.
Wytyczna B4.3.4 - Obowiązki armatorów
1.
Wszelkim obowiązkom armatora w zakresie zapewnienia sprzętu ochronnego lub innych
zabezpieczeń powinny, ogólnie rzecz biorąc, towarzyszyć postanowienia wymagające od
marynarzy ich użycia i wymóg, by marynarze postępowali w sposób, który umożliwi zastosowanie
właściwych środków ochrony przed wypadkami.
2.
Powinna zostać zwrócona uwaga na Artykuły 7 i 11 Konwencji Nr 119 dotyczącej zabezpieczenia
maszyn z 1963 r. i odpowiednich postanowień Zalecenia Nr 1 18 dotyczącego zabezpieczenia
maszyn z 1963 r., zgodnie z którym obowiązek zagwarantowania spełnienia wymogu, by
pracująca maszyna była odpowiednio zabezpieczona, a jej użycie bez odpowiednich zabezpieczeń
uniemożliwione, spoczywa na pracodawcy, podczas gdy na pracowniku spoczywa obowiązek,
by nie korzystać z maszyny bez zainstalowanych zabezpieczeń, ani nie powodować, że
istniejące zabezpieczenia nie będą spełniać swej funkcji.
Wytyczna B4.3.5 - Zgłaszanie i zbieranie danych statystycznych
1.
Wszystkie wypadki przy pracy oraz urazy i choroby zawodowe powinny być zgłaszane,
aby mogło być przeprowadzone dochodzenie i mogły zostać zebrane, przeanalizowane i
opublikowane kompleksowe statystyki, uwzględniając ochronę danych osobowych marynarzy.
Raporty nie powinny ograniczać się do ofiar śmiertelnych lub wypadków statku.
2.
Statystyki wspomniane w ustępie 1 niniejszej Wytycznej powinny zawierać liczbę, rodzaj,
przyczyny i skutki wypadków przy pracy oraz urazy i chorób zawodowych, z jasnym wskazaniem,
jeśli ma to zastosowanie, oddziału statku, typu wypadku i tego, czy zdarzył się na
morzu czy w porcie.
3.
Każdy Członek powinien odpowiednio brać pod uwagę każdy międzynarodowy system lub
model rejestracji wypadków marynarzy, który może zostać ustanowiony przez Międzynarodową
Organizację Pracy.
Wytyczna B4.3.6 - Dochodzenia
1.
Właściwa władza powinna prowadzić dochodzenia w kwestii przyczyn i okoliczności wszystkich
wypadków przy pracy oraz urazów i chorób zawodowych skutkujących utratą życia lub
poważnym uszkodzeniem ciała i w innych przypadkach określonych w krajowych prawach
lub przepisach.
2.
Powinno się uwzględniać objęcie dochodzeniem następujących tematów:
(a)
środowisko pracy, takie jak powierzchnie, umiejscowienie maszyn, środki dostępu, oświetlenie
i metody pracy;
(b)
zakres wszystkich wypadków przy pracy oraz urazów i chorób zawodowych w różnych grupach
wiekowych;
(c)
specjalne fizjologiczne i psychologiczne problemy stwarzane przez środowisko statku;
(d)
problemy wynikające ze stresu fizycznego, szczególnie jako konsekwencji zwiększonego
obciążenia pracą;
(e)
problemy i skutki wynikające z postępu technologicznego i jego wpływu na skład załóg;
oraz
(f)
problemy wynikające z ludzkich błędów.
Wytyczna B4.3.7 - Krajowe programy ochrony i zapobiegania
1.
W celu zapewnienia zdrowych podstaw dla środków służących promocji bezpieczeństwa
i ochrony zdrowia w miejscu pracy oraz zapobieganiu wypadkom, urazom i chorobom wynikającym
ze szczególnych zagrożeń związanych z pracą na morzu, powinno się przeprowadzać badania
w zakresie ogólnych trendów i zagrożeń ujętych w statystykach.
2.
Wdrożenie programów ochrony i zapobiegania służących promocji bezpieczeństwa i higieny
pracy powinno być zorganizowane w taki sposób, by właściwa władza, armatorzy i marynarze
lub ich przedstawiciele i inne właściwe organizacje mogły odgrywać w nim aktywną rolę,
włączając w to wykorzystanie takich środków jak sesje informacyjne, pokładowe przewodniki
na temat maksymalnych poziomów ekspozycji na działanie potencjalnie szkodliwych czynników
w miejscu pracy i innych zagrożeń lub wyniki systematycznych procesów oceny zagrożeń.
W szczególności powinno się powoływać krajowe lub lokalne połączone komitety do spraw
bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz zapobiegania wypadkom przy pracy lub tworzone
doraźnie grupy robocze i komitety na statkach, w których reprezentowane są organizacje
armatorów i marynarzy.
3.
Jeżeli działania takie podejmowane są na poziomie przedsiębiorstwa, należy rozważyć
uwzględnienie przedstawicieli marynarzy w komitetach do spraw bezpieczeństwa na statkach
takiego armatora.
Wytyczna B4.3.8 - Zawartość programów ochrony i zapobiegania
1.
Powinno się uwzględnić włączenie następujących działań do funkcji komitetów i innych
organizacji wspomnianych w Wytycznej B4.3.7, ustęp 2:
(a)
przygotowanie krajowych wytycznych i polityki dla systemów zarządzania bezpieczeństwem
i higieną pracy oraz dla przepisów, reguł i podręczników dotyczących zapobiegania
wypadkom;
(b)
organizowanie szkoleń i programów w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz
zapobiegania wypadkom przy pracy.
(c)
organizowanie działań informacyjnych w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz
zapobiegania wypadkom przy pracy, włączając w to filmy, plakaty, zawiadomienia i broszury;
oraz
(d)
dystrybucja literatury i informacji na temat ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz
zapobiegania wypadkom przy pracy tak aby dotarły one do marynarzy na statkach.
2.
Osoby przygotowujące teksty na temat środków i zalecanych praktyk w zakresie ochrony
bezpieczeństwa i zdrowia oraz zapobiegania wypadkom przy pracy powinny brać pod uwagę
właściwe przepisy i zalecenia przyjęte przez odpowiednie krajowe urzędy i organizacje
międzynarodowe.
3.
Tworząc programy z zakresu ochrony bezpieczeństwa i zdrowia i zapobiegania wypadkom
przy pracy, każdy Członek powinien w sposób właściwy uwzględnić każdy kodeks praktyk
dotyczący bezpieczeństwa i zdrowia marynarzy, który opublikuje Międzynarodowa Organizacja
Pracy.
Wytyczna B4.3.9 - Instrukcja dotycząca ochrony bezpieczeństwa i zdrowia i zapobiegania
wypadkom przy pracy
1.
Program szkoleń wspomnianych w Normie A4.3, ustęp 1(a) powinien podlegać okresowej
rewizji i aktualizacji w świetle rozwoju w zakresie typów i rozmiarów statków oraz
ich wyposażenia, jak również zmian w praktykach obsadzania statku załogą, narodowości,
języka i organizacji pracy na statkach.
2.
Wiedzy na temat ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz zapobiegania wypadkom przy pracy
powinna być rozpowszechniana na stałych zasadach. Rozpowszechnianie tego rodzaju wiedzy
może przybierać następujące formy:
(a)
edukacyjne materiały audiowizualne, takie jak filmy, wykorzystywane w centrach szkolenia
zawodowego dla marynarzy i, tam gdzie to możliwe, na statkach;
(c)
artykuły w magazynach czytanych przez marynarzy na temat zagrożeń związanych z pracą
na morzu i ochrony bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy oraz środków służących
zapobieganiu wypadkom; oraz
(d)
specjalne kampanie wykorzystujące różne media w celu przekazywania instrukcji marynarzom,
łącznie z kampaniami na temat bezpiecznych praktyk pracy.
3.
Rozpowszechnianie wiedzy wspomniane w ustępie 2 niniejszej Wytycznej powinno uwzględniać
różne narodowości, języki i kultury marynarzy.
Wytyczna B4.3.10 - Edukacja młodych marynarzy w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia
1.
Przepisy dotyczące bezpieczeństwa i zdrowia powinny odnosić się do wszelkich ogólnych
postanowień w zakresie badań medycznych przed i w czasie okresu zatrudnienia oraz
w zakresie zapobiegania wypadkom i ochrony zdrowia w miejscu zatrudnienia, które mają
zastosowanie do pracy marynarzy. Takie przepisy powinny określać środki, które zminimalizują
zagrożenia jakim podlegają młodzi marynarze w czasie pełnienia służby.
2.
Z wyjątkiem przypadku, gdy młody marynarz zostanie uznany przez właściwą władzę za
w pełni wykwalifikowanego w zakresie danej umiejętności, przepisy powinny określać
ograniczenia odnośnie do wykonywania przez młodych marynarzy, bez odpowiedniego nadzoru
i kierownictwa, pewnych rodzajów pracy stwarzających szczególne zagrożenie wypadkiem
lub wywołaniem negatywnych skutków dla zdrowia lub rozwoju fizycznego bądź wymagających
szczególnej dojrzałości, doświadczenia lub umiejętności. Określając rodzaje pracy,
w przypadku których przepisy powinny nakładać ograniczenia, właściwa władza może w
szczególnym stopniu uwzględnić prace, których wykonywanie pociąga za sobą:
(a)
dźwiganie, przesuwanie lub przenoszenie ciężkich ładunków lub obiektów;
(b)
wchodzenie do kotłów, zbiorników i kesonów pływających;
(c)
wystawienie na działanie szkodliwych poziomów hałasu i drgań;
(d)
operowanie podnośnikami i innymi maszynami i narzędziami o dużej mocy lub pełnienie
funkcji sygnalistów dla operatorów takiego sprzętu;
(e)
pracę z linami cumowniczymi lub holowniczymi lub sprzętem do kotwiczenia;
(g)
pracę na wysokości lub na otwartym pokładzie w złych warunkach pogodowych;
(i)
obsługę sprzętu elektrycznego;
(j)
wystawienie na działanie potencjalnie szkodliwych materiałów lub szkodliwych czynników
fizycznych takich jak niebezpieczne i toksyczne substancje i promieniowanie jonizujące;
(k)
czyszczenie urządzeń służących do przyrządzania posiłków; oraz
3.
Właściwa władza lub odpowiednie instytucje powinny podjąć praktyczne kroki w celu
zwrócenia uwagi młodych marynarzy na informacje dotyczące zapobiegania wypadkom i
ochrony i ochrony ich zdrowia na statkach. Takie kroki mogą zawierać odpowiednie instrukcje
na kursach, oficjalne komunikaty na temat zapobiegania wypadkom adresowane do młodych
marynarzy oraz profesjonalne kierownictwo i nadzór nad młodymi marynarzami.
4.
Edukacja i szkolenie młodych marynarzy zarówno na ladzie jak też na statkach powinno
zawierać informacje na temat szkodliwych skutków dla zdrowia i samopoczucia spożywania
alkoholu, narkotyków i innych potencjalnie szkodliwych substancji oraz zagrożeń i
obaw związanych z HIV/AIDS oraz innych rodzajów postępowania niosącego ze sobą zagrożenia.
Wytyczna B4.3.11 - Współpraca międzynarodowa
1.
Członkowie, z pomocą międzyrządowych i innych międzynarodowych organizacji, powinni
starać się, we współpracy ze sobą, osiągnąć największą możliwą zgodność działań w
celu promowania ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz zapobiegania wypadkom przy pracy.
2.
Tworząc programy służące promowaniu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz zapobiegania
wypadkom przy pracy zgodnie z Normą A4.3, każdy Członek powinien odpowiednio uwzględniać
właściwe kodeksy praktyki opublikowane przez Międzynarodową Organizację Pracy i odpowiednie
normy organizacji międzynarodowych.
3.
Członkowie powinni uwzględniać potrzebę międzynarodowej współpracy w ciągłej promocji
działań sprzyjających bezpieczeństwu i ochronie zdrowia oraz zapobieganiu wypadkom
przy pracy. Taka współpraca może przyjąć formę:
(a)
dwustronnych lub wielostronnych porozumień w celu osiągnięcia zgodności w zakresie
norm i zabezpieczeń dotyczących ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz zapobiegania
wypadkom w miejscu pracy;
(b)
wymiany informacji na temat szczególnych zagrożeń dotyczących marynarzy i na temat
środków promowania ochrony bezpieczeństwa i zdrowia oraz zapobiegania wypadkom w miejscu
pracy;
(c)
pomoc w testowaniu sprzętu i przeprowadzaniu inspekcji zgodnie z krajowymi przepisami
państwa bandery;
(d)
współpracę w przygotowaniu i rozpowszechnieniu przepisów, reguł i podręczników dotyczących
bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz zapobiegania wypadkom przy pracy;
(e)
współpracę w produkcji i wykorzystaniu pomocy naukowych; oraz
(f)
wspólne wykorzystanie pomieszczeń i sprzętu oraz wzajemną pomoc w procesie szkolenia
marynarzy w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy, zapobiegania
wypadkom i bezpiecznych praktyk w trakcie wykonywania pracy.
Prawidło 4.4 - Dostęp do umiejscowionych na lądzie udogodnień socjalnych
Cel: Zapewnienie, że marynarze pracujący na statku będą mieli dostęp do umiejscowionych
na lądzie udogodnień socjalnych
1.
Każdy Członek zapewni, że umiejscowione na lądzie udogodnienia socjalne, tam gdzie
istnieją, będą łatwo dostępne. Członek będzie również promował rozwój udogodnień,
takich jak te wymienione w Kodeksie, w wyznaczonych portach w celu zapewnienia marynarzom
na statkach przebywających w jego portach dostępu do odpowiednich udogodnień i usług
socjalnych.
2.
Obowiązki każdego Członka w zakresie umiejscowionych na lądzie udogodnień takich jak
obiekty socjalne, zdrowotne, kulturalne i rekreacyjne, określone są w Kodeksie.
Norma A4.4 - Dostęp do umiejscowionych na lądzie udogodnień socjalnych
1.
Każdy Członek będzie wymagał by, tam gdzie na jego terytorium występują obiekty socjalne,
były one udostępnione do użytku wszystkich marynarzy, niezależnie od ich narodowości,
rasy, koloru skóry, płci, religii, poglądów politycznych lub pochodzenia społecznego
i niezależnie od państwa bandery statku, na którym są zatrudnieni lub zaangażowani
do pracy.
2.
Każdy Członek będzie promował rozwój udogodnień służących zdrowiu i dobremu samopoczuciu
w odpowiednich portach kraju i określi, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami
armatorów i marynarzy, które porty należy uważać za odpowiednie.
3.
Każdy Członek będzie zachęcał do ustanawiania komisji, które będą regularnie kontrolować
udogodnienia służące zdrowiu i dobremu samopoczuciu w celu zagwarantowania, że są
one odpowiednie w świetle zmian w potrzebach marynarzy wynikających z postępu w zakresie
techniki i działań operacyjnych w przemyśle okrętowym.
Wytyczna B4.4 - Dostęp do umiejscowionych na lądzie udogodnień służących zdrowiu i
dobremu samopoczuciu
Wytyczna B4.4.1 - Obowiązki Członków
1.
Każdy Członek powinien:
(a)
podejmować kroki w celu zagwarantowania, że w wyznaczonych portach zapewnione będą
do użytku marynarzy obiekty i usługi socjalne i że zapewniona będzie odpowiednia ochrona
dla marynarzy korzystających z nich; oraz
(b)
brać pod uwagę w czasie podejmowania tego typu kroków szczególne potrzeby marynarzy,
zwłaszcza gdy przebywają w obcych krajach i w strefach wojennych, odnośnie do ich
bezpieczeństwa, zdrowia i aktywności w czasie wolnym.
2.
W porozumieniach dotyczących nadzoru nad obiektami socjalnymi powinny uczestniczyć
zainteresowane przedstawicielskie organizacje armatorów i marynarzy.
3.
Każdy Członek powinien podejmować kroki służące przyspieszeniu wolnej wymiany pomiędzy
statkami, centralnymi agencjami ds. zaopatrzenia i obiektami socjalnymi materiałów
takich jak filmy, książki, gazety i sprzęt sportowy do wykorzystania przez marynarzy
na statkach i w obiektach znajdujących się na lądzie.
4.
Członkowie powinni współpracować w celu promowania działań służących zdrowiu i dobremu
samopoczuciu marynarzy na morzu i w porcie. Taka współpraca powinna obejmować:
(a)
konsultacje pomiędzy właściwymi władzami zmierzające do zapewnienia i poprawy wykorzystywanych
przez marynarzy udogodnień socjalnych, zarówno w portach jak i na statkach;
(b)
porozumienia w sprawie łączenia zasobów i wspólnego zapewniania udogodnień socjalnych
w głównych portach w celu uniknięcia niepotrzebnego powielania tych obiektów;
(c)
organizację międzynarodowych zawodów sportowych i zachęcanie marynarzy do aktywności
sportowej; oraz
(d)
organizację międzynarodowych seminariów na temat potrzeb socjalnych marynarzy i ich
zaspokajania na morzu i w porcie.
Wytyczna B4.4.2 -Udogodnienia służące zdrowiu i dobremu samopoczuciu znajdujące się
w portach
1.
Każdy Członek powinien zapewnić lub zagwarantować zapewnienie takich obiektów socjalnych,
jakie będą potrzebne, w odpowiednich portach kraju.
2.
Udogodnienia socjalne powinny zostać zapewnione, zgodnie z krajowymi warunkami i praktyką,
przez jeden lub więcej następujących podmiotów:
(b)
zainteresowane organizacje armatorów i marynarzy na mocy układów zbiorowych pracy
lub innych porozumień; oraz
(c)
organizacje wolontariackie.
3.
W portach powinny zostać założone lub rozwinięte niezbędne udogodnienia socjalne i
rekreacyjne. Powinny się do nich zaliczać:
(a)
pomieszczenia do spotkań i rekreacji odpowiednio do potrzeb;
(b)
obiekty sportowe i obiekty otwarte, które mogą być wykorzystane do organizacji zawodów;
(d)
tam gdzie to właściwe, obiekty umożliwiające odbywanie praktyk religijnych i uzyskiwanie
porad osobistych.
4.
Wspomniane obiekty i pomieszczenia można zapewnić marynarzom poprzez udostępnienie
dla celów zaspokojenia ich potrzeb obiektów i pomieszczeń przeznaczonych do bardziej
ogólnego użytku.
5.
W przypadku, gdy wielu marynarzy o rożnych narodowościach potrzebuje takich obiektów
jak hotele, kluby i obiekty sportowe w konkretnym porcie, właściwe władze lub organizacje
z krajów pochodzenia marynarzy i państw bandery, jak również zainteresowane międzynarodowe
stowarzyszenia, powinny się konsultować i współpracować z właściwymi organami i organizacjami
z kraju, w którym umiejscowiony jest port i ze sobą z myślą o połączeniu zasobów i
uniknięciu niepotrzebnego powielenia.
6.
Tam, gdzie istnieje taka potrzeba powinny być dostępne dla marynarzy hotele i schroniska.
Powinny one zapewniać udogodnienia na poziomie zapewnionym w dobrej klasy hotelach
i powinny być, tam gdzie to możliwe, umiejscowione w dobrej okolicy z dala od doków.
Takie hotele lub schroniska powinny podlegać odpowiedniemu nadzorowi, a wysokość opłat
powinna być na rozsądnym poziomie i, tam gdzie to konieczne i możliwe, powinno być
zapewnione zakwaterowanie dla rodzin marynarzy.
7.
Wspomniane obiekty zapewniające zakwaterowanie powinny być otwarte dla wszystkich
marynarzy, niezależnie od ich narodowości, rasy, koloru skóry, płci, religii, poglądów
politycznych lub pochodzenia społecznego i niezależnie od państwa bandery statku,
na którym są zatrudnieni lub zaangażowani do pracy. Bez naruszania niniejszej zasady
może się okazać konieczne zapewnienie w pewnych portach kilku rodzajów obiektów o
porównywalnym standardzie, ale przystosowanych do zwyczajów i potrzeb różnych grup
marynarzy.
8.
Powinny zostać podjęte kroki w celu zagwarantowania, że w obiektach świadczących marynarzom
usługi służące ich zdrowiu i dobremu samopoczuciu pracować będą osoby do tego celu
technicznie kompetentne.
Wytyczna B4.4.3 - Rady do spraw udogodnień socjalnych
1.
Powinny być ustanowione rady do spraw udogodnień socjalnych na poziomie portu, regionalnym
lub krajowym, w zależności od potrzeb. Do ich funkcji powinno zaliczać się:
(a)
kontrolę w zakresie adekwatności do potrzeb istniejących obiektów socjalnych i monitorowanie
zapotrzebowania na dostarczenie dodatkowych obiektów lub wycofanie z użycia istniejących;
oraz
(b)
pomoc i poradę dla tych, którzy są odpowiedzialni za zapewnianie obiektów socjalnych
i ich koordynację.
2.
Rady do spraw udogodnień socjalnych marynarzy powinny mieć wśród swoich członków reprezentantów
organizacji armatorów i marynarzy, właściwe władze i, tam gdzie to właściwe, organizacje
wolontariackie i organizacje zajmujące się kwestiami socjalnymi.
3.
W pracy rad do spraw udogodnień socjalnych działających na poziomie portu, regionalnym
i krajowym, powinni, zgodnie z prawami krajowymi i przepisami, uczestniczyć konsule
krajów posiadających flotę morską i lokalni przedstawiciele zagranicznych rad do spraw
udogodnień socjalnych.
Wytyczna B4.4.4 - Finansowanie udogodnień socjalnych
1.
Zgodnie z krajowymi warunkami i praktyką wsparcie finansowe dla udogodnień socjalnych
powinno pochodzić z jednego lub większej liczby spośród następujących źródeł:
(a)
dotacje z funduszy publicznych;
(b)
cła i inne należności związane z działalnością morską;
(c)
dobrowolne wpłaty od armatorów, marynarzy lub ich organizacji; oraz
(d)
dobrowolne wpłaty z innych źródeł.
2.
Tam gdzie nakładane są podatki i inne obciążenia służące sfinansowaniu usług socjalnych
powinny być one wykorzystane tylko do celów, dla których są pobierane.
Wytyczna B.4.4.5 - Rozpowszechnianie informacji i udogodnienia
1.
Powinno się rozpowszechniać wśród marynarzy informacje na temat obiektów przeznaczonych
do powszechnego użytku umiejscowionych w portach, szczególnie obiektów stanowiących
element sieci transportowej, socjalnych, rozrywkowych i edukacyjnych oraz miejsc kultu,
jak również obiektów przeznaczonych szczególnie dla marynarzy.
2.
Powinny być dostępne odpowiednie środki transportu po umiarkowanych cenach i w rozsądnych
godzinach w celu umożliwienia marynarzom dotarcia do obszarów miejskich z dogodnych
lokalizacji w porcie.
3.
Właściwa władza powinna podjąć wszelkie odpowiednie kroki w celu powiadomienia armatorów
i marynarzy przybywających do portu o wszelkich specjalnych prawach i opłatach celnych,
których niewypełnienie może zagrozić ich wolności.
4.
Właściwa władza powinna zapewnić na obszarach portowych i drogach dostępu odpowiednie
oświetlenie, oznakowanie i regularne patrole dla ochrony marynarzy.
Wytyczna B4.4.6 - Marynarze w porcie zagranicznym
1.
W celu ochrony marynarzy przebywających w portach zagranicznych powinny być podjęte
kroki ułatwiające:
(a)
dostęp do konsulów państwa narodowości i państwa zamieszkania marynarzy; oraz
(b)
efektywną współpracę pomiędzy konsulami i lokalnymi lub krajowymi władzami.
2.
Marynarze zatrzymani przez władze w porcie zagranicznym powinni zostać bezzwłocznie
poddani odpowiednim procedurom prawnym i powinna im być zapewniona odpowiednia ochrona
konsularna.
3.
Jeśli marynarz zostaje z jakiegoś powodu zatrzymany przez władze na terytorium Członka,
właściwa władza powinna, jeśli marynarz o to poprosi, natychmiast poinformować o tym
fakcie państwo bandery i państwo narodowości marynarza. Właściwa władza powinna bezzwłocznie
poinformować marynarza o możliwości złożenia takiej prośby. Państwo narodowości marynarza
powinno bezzwłocznie powiadomić najbliższych marynarza. Właściwa władza powinna zezwolić
urzędnikom konsularnym tych państw na natychmiastowy kontakt osobisty z marynarzem
i regularne wizyty przez cały czas przebywania marynarza w areszcie.
4.
Każdy Członek powinien podjąć kroki, gdy jest konieczne, w celu zapewnienia marynarzom
ochrony przed agresją i innymi niezgodnymi z prawem działaniami w czasie gdy statki
przebywają na jego wodach terytorialnych, a szczególnie na wejściach do portu.
5.
Powinny być poczynione wszelkie wysiłki przez osoby odpowiedzialne za tę kwestię w
porcie i na statku w celu ułatwienia marynarzom uzyskania urlopu tak szybko jak to
możliwe po zawinięciu statku do portu.
Prawidło 4.5 - Zabezpieczenie społeczne
Cel: Zapewnienie, że podjęte zostaną kroki w celu zapewnienia marynarzom dostępu do
zabezpieczenia społecznego
1.
Każdy Członek zapewni, że marynarze i, w zakresie określonym przez prawo krajowe,
osoby będące na ich utrzymaniu, posiadać będą dostęp do zabezpieczenia społecznego
zgodnie z Kodeksem, jednakże bez szkody dla wszelkich bardziej korzystnych warunków
wspomnianych w ustępie 8 artykułu 19 Konstytucji.
2.
Każdy Członek podejmie kroki, zgodnie z krajowymi uwarunkowaniami, samodzielnie lub
w ramach współpracy międzynarodowej, w celu osiągnięcia jak najbardziej kompleksowego
zabezpieczenia społecznego dla marynarzy,
3.
Każdy Członek zagwarantuje, że marynarze podlegający prawodawstwu socjalnemu i, w
zakresie określonym przez krajowe prawo, osoby będące na ich utrzymaniu, upoważnieni
będą do świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego nie mniej korzystnych niż oferowane
pracownikom na lądzie.
Norma A4.5 - Zabezpieczenie społeczne
1.
Rodzaje świadczeń, które powinny być uwzględnione z myślą o osiągnięciu pełnej ochrony
w zakresie zabezpieczenia społecznego zgodnie z Prawidłem 4.5 to: opieka medyczna,
zasiłki chorobowe, zasiłki dla bezrobotnych, świadczenia emerytalne, świadczenia z
tytułu wypadków przy pracy, zasiłki rodzinne, zasiłki macierzyńskie, świadczenia inwalidzkie
i świadczenia z tytułu śmierci żywiciela rodziny, uzupełniające świadczenia określone
w Prawidle 4.1 w zakresie opieki medycznej i 4.2 w zakresie obowiązków armatorów i
w innych częściach niniejszej Konwencji.
2.
Zabezpieczenia zapewniane przez każdego Członka zgodnie z Prawidłem 4.5 ustęp 1 będą,
w czasie gdy dokonywana zostaje ratyfikacja, zawierać co najmniej trzy z dziewięciu
świadczeń wymienionych w ustępie 1 niniejszej Normy.
3.
Każdy Członek podejmie kroki zgodne z krajowymi uwarunkowaniami w celu zapewnienia
komplementarnego zabezpieczenia społecznego wspomnianego w ustępie 1 niniejszej Normy
wszystkim marynarzom mającym miejsce stałego zamieszkania na jego terytorium. Obowiązek
ten może zostać spełniony, na przykład, poprzez odpowiednie dwustronne i wielostronne
porozumienia lub systemy oparte na składkach. Wynikająca z tego ochrona nie będzie
mniej korzystna niż oferowana osobom pracującym na lądzie na terytorium Członka.
4.
Niezależnie od obowiązków określonych w ustępie 3 niniejszej Normy, Członkowie mogą
określić, na drodze dwustronnych i wielostronnych porozumień oraz poprzez postanowienia
podjęte w ramach regionalnych organizacji integracji gospodarczej, inne zasady dotyczące
prawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, któremu podlegają marynarze.
5.
Do obowiązków każdego Członka wobec marynarzy na statkach podnoszących jego banderę
będą zaliczać się obowiązki określone w Prawidłach 4.1 i 4.2 i związanych z nimi postanowieniach
Kodeksu, jak również obowiązki wynikające z obowiązujących go postanowień prawa międzynarodowego.
6.
Każdy Członek rozważy różne sposoby zapewnienia marynarzom, w zgodzie z krajowym prawem
i praktyką, porównywalnych świadczeń w przypadku braku świadczeń wymienionych w ustępie
1 niniejszej Normy.
7.
Ochrona określona w Prawidle 4.5, ustęp 1, może być zapewniona przez ustawodawstwo,
prywatne programy, układy zbiorowe pracy lub kombinacje wspomnianych uregulowań.
8.
W zakresie zgodnym z prawem krajowymi praktyką, Członkowie będą współpracować, poprzez
dwustronne lub wielostronne umowy lub inne porozumienia, w celu zagwarantowania praw
w zakresie zabezpieczenia społecznego, zapewnianych przez programy oparte lub nie
oparte na składkach, które marynarze uzyskali lub są w trakcie ich uzyskiwania, dotyczące
wszystkich marynarzy niezależnie od ich miejsca zamieszkania.
9.
Każdy Członek ustanowi sprawiedliwe i efektywne procedury rozstrzygania sporów.
10.
W czasie ratyfikacji każdy Członek wyszczególni rodzaje świadczeń, które zapewnione
są zgodnie z ustępem 2 niniejszej Normy. Następnie będzie informował Dyrektora Generalnego
Międzynarodowego Biura Pracy, gdy wprowadzona zostanie ochrona socjalna odnośnie do
jednej lub większej liczby rodzajów świadczeń wymienionych w ustępie 1 niniejszej
Normy. Dyrektor Generalny będzie prowadził rejestr tego rodzaju informacji i udostępniał
je wszystkim zainteresowanym stronom.
11.
Sprawozdania składane do Międzynarodowego Biura Pracy zgodnie z artykułem 22 Konstytucji, będą również zawierać informacje dotyczące podjętych kroków zgodnie z Prawidłem
4.5, ustęp 2, w celu rozszerzenia zabezpieczenia na inne rodzaje świadczeń.
Wytyczna B4.5 - Zabezpieczenie społeczne
1.
Zabezpieczenie społeczne zapewnione w czasie ratyfikacji zgodnie z Normą A4.5, ustęp
2, powinno obejmować co najmniej takie rodzaje świadczeń jak opieka medyczna, zasiłki
chorobowe i świadczenia z tytułu wypadków przy pracy.
2.
W okolicznościach wspomnianych w Normie A4.5, ustęp 6, można zapewnić świadczenia
poprzez ubezpieczenia, dwustronne lub wielostronne porozumienia lub inne skuteczne
środki, biorąc pod uwagę postanowienia odpowiednich układów zbiorowych pracy. Tam
gdzie podejmowane są takie kroki, marynarzom nimi objętym powinny być udzielane porady
na temat środków, za pomocą których zapewniane będą różne rodzaje świadczeń z zakresu
zabezpieczenia społecznego.
3.
W przypadku, gdy marynarze podlegają więcej niż jednemu krajowemu prawodawstwu z zakresu
zabezpieczenia społecznego, zainteresowani Członkowie powinni współpracować w celu
określenia na drodze obopólnego porozumienia, które prawodawstwo zastosować, biorąc
pod uwagę takie czynniki jak poziom i rodzaj ochrony w ramach poszczególnych prawodawstw,
które są bardziej korzystne dla zainteresowanego marynarza, jak też jego preferencje.
4.
Procedury, które powinny zostać ustanowione zgodnie z Normą A4.5, ustęp 9, powinny
być zaprojektowane w taki sposób, by objąć wszelkie spory wynikające z roszczeń zainteresowanych
marynarzy, niezależnie od rodzaju tych procedur.
5.
Każdy Członek, który ma na statkach podnoszących jego banderę zatrudnionych marynarzy
będących jego obywatelami lub/i nie będących jego obywatelami powinien zapewnić zabezpieczenie
społeczne zgodnie z Konwencją i okresowo kontrolować rodzaje świadczeń wymienione
w Normie A4.5, ustęp 1, z myślą o zidentyfikowaniu dodatkowych grup, które mogą być
odpowiednie dla zainteresowanych marynarzy.
6.
Umowy o pracę zawarte przez marynarzy powinny określać środki, za pomocą których zapewniane
będą marynarzom przez armatora różne rodzaje świadczeń z zakresu zabezpieczenia społecznego,
jak również inne istotne informacje na temat środków pozostających w dyspozycji armatora,
takich jak ustawowe potrącenia z wynagrodzeń marynarzy i wpłaty armatorów, które mogą zostać dokonane
zgodnie z wymogami określonych upoważnionych instytucji zgodnie z krajowymi systemami
zabezpieczenia społecznego.
7.
Członek, którego banderę podnosi dany statek powinien, efektywnie sprawując jurysdykcję
nad kwestiami socjalnymi, upewnić się, że wypełniane są obowiązki armatorów w zakresie
zapewniania zabezpieczenia społecznego, włączając w to wymagane składki w systemie
zabezpieczenia społecznego.
Tytuł 5.
ZGODNOŚĆ I EGZEKWOWANIE
1.
Prawidła zawarte w niniejszym Tytule określają obowiązki każdego Członka w zakresie
pełnego wdrożenia i egzekwowania zasad i praw określonych w Artykułach niniejszej
Konwencji, jak również poszczególne obowiązki określone w Tytułach 1, 2, 3 i 4.
2.
Ustępy 3 i 4 Artykułu VI, które pozwalają na wdrożenie Części A Kodeksu poprzez zasadniczo
równoważne przepisy, nie dotyczą Części A Kodeksu w niniejszym Tytule.
3.
Zgodnie z ustępem 2 Artykułu VI każdy Członek wypełni obowiązki wynikające z Prawideł
w sposób określony w korespondujących Normach Części A Kodeksu, uwzględniając korespondujące
Wytyczne w Części B Kodeksu.
4.
Postanowienia niniejszego Tytułu będą wdrażane z uwzględnieniem faktu, że marynarze
i armatorzy, tak jak wszystkie inne osoby, są równi wobec prawa i przysługuje im równa
ochrona ze strony prawa i nie będą dyskryminowani w dostępie do sądów, trybunałów
lub innych mechanizmów rozstrzygania sporów. Postanowienia niniejszego Tytułu nie
określają jurysdykcji prawnej ani właściwości terytorialnej sądów.
Prawidło 5.1 - Obowiązki Państwa bandery
Cel: Zapewnienie, że każdy Członek wypełni swoje obowiązki wynikające z niniejszej
Konwencji w stosunku do statków podnoszących jego banderę
Prawidło 5.1.1 - Zasady ogólne
1.
Każdy Członek odpowiedzialny jest za zapewnienie wypełnienia swych zobowiązań wynikających
z niniejszej Konwencji na statkach podnoszących jego banderę.
2.
Każdy Członek ustanowi efektywny system inspekcji i certyfikacji warunków pracy na
morzu, zgodnie z Prawidłem 5.1.3 i 5.1.4, zapewniając, że warunki pracy i życia marynarzy
na statkach podnoszących jego banderę spełniają i będą spełniać normy niniejszej Konwencji.
3.
Ustanawiając skuteczny system inspekcji i certyfikacji warunków pracy na morzu Członek
może, tam gdzie to właściwe, upoważnić instytucje publiczne lub inne organizacje (łącznie
z instytucjami lub organizacjami innego Członka, jeśli ten wyrazi na to zgodę), które
uważa za kompetentne i niezależne do przeprowadzenia inspekcji i/lub wydania certyfikatów.
We wszystkich przypadkach Członek będzie ponosił pełną odpowiedzialność za inspekcje
i certyfikacje warunków pracy i życia marynarzy na statkach podnoszących jego banderę.
4.
Morski certyfikat pracy, uzupełniony przez deklarację zgodności, będą stanowić dowód
oparty na domniemaniu faktycznym, że Członek którego banderę podnosi dany statek przeprowadził
na nim odpowiednie inspekcje i że spełnione są wymagania niniejszej Konwencji odnośnie
warunków pracy i życia marynarzy w zakresie poświadczonym przez wspomniane dokumenty.
5.
Informacje na temat systemu, o którym mowa w ustępie 2 niniejszego Prawidła, łącznie
z metodami wykorzystywanymi do oceny jego efektywności, zostaną zawarte w sprawozdaniach
Członka składanych do Międzynarodowego Biura Pracy zgodnie z artykułem 22 Konstytucji.
Norma A5.1.1 - Zasady ogólne
1.
Każdy Członek ustanowi jasne cele i normy dotyczące administrowania systemami inspekcji
i certyfikacji, jak również odpowiednie ogólne procedury oceny stopnia w jakim te
cele i normy są spełniane.
2.
Każdy Członek będzie wymagał, by wszystkie statki podnoszące jego banderę posiadały
na pokładzie kopię niniejszej Konwencji.
Wytyczna B5.1.1 - Zasady ogólne
1.
Właściwa władza powinna podjąć odpowiednie działania w celu promowania efektywnej
współpracy pomiędzy instytucjami publicznymi i innymi organizacjami, wspomnianymi
w Prawidłach 5.1.1 i 5.1.2, zainteresowanymi warunkami pracy i życia marynarzy na
statkach.
2.
W celu lepszego zagwarantowania współpracy pomiędzy inspektorami a właścicielami statków,
marynarzami i organizacjami armatorów i marynarzy oraz utrzymania lub poprawy warunków
pracy i życia marynarzy właściwa władza powinna regularnie konsultować się z przedstawicielami
takich organizacji w sprawie najlepszych środków do osiągnięcia tych celów. Sposób
przeprowadzania takich konsultacji powinien być określony przez właściwą władzę po
konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy.
Prawidło 5.1.2 - Uprawnienia uznanych organizacji
1.
Instytucje publiczne lub inne organizacje, o których mowa w ustępie 3 Prawidła 5.1.1
(„uznane organizacje”) zostaną uznane przez właściwą władzę za spełniające wymagania
Kodeksu w zakresie kompetencji i niezależności. Funkcje inspekcji lub certyfikacji,
do których pełnienia uznane organizacje mogą zostać uprawnione, nie będą wykraczać
poza zakres czynności wyraźnie wymienionych w Kodeksie jako wykonywane przez właściwą
władzę lub uznaną organizację.
2.
Sprawozdania wspomniane w ustępie 5 Prawidła 5.1.1 będą zawierać informacje dotyczące
każdej uznanej organizacji, przyznany jej zakres uprawnień i działania podjęte przez
Członka w celu zagwarantowania, że czynności, do przeprowadzenia których dana organizacja
została uprawniona, wykonywane są całkowicie i skutecznie.
Norma A5.1.2 - Uprawnienia uznanych organizacji
1.
W celu stwierdzenia, czy dana organizacja może uzyskać uprawnienia zgodnie z ustępem
1 Prawidła 5.1.2, właściwa władza sprawdzi jej kompetencje i niezależność i ustali,
czy dana organizacja wykazała, w stopniu niezbędnym do wykonania czynności objętych
uprawnieniami, że:
(a)
dysponuje niezbędną wiedzą w zakresie istotnych aspektów niniejszej Konwencji oraz
odpowiednią wiedzą na temat funkcjonowania statków, w tym na temat minimalnych kwalifikacji
potrzebnych do pracy na statku, warunków zatrudnienia, zakwaterowania, zaplecza rekreacyjnego,
przyrządzania posiłków, zapobiegania wypadkom, ochrony zdrowia, opieki medycznej,
obiektów i usług socjalnych oraz ochrony socjalnej;
(b)
posiada zdolność do podtrzymywania i aktualizowania wiedzy i kompetencji swego personelu;
(c)
posiada niezbędną wiedzę na temat wymagań niniejszej Konwencji jak również stosownego
prawa krajowego i istotnych międzynarodowych aktów prawnych; oraz
(d)
posiada odpowiednią wielkość, struktury, doświadczenie i potencjał do rodzaju i stopnia
uzyskanych uprawnień.
2.
Wszelkie przyznane uprawnienia dotyczące przeprowadzania inspekcji będą uprawniać
daną organizację, co najmniej, do domagania się naprawy zidentyfikowanych nieprawidłowości
w zakresie warunków pracy i życia marynarzy, i do prowadzenia inspekcji w tym względzie
na wniosek państwa portu.
3.
Każdy Członek ustanowi:
(a)
system gwarantujący rzetelność pracy wykonywanej przez uznane organizacje, co oznacza
również zapewnienie informacji na temat mającego zastosowanie prawa krajowego i istotnych
międzynarodowych aktów prawnych; oraz
(b)
procedury komunikacji z takimi organizacjami i kontroli nad ich funkcjonowaniem.
4.
Każdy Członek dostarczy Międzynarodowemu Biuru Pracy aktualną listę uznanych organizacji
uprawnionych do działania w jego imieniu i będzie tę listę aktualizować. Na liście
tej będą wyszczególnione funkcje, które uznane organizacje uprawnione są wykonywać.
Biuro uczyni tę listę publicznie dostępną.
Wytyczna B5.1.2 - Uprawnienia uznanych organizacji
1.
Organizacja ubiegająca się o przyznanie uprawnień powinna wykazać techniczną, administracyjną
i menedżerską kompetencję i zdolność do świadczenia na czas usług o wystarczającej
jakości.
2.
Oceniając potencjał organizacji, właściwa władza powinna ustalić czy organizacja:
(a)
posiada odpowiedni personel techniczny, zarządzający i pomocniczy;
(b)
posiada wystarczająco wykwalifikowany personel do świadczenia wymaganych usług na
odpowiednim obszarze geograficznym;
(c)
wykazała zdolność do świadczenia na czas usług o wystarczającej jakości; oraz
(d)
jest niezależna i odpowiedzialna za swe działania.
3.
Właściwa władza powinna zawrzeć pisemną umowę z każdą organizacją, którą uzna za odpowiednią
do uzyskania uprawnień. Umowa powinna zawierać następujące elementy:
(d)
wykonywanie funkcji związanych z uprawnieniami;
(e)
podstawę prawną funkcji związanych z uprawnieniami;
(f)
składanie sprawozdań właściwej władzy;
(g)
specyfikację uprawnień przyznanych uznanej organizacji przez właściwą władzę; oraz
(h) nadzór właściwej władzy nad czynnościami delegowanymi do uznanej organizacji.
4.
Każdy Członek będzie wymagał od uznanych organizacji stworzenia systemu kwalifikacji
personelu przez nie zatrudnionego do pełnienia funkcji inspektorów w celu zagwarantowania
aktualizacji ich wiedzy i umiejętności.
5.
Każdy Członek będzie wymagał od uznanych organizacji prowadzenia rejestrów usług przez
nie wykonywanych, które pozwolą im wykazać osiągnięcie wymaganych standardów w zakresie
świadczonych usług.
6.
Ustanawiając procedury nadzoru wspomniane w Normie A5.1.2, ustęp 3(b), każdy Członek
powinien wziąć pod uwagę Wytyczne w sprawie uprawnień organizacji działających w imieniu administracji przyjęte w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej.
Prawidło 5.1.3 - Morski certyfikat pracy i deklaracja zgodności
1.
Niniejsze Prawidło stosuje się wobec statków:
(a)
tonażu brutto 500 ton lub więcej, pływających w rejsach międzynarodowych; oraz
(b)
tonażu brutto 500 ton lub więcej, podnoszących banderę danego Członka i operujących
z portu, lub między portami, w innym kraju.
Dla celów niniejszego Prawidła, „podróż międzynarodowa” oznacza podróż z danego kraju
do portu położonego w innym kraju.
2.
Na wniosek armatora skierowaną do danego Członka niniejsze Prawidło stosuje się również
wobec każdego statku podnoszącego banderę danego Członka i nie objętego ustępem 1
niniejszego Prawidła.
3.
Każdy Członek będzie wymagał od statków podnoszących jego banderę posiadania morskiego
certyfikatu pracy zaświadczającego, że warunki pracy i życia marynarzy na statku,
włączając w to środki służące zapewnieniu zgodności, które będą zawarte w deklaracji
zgodności wspomnianej w ustępie 4 niniejszego Prawidła, zostały poddane inspekcji
i spełniają wymagania ustawodawstwa krajowego lub innych środków służących realizacji
postanowień niniejszej Konwencji.
4.
Każdy Członek będzie wymagał od statków podnoszących jego banderę posiadania deklaracji
zgodności określającej krajowe wymagania służące realizacji niniejszej Konwencji w
zakresie warunków pracy i życia marynarzy i wymieniającej środki podejmowane przez
armatorów w celu zagwarantowania zgodności ze wspomnianymi wymogami na pokładzie danego
statku lub statków.
5.
Morski certyfikat pracy i deklaracja zgodności będą zgodne z modelem określonym w
Kodeksie.
6.
Jeśli właściwa władza działająca na terytorium Członka lub uznana organizacja uprawniona
do tego celu potwierdzi w drodze inspekcji, że statek podnoszący banderę Członka spełnił
lub nadal spełnia normy niniejszej Konwencji, wyda lub odnowi morski certyfikat pracy
poświadczający ten fakt i będzie utrzymywać publicznie dostępny zapis tego certyfikatu.
7.
Szczegółowe wymagania morskiego certyfikatu pracy i deklaracji zgodności, włączając
w to listę spraw, które muszą zostać poddane inspekcji i zatwierdzone, wymienione
są w Części A Kodeksu.
Norma A5.1.3 - Morski certyfikat pracy i deklaracja zgodności
1.
Dany statek otrzyma morski certyfikat pracy od właściwej władzy lub uznanej organizacji
odpowiednio uprawnionej do tego celu, na okres który nie przekroczy pięciu lat. Lista
spraw, które muszą zostać objęte inspekcją zanim zostanie wydany morski certyfikat
pracy w celu potwierdzenia, że przestrzegane jest prawo krajowe lub wdrażane inne
środki służące spełnieniu wymagań niniejszej Konwencji odnoszące się do warunków pracy
i życia marynarzy, znajduje się w Załączniku A5-I.
2.
Ważność morskiego certyfikatu będzie podlegać inspekcji przeprowadzanej w okresie
jego obowiązywania przez właściwą władzę lub uznaną organizację odpowiednio do tego
celu uprawnioną w celu zagwarantowania zgodności z krajowymi wymogami służącymi realizacji
postanowień niniejszej Konwencji. Jeśli przeprowadzana jest tylko jedna inspekcja
a okres obowiązywania certyfikatu wynosi pięć lat, nastąpi ona pomiędzy drugą i trzecią
rocznicową datą obowiązywania certyfikatu. Rocznicowa data oznacza dzień i miesiąc
każdego roku, który będzie korespondował z datą wygaśnięcia morskiego certyfikatu
pracy. Zakres i dogłębność inspekcji przeprowadzanej w okresie obowiązywania certyfikatu
będą takie same jak w przypadku inspekcji w celu jego odnowienia. Jeśli inspekcja
przyniesie zadowalające rezultaty ważność certyfikatu zostanie potwierdzona.
3.
Niezależnie od ustępu 1 niniejszej Normy, gdy inspekcja przeprowadzana w celu odnowienia
certyfikatu zostanie zakończona w okresie 3 miesięcy przed wygaśnięciem istniejącego
morskiego certyfikatu pracy, nowy morski certyfikat pracy będzie obowiązywać od daty
zakończenia inspekcji przez okres nie przekraczający pięciu lat od daty wygaśnięcia
istniejącego certyfikatu.
4.
Gdy inspekcja przeprowadzana w celu odnowienia morskiego certyfikatu pracy zostanie
zakończona na więcej niż trzy miesiące przed datą wygaśnięcia istniejącego certyfikatu,
nowy morski certyfikat pracy będzie ważny przez okres nie przekraczający pięciu lat,
poczynając od daty zakończenia inspekcji.
5.
Tymczasowy morski certyfikat pracy może zostać wydany:
(a)
nowym statkom przybywającym na miejsce odbioru;
(b)
gdy statek zmienia banderę; albo
(c)
gdy armator przejmuje odpowiedzialność za nowy statek.
6.
Tymczasowy morski certyfikat pracy może zostać wydany na okres nie przekraczający
sześciu miesięcy przez właściwą władzę lub uznaną organizację odpowiednio uprawnioną
do tego celu.
7.
Tymczasowy morski certyfikat pracy może zostać wydany po upewnieniu się, że:
(a)
przeprowadzona została inspekcja, w zakresie w jakim jest to rozsądne i praktyczne,
w sprawach wymienionych w Załączniku A5-I, uwzględniając weryfikację elementów w punktach
(b), (c) i (d) niniejszego ustępu;
(b)
armator wykazał właściwej władzy lub uznanej organizacji, że na statku stosowane są
odpowiednie procedury w celu spełnienia wymagań niniejszej Konwencji.
(c)
kapitan statku zna wymagania niniejszej Konwencji i obowiązki związane z wdrożeniem;
oraz
(d)
właściwej władzy lub uznanej organizacji zostały przekazane odpowiednie informacje
w celu stworzenia deklaracji zgodności.
8.
Przed datą wygaśnięcia tymczasowego certyfikatu zostanie przeprowadzona pełna inspekcja
zgodnie z ustępem 1 niniejszej Normy w celu umożliwienia wydania morskiego certyfikatu
pracy na pełny okres. Nie może zostać wydany kolejny tymczasowy certyfikat po zakończeniu
okresu sześciu miesięcy, o którym mowa w ustępie 6 niniejszej Normy. Nie ma konieczności
wydawania deklaracji zgodności na okres obowiązywania tymczasowego certyfikatu.
9.
Morski certyfikat pracy, tymczasowy morski certyfikat pracy i deklaracja zgodności
zostaną sporządzone w formie zgodnej ze wzorami zawartymi w Załączniku A5-II.
10.
Deklaracja zgodności będzie załączona do morskiego certyfikatu pracy. Będzie się składać
z dwóch części:
(a)
Część I zostanie sporządzona przez właściwą władzę, która: (i) określi listę spraw
podlegających inspekcji zgodnie z ustępem 1 niniejszej Normy; (ii) określi krajowe
wymagania służące wprowadzeniu w życie postanowień niniejszej Konwencji poprzez stworzenie
odniesienia do właściwych przepisów krajowych jak również, w zakresie w jakim jest
to konieczne, zwięzłe informacje na temat treści krajowych wymagań; (iii) wskaże określone
w prawie krajowym wymagania specyficzne dla danego typu statku; (iv) będzie rejestrować
wszelkie zasadniczo równoważne postanowienia przyjęte w związku z ustępem 3 Artykułu
VI; oraz (v) jasno określi wszystkie zwolnienia przyznane przez właściwą władzę zgodnie
z Tytułem 3; oraz
(b)
Część II zostanie sporządzona przez armatora i będzie określać środki przyjęte w celu
zagwarantowania nieustającej zgodności w krajowymi wymogami w okresie pomiędzy inspekcjami
i proponowane środki w celu zagwarantowania ciągłej poprawy.
Właściwa władza lub uznana organizacja odpowiednio do tego celu uprawniona przeprowadzi
certyfikację Części II i wyda deklarację zgodności.
11.
Zostanie wykonany zapis wyników wszystkich kolejnych inspekcji lub innych weryfikacji
przeprowadzanych w odniesieniu do danego statku wraz z wszelkimi stwierdzonymi nieprawidłowościami
i datami stwierdzenia usunięcia nieprawidłowości. Ten zapis, wraz z jego anglojęzyczną
wersją, jeśli nie został wykonany po angielsku, będzie, zgodnie z prawem krajowym,
umieszczony w deklaracji zgodności lub do niej załączony lub udostępniony w inny sposób
marynarzom, inspektorom państwa bandery, uprawnionym urzędnikom w państwach portu
oraz przedstawicielom armatorów i marynarzy.
12.
Na statku będzie znajdować się aktualnie ważny morski certyfikat pracy wraz z deklaracją
zgodności, również w wersji anglojęzycznej, jeśli nie został sporządzony po angielsku,
a jego kopia będzie wywieszona w dobrze widocznym i dostępnym dla marynarzy miejscu.
Jego kopia będzie również, na ich wniosek, udostępniana zgodnie z krajowymi prawami
i przepisami marynarzom, inspektorom Państwa bandery, uprawnionym funkcjonariuszom
w państwach portu oraz przedstawicielom armatorów i marynarzy.
13.
Zawarty w ustępach 11 i 12 niniejszej Normy wymóg posiadania tłumaczenia na język
angielski nie ma zastosowania w przypadku statków nie odbywających podróży międzynarodowych.
14.
Certyfikat wydany zgodnie z ustępem 1 do 5 niniejszej Normy traci ważność w jednym
z następujących przypadków:
(a)
jeśli właściwe inspekcje nie zostały zakończone w okresach określonych w ustępie 2
niniejszej Normy;
(b)
jeśli nie została potwierdzona ważność certyfikatu zgodnie z ustępem 2 niniejszej
Normy;
(c)
jeśli statek zmienia banderę;
(d)
jeśli armator przestaje ponosić odpowiedzialność za statek; oraz
(e)
gdy zostaną poczynione znaczące zmiany w konstrukcji lub wyposażeniu określonym w
Tytule 3.
15.
W sytuacji wspomnianej w ustępie 14(c), (d) lub (e) niniejszej Normy, nowy certyfikat
zostanie wydany tylko wtedy, gdy właściwa władza lub uznana organizacja wydająca nowy
certyfikat upewni się, że statek spełnia wymagania niniejszej Normy.
16.
Właściwa władza lub uznana organizacja odpowiednio do tego celu upoważniona przez
państwo bandery unieważni morski certyfikat pracy jeśli będą istnieć dowody, że dany
statek nie spełnia wymagań niniejszej Konwencji i nie zostały podjęte żadne środki
naprawcze.
17.
Rozważając, czy morski certyfikat pracy powinien zostać unieważniony zgodnie z ustępem
16 niniejszej Normy, właściwa władza lub uznana organizacja wezmą pod uwagę jak powagę
lub częstotliwość występowania nieprawidłowości.
Wytyczna B5.1.3 - Morski certyfikat pracy i deklaracja zgodności
1.
Krajowe wymagania przedstawione w Części I deklaracji zgodności powinny zawierać lub
występować łącznie z odniesieniami do przepisów prawnych dotyczących warunków pracy
i życia marynarzy w każdej ze spraw wymienionych w Załączniku A5-I. Tam gdzie prawodawstwo
krajowe jest w pełni zgodne z wymogami określonymi w niniejszej Konwencji samo odniesienie
może w pełni wystarczyć. Tam gdzie postanowienie Konwencji realizowane jest za pomocą
środka zasadniczo równoważnego jak określa Artykuł VI, ustęp 3, przepis ten powinien
zostać wskazany wraz ze zwięzłym wyjaśnieniem. Jeśli właściwa władza przyznaje zwolnienia
zgodnie z postanowieniami Tytułu 3, powinny zostać jasno wskazane konkretne postanowienia
lub postanowienie.
2.
Środki wspomniane w Części II deklaracji zgodności, sporządzonej przez armatora, powinny,
w szczególności, wskazywać kiedy nastąpi weryfikacja ciągłości trwania zgodności z
konkretnymi wymogami krajowymi, osoby odpowiedzialne za przeprowadzenie weryfikacji,
zapisy, których należy dokonać, jak też procedury, które należy zastosować, gdy stwierdzony
zostanie brak zgodności. Część II może przyjąć wiele form. Może odnosić się do innej
bardziej kompleksowej dokumentacji obejmującej politykę i procedury odnoszące się
do innych aspektów sektora morskiego, na przykład dokumentów wymaganych przez Międzynarodowy Kodeks Bezpiecznego Zarządzania Statkiem (Kodeks ISM) lub informacji wymaganych przez Prawidło 5 Konwencji SOLAS, Rozdział XI-1 dotyczący
ciągłego skrótowego zapisu historii statku.
3.
Środki podejmowane w celu zapewnienia trwałej zgodności powinny zawierać ogólne międzynarodowe
wymagania dotyczące zaznajamiania się armatora i kapitana z najnowszymi osiągnięciami
technologicznymi i naukowymi w zakresie projektowania stanowisk pracy, uwzględniając
niebezpieczeństwa pracy marynarza, oraz informowania o tych osiągnięciach przedstawicieli
marynarzy, gwarantując w ten sposób lepszy poziom ochrony warunków pracy i życia marynarzy
na statku,
4.
Deklaracja zgodności powinna, przede wszystkim, sporządzona być w sposób przejrzysty,
aby pomóc zainteresowanym osobom, takim jak inspektorzy państwa bandery, uprawnieni
urzędnicy w państwach portu i marynarze, w sprawdzeniu, czy wymagania są odpowiednio
spełniane.
5.
Przykład tego rodzaju informacji, które mogą być zawarte w deklaracji zgodności podany
jest w Załączniku B5-I.
6.
Gdy statek zmienia banderę, jak wskazuje Norma A5.1.3, ustęp 14(c), i gdy oba zainteresowane
państwa ratyfikowały niniejszą Konwencję, Członek którego banderę statek dotychczas
podnosił powinien, tak szybko jak to możliwe, przekazać właściwej władzy działającemu
na terytorium drugiego Członka kopie morskiego certyfikatu pracy i deklaracji zgodności
danego statku przed zmianą bandery i, jeśli ma to zastosowanie, kopie odpowiednich
sprawozdań inspekcyjnych, jeśli właściwa władza sobie tego zażyczy, w ciągu trzech
miesięcy od daty zmiany bandery.
Prawidło 5.1.4 - Inspekcje i egzekwowanie
1.
Każdy Członek upewni się, poprzez efektywny i skoordynowany system regularnych inspekcji,
monitorowania i innych środków kontroli, że statki podnoszące jego banderę przestrzegają
wymagań niniejszej Konwencji wdrożonych do ustawodawstwa krajowego.
2.
Szczegółowe wymagania dotyczące systemu inspekcji i egzekwowania wspomniane w ustępie
1 niniejszego Prawidła określone są w Części A Kodeksu.
Norma A5.1.4 - Inspekcje i egzekwowanie
1.
Każdy Członek będzie posiadał system inspekcji warunków pracy i życia marynarzy na
statkach, które podnoszą jego banderę, zawierający weryfikację, czy wdrażane są środki
dotyczące pracy i życia wymienione w deklaracji zgodności i czy spełniane są wymagania
niniejszej Konwencji.
2.
Właściwa władza wyznaczy wystarczającą liczbę wykwalifikowanych inspektorów w celu
wypełnienia swych obowiązków określonych w ustępie 1 niniejszej Normy. Jeśli do przeprowadzania
inspekcji uprawniono uznane organizacje, Członek będzie wymagał, by personel przeprowadzający
inspekcję był wykwalifikowany do podjęcia się tego zadania i przyzna mu w tym celu
odpowiednie uprawnienia.
3.
Przyjęte zostaną odpowiednie przepisy gwarantujące, że inspektorzy posiadają konieczne
lub pożądane wyszkolenie, kompetencje, zakres działania, uprawnienia, status i niezależność,
umożliwiające im przeprowadzenie weryfikacji i zagwarantowanie zgodności wspomnianej
w ustępie 1 niniejszej Normy.
4.
Inspekcje będą przeprowadzane w odstępach czasowych wymaganych w Normie A5.1.3, jeśli
ma to zastosowanie. Odstęp czasowy pomiędzy inspekcjami nie może w żadnym wypadku
przekroczyć trzech lat.
5.
Jeśli Członek otrzyma skargę, której nie uzna za ewidentnie nieuzasadnioną lub wejdzie
w posiadanie dowodu, że statek, który podnosi jego banderę nie spełnia wymagań niniejszej
Konwencji, lub że istnieją poważne nieprawidłowości we wdrażaniu środków wymienionych
w deklaracji zgodności, Członek podejmie kroki konieczne do zbadania sprawy i zagwarantowania,
że podjęte zostały działania w celu naprawienia nieprawidłowości.
6.
Każdy Członek ustanowi i będzie skutecznie egzekwował zasady gwarantujące, że inspektorzy
posiadają status i warunki służby umożliwiające im zachowanie niezależności od zmian
rządów i niewłaściwych wpływów zewnętrznych.
7.
Inspektorzy, zaopatrzeni w jasne wytyczne dotyczące ich zadań i wyposażeni w stosowne
dokumenty, będą uprawnieni do:
(a)
wejścia na statek podnoszący banderę Członka;
(b)
przeprowadzenia badań, testów lub wywiadów, które mogą uznać za konieczne w celu upewnienia
się, że normy są ściśle przestrzegane; oraz
(c)
domagania się naprawy nieprawidłowości i, jeśli mają powody uważać, że nieprawidłowości
stanowią poważne naruszenie wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy)
lub stwarzają znaczące zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa marynarzy, zabronienia
statkowi opuszczenia portu, dopóki nie zostaną podjęte konieczne działania.
8.
Wszelkie działania wynikające z realizacji uprawnień określonych w ustępie 7(c) niniejszej
Normy będą podlegać prawu do apelacji w sądzie lub organie administracji.
9.
Inspektorzy będą mogli, według własnego uznania, udzielić porady zamiast wszczęcia
postępowania lub zalecić postępowania w przypadkach gdy nie występuje wyraźne naruszenie
wymagań niniejszej Konwencji, które stwarzałoby zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa
marynarzy i gdy nie pojawiały się wcześniej podobne naruszenia.
10.
Inspektorzy będą zachowywać poufność w odniesieniu do źródeł zażaleń lub skarg dotyczących
rzekomych zagrożeń lub nieprawidłowości w zakresie warunków pracy lub życia marynarzy
lub naruszenia aktów ustawowych i wykonawczych i nie dadzą w żaden sposób do zrozumienia
armatorowi, jego przedstawicielowi lub operatorowi statku, że inspekcja została przeprowadzona
na skutek otrzymania zażalenia lub skargi.
11.
Inspektorom nie zostaną powierzone obowiązki, które mogłyby, z powodu swej liczby
lub charakteru, przeszkadzać w efektywnym przeprowadzeniu inspekcji lub w jakikolwiek
sposób naruszać ich uprawnienia lub bezstronność w relacjach z armatorem, marynarzami
lub innymi zainteresowanymi stronami. W szczególności inspektorom zabrania się:
(a)
posiadania jakichkolwiek bezpośrednich lub pośrednich związków z działaniami, wobec
których przeprowadzają inspekcję; oraz
(b)
pod groźbą odpowiednich sankcji i środków dyscyplinarnych ujawniania, nawet po opuszczeniu
służby, jakichkolwiek sekretów handlowych lub poufnych informacji na temat pracy na
statku lub informacji o charakterze osobistym, które mogą znaleźć się w ich posiadaniu
w trakcie pełnienia obowiązków.
12.
Inspektorzy przedłożą sprawozdanie z każdej inspekcji właściwej władzy. Jeden egzemplarz
sprawozdania w języku angielskim lub roboczym języku używanym na statku zostanie przekazany
kapitanowi statku, a kolejny egzemplarz zostanie umieszczony na tablicy ogłoszeń na
statku do wiadomości marynarzy i, na ich wniosek, przekazany ich przedstawicielom.
13.
Właściwa władza na terytorium każdego Członka będzie posiadała zapisy inspekcji warunków
pracy i życia marynarzy na statkach podnoszących jego banderę. Będzie też publikować
coroczne sprawozdanie na temat działań inspekcyjnych, w rozsądnym czasie, nie przekraczającym
sześciu miesięcy, po końcu roku.
14.
W przypadku śledztwa wynikającego z poważnego wypadku, sprawozdanie zostanie przekazane
właściwej władzy tak szybko jak to możliwe, lecz nie później niż miesiąc po zakończeniu
śledztwa.
15.
Gdy przeprowadzana jest inspekcja lub wdrażane środki wynikające z realizacji niniejszej
Normy, podjęte zostaną wszelkie wysiłki w celu uniknięcia niepotrzebnego zatrzymania
lub przestoju statku.
16.
Zgodnie z prawem krajowym wypłacane będzie odszkodowanie za wszelkie straty poniesione
na skutek niewłaściwego wykonywania przez inspektorów swoich funkcji. W każdym przypadku
ciężar dowodu spoczywa na stronie skarżącej,
17.
Każdy Członek wprowadzi i będzie skutecznie egzekwować odpowiednie kary i inne środki
naprawcze w przypadku naruszenia wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami
marynarzy) i utrudniania inspektorom wykonywania ich obowiązków.
Wytyczna B5.1.4 - Inspekcje i egzekwowanie
1.
Właściwa władza lub inna instytucja całkowicie lub częściowo zaangażowana w przeprowadzanie
inspekcji warunków pracy i życia marynarzy powinna posiadać niezbędne środki do pełnienia
swych funkcji. W szczególności:
(a)
każdy Członek powinien wdrożyć niezbędne środki, aby odpowiednio wykwalifikowani eksperci
techniczni i specjaliści mogli zostać powołani, gdy zajdzie taka potrzeba, do pomocy
inspektorom; oraz
(b)
inspektorom należy zapewnić wygodnie usytuowane kwatery, sprzęt i środki transportu
odpowiednie do skutecznego wykonywania obowiązków.
2.
Właściwa władza powinna opracować politykę w zakresie zgodności i egzekwowania w celu
zapewnienia spójności działań, a także zapewniać inne wskazówki dla działań inspekcyjnych
i egzekucyjnych związanych z niniejszą Konwencją. Egzemplarze programu działań w zakresie
takiej polityki powinny być dostarczone wszystkim inspektorom i urzędnikom odpowiedzialnym
za egzekwowanie prawa oraz udostępnione społeczeństwu, armatorom i marynarzom.
3.
Właściwa władza powinna ustanowić proste procedury umożliwiające poufne pozyskiwanie
informacji dotyczących możliwych naruszeń wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z
prawami marynarzy) dostarczonych przez marynarzy bezpośrednio lub za pośrednictwem
przedstawicieli marynarzy i pozwalające inspektorom szybko przeprowadzać dochodzenia,
w tym:
(a)
umożliwienie kapitanom, marynarzom lub reprezentantom marynarzy złożenie wniosku o
inspekcję, gdy uznają to za niezbędne; oraz
(b)
dostarczenie armatorom i marynarzom oraz ich organizacjom informacji i porad na temat
najbardziej efektywnych sposobów stosowania się do wymagań niniejszej Konwencji i
zapewnienia ciągłej poprawy warunków pracy i życia marynarzy na statku.
4.
Inspektorzy powinni być w pełni wyszkoleni i ich liczba powinna być wystarczająca
do zapewnienia skutecznego wypełniania obowiązków, z odpowiednim uwzględnieniem:
(a)
wagi obowiązków, a szczególnie liczby, natury i rozmiaru statków poddanych inspekcji
oraz liczby i złożoności przepisów prawnych, które mają zostać wyegzekwowane;
(b)
środków którymi dysponują inspektorzy; oraz
(c)
praktyczne warunki, które muszą zostać spełnione, aby inspekcja była skuteczna.
5.
Z zastrzeżeniem warunków rekrutacji do służby publicznej określonych przez prawo krajowe
inspektorzy powinni posiadać kwalifikacje i odpowiednie przeszkolenie do wykonywania
swoich obowiązków, a jeśli to możliwe również wykształcenie w zakresie żeglugi morskiej
lub doświadczenie w zawodzie marynarza. Powinni posiadać odpowiednią znajomość warunków
pracy i życia marynarzy oraz języka angielskiego.
6.
Powinny zostać podjęte kroki w celu zapewnienia inspektorom odpowiedniego dalszego
szkolenia w okresie ich zatrudnienia.
7.
Wszyscy inspektorzy powinni dobrze rozumieć okoliczności, w których przeprowadzana
powinna być inspekcja, zakres inspekcji w różnych okolicznościach oraz ogólną metodę
przeprowadzania inspekcji.
8.
Inspektorzy wyposażeni w odpowiednie dokumenty zgodnie z prawem krajowym powinni co
najmniej posiadać uprawnienia do:
(a)
swobodnego wchodzenia na statek bez uprzedniego powiadomienia; jednakże rozpoczynając
inspekcję statku inspektorzy powinni powiadomić o swojej obecności kapitana lub osobę
ponoszącą odpowiedzialność za statek i, tam gdzie to właściwe, marynarzy lub ich przedstawicieli;
(b)
zadawania pytań kapitanowi statku, marynarzom lub innym osobom, w tym armatorowi lub
jego przedstawicielowi, na temat kwestii dotyczących spełniania wymagań wynikających
z praw i przepisów, w obecności każdego świadka, którego dana osoba zażąda;
(c)
domagania się przedstawienia wszelkich książek, dzienników, rejestrów, certyfikatów
lub innych dokumentów lub informacji bezpośrednio związanych z przedmiotem inspekcji,
w celu zweryfikowania przestrzegania prawa krajowego wdrażającego niniejszą Konwencję;
(d)
egzekwowania obowiązku wywieszenia zawiadomień wymaganych zgodnie z prawem krajowym
wdrażającym niniejszą Konwencję;
(e)
pobierania lub usuwania, dla celów analizy, próbek produktów, ładunku, wody pitnej,
zaopatrzenia, materiałów i substancji z którymi mają styczność osoby przebywające
na statku;
(f)
niezwłocznego zwrócenia uwagi, po przeprowadzeniu inspekcji, armatorowi, operatorowi
statku lub kapitanowi na nieprawidłowości, które mogą mieć wpływ na zdrowie i bezpieczeństwo
osób przebywających na statku;
(g)
alarmowania właściwej władzy i, jeśli ma to zastosowanie, uznanej organizacji w sprawie
wszelkich nieprawidłowości lub nadużyć nie objętych istniejącymi prawami lub przepisami
i przedstawienia propozycji poprawy praw i przepisów; oraz
(h)
zawiadomienia właściwej władzy o wszelkich wynikających z wykonywania pracy uszkodzeniach
ciała i chorobach marynarzy w przypadkach i w sposób określony w przepisach ustawowych i wykonawczych.
9.
Gdy pobierana lub usuwana jest próbka, o której wspomina ustęp 8(e) niniejszej Wytycznej,
armator lub jego przedstawiciel, a tam gdzie jest to właściwe również marynarz, powinni
zostać powiadomieni lub być obecni w czasie pobierania lub usuwania próbki. Ilość
próbki powinna być odpowiednio zapisana przez inspektora.
10.
Coroczne sprawozdanie opublikowane przez właściwą władzę każdego Członka dotyczące
statków, które podnoszącego banderę powinien zawierać:
(a)
listę obowiązujących przepisów ustawowych i wykonawczych istotnych dla warunków pracy
i życia marynarzy i wszelkie poprawki, które weszły w życie w trakcie trwania roku;
(b)
szczegóły organizacji systemu inspekcji;
(c)
dane statystyczne na temat statków i innych obiektów podlegających inspekcji oraz
statków i innych obiektów, których inspekcji dokonano;
(d)
dane statystyczne na temat wszystkich marynarzy podlegających prawu krajowemu;
(e)
dane statystyczne i informacje na temat pogwałcenia przepisów prawnych, nałożone kary
i przypadki zatrzymania statków; oraz
(f)
dane statystyczne na temat wypadków przy pracy i chorób dotykających marynarzy.
Prawidło 5.7.5 - Procedury rozpatrywania skarg na statku
1.
Każdy Członek będzie wymagał, by statki podnoszące jego banderę stosowały procedury
zapewniające sprawiedliwe, skuteczne i szybkie rozpatrywanie skarg marynarzy na rzekome
naruszenia wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy)
2.
Każdy Członek zabroni jakiegokolwiek represjonowania marynarzy wnoszących skargi i
będzie karał przypadki takiego represjonowania.
3.
Postanowienia zawarte w niniejszym Prawidle i związane z nią fragmenty Kodeksu nie
mają wpływu na prawa marynarzy do domagania się zadośćuczynienia za pomocą wszelkich
środków prawnych, które uznają za stosowne.
Norma A5.1.5- Procedury rozpatrywania skarg na statku
1.
Bez szkody dla szerszego zakresu procedur zapewnianych przez prawo krajowe oraz układy
zbiorowe pracy, stosowane na statkach procedury mogą zostać wykorzystane przez marynarzy
w celu składania skarg dotyczących wszelkich kwestii stanowiących rzekome naruszenie
wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy).
2.
Każdy Członek zagwarantuje poprzez ustawodawstwo, że na statkach stosowane będą odpowiednie
procedury w celu spełnienia wymagań Normy 5.1.5. Takie procedury będą zmierzać do
rozpatrzenia skarg na najniższym możliwym poziomie. Jednakże, we wszystkich przypadkach,
marynarze będą mieli prawo do złożenia skargi bezpośrednio kapitanowi i, jeśli uznają
to za konieczne, odpowiednim organom zewnętrznym.
3.
Procedury składania skarg na statku będą zawierać prawo marynarza do składania skarg
w ramach procedury w towarzystwie lub będąc reprezentowanym, jak również zabezpieczenia
przeciwko możliwości stania się ofiarą represji w związku ze złożeniem skargi. Termin
„represjonowanie” obejmuje wszelkie niekorzystne dla marynarza działania podjęte wobec
niego przez jakąkolwiek osobę w związku ze złożeniem przez niego skargi, która nie
jest w sposób ewidentny bezpodstawna lub złośliwa.
4.
Wraz z egzemplarzem umowy o pracę wszyscy marynarze otrzymają egzemplarz stosowanych
na statku procedur składania skarg. Będą tam zawarte dane kontaktowe do właściwej
władzy w państwie bandery i, jeśli się różnią, w kraju zamieszkania marynarzy, a także
imię i nazwisko osoby lub osób na statku, które mogą, na zasadzie poufności, udzielić
marynarzom bezstronnej porady w sprawie ich skargi lub w inny sposób dopomóc im w
skorzystaniu z dostępnych na statku procedur składania skarg.
Wytyczna B5.1.5 - Procedury rozpatrywania skarg na statku
1.
Z zastrzeżeniem wszelkich postanowień stosownych układów zbiorowych pracy, właściwa
władza powinna, w drodze konsultacji z organizacjami armatorów i marynarzy, stworzyć
wzór sprawiedliwych, szybkich i dobrze udokumentowanych procedur rozpatrywania skarg
dla wszystkich statków podnoszących banderę danego Członka. W czasie tworzenia wspomnianych
procedur powinny być brane pod uwagę następujące kwestie:
(a)
wiele skarg może dotyczyć w szczególności tych osób, do których powinny zostać skierowane
lub nawet kapitana statku. We wszystkich przypadkach marynarze powinni mieć możliwość
składania skarg bezpośrednio do kapitana, jak też do odpowiednich organów zewnętrznych;
oraz
(b)
aby pomóc marynarzom w uniknięciu problemów związanych z represjami w związku ze składaniem
skarg dotyczących kwestii regulowanych przez niniejszą Konwencję, procedury powinny
zachęcać do wyznaczenia osoby na statku, która może marynarzom udzielać porad na temat
dostępnych procedur i, na wniosek składającego skargę marynarza, uczestniczyć w spotkaniach
i przesłuchaniach dotyczących przedmiotu skargi.
2.
Procedury omawiane podczas procesu konsultacji, o którym mowa w ustępie 1 niniejszej
Wytycznej powinny zawierać co najmniej następujące uregulowania:
(a)
skargi powinny być adresowane do osoby zarządzającej działem, w którym pracuje wnoszący
skargę marynarz lub do oficera przełożonego;
(b)
osoba zarządzająca działem lub oficer przełożony powinni następnie podjąć próbę rozstrzygnięcia
sprawy w przedziale czasowym odpowiednim do wagi przedmiotu sprawy;
(c)
jeśli osoba zarządzająca działem lub oficer przełożony nie mogą rozpatrzeć skargi
w sposób satysfakcjonujący dla marynarza, marynarz powinien przekazać ją na ręce kapitana
statku, który zajmie się nią osobiście;
(d)
marynarze powinni przez cały czas mieć prawo do osoby towarzyszącej lub przedstawiciela
w postaci innego wybranego przez nich marynarza odbywającego służbę na danym statku;
(e)
powinien być prowadzony rejestr wszystkich skarg i decyzji ich dotyczących a ich kopie
przekazane wnoszącemu skargę marynarzowi;
(f)
jeśli rozpatrzenie skargi na statku okaże się niemożliwe, sprawa powinna zostać przekazana
armatorowi, który powinien otrzymać odpowiedni limit czasu na rozpatrzenie sprawy,
tam gdzie to właściwe, w porozumieniu z zainteresowanymi marynarzami lub jakąkolwiek
osobą, którą wyznaczą jako swojego przedstawiciela; oraz
(g)
we wszystkich przypadkach marynarze powinni mieć prawo do wnoszenia skarg bezpośrednio
do kapitana, armatora i właściwej władzy.
Prawidło 5.1.6 - Wypadki morskie
1.
Każdy Członek przeprowadzi oficjalne dochodzenie w sprawie każdego poważnego wypadku
morskiego, prowadzącego do obrażeń lub utraty życia, z udziałem statku, który podnosi
jego banderę. Zwyczajowo ujawnia się raport końcowy z dochodzenia.
2.
Członkowie będą współpracować ze sobą w celu ułatwienia przeprowadzenia dochodzenia
w sprawie poważnego wypadku morskiego, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego Prawidła.
Norma A5.1.6 - Wypadki morskie
(Brak przepisów)
Wytyczna B5.1.6 - Wypadki morskie
(Brak przepisów)
Prawidło 5.2 - Zakres obowiązków Państwa portu
Cel: Umożliwienie każdemu Członkowi, w ramach niniejszej Konwencji, wypełnienia własnych
obowiązków, odnoszących się do współpracy międzynarodowej oraz wdrażania i egzekwowania
norm wyznaczonych w niniejszej Konwencji w odniesieniu do statków zagranicznych
Prawidło 5.2.1 - Inspekcje w porcie
1.
Każdy zagraniczny statek wpływający, w ramach swoich zwykłych działań lub z przyczyn
operacyjnych do portu Członka, może podlegać inspekcji zgodnie z ustępem 4 w Artykule
V w celu dokonania rewizji zgodności z wymogami niniejszej Konwencji (włącznie z prawami
marynarzy) odnoszącymi się do warunków pracy i życia marynarzy znajdujących się na
statku.
2.
Każdy Członek zaakceptuje certyfikat pracy oraz deklarację zgodności wymagane na podstawie
Prawidła 5.1.3 jako dowód oparty na domniemaniu faktycznym zgodności z wymogami niniejszej
Konwencji (włącznie z prawami marynarzy). W związku z tym inspekcje w tych portach
będą ograniczone do sprawdzenia certyfikatu oraz deklaracji, z wyłączeniem okoliczności
określonych w Kodeksie.
3.
Inspekcje w porcie będą przeprowadzane przez uprawnionych inspektorów zgodnie z postanowieniami
Kodeksu, a także zgodnie z innymi stosownym międzynarodowymi porozumieniami, dotyczącymi
inspekcji przeprowadzanych w ramach kontroli w Państwie portu na terytorium Członka.
Każda taka inspekcja będzie ograniczona do weryfikacji zgodności kontrolowanej kwestii
z odpowiednimi wymogami określonymi w Artykułach i Prawidłach niniejszej Konwencji
oraz wyłącznie w Części A Kodeksu.
4.
Inspekcje, które mogą być przeprowadzane zgodnie z niniejszym Prawidłem będą oparte
o skuteczną inspekcję Państwa portu oraz system monitorujący w celu zagwarantowania,
że warunki pracy i życia marynarzy w porcie zainteresowanego Członka spełniają wymogi
niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy).
5.
Informacje o systemie, o którym mowa w ustępie 4 niniejszego Prawidła, włącznie z
metodą wykorzystaną do oceny jego skuteczności, będą zawierane w sprawozdaniach Członka
składanych w trybie artykułu 22 Konstytucji.
Norma A5.2.1 - Inspekcje w porcie
1.
Jeżeli upoważniony inspektor po wejściu na statek w celu przeprowadzenia inspekcji,
w stosownych przypadkach, po wystosowaniu prośby o przedstawienie morskiego certyfikatu,
pracy oraz deklaracji zgodności stwierdzi, że:
(a)
wymagane dokumenty nie zostały sporządzone lub prawdą ich prowadzenie jest nieprawidłowe,
lub, że sporządzone dokumenty nie zawierają informacji wymaganych postanowieniami
niniejszej Konwencji lub zawierają nieważne informacje; lub
(b)
istnieją wyraźne podstawy, aby sądzić, że warunki pracy i życia na statku nie są zgodne
z wymogami niniejszej Konwencji; lub
(c)
istnieją uzasadnione podstawy, aby sądzić, że statek zmienił banderę w celu uniknięcia
zgodności z postanowieniami Konwencji; lub
(d)
wniesiono skargę, zarzucającą rzekomą niezgodność konkretnych warunków pracy i życia
na statku z wymogami niniejszej Konwencji;
można przeprowadzić bardziej szczegółową inspekcję, aby określić warunki pracy i warunki
mieszkaniowe na statku. Inspekcję taką należy przeprowadzić w każdym przypadku, gdy
pada podejrzenie lub zarzut nieprawidłowych warunków pracy oraz warunków mieszkaniowych
mogących stanowić zagrożenie bezpieczeństwa, zdrowia marynarzy lub w przypadku, kiedy
inspektor posiada podstawę, aby sądzić, że wszelkie nieprawidłowości stanowią poważne
naruszenie wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy).
2.
W przypadku przeprowadzania przez uprawnionego inspektora bardziej szczegółowej inspekcji
na zagranicznym statku w porcie Członka w okolicznościach określonych w punkcie (a),
(b) lub (c) ustępu 1 niniejszej Normy, będzie ona zasadniczo obejmować wszystkie kwestie
wymienione w Załączniku A5-III.
3.
W przypadku skargi określonej w ustępie l(d) niniejszej Normy, inspekcja będzie ograniczona
w zasadzie do kwestii objętych skargą, pomimo tego, że skarga ta lub dochodzenie prowadzone
w jej sprawie, może dać wyraźne podstawy do przeprowadzenia inspekcji szczegółowej
zgodnie z ustępem l(b) niniejszej Normy. W rozumieniu ustępu l(d) niniejszej Normy
„skarga” oznacza informację zgłoszoną przez marynarza, organizacja zawodowa, lub stowarzyszenie,
związek zawodowy lub, ogólnie rzecz biorąc, jakąkolwiek osobę w interesie której leży
bezpieczeństwo statku, włącznie z interesem wynikającym z kwestii bezpieczeństwa lub
zagrożenia zdrowia marynarzy przebywających na pokładzie.
4.
W przypadku, gdy po przeprowadzeniu bardziej szczegółowej inspekcji, warunki pracy
i życia na statku okażą się niezgodne z wymaganiami niniejszej Konwencji, upoważniony
inspektor niezwłocznie poinformuje kapitana statku o nieprawidłowościach, a także
przedstawi wymagany termin ich naprawienia. W przypadku, kiedy upoważniony oficer
uzna takie braki za istotne, lub jeżeli odnoszą się one do skargi wniesionej zgodnie
z ustępem 3 niniejszej Normy, wtedy upoważniony inspektor poinformuje o nich odpowiednie
organizacje marynarzy lub armatorów na terenie Członka, gdzie odbywa się inspekcja,
a także może:
(a)
powiadomić przedstawiciela Państwa bandery;
(b)
przekazać stosowne informacje właściwej władzy w następnym porcie, do którego ma wpłynąć
dany statek.
5.
Członek, na którego terytorium jest przeprowadzana inspekcja, ma prawo do otrzymania
kopii sprawozdania oficera, który musi zawierać każdą odpowiedź otrzymaną od władz
właściwych Państwa bandery w nakazanym terminie do Dyrektora Generalnego Międzynarodowego
Biura Pracy z opinią na temat takiego działania, która może być uważana za stosowną,
a także wskazaną w celu zapewnienia, że informacja ta została odnotowana i że strony
zainteresowane skorzystaniem z odpowiednich procedur regresu zostaną o nich poinformowane.
6.
W przypadku, kiedy po przeprowadzeniu bardziej szczegółowej inspekcji przez uprawnionego
okaże się, że statek nie odpowiada wymaganiom niniejszej Konwencji, a także:
(a)
warunki panujące na statku stanowią wyraźne zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia
marynarzy; lub
(b)
brak zgodności stanowi poważne lub wielokrotne naruszenie wymagań niniejszej Konwencji
(włącznie z prawami marynarzy);
uprawniony inspektor podejmie kroki gwarantujące, że statek nie wypłynie w morze zanim
wszelkie niezgodności, które mieszczą się w zakresie opisanym w punkcie (a) lub (b)
niniejszego ustępu nie zostaną naprawione, lub do momentu zaakceptowania planu działań
mającego na celu naprawienie takich niezgodności przez uprawnionego inspektora i do
chwili, kiedy inspektor uzna, że plan ten zostanie wdrożony w sposób niezwłoczny.
Jeżeli dalsza żegluga zostanie uniemożliwiona, uprawniony inspektor niezwłocznie powiadomi
o tym Państwo bandery i zwróci się z wnioskiem do przedstawiciela Państwa bandery
o stawienie się oraz, jeżeli będzie to możliwe, o udzielenie odpowiedzi w określonym
terminie. Upoważniony inspektor niezwłocznie powiadomi właściwe organizacje armatorów
oraz marynarzy w porcie Państwa portu, gdzie przeprowadzono inspekcję.
7.
Każdy Członek zagwarantuje, że jego upoważniony inspektor otrzyma wskazówki, zgodnie
z wytycznymi Części B Kodeksu, w odniesieniu do rodzajów okoliczności uzasadniających
zatrzymanie statku na podstawie ustępu 6 niniejszej Normy.
8.
Wdrażając swoje obowiązki w ramach niniejszej Normy, każdy Członek dołoży wszelkich
starań, aby uniknąć nieuzasadnionego zatrzymania lub opóźnienia statku. Jeżeli okaże
się, że statek został bezprawnie zatrzymany lub opóźniony, wypłacone zostanie odszkodowanie
za wszelkie poniesione straty lub szkody. Ciężar dowodowy będzie w każdym przypadku
spoczywać na wnoszącym skargę.
Wytyczna B5.2.1 - Inspekcje w porcie
1.
Właściwa władza powinna opracować politykę inspekcji dla uprawnionych inspektorów
przeprowadzających inspekcje na podstawie Prawidła 5.2.1. Celem Polityki powinno być
zapewnienie spójności, oraz w inny sposób wskazanie działań dotyczących inspekcji
i egzekwowania, związanych z wymaganiami niniejszej Konwencji (włącznie z prawami
marynarzy). Kopie takiej polityki należy dostarczyć wszystkim uprawnionym inspektorom
i podać do informacji publicznej, a także armatorów i marynarzy.
2.
Opracowując politykę związaną z okolicznościami dającymi podstawę do zatrzymania statku
zgodnie z Normą A5.2.1, ustęp 6, właściwa władza powinien wziąć pod uwagę, w odniesieniu
do naruszeń wymienionych w Normie A5.2.1, ustęp 6(b), że waga naruszeń może być powodowana
charakterem przedmiotowej nieprawidłowości. Byłoby to szczególnie istotne w przypadku
pogwałcenia podstawowych praw i zasad lub praw socjalnych i prawa do zatrudnienia
marynarzy w ramach Artykułu III oraz IV. Na przykład, zatrudnienie osoby małoletniej
może zostać uznane za poważne naruszenie nawet, gdy na statku znajduje się tylko jedna
taka osoba. W innych przypadkach powinno się uwzględnić liczbę naruszeń stwierdzonych
podczas konkretnej inspekcji, dopiero wiele braków związanych z zakwaterowaniem lub
wyżywieniem oraz przyrządzaniem posiłków, które nie zagrażają bezpieczeństwu lub zdrowiu,
może być potrzebne do uznania, że zaistniało poważne naruszenie.
3.
Członkowie powinni współpracować ze sobą, w maksymalnie możliwym zakresie, w zakresie
przyjęcia ustalonych międzynarodowych wytycznych dotyczących polityk inspekcji, zwłaszcza
tych odnoszących się do okoliczności dających podstawy do zatrzymania statku.
Prawidło 5.2.2 - Procedury dotyczące rozpatrywania skarg marynarzy na lądzie
1.
Każdy Członek zapewni, że każdemu marynarzowi znajdującemu się na statku wpływającym
do portu na terytorium Członka, który utrzymuje, że nastąpiło naruszenie wymagań niniejszej
Konwencji (włącznie z prawami marynarzy), przysługuje prawo zgłoszenia takiej skargi
w celu ułatwienia podjęcia natychmiastowych i praktycznych środków zadośćuczynienia.
Norma A5.2.2 - Procedury dotyczące rozpatrywania skarg marynarzy na lądzie
1.
Marynarz zarzucający naruszenie wymagań niniejszej Konwencji (włącznie z prawami marynarzy)
może wnieść skargę do upoważnionego inspektora w porcie, do którego wpłynął statek
marynarza. W takich przypadkach, uprawniony inspektor może wszcząć wstępne dochodzenie.
2.
Tam gdzie ma to zastosowanie, z uwagi na charakter skargi, dochodzenie wstępne rozważy,
czy zastosowano pokładowe procedury rozpatrywania skarg, zawarte w Prawidle 5.1.5.
Uprawniony inspektor może również przeprowadzić bardziej szczegółową inspekcję zgodnie
z Normą A5.2.1.
3.
Uprawniony inspektor, tam gdzie ma to zastosowanie, będzie starał się promować rozstrzygnięcie
skargi na statku.
4.
W przypadku, gdy dochodzenie lub inspekcja przewidziane niniejszą Normą wykażą niezgodność
zawartą w ramach ustępu 6 Normy A5.2.1, zastosowanie będą miały przepisy zawarte w
tym ustępie.
5.
W przypadkach, gdy ustęp 4 niniejszej Normy nie ma zastosowania, a skarga nie została
rozpatrzona na statku, uprawniony inspektor niezwłocznie zawiadomi Państwo bandery,
starając się, w określonym terminie, znaleźć rozwiązanie i określić plan działań naprawczych.
6.
W przypadku, gdy skarga nie została rozwiązana w następstwie działań podjętych zgodnie
z ustępem 5 niniejszej Normy, Państwo portu przekaże kopię sprawozdania uprawnionego
inspektora Dyrektorowi Generalnemu. Do sprawozdania należy dołączyć wszelkie odpowiedzi
otrzymane w określonym terminie od właściwej władzy Państwa bandery. Poinformowane
zostaną również odpowiednie organizacje zrzeszające armatorów oraz marynarzy. Dodatkowo,
Państwo portu regularnie składa dane statystyczne oraz informacje dotyczące skarg,
które zostały rozpatrzone, Dyrektorowi Generalnemu. W obu przypadkach dane oraz informacje
są składane, aby na podstawie takich działań, co może być uważane za właściwe oraz
wskazane, prowadzić ewidencję takich informacji i powiadamiać o tym strony, włącznie
z organizacjami armatorów oraz marynarzy, które mogłyby być zainteresowane korzystaniem
z odpowiednich procedur regresu.
7.
Podjęte zostaną odpowiednie kroki w celu ochrony poufności skarg wnoszonych przez
marynarzy.
Wytyczna B5.2.2 - Procedury dotyczące rozpatrywania skarg marynarzy na lądzie
1.
Jeżeli uprawniony inspektor rozpatruje skargę, o której mowa w Normie A5.2.2, inspektor
ten powinien najpierw sprawdzić, czy skarga ma charakter ogólny, odnoszący się do
wszystkich marynarzy na statku, czy też do pewnej ich kategorii, lub czy odnosi się
do poszczególnych przypadków zainteresowanych marynarzy.
2.
Jeżeli skarga ma charakter ogólny, należy rozważyć wszczęcie szczegółowej inspekcji
zgodnie z Normą A5.2.1.
3.
Jeżeli skarga odnosi się do przypadku indywidualnego, należy przeanalizować wyniki
wszelkich procedur skarg na statku w celu rozpatzrenia danej skargi. Jeżeli nie zastosowano
takich procedur,
wtedy uprawniony inspektor powinien zaproponować skorzystanie z wszelkich dostępnych
procedur w celu rozpatrzenia skargi. Powinien istnieć dobry powód dla rozważania skargi
przed zastosowaniem pokładowych procedur skarg. Powody te obejmować mogą niedostateczność
lub opóźnienie procedur wewnętrznych lub też obawę osoby składającej skargę przed
reperkusjami za złożenie skargi.
4.
W przypadku każdego dochodzenia w sprawie skargi, uprawniony inspektor powinien umożliwić
w sposób należyty wyrażenie opinii kapitanowi, armatorowi oraz wszelkim innym osobom,
których skarga dotyczy.
5.
W przypadku, gdy Państwo bandery wykaże, w odpowiedzi na zawiadomienie przez Państwo
portu zgodnie z ustępem 5 Normy A5.2.2, że zajmie się sprawą, oraz że posiada wszelkie
skuteczne procedury w tym celu, a także przedstawiło akceptowalny plan działania,
uprawniony inspektor może powstrzymać się od dalszego zaangażowania w rozpatrywanie
skargi.
Prawidło 5.3 - Obowiązki państwa dostarczającego siły roboczej
Cel: Zapewnienie wdrożenia przez każdego Członka jego obowiązków zawartych w ramach
niniejszej Konwencji, odnoszących się do naboru i pośrednictwa pracy marynarzy oraz
zapewnienia zabezpieczenia społecznego jego marynarzy.
1.
Bez szkody dla zasady odpowiedzialności każdego Członka za warunki pracy i życia marynarzy
na statkach znajdujących się pod ich banderą, Członek jest również zobowiązany do
wdrożenia wymogów niniejszej Konwencji w odniesieniu do naboru i pośrednictwa pracy
marynarzy, a także do zabezpieczenia społecznego marynarzy, którzy są jego obywatelami
lub rezydentami lub w jakikolwiek inny sposób zamieszkują jego terytorium, w stopniu,
w jakim takie zobowiązanie jest określone przez niniejszą Konwencję.
2.
Szczegółowe wymagania zastosowania ustępu 1 niniejszego Prawidła można znaleźć w Kodeksie.
3.
Każdy Członek ustanowi skuteczny system inspekcji oraz monitoringu w celu wdrożenia
jego obowiązków, jako państwa dostarczającego siłę roboczą, określonych niniejszą
Konwencją.
4.
Informacje na temat systemu, o którym mowa w ustępie 3 niniejszego Prawidła, włącznie
z metodą wykorzystaną w celu określenia jego skuteczności, zostaną włączane do sprawozdań
Członka składanych w trybie artykułu 22 Konstytucji.
Norma A5.3 - Obowiązki państwa dostarczającego siłę roboczą
1.
Każdy Członek egzekwować będzie wymagania niniejszej Konwencji mające zastosowanie
w działaniu oraz w praktyce usług naboru i pośrednictwa pracy marynarzy, które zostały
ustanowione na jego terytorium poprzez system inspekcji i monitoringu, a także procedur
prawnych odnoszących się do naruszeń licencji oraz innych wymagań operacyjnych określonych
w Normie A1.4.
Wytyczna B5.3 - Obowiązki związane z zapewnieniem pracy
1.
W przypadku prywatnych usług naboru i pośrednictwa pracy marynarzy ustanowionych na
terytorium Członka i zabezpieczających usługi armatorów, powinny one, bez względu
na lokalizację, brać na siebie odpowiedzialność za zapewnienie prawidłowego wypełnienia
przez armatorów warunków umów o pracę zawieranych z marynarzami.