Treść rozporządzenia

Na podstawie art. 13f ust. 3 ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. z 2015 r. poz. 434 i 881) zarządza się, co następuje:

§ 1.

1.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczenia morza przez statki, 1973, sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., zmienionej Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1987 r. Nr 17, poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 202, poz. 1679), zwanej dalej „Konwencją MARPOL”, z zastrzeżeniem wyjątków w nim określonych, na statku o polskiej przynależności nie może przekraczać:

1)

3,50% m/m;

2)

0,50% m/m od dnia 1 stycznia 2020 r.

2.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w granicach obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku o polskiej przynależności nie może przekraczać 0,10% m/m.

3.

Przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku o polskiej przynależności stosującym zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

4.

Do dnia 1 stycznia 2020 r. zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w strefach kontroli zanieczyszczeń znajdujących się poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku pasażerskim o polskiej przynależności wykonującym regularne rejsy do lub z portów państw członkowskich Unii Europejskiej nie może przekraczać 1,50% m/m.

5.

W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest dozwolone używanie na statku o polskiej przynależności paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m, chyba że stosowane zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki działają w systemach zamkniętych.

§ 2.

1.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym w granicach obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SO_x) określonych w załączniku VI do Konwencji MARPOL na statku przebywającym w polskich obszarach morskich nie może przekraczać 0,10% m/m.

2.

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku przebywającym w polskich obszarach morskich stosującym zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

3.

W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest dozwolone używanie na statku przebywającym w polskich obszarach morskich paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m, chyba że stosowane zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki działają w systemach zamkniętych.

§ 3.

1.

Zawartość siarki w oleju żeglugowym typu diesel (Marine Diesel Oil - MDO) oznaczającym paliwo żeglugowe, którego lepkość i gęstość mieszczą się w zakresach lepkości oraz gęstości zdefiniowanych dla klas DMB w tabeli I PN-ISO 8217 „Przetwory naftowe - Paliwa (klasa F) - Specyfikacje paliw żeglugowych”, wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie może przekraczać 1,50% m/m.

2.

Zawartość siarki w oleju napędowym żeglugowym (Marine Gas Oil - MGO) oznaczającym paliwo żeglugowe, którego lepkość i gęstość mieszczą się w zakresach lepkości oraz gęstości zdefiniowanych dla klas DMX, DMA i DMZ w tabeli I PN-ISO 8217 „Przetwory naftowe - Paliwa (klasa F) - Specyfikacje paliw żeglugowych”, używanym lub wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie może przekraczać 0,10% m/m.

§ 4.

1.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym używanym na statku o polskiej przynależności cumującym w porcie państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz na statku cumującym w polskich obszarach morskich nie może przekraczać 0,10% m/m.

2.

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statku, który:

1)

zgodnie z opublikowanym rozkładem rejsów cumuje w porcie krócej niż dwie godziny;

2)

podczas cumowania w porcie:

a)

wyłącza wszystkie silniki i pobiera energię elektryczną z nabrzeża,

b)

stosuje dla wszystkich pracujących silników zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

§ 5.

1.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym dostarczanym na statek przebywający w polskich obszarach morskich lub używanym na statku przebywającym w polskich obszarach morskich oznacza się w sposób określony w normie PN-EN ISO 8754 - „Ropa naftowa i produkty podobne - Oznaczanie zawartości siarki - Rentgenowska spektrometria fluorescencyjna z dyspersją energii” lub w normie PN-EN ISO 14596 - „Przetwory naftowe - Oznaczanie zawartości siarki - Metoda rentgenowskiej spektroskopii fluorescencyjnej z dyspersją fali”.

2.

Zawartość siarki w paliwie żeglugowym na statkach, o których mowa w ust. 1, oznacza się na podstawie próbek paliwa pobranych w sposób określony w Decyzji Wykonawczej Komisji (UE) 2015/253 z dnia 16 lutego 2015 r. ustanawiającej zasady dotyczące pobierania próbek i sprawozdawczości na podstawie dyrektywy Rady 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach żeglugowych (Dz. Urz. UE L 41 z 17.02.2015, str. 55).

§ 6.

W celu ustalenia, czy paliwo żeglugowe, o którym mowa w § 5, odpowiada wartościom dopuszczalnym siarki zgodnym z wymogami określonymi w przepisach niniejszego rozporządzenia, stosuje się procedurę weryfikacji paliwa określoną w Załączniku VI do konwencji MARPOL.

§ 7.

Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 6 listopada 2014 r. w sprawie wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym (Dz. U. poz. 1553).

§ 8.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Przepisy niniejszego rozporządzenia dokonują w zakresie swojej regulacji wdrożenia postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/33/UE z dnia 21 listopada 2012 r. zmieniającej dyrektywę Rady 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach żeglugowych (Dz. Urz. UE L 327 z 27.11.2012, str. 1).