Art. 1.
Ustawa określa zasady i warunki podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie wyrobu alkoholu etylowego i jego skażania oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych.
Art. 2.
W rozumieniu niniejszej ustawy:
1)
alkohol etylowy oznacza płyn alkoholowy uzyskany w wyniku destylacji po fermentacji
alkoholowej produktów rolniczych albo płyn alkoholowy uzyskany w sposób syntetyczny;
2)
wyrób tytoniowy oznacza wyrób wyprodukowany z tytoniu przeznaczony do palenia oraz
tabakę.
Art. 4.
Organem prowadzącym rejestry, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2, jest minister właściwy
do spraw rynków rolnych, zwany dalej „organem prowadzącym rejestry”.
Art. 7.
Organ prowadzący rejestry, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2, wydaje decyzję o zakazie
wykonywania przez przedsiębiorcę działalności w przypadkach określonych w przepisach
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz w przypadku cofnięcia przez właściwego dla podatnika naczelnika urzędu celnego,
ze względu na naruszenie przepisów prawa, w trybie i na zasadach określonych w przepisach
odrębnych, zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego.
Art. 11.
Z czynności skażania alkoholu etylowego przedsiębiorca sporządza protokół, który zawiera:
1)
firmę przedsiębiorcy skażającego oraz jego siedzibę;
2)
nazwę przedsiębiorcy, dla którego dokonano skażenia alkoholu etylowego;
3)
datę i miejsce skażenia alkoholu etylowego;
4)
ilość alkoholu etylowego przeznaczonego do skażenia;
5)
ilość alkoholu etylowego skażonego oraz jego moc pozorną (pogrążenie alkoholomierza)
przy określonej temperaturze;
6)
nazwę środka skażającego i jego ilość użytą do skażenia w przeliczeniu na 100 litrów
alkoholu etylowego 100%;
7)
imiona i nazwiska oraz podpisy osób uczestniczących w czynności skażenia alkoholu
etylowego.
Art. 13.
Kto odkaża alkohol etylowy skażony lub w jakikolwiek sposób osłabia działanie środka
skażającego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 14.
Jeżeli z popełniania przestępstw określonych w art. 12, art. 12a lub art. 13 sprawca
uczynił sobie stałe źródło dochodu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 14a.
W przypadkach określonych w art. 12a i art. 13 sąd może orzec przepadek rzeczy stanowiącej
przedmiot przestępstwa albo służących lub przeznaczonych do jego popełnienia, choćby
nie były własnością sprawcy.