Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansówz dnia 13 kwietnia 2017 r.w sprawie dokumentowania kontroli operacyjnej prowadzonej przez Krajową Administrację Skarbową ¹⁾Minister Rozwoju i Finansów kieruje działem administracji rządowej - finanse publiczne, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 września 2016 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rozwoju i Finansów (Dz. U. poz. 1595).

Dokumentację kontroli stanowią:

Dokumentację kontroli stanowią także materiały zgromadzone podczas jej stosowania, w szczególności:

Dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 1−8, sporządza się odpowiednio na drukach:

Informację, o której mowa w ust. 1 pkt 11, sporządza funkcjonariusz prowadzący sprawę, w ramach której zarządzono kontrolę, zgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 3 do rozporządzenia.

Wzór zarządzenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 12, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Wzór protokołu, o którym mowa w ust. 1 pkt 13, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

Wzór informacji, o której mowa w ust. 1 pkt 14, określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.

Dokumenty, o których mowa w § 2 ust. 1:

Sąd przechowuje pierwszy egzemplarz wydanych postanowień oraz wniosków Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, a także zażaleń Szefa Krajowej Administracji Skarbowej lub Prokuratora Generalnego.

Prokurator Generalny przechowuje drugi egzemplarz postanowień Sądu, wniosków Szefa Krajowej Administracji Skarbowej oraz zażaleń Prokuratora Generalnego, a także pierwszy egzemplarz informacji, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 11 i 14.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej przechowuje w odrębnych dla każdej sprawy zbiorach dokumentów:

Komórka organizacyjna, w której służbę pełnią funkcjonariusze, wykonująca zarządzenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 12, przechowuje drugi egzemplarz tego zarządzenia i drugi egzemplarz protokołu, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 13.

Przekazywanie wniosków i postanowień na drukach, o których mowa w § 2 ust. 3 pkt 1 i 2, odbywa się za pośrednictwem funkcjonariusza upoważnionego pisemnie przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

Upoważniony funkcjonariusz osobiście dostarcza wnioski wraz z materiałami uzasadniającymi zastosowanie kontroli do Prokuratora Generalnego oraz Sądu, a po podjęciu przez Prokuratora Generalnego decyzji w sprawie zgody oraz po wydaniu postanowienia przez Sąd odbiera je.

Wzór rejestru postanowień, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 3 i 8, określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.

Wzór rejestru pisemnych zgód, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 i 5, określa załącznik nr 8 do rozporządzenia.

Wzór rejestru wniosków i zarządzeń, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 1, 4, 6 i 7, określa załącznik nr 9 do rozporządzenia.

Wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli zawierające informacje mające znaczenie dla kontroli celno-skarbowej, postępowania podatkowego, postępowania w sprawach celnych lub postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe oraz przestępstwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 14-16 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej, przekazuje się właściwemu miejscowo organowi Krajowej Administracji Skarbowej za pośrednictwem funkcjonariusza.

Wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli zawierające dowody pozwalające na wszczęcie postępowania albo mające znaczenie dla postępowania w sprawie o przestępstwo inne niż określone w ust. 1 Szef Krajowej Administracji Skarbowej przekazuje Prokuratorowi Generalnemu za pośrednictwem funkcjonariusza.

Zniszczenie materiałów zgromadzonych w wyniku stosowania kontroli niezawierających dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe albo niemających znaczenia dla kontroli celno-skarbowej, postępowania podatkowego, postępowania w sprawach celnych lub postępowania w sprawach o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, a także materiałów uzyskanych w wyniku stosowania kontroli w przypadku niecierpiącym zwłoki, co do której Sąd nie wyraził zgody na jej kontynuację, jak również materiałów, których wykorzystanie w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe jest niedopuszczalne, przeprowadza się przez:

W przypadku gdy usunięcie z nośników, o których mowa w § 2 ust. 2 pkt 1 i 2, utrwalonych na nich zapisów nie jest możliwe, uszkadza się je w sposób uniemożliwiający ich odczytanie albo dokonuje się ich fizycznego zniszczenia.