Treść obwieszczenia

1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1523) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1834), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych:

1)

ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948 oraz z 2017 r. poz. 379 i 1926),

2)

ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1954)

oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 24 listopada 2017 r.

2.

Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje:

1)

art. 160, art. 162, art. 163, art. 164 ust. 3, art. 165 ust. 3 i 4 oraz 6 i 7, art. 166, art. 170, art. 171, art. 179, art. 180, art. 182 ust. 3, art. 184-189, art. 190 ust. 3 i 4, art. 196, art. 198, art. 199 ust. 2 i 4, art. 200, art. 201 ust. 2, art. 206, art. 208-212, art. 214, art. 215, art. 217-222, art. 224, art. 234-236, art. 238, art. 239, art. 241-247, art. 249, art. 252-254 oraz art. 260 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948 oraz z 2017 r. poz. 379 i 1926), które stanowią:

„

Art. 160.

1.

Znosi się:

1)

Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej;

2)

Szefa Służby Celnej;

3)

dyrektorów izb skarbowych;

4)

dyrektorów izb celnych;

5)

dyrektorów urzędów kontroli skarbowej;

6)

naczelników urzędów celnych.

2.

Izba skarbowa kontynuuje działalność i staje się izbą administracji skarbowej.

3.

Należności i zobowiązania izby skarbowej stają się należnościami i zobowiązaniami izby administracji skarbowej.

4.

Izbę administracji skarbowej łączy się z, mającymi siedzibę w tym samym województwie, izbą celną i urzędem kontroli skarbowej.

5.

Izba administracji skarbowej wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki łączonych jednostek, bez względu na charakter stosunku prawnego, z którego te prawa i obowiązki wynikają.

6.

Należności i zobowiązania izby celnej oraz urzędu kontroli skarbowej stają się należnościami i zobowiązaniami izby administracji skarbowej.

7.

(uchylony)

8.

Znosi się urzędy celne wraz z podległymi oddziałami celnymi.

9.

Izba administracji skarbowej wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki urzędów celnych mających siedzibę w tym samym województwie, bez względu na charakter stosunku prawnego, z którego te prawa wynikają.

10.

Należności i zobowiązania urzędów celnych mających siedzibę w tym samym województwie, co izba administracji skarbowej, stają się należnościami i zobowiązaniami tej izby administracji skarbowej.

”

„

Art. 162.

1.

Ustanawia się organy Krajowej Administracji Skarbowej:

1)

Szefa Krajowej Administracji Skarbowej;

2)

dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej;

3)

dyrektora izby administracji skarbowej;

4)

naczelnika urzędu celno-skarbowego.

2.

Naczelnicy urzędów skarbowych stają się organami Krajowej Administracji Skarbowej.

Art. 163.

Tworzy się:

1)

Krajową Informację Skarbową;

2)

urzędy celno-skarbowe;

3)

Centrum Informatyki Krajowej Administracji Skarbowej.

”

„

Art. 164.

3.

Zadania w zakresie organizacji urzędu celno-skarbowego wykonuje dyrektor izby skarbowej.

”

„

Art. 165.

3.

Pracownicy zatrudnieni w izbach celnych oraz urzędach kontroli skarbowej oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych albo w komórkach urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych stają się z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami zatrudnionymi w jednostkach organizacyjnych Krajowej Administracji Skarbowej, zwanych dalej „jednostkami KAS”, albo funkcjonariuszami Służby Celno-Skarbowej, zwanymi dalej „funkcjonariuszami”, pełniącymi służbę w jednostkach KAS i zachowują ciągłość pracy i służby. W sprawach wynikających ze stosunku pracy i stosunku służbowego stosuje się przepisy dotychczasowe.

4.

Pracownicy izb administracji skarbowej zatrudnieni przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, w Izbach Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Katowicach, Łodzi, Poznaniu i Warszawie realizujący zadania w biurach Krajowej Informacji Podatkowej oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w Izbie Celnej w Katowicach realizujący zadania informacji celnej stają się, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami Krajowej Informacji Skarbowej albo funkcjonariuszami realizującymi zadania Krajowej Informacji Skarbowej. W sprawach wynikających ze stosunku pracy i stosunku służbowego stosuje się przepisy dotychczasowe.

”

„

6.

Pracownicy zatrudnieni w izbach celnych, urzędach kontroli skarbowej, Centrum Edukacji Zawodowej Resortu Finansów oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych, nie później niż do dnia 28 lutego 2017 r., otrzymują pisemną informację o miejscu wykonywania obowiązków służbowych, jeżeli ulega ono zmianie. Brak informacji w tym terminie jest równoznaczny z powierzeniem wykonywania obowiązków służbowych w dotychczasowym miejscu.

7.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

”

„

Art. 166.

1.

Pracownicy wywiadu skarbowego i pracownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych kontroli skarbowej, o których mowa w art. 11g ust. 1 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 1, którzy z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, stali się pracownikami zatrudnionymi w jednostkach KAS, są uprawnieni, z zastrzeżeniem art. 170, do wykonywania i realizacji zadań na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1, 2 i 13-16, art. 14 ust. 1 pkt 7 i 19 i art. 33 ust. 1 pkt 15 tej ustawy.

2.

Funkcjonariusze celni, którzy z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, stali się funkcjonariuszami, są uprawnieni, z zastrzeżeniem art. 170, do wykonywania i realizacji zadań na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1, 2 i 13-16 ustawy, o której mowa w art. 1.

3.

Pracownicy wywiadu skarbowego, o których mowa w ust. 1, są uprawnieni, z zastrzeżeniem art. 170, do wykonywania czynności na podstawie art. 113-117, art. 118 ust. 1-17, art. 119 ust. 1-10, art. 120 ust. 1-6, art. 122-126, art. 127 ust. 1-5, art. 128 ust. 1 i art. 131 ust. 1, 2 i 5 ustawy, o której mowa w art. 1.

4.

Pracownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych kontroli skarbowej oraz funkcjonariusze celni, o których mowa w ust. 1 i 2, są uprawnieni, z zastrzeżeniem art. 170, do wykonywania czynności na podstawie art. 133 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1.

”

„

Art. 170.

1.

Stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, wygasają:

1)

z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby;

2)

po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r.

2.

Pracownik albo funkcjonariusz, któremu przedstawiono propozycję zatrudnienia albo pełnienia służby, składa w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania oświadczenie o przyjęciu albo odmowie przyjęcia propozycji. Niezłożenie oświadczenia w tym terminie jest równoznaczne z odmową przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby.

3.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza traktuje się jak zwolnienie ze służby.

4.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3.

4a.

Przepisu ust. 4 nie stosuje się do pracowników oraz funkcjonariuszy, którzy nabyli prawo do odprawy przysługującej w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy.

5.

Przepisów ust. 1 i 4 nie stosuje się do urzędników służby cywilnej, do których mają zastosowanie przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1345, 1605 i 1807).

6.

Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do pracowników, o których mowa w art. 167 ust. 1.

7.

Pracownicy, o których mowa w art. 167 ust. 1, oraz funkcjonariusze pełniący służbę w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw finansów publicznych, którym nie zostanie złożona propozycja określająca nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby w terminie do dnia 31 maja 2017 r., otrzymują pisemną informację o braku propozycji.

Art. 171.

1.

W przypadku przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, z dniem określonym w propozycji, dotychczasowy:

1)

stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony albo określony,

2)

stosunek służby w służbie przygotowawczej albo stałej

- przekształca się odpowiednio w stosunek pracy albo służby w Służbie Celno-Skarbowej, odpowiednio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony albo określony, mianowania do służby przygotowawczej albo służby stałej.

2.

Do okresu służby w Służbie Celno-Skarbowej oraz pracy w jednostkach KAS, od którego zależą uprawnienia i świadczenia należne funkcjonariuszowi oraz pracownikowi, wlicza się okres:

1)

służby w Służbie Celnej;

2)

pracy w:

a)

jednostkach organizacyjnych Służby Celnej,

b)

izbach skarbowych i urzędach skarbowych,

c)

urzędach kontroli skarbowej,

d)

Centrum Edukacji Zawodowej Resortu Finansów,

e)

w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw finansów publicznych, ministra właściwego do spraw budżetu i ministra właściwego do spraw instytucji finansowych,

f)

administracji celnej.

3.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przepisów art. 159 i art. 209 ustawy, o której mowa w art. 1, nie stosuje się.

”

„

Art. 179.

1.

Do funkcjonariusza celnego, który przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpoczął służbę przygotowawczą i jej nie zakończył, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy, o której mowa w art. 1.

2.

Funkcjonariuszowi celnemu, o którym mowa w ust. 1, zalicza się dotychczas odbyte szkolenia oraz złożone albo potwierdzone egzaminy.

Art. 180.

1.

Do postępowań dyscyplinarnych funkcjonariuszy celnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się przepisy działu VII rozdziału 2 ustawy, o której mowa w art. 1, chyba że przepisy dotychczasowe są względniejsze dla obwinionego.

2.

Z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, kończy się kadencja rzecznika dyscyplinarnego powołanego na podstawie art. 171 ust. 1 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3.

3.

Sprawy wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, prowadzone na podstawie rozdziału 9 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej prowadzą komisje dyscyplinarne właściwe dla jednostki KAS, w której obwiniony wykonuje obowiązki służbowe po dniu wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przy czym wszystkie dotychczas podjęte czynności pozostają w mocy.

”

„

Art. 182.

3.

Do osób, które przed dniem wejścia w życie ustawy były funkcjonariuszami celnymi w służbie stałej i posiadały ośmioletni staż służby w organach celnych, przepisy art. 20 ust. 2, 4 i 5 ustawy zmienianej w art. 28 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

”

„

Art. 184.

1.

W sprawach ze stosunku służbowego, zaistniałych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się przepisy dotychczasowe.

2.

Sprawy, o których mowa w ust. 1, przejmują organy Krajowej Administracji Skarbowej właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

Art. 185.

Dotychczasowe legitymacje służbowe wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, pracownikom izby skarbowej, urzędu kontroli skarbowej, wywiadu skarbowego, wyodrębnionych komórek organizacyjnych kontroli skarbowej, o których mowa w art. 11g ust. 1 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 1, pracownikom jednostki organizacyjnej, przy pomocy której Generalny Inspektor Informacji Finansowej wykonuje swoje zadania, oraz funkcjonariuszom celnym i inspektorom kontroli skarbowej, zachowują ważność do czasu wydania nowych, jednak nie dłużej niż przez 3 lata od dnia wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

Art. 186.

1.

Dotychczasowe:

1)

składniki umundurowania oraz znaki identyfikacyjne w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 1,

2)

składniki umundurowania, oznaczenia stopni służbowych oraz znaki identyfikacji osobistej funkcjonariuszy celnych

- zachowują ważność przez okres 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

2.

Pracownicy i funkcjonariusze, który przyjęli propozycję pełnienia służby w Służbie Celno-Skarbowej, oraz funkcjonariusze przyjęci do służby na podstawie art. 153 ustawy, o której mowa w art. 1, mogą wykonywać obowiązki służbowe w umundurowaniu oraz mogą nosić oznaczenia stopni służbowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, przez okres 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

Art. 187.

Decyzje w sprawie przydzielenia broni służbowej wydane przez organy kontroli skarbowej i organy Służby Celnej zachowują ważność nie dłużej niż przez 3 lata od dnia wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

Art. 188.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej przejmuje z dniem 1 marca 2017 r. prowadzenie następujących rejestrów:

1)

Centralnego Rejestru Podmiotów - Krajowej Ewidencji Podatników, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2016 r. poz. 476);

2)

Centralnego Rejestru Pełnomocnictw Ogólnych, o którym mowa w art. 138d § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.);

3)

Centralnego Rejestru Danych Podatkowych, o którym mowa w art. 15 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 4;

4)

Centralnego Rejestru Zastawów Skarbowych, o którym mowa w art. 43 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa;

5)

wykazu podmiotów dokonujących dostawy towarów, które złożyły kaucję gwarancyjną, o którym mowa w art. 105c ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.);

6)

bazy danych Systemu Wymiany Informacji dotyczących Podatku Akcyzowego (SEED), o którym mowa w art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, z późn. zm.);

7)

pośredniczących podmiotów tytoniowych, o którym mowa w art. 20a ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

2.

Rejestr podatników, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin (Dz. U. z 2016 r. poz. 1581), prowadzony przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przez właściwego naczelnika urzędu celnego uznaje się za rejestr prowadzony przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

”

„

Art. 199.

2.

Postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe wszczęte i niezakończone przez urzędy celne jako finansowe organy postępowania przygotowawczego do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przejmują do prowadzenia odpowiednio właściwi naczelnicy urzędów celno-skarbowych.

”

„

4.

Postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe określone w art. 54 § 2 i 3, art. 55 § 2 i 3, art. 56 § 2-4, art. 56a, art. 56b, art. 57 § 1, art. 60-62, art. 69 § 2, art. 71, art. 72, art. 75, art. 76 § 2 i 3, art. 77 § 2 i 3, art. 78 § 2 i 3, art. 80, art. 80a, art. 81-83, art. 84 § 1, art. 106l i art. 106ł ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2016 r. poz. 2137, 2024 i 2138 oraz z 2017 r. poz. 88), ujawnione do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przez inspektorów kontroli skarbowej lub urzędy celne jako finansowe organy postępowania przygotowawczego, wszczynają i prowadzą właściwi naczelnicy urzędów celno-skarbowych.

”

„

Art. 200.

1.

Postępowania w sprawach o przestępstwa lub wykroczenia prowadzone i niezakończone przez dyrektorów izb celnych, naczelników urzędów celnych oraz inspektorów kontroli skarbowej do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przejmują do prowadzenia właściwi naczelnicy urzędów celno-skarbowych.

W postępowaniach sądowych w sprawach związanych z wydawaniem interpretacji indywidualnych, w których stroną jest lub mógłby być na podstawie przepisów dotychczasowych dyrektor izby skarbowej, prawa i obowiązki strony przejmuje dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

4.

W postępowaniach sądowych w sprawach innych niż określone w ust. 3, w których stroną jest lub mógłby być na podstawie przepisów dotychczasowych dyrektor izby skarbowej lub dyrektor izby celnej, prawa i obowiązki strony przejmuje właściwy dyrektor izby administracji skarbowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

5.

W postępowaniach sądowych, w których stroną jest lub mógłby być na podstawie przepisów dotychczasowych odpowiednio dyrektor urzędu kontroli skarbowej, inspektor kontroli skarbowej albo naczelnik urzędu celnego, prawa i obowiązki strony przejmuje właściwy naczelnik urzędu celno-skarbowego, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

6.

W postępowaniach sądowych w sprawach innych niż określone w ust. 3, w których stroną jest lub mógłby być na podstawie przepisów dotychczasowych minister właściwy do spraw finansów publicznych, prawa i obowiązki strony przejmuje Szef Krajowej Administracji Skarbowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

”

„

Art. 208.

1.

Postępowania podatkowe wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzone przez:

1)

naczelnika urzędu celnego jako organ podatkowy pierwszej instancji - prowadzi właściwy według miejsca zamieszkania lub siedziby podatnika naczelnik urzędu skarbowego na podstawie dotychczasowych przepisów;

2)

dyrektora izby skarbowej lub dyrektora izby celnej - jako:

a)

organ odwoławczy odpowiednio od decyzji naczelnika urzędu skarbowego, dyrektora urzędu kontroli skarbowej lub naczelnika urzędu celnego,

b)

organ pierwszej instancji, na podstawie odrębnych przepisów,

c)

organ odwoławczy od decyzji wydanej przez ten organ w pierwszej instancji

- prowadzi dyrektor izby administracji skarbowej na podstawie dotychczasowych przepisów.

2.

Postępowania podatkowe związane z przywozem lub wywozem towarów wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzone przez:

1)

naczelnika urzędu celnego jako organ pierwszej instancji - prowadzi właściwy zgodnie z przepisami prawa celnego naczelnik urzędu celno-skarbowego na podstawie dotychczasowych przepisów;

2)

dyrektora izby celnej - jako:

a)

organ odwoławczy od decyzji naczelnika urzędu celnego,

b)

organ pierwszej instancji, na podstawie odrębnych przepisów,

c)

organ odwoławczy od decyzji wydanej przez ten organ w pierwszej instancji

- prowadzi dyrektor izby administracji skarbowej na podstawie dotychczasowych przepisów.

3.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zażaleń.

Art. 209.

1.

Postępowania podatkowe i celne wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych prowadzi Szef Krajowej Administracji Skarbowej na podstawie dotychczasowych przepisów.

2.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do ponagleń rozpatrywanych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz w sprawach wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności, uchylenia lub zmiany decyzji wydanych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych zaskarżonych do sądu administracyjnego, w których nie zapadło prawomocne orzeczenie przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 210.

1.

W sprawach wznowienia postępowania podatkowego, stwierdzenia nieważności, wygaśnięcia, uchylenia lub zmiany decyzji właściwe są organy, które stały się właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

2.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej jest właściwy w sprawach wznowienia postępowania podatkowego, stwierdzenia nieważności, wygaśnięcia, uchylenia lub zmiany decyzji, a także odnowienia lub wygaśnięcia decyzji, o których mowa odpowiednio w art. 20i § 6 i art. 20l § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, wydanych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

3.

W sprawach postanowień przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 211.

Postępowania celne wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzone przez:

1)

naczelnika urzędu celnego jako organ pierwszej instancji - prowadzi właściwy zgodnie z przepisami prawa celnego naczelnik urzędu celno-skarbowego na podstawie dotychczasowych przepisów;

2)

dyrektora izby celnej - jako:

a)

organ odwoławczy od decyzji naczelnika urzędu celnego,

b)

organ pierwszej instancji, na podstawie odrębnych przepisów,

c)

organ odwoławczy od decyzji wydanej przez ten organ w pierwszej instancji

- prowadzi dyrektor izby administracji skarbowej na podstawie dotychczasowych przepisów.

Art. 212.

W sprawach unieważnienia, zmiany lub cofnięcia decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa celnego właściwe są organy, które stały się właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

”

„

Art. 214.

1.

Pozwolenia, zezwolenia oraz inne decyzje i rozstrzygnięcia wydane przez organy celne przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pozostają w mocy, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.

2.

W zakresie, o którym mowa w ust. 1, właściwymi są organy, które stały się właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 215.

1.

Czynności przewidziane przepisami prawa celnego związane z wprowadzaniem towarów na obszar celny Unii Europejskiej, wyprowadzaniem towarów z tego obszaru oraz regulowaniem ich sytuacji, w szczególności obejmowaniem towarów procedurami celnymi, w wyniku których nie zostało wydane ostateczne rozstrzygnięcie przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przejmują organy właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

2.

Czynności, o których mowa w ust. 1, dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pozostają w mocy po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

”

„

Art. 217.

1.

Kontrole podatkowe prowadzone przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych na podstawie art. 281 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są na podstawie dotychczasowych przepisów przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

2.

Kontrole podatkowe prowadzone przez naczelników urzędów celnych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są na podstawie dotychczasowych przepisów przez właściwych miejscowo naczelników urzędów celno-skarbowych.

3.

Kontrole wykonywane przez organy Służby Celnej na podstawie przepisów rozdziału 3 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są na podstawie dotychczasowych przepisów przez właściwych miejscowo naczelników urzędów celno-skarbowych.

4.

Kontrole wykonywane przez Służbę Celną, o których mowa w art. 48 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.), wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są na podstawie dotychczasowych przepisów przez właściwych miejscowo naczelników urzędów celno-skarbowych.

Art. 218.

Czynności audytowe wykonywane przez Służbę Celną, o których mowa w art. 56 i art. 61a ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są na podstawie dotychczasowych przepisów przez właściwych miejscowo dyrektorów izb administracji skarbowej.

Art. 219.

Urzędowe sprawdzenie wykonywane przez organy Służby Celnej, o którym mowa w art. 64 ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone jest na podstawie dotychczasowych przepisów przez właściwego naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Art. 220.

Zgłoszenia, powiadomienia, wnioski i informacje w zakresie podatku akcyzowego, złożone na podstawie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym właściwemu naczelnikowi urzędu celnego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, uznaje się za złożone organom właściwym w zakresie podatku akcyzowego po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 221.

Postępowania w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym wszczęte i niezakończone ostatecznym rozstrzygnięciem przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przejmują organy właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 222.

Postępowania w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 471) wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przejmują organy właściwe w takich sprawach po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

”

„

Art. 224.

1.

Organami właściwymi w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, dotyczących:

1)

pozwoleń na korzystanie z procedury TIR,

2)

wiążącej informacji taryfowej i wiążącej informacji o pochodzeniu towaru,

3)

prowadzenia listy agentów celnych oraz wydawania decyzji w sprawach wpisu osoby na listę agentów celnych, skreślenia osoby z listy agentów celnych i zawieszenia w działalności agenta celnego,

4)

wydawania decyzji w sprawach ochrony praw własności intelektualnej,

5)

wiążącej informacji akcyzowej

- są organy właściwe po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

2.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej jest organem odwoławczym od decyzji wydanych w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4, jeżeli termin do wniesienia odwołania od tych decyzji nie upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1.

3.

Organem odwoławczym od decyzji wydanych w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 5, jeżeli termin do wniesienia odwołania od tych decyzji nie upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, staje się dyrektor izby administracji skarbowej wyznaczony zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 14 ust. 12 ustawy zmienianej w art. 114, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

”

„

Art. 234.

1.

W odniesieniu do należności powstałych i niewygasłych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których wierzycielem był dyrektor izby celnej, wierzycielem staje się naczelnik urzędu skarbowego określony zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 5 § 4 ustawy zmienianej w art. 4. Naczelnik urzędu skarbowego wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby celnej jako wierzyciela.

2.

W odniesieniu do należności powstałych i niewygasłych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których wierzycielem był organ kontroli skarbowej, wierzycielem staje się właściwy naczelnik urzędu skarbowego określony według adresu siedziby tego organu kontroli skarbowej. Naczelnik urzędu skarbowego wstępuje w prawa i obowiązki organu kontroli skarbowej.

3.

W odniesieniu do obowiązków powstałych i niewygasłych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których wierzycielem był dyrektor izby skarbowej, wierzycielem staje się naczelnik urzędu skarbowego właściwy według adresu siedziby dyrektora izby skarbowej. Naczelnik urzędu skarbowego wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby skarbowej jako wierzyciela.

4.

Pozostają w mocy wysłane upomnienia, tytuły wykonawcze, postanowienia zawierające stanowisko dyrektora izby celnej i dyrektora izby skarbowej oraz inne czynności dyrektora izby celnej i dyrektora izby skarbowej jako wierzyciela podjęte w postępowaniach egzekucyjnych wszczętych na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 4 i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

5.

Postępowania w sprawie stanowiska dyrektora izby celnej i dyrektora izby skarbowej jako wierzyciela wszczęte na podstawie art. 34 ustawy zmienianej w art. 4 i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są dalej prowadzone przez naczelnika urzędu skarbowego określonego zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 5 § 4 ustawy zmienianej w art. 4.

Art. 235.

W odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych oraz zobowiązań gwaranta, złożonych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, jako zabezpieczenie pokrycia kwot wynikających z długów celnych i innych opłat, naczelnik urzędu skarbowego określony zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 5 § 4 ustawy zmienianej w art. 4 wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby celnej.

Art. 236.

Należności celne, o których dłużnik został powiadomiony zgodnie z przepisami prawa celnego i które nie zostały uiszczone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, podlegają zapłacie na rzecz urzędu skarbowego wyznaczonego na podstawie art. 70 ust. 5 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1880).

”

„

Art. 238.

W przypadku postępowań w zakresie kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907 i 1935) prowadzonych przez funkcjonariuszy celnych, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, czynności podjęte w toku tych postępowań pozostają w mocy.

Art. 239.

1.

Postępowania egzekucyjne wszczęte przez dyrektora izby celnej i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są dalej prowadzone przez naczelnika urzędu skarbowego ustalonego według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego.

2.

Naczelnik urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 1, wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby celnej jako organu egzekucyjnego.

”

„

Art. 241.

Postępowania wszczęte przez dyrektora izby celnej jako organ egzekucyjny z urzędu albo na wniosek, skargę i zarzuty złożone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i niezakończone do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy są dalej prowadzone przez naczelnika urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1.

Art. 242.

Kontrolę prawidłowości realizacji środka egzekucyjnego, o której mowa w art. 71a ustawy zmienianej w art. 4, zastosowanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przez dyrektora izby celnej przeprowadza naczelnik urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1.

Art. 243.

Naczelnik urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1, wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby celnej w postępowaniach sądowych w sprawie zwolnienia rzeczy lub prawa majątkowego spod egzekucji, o którym mowa w art. 40 § 2 ustawy zmienianej w art. 4, wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 244.

Właściwy dyrektor izby administracji skarbowej wstępuje w prawa i obowiązki dyrektora izby skarbowej oraz dyrektora izby celnej w postępowaniach sądowych wszczętych skargami w związku postępowaniami egzekucyjnymi lub zabezpieczającymi, o których mowa w ustawie zmienianej w art. 4.

Art. 245.

1.

W postępowaniach egzekucyjnych wszczętych na podstawie tytułów wykonawczych wystawionych przez dyrektora izby celnej i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, naczelnik urzędu skarbowego zawiadamia zobowiązanego o zmianie wierzyciela lub organu egzekucyjnego przy pierwszej podjętej czynności w stosunku do zobowiązanego.

2.

W przypadku rozłożenia na raty zapłaty kosztów egzekucyjnych przez dyrektora izby celnej i nieuiszczenia rat do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, naczelnik urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1, zawiadamia zobowiązanego o zmianie organu egzekucyjnego i numerze rachunku bankowego.

3.

W przypadku zajęć wierzytelności pieniężnych i innych praw majątkowych dokonanych przez dyrektora izby celnej i niezrealizowanych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, naczelnik urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1, zawiadamia dłużnika zajętej wierzytelności o zmianie organu egzekucyjnego oraz numerze rachunku bankowego.

Art. 246.

Dyrektor izby administracji skarbowej jest właściwy w zakresie rozstrzygnięć wydanych przez dyrektora izby celnej jako wierzyciela i organu egzekucyjnego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 247.

Do rozpatrzenia wniosków złożonych na podstawie ustawy zmienianej w art. 4 w sprawach, w których egzekucja lub postępowanie egzekucyjne zostały zakończone przez dyrektora izby celnej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, właściwy jest naczelnik urzędu skarbowego, który przejął prowadzenie postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 239 ust. 1.

”

„

Art. 249.

Do należności dochodzonych na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez dyrektora izby celnej stosuje się przepis art. 66 § 4 pkt 3 ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

”

„

Art. 252.

1.

Skargi, wnioski i petycje w zakresie związanym z działalnością Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej oraz Szefa Służby Celnej wniesione i nierozpatrzone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje Szef Krajowej Administracji Skarbowej.

2.

Skargi, wnioski i petycje w zakresie związanym z działalnością dyrektora izby skarbowej albo dyrektora izby celnej wniesione i nierozpatrzone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje Szef Krajowej Administracji Skarbowej.

3.

Skargi, wnioski i petycje w zakresie związanym z działalnością naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celnego albo dyrektora urzędu kontroli skarbowej wniesione i nierozpatrzone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje dyrektor izby administracji skarbowej.

4.

Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio do zażaleń składanych na podstawie art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 253.

1.

Wnioski o udostępnienie informacji publicznej oraz wnioski o przekazanie informacji w trybie ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. poz. 352) złożone do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej albo Szefa Służby Celnej i nierozpatrzone przez te organy przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje Szef Krajowej Administracji Skarbowej.

2.

Wnioski o udostępnienie informacji publicznej oraz wnioski o przekazanie informacji w trybie ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego złożone do dyrektora izby skarbowej albo dyrektora izby celnej i nierozpatrzone przez te organy przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje właściwy dyrektor izby administracji skarbowej.

3.

Wnioski o udostępnienie informacji publicznej oraz wnioski o przekazanie informacji w trybie ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego złożone do naczelnika urzędu celnego albo dyrektora urzędu kontroli skarbowej i nierozpatrzone przez te organy przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, rozpatruje naczelnik urzędu celno-skarbowego.

Art. 254.

Czynności już podjęte w postępowaniach i w kontrolach, o których mowa w art. 199-253, pozostają w mocy.

”

„

Art. 260.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 marca 2017 r., z wyjątkiem:

1)

art. 1, art. 4 pkt 1 i pkt 11 lit. c i d, lit. e w zakresie § 12 i 13 oraz lit. f, art. 11, art. 13, art. 27, art. 38 pkt 39 lit. a tiret drugie, pkt 65 lit. a, pkt 68 lit. a w zakresie pkt 1, pkt 76 lit. b tiret drugie, art. 119, art. 148, art. 160 ust. 2 i 3, art. 162 ust. 1 pkt 1, art. 164, art. 165 ust. 1, 2 i 6, art. 178, art. 190 ust. 1, art. 201 ust. 1 i art. 259 ust. 1, które wchodzą w życie z dniem ogłoszenia;

2)

art. 150, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.;

2a)

art. 112 pkt 2-4, które wchodzą w życie z dniem 27 lutego 2017 r.;

3)

art. 4 pkt 12, art. 163 pkt 3, art. 168, art. 172 pkt 6 oraz art. 192 ust. 1-4, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.;

4)

art. 149a:

a)

pkt 1, który wchodzi w życie z dniem 13 listopada 2017 r.,

b)

pkt 2, który wchodzi w życie z dniem 4 czerwca 2018 r.

”

;

2)

art. 29, art. 34, art. 35, art. 38 ust. 3, art. 39 i art. 43 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1954), które stanowią:

„

Art. 29.

1.

Postępowania administracyjne wszczęte na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są prowadzone na podstawie przepisów dotychczasowych przed organami, które przejęły zadania i kompetencje na podstawie niniejszej ustawy.

2.

Organy, które przejęły zadania i kompetencje na podstawie niniejszej ustawy, przejmują wszystkie związane z tymi zadaniami i kompetencjami prawa i obowiązki organów, które utraciły te zadania i kompetencje.

3.

Organy, które utraciły zadania i kompetencje na podstawie niniejszej ustawy, przekazują niezwłocznie akta spraw administracyjnych oraz inne dokumenty organom, które przejęły te zadania i kompetencje.

”

„

Art. 34.

1.

Egzaminy, o których mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 23, przeprowadza się przy użyciu pytań egzaminacyjnych pochodzących z katalogu pytań zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw transportu, o którym mowa w art. 33 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu dotychczasowym, do czasu zatwierdzenia katalogu pytań, o którym mowa w art. 33 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej.

2.

Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej zatwierdzi katalog pytań, o którym mowa w art. 33 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

3.

Komisja egzaminacyjna, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 23, powołana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przeprowadza egzaminy, o których mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 23, do czasu powołania tej komisji zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

4.

Egzamin, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 23, przeprowadza się przy użyciu pytań egzaminacyjnych pochodzących z katalogu pytań zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw transportu, o którym mowa w art. 43 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu dotychczasowym, do czasu zatwierdzenia katalogu pytań, o którym mowa w art. 43 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej oraz ministra właściwego do spraw transportu.

5.

Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej oraz minister właściwy do spraw transportu zatwierdzą katalog pytań, o którym mowa w art. 43 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

6.

Komisje egzaminacyjne, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 23, powołane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przeprowadzają egzaminy, o których mowa w tym przepisie, do czasu powołania tych komisji zgodnie z art. 43 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 35.

Procedury oceny, notyfikacji i monitorowania jednostek notyfikowanych biorących udział w procedurach związanych z ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi opracowane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 23 zachowują ważność.

”

„

Art. 38.

3.

Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 i ust. 1a ustawy zmienianej w art. 23, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

”

„

Art. 39.

1.

Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy członkowie korpusu służby cywilnej zatrudnieni w urzędach obsługujących ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa oraz ministra właściwego do spraw transportu, realizujący do tego dnia zadania, które zostają przekazane niniejszą ustawą ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej lub ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej, stają się członkami korpusu służby cywilnej zatrudnionymi w urzędach obsługujących ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej lub ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej.

2.

Dotychczasowy pracodawca jest obowiązany, w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia niniejszej ustawy, zawiadomić na piśmie członków korpusu służby cywilnej, o których mowa w ust. 1, o zmianach, jakie mają nastąpić w zakresie ich stosunków pracy. Przepis art. 23¹ § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) stosuje się odpowiednio.

3.

Przepisu ust. 2 zdanie drugie nie stosuje się do urzędników służby cywilnej, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1345, 1605, 1807 i 1948).

4.

Do pracowników zatrudnionych w urzędach obsługujących ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa oraz ministra właściwego do spraw transportu i realizujących do tego dnia zadania, które zostają przekazane niniejszą ustawą ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej lub ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej, stosuje się art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

”

„

Art. 43.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 39 ust. 2 i 3, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

”

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 699, 978, 1197, 1269, 1311, 1649, 1923, 1932 i 2184 oraz z 2016 r. poz. 195, 615, 846, 1228, 1579 i 1933.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2016 r. poz. 846, 960, 1052, 1206, 1228 i 1579.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 1559, 1662 i 1877, z 2015 r. poz. 18, 211, 978, 1269, 1479, 1649, 1844, 1893 i 1932 oraz z 2016 r. poz. 925, 1052 i 1228.

Zmiana wymienionego rozporządzenia została ogłoszona w Dz. Urz. UE L 287 z 29.10.2013, str. 90.

Załącznik nr 1 - Tekst jednolity ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych¹⁾Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. UE L 260 z 30.09.2008, str. 13), dyrektywy Komisji 2010/61/UE z dnia 2 września 2010 r. dostosowującej po raz pierwszy do postępu naukowo-technicznego załączniki do dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. UE L 233 z 03.09.2010, str. 27), dyrektywy 2010/35/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie ciśnieniowych urządzeń transportowych oraz uchylająca dyrektywy Rady 76/767/EWG, 84/525/EWG, 84/526/EWG, 84/527/EWG oraz 1999/36/WE (Dz. Urz. UE L 165 z 30.06.2010, str. 1) oraz dyrektywy Rady 95/50/WE z dnia 6 października 1995 r. w sprawie ujednoliconych procedur kontroli drogowego transportu towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 249 z 17.10.1995, str. 35, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 2, str. 282).

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1.

Ustawa określa zasady prowadzenia działalności w zakresie krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych oraz organy i jednostki realizujące zadania związane z tym przewozem.

Art. 2.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1)

ADR - Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2011 r. poz. 641), wraz ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;

2)

RID - Regulamin dla międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID), stanowiący załącznik C do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF), sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U. z 2007 r. poz. 674 i 675, z 2009 r. poz. 1318, z 2011 r. poz. 804 i 805 oraz z 2015 r. poz. 1726), wraz ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;

3)

ADN - Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi towarów niebezpiecznych (ADN), zawartą w Genewie dnia 26 maja 2000 r. (Dz. U. z 2010 r. poz. 1537), wraz ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;

4)

towar niebezpieczny - materiał lub przedmiot, który zgodnie z ADR, RID lub ADN nie jest dopuszczony, odpowiednio, do przewozu drogowego, przewozu koleją lub przewozu żeglugą śródlądową albo jest dopuszczony do takiego przewozu na warunkach określonych w tych przepisach;

5)

przewóz drogowy towarów niebezpiecznych - każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych pojazdem po drodze publicznej lub po innych drogach ogólnodostępnych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;

6)

przewóz koleją towarów niebezpiecznych - każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych wagonem, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;

7)

przewóz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych - każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych statkiem po wodach śródlądowych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;

8)

uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych - podmioty wymienione w ADR, RID lub ADN lub jednostka wojskowa, prowadzące działalność związaną z przewozem towarów niebezpiecznych;

9)

osoba wykonująca czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych - osobę fizyczną zatrudnioną przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych albo wykonującą czynności na jego rzecz;

10)

zaświadczenie ADR - dokument potwierdzający ukończenie przez kierowcę kursu ADR i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu dla kierowców wykonujących przewóz drogowy towarów niebezpiecznych;

11)

świadectwo eksperta ADN - dokument potwierdzający ukończenie kursu i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu kończącego kurs na eksperta ADN;

12)

pojazd - pojazd samochodowy albo zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, lub z ciągnika rolniczego i przyczepy, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 i 1926);

13)

wagon - pojazd kolejowy bez własnego układu napędzającego, który porusza się na własnych kołach po torach kolejowych i jest używany do przewozu towarów;

14)

statek - urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu mechanicznego używane do przewozu towarów;

15)

środek transportu - pojazd, wagon lub statek używany do przewozu towarów niebezpiecznych;

16)

urządzenie transportowe - urządzenie umieszczane w środku transportu lub trwale z nim połączone, wykorzystywane do przewozu towaru, w szczególności: cysternę, kontener, kontener do przewozu luzem, wagon-baterię, pojazd-baterię, pojazd MEMU, wieloelementowy kontener do gazu (MEGC), duży pojemnik do przewozu luzem (DPPL);

17)

siły zbrojne - Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej lub siły zbrojne państw obcych przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz członków ich personelu cywilnego, jeżeli pozostają w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, o ile umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, nie stanowi inaczej;

18)

ciśnieniowe urządzenia transportowe:

a)

naczynia ciśnieniowe, w stosownych przypadkach ich zawory i inne wyposażenie, objęte działem 6.2. ADR, RID lub ADN,

b)

zbiorniki, pojazdy-baterie, wagony-baterie, wieloelementowe kontenery do gazu (MEGC), w stosownych przypadkach ich zawory i inne wyposażenie, objęte działem 6.8 odpowiednio ADR, RID i ADN

- jeżeli urządzenia określone w lit. a lub b są używane zgodnie z odpowiednio ADR, RID i ADN w transporcie gazów klasy 2, z wyłączeniem gazów lub przedmiotów mających w kodzie klasyfikacyjnym cyfry 6 i 7, oraz w transporcie niektórych towarów niebezpiecznych innych klas określonych w ustawie. Ciśnieniowe urządzenia transportowe obejmują naboje gazowe (UN 2037), ale nie obejmują aerozoli (UN 1950), otwartych naczyń kriogenicznych, butli do aparatów oddechowych, gaśnic (UN 1044), ciśnieniowych urządzeń transportowych wyłączonych zgodnie z podrozdziałem 1.1.3.2 odpowiednio ADR, RID i ADN i ciśnieniowych urządzeń transportowych wyłączonych z zakresu stosowania zasad budowy i badań opakowań zgodnie z przepisami szczególnymi działu 3.3 odpowiednio ADR, RID i ADN;

19)

udostępnienie na rynku - każde dostarczenie ciśnieniowego urządzenia transportowego w celu jego dystrybucji lub użytkowania na rynku unijnym w ramach działalności handlowej lub działalności użyteczności publicznej odpłatnie lub nieodpłatnie;

20)

użytkowanie - napełnianie, okresowe przechowywanie połączone z przewozem, opróżnianie lub ponowne napełnianie ciśnieniowych urządzeń transportowych;

21)

podmiot uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi - producenta, upoważnionego przedstawiciela, importera, dystrybutora, właściciela lub użytkownika, prowadzącego działalność gospodarczą lub świadczącego usługi publiczne odpłatnie lub nieodpłatnie;

22)

ocena zgodności - ocenę i procedurę oceny zgodności określona odpowiednio w ADR, RID i ADN;

23)

znak zgodności Π - oznakowanie potwierdzające zgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w przepisach ustawy;

24)

ponowna ocena zgodności - podjętą na wniosek właściciela lub użytkownika procedurę późniejszej oceny zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego;

25)

autoryzacja, dystrybutor, importer, producent, upoważniony przedstawiciel - autoryzację, dystrybutora, importera, producenta, upoważnionego przedstawiciela, w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2017 r. poz. 1398);

26)

jednostka kontrolująca - jednostkę oceniającą zgodność, o której mowa w art. 2 pkt 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz. Urz. UE L 218 z 13.08.2008, str. 30), i jednocześnie spełniającą wymagania, o których mowa w 1.8.6.8 ADR, RID i ADN;

27)

wprowadzenie do obrotu - udostępnienie wyrobu na rynku po raz pierwszy.

Art. 3.

1.

Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu towarów niebezpiecznych:

1)

- mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów właściwych w tym zakresie.

Szef Wojskowego Dozoru Technicznego w sprawach:

a)

warunków technicznych i badań urządzeń transportowych przeznaczonych do przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych,

b)

wojskowego świadectwa dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych.

Art. 10.

1²⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1954), która weszła w życie z dniem 17 grudnia 2016 r..

Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 1:

1)

pkt 3 - jest minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej;

2)

pkt 4 - jest minister właściwy do spraw transportu.

2.

Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 3, jest Minister Obrony Narodowej.

Rozdział 2

Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych

2.

Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, prowadzi osoba posiadająca świadectwo przeszkolenia doradcy odpowiednio w zakresie przewozu drogowego, przewozu koleją lub przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, zwane dalej „świadectwem doradcy”, lub osoba posiadająca wiedzę i wykształcenie niezbędne do zapewnienia prawidłowego przebiegu szkolenia.

3.

Osoba przeprowadzająca szkolenie potwierdza na piśmie przeszkolenie osób, o których mowa w ust. 1.

Art. 15.

1.

Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany wyznaczyć na swój koszt co najmniej jednego doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, właściwego ze względu na zakres wykonywanego przewozu lub czynności z nim związanych, określonych odpowiednio w ADR, RID lub ADN, zwanego dalej „doradcą”.

2.

Obowiązek wyznaczenia doradcy nie dotyczy uczestników wykonujących przewóz towarów niebezpiecznych każdorazowo w ilościach mniejszych niż określone w ADR, RID lub ADN.

Art. 16.

1.

- mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów właściwych w tym zakresie, zakres niezbędnych danych oraz szczególne zagrożenia związane z przewozem towarów niebezpiecznych.

Rozdział 3

Osoba wykonująca czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych

Art. 19.

1.

Obowiązki osoby wykonującej czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych określają odpowiednio ADR, RID lub ADN oraz przepisy ustawy.

2.

Kierowca pojazdu lub inna osoba przewożąca towary niebezpieczne jest obowiązana mieć przy sobie i okazywać na żądanie osób uprawnionych do przeprowadzania kontroli wymagane dokumenty.

Art. 20.

1.

Do kierowania pojazdem przewożącym towary niebezpieczne w przewozie drogowym, w stosunku do którego ADR wymaga ukończenia przez jego kierowcę kursu ADR, jest uprawniona osoba, która posiada ważne zaświadczenie ADR.

2.

Zaświadczenie ADR otrzymuje osoba, która:

1)

ukończyła 21 lat, z wyjątkiem kierowców pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;

2)

spełnia wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym i o transporcie drogowym w stosunku do kierowców wykonujących przewóz drogowy;

3)

ukończyła odpowiedni kurs ADR:

a)

początkowy, jeżeli ubiega się o wydanie zaświadczenia ADR po raz pierwszy,

b)

doskonalący - jeżeli ubiega się o przedłużenie zaświadczenia ADR;

4)

złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs ADR początkowy albo doskonalący.

Art. 21.

1.

Zakres egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, obejmuje sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu drogowego towarów niebezpiecznych.

2.

Egzaminy przeprowadzane są w ośrodku szkolenia przez dwuosobową komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „komisją”, powołaną przez marszałka województwa, w której skład wchodzą:

1)

przewodniczący komisji - przedstawiciel marszałka województwa;

2)

członek komisji - przedstawiciel organizacji o zasięgu ogólnopolskim zrzeszającej przedsiębiorców wykonujących przewozy drogowe lub kierowców albo przedstawiciel ośrodka szkolenia prowadzącego kurs.

3.

W skład komisji mogą wchodzić osoby, które nie były prawomocnie skazane za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów oraz dają rękojmię rzetelnego wykonywania powierzonych przez marszałka zadań.

4.

Egzamin przeprowadzany jest na podstawie pytań testowych jednokrotnego wyboru, pochodzących z katalogu pytań testowych zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw transportu.

5.

Za przeprowadzenie egzaminu osobom wchodzącym w skład komisji przysługuje wynagrodzenie, którego koszt ponosi podmiot prowadzący kurs, w którego ośrodku szkolenia przeprowadzono egzamin.

6.

Podmiot prowadzący kurs, w którego ośrodku szkolenia jest przeprowadzany egzamin, umożliwia jego przeprowadzenie przez komisję, zapewniając odpowiednie warunki lokalowe.

7.

Osoba, która przystąpiła do egzaminu, może złożyć do marszałka województwa skargę co do jego przebiegu. Skargę wnosi się w formie pisemnej w terminie do 7 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.

8.

W przypadku uznania skargi za zasadną marszałek województwa może nakazać powtórzenie egzaminu albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym.

9.

Kierowca, który zamierza poszerzyć zakres posiadanych uprawnień, może przystąpić do części specjalistycznej egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, po ukończeniu kursu specjalistycznego odpowiadającego zakresowi egzaminu. Okres ważności rozszerzonych uprawnień nie może przekraczać terminu ważności dotychczas posiadanych uprawnień.

10.

Uczestnik kursu przystępuje do egzaminu nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia jego ukończenia. W tym terminie może też przystępować do egzaminów poprawkowych.

Art. 22.

1.

Egzamin, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, dla kierowców pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jest przeprowadzany w upoważnionej jednostce wojskowej przez komisję egzaminacyjną powołaną przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.

2.

Na egzaminie, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, stosuje się pytania egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań zatwierdzonego przez Ministra Obrony Narodowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.

3.

Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w ust. 1, może, za pośrednictwem Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, zgłaszać do ministra właściwego do spraw transportu w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu lub ogłoszenia jego wyniku, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu lub wyniku. Przepis art. 21 ust. 8 stosuje się odpowiednio.

Art. 23.

1.

Przewodniczący komisji po zakończeniu egzaminu niezwłocznie sporządza protokół zawierający wykaz kierowców, którzy uzyskali pozytywny wynik egzaminu. Przewodniczący komisji przekazuje protokół marszałkowi województwa w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.

2.

Wykaz kierowców zawiera następujące dane tych osób:

1)

imię i nazwisko;

2)

datę i miejsce urodzenia;

3)

numer PESEL - o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;

4)

miejsce zamieszkania kierowcy;

5)

zakres przeprowadzonego egzaminu.

3.

Marszałek województwa na podstawie protokołu sporządzonego przez przewodniczącego komisji, w terminie 7 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu, wydaje kierowcy zaświadczenie ADR. Zaświadczenie ADR przesyła się kierowcy za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres zamieszkania kierowcy.

4.

Zaświadczenie ADR jest wydawane na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4.

Art. 24.

1.

W przypadku utraty zaświadczenia ADR, na pisemny wniosek osoby zainteresowanej, marszałek województwa wydaje wtórnik zaświadczenia ADR. Wtórnik zaświadczenia ADR przesyła się kierowcy za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres wskazany we wniosku o wydanie wtórnika.

2.

W celu przedłużenia ważności zaświadczenia ADR kierowca jest obowiązany, w okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności zaświadczenia ADR, ukończyć kurs ADR doskonalący i złożyć z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4. Po spełnieniu tych wymagań marszałek województwa przedłuża ważność zaświadczenia ADR na okres kolejnych 5 lat od dnia upływu terminu ważności dotychczasowego zaświadczenia ADR, wydając nowe zaświadczenie ADR. Nowe zaświadczenie ADR przesyła się kierowcy za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres wskazany we wniosku o wydanie wtórnika.

Art. 25.

1.

Wydając odpowiednio zaświadczenie ADR albo jego wtórnik marszałek województwa pobiera opłatę:

1)

za wydanie zaświadczenia ADR albo jego wtórnika;

2)

ewidencyjną na pokrycie kosztów działania centralnej ewidencji kierowców, w wysokości, o której mowa w art. 80d ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

2.

Marszałek województwa przekazuje opłatę ewidencyjną do Funduszu - Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców, o którym mowa w art. 80d ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - na zasadach i w terminach określonych w przepisach tej ustawy.

Art. 26.

1.

Marszałek województwa przekazuje do centralnej ewidencji kierowców, o której mowa w art. 100a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, następujące dane osób, którym wydano zaświadczenie ADR albo wydano jego wtórnik:

1)

imię i nazwisko;

2)

datę i miejsce urodzenia;

3)

numer PESEL - o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;

4)

zakres i numer wydanego zaświadczenia ADR;

5)

okres ważności zaświadczenia ADR.

2³⁾W tym brzmieniu obowiązuje do wejścia w życie zmiany, o której mowa w odnośniku 4..

Dane, o których mowa w ust. 1, przekazuje się do centralnej ewidencji kierowców z wykorzystaniem urządzeń teletransmisji danych, w terminie 14 dni od dnia wydania zaświadczenia ADR albo wydania jego wtórnika.

2⁴⁾Wejdzie w życie z dniem 4 czerwca 2018 r. na podstawie art. 18 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1273 i 2183, z 2016 r. poz. 2001 oraz z 2017 r. poz. 1926), która wejdzie w życie z dniem 4 czerwca 2018 r..

Dane, o których mowa w ust. 1, przekazuje się do centralnej ewidencji kierowców na zasadach określonych w art. 100ac ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

3.

Marszałek województwa prowadzi ewidencję wydanych zaświadczeń ADR zawierającą dane, o których mowa w ust. 1.

Art. 27.

1.

Zaświadczenie ADR dla kierowcy pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przewożących towary niebezpieczne jest wydawane przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych. Za wydanie zaświadczenia ADR dla kierowcy pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie pobiera się opłaty.

2.

Zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1, jest ważne tylko w przypadku przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu należącymi do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub środkami transportu, za które Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej są odpowiedzialne.

3.

Do wykonywania przewozu, o którym mowa w ust. 2, uprawniona jest również osoba posiadająca zaświadczenie ADR wydane przez marszałka województwa.

4.

Osoba posiadająca zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1, może otrzymać zaświadczenie wydane przez marszałka województwa, po uiszczeniu opłaty, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1. Zaświadczenie wydane przez marszałka województwa jest ważne przez okres, na który zostało wydane zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1.

5.

W przypadku utraty zaświadczenia ADR przez kierowcę pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek osoby zainteresowanej Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych wydaje wtórnik zaświadczenia ADR. Za wydanie wtórnika zaświadczenia ADR dla kierowcy pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie pobiera się opłaty.

6.

Przekazanie przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych danych, o których mowa w art. 26 ust. 1, do centralnej ewidencji kierowców, o której mowa w art. 100a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, nie podlega opłacie ewidencyjnej.

7.

Przepisy art. 24 i art. 26 stosuje się odpowiednio.

Art. 28.

Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych zaświadczeń ADR oraz ich wtórników jest przechowywana odpowiednio przez marszałka województwa lub Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych przez okres 5 lat.

Art. 29.

Minister właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta blankietów zaświadczeń ADR w trybie określonym przepisami o zamówieniach publicznych.

Art. 30.

1.

Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 21 ust. 2 i 8, art. 23 ust. 3, art. 24, art. 25, art. 26 ust. 1 i 3 oraz art. 28, są wykonywane jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.

2.

Minister właściwy do spraw transportu sprawuje nadzór nad wykonywaniem przez marszałka województwa zadań, o których mowa w ust. 1, pod względem legalności i rzetelności.

Art. 31.

Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:

1)

szczegółową formę i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, mając na uwadze zakres egzaminu wyznaczony przepisami ADR, konieczność zapewnienia ujednoliconych procedur egzaminowania;

2)

szczegółowy tryb wydawania zaświadczenia ADR oraz tryb wydawania wtórnika zaświadczenia ADR, a także sposób wypełniania zaświadczenia ADR, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania w tym zakresie;

3)

warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej egzaminu oraz dotyczącej wydanych zaświadczeń oraz wydawania ich wtórników, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia tej dokumentacji uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych oraz wyposażenie pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;

4)

wzór zaświadczenia ADR, uwzględniając postanowienia ADR i potrzebę jego należytego zabezpieczenia przed fałszowaniem;

5)

wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej, która nie może być wyższa niż 10% kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mając na uwadze czas trwania egzaminu i wykonywane przez członków komisji egzaminacyjnej czynności;

6)

wysokość opłaty, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1, która nie może być wyższa niż 50 zł za dokument, mając na uwadze pokrycie kosztów wydawania zaświadczenia ADR i wtórnika zaświadczenia ADR, w tym pokrycie kosztów związanych z drukiem i czynnościami administracyjnymi.

Art. 32.

1.

Na statku żeglugi śródlądowej przewożącym towary niebezpieczne powinien znajdować się ekspert do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych statkami żeglugi śródlądowej, zwany dalej „ekspertem ADN”.

2.

Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem przeznaczonym do przewozu gazów powinien znajdować się ekspert ADN do spraw przewozu gazów.

3.

Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem przeznaczonym do przewozu chemikaliów powinien znajdować się ekspert ADN do spraw przewozu chemikaliów.

4.

Ekspertem ADN może być osoba, która posiada ważne świadectwo eksperta ADN.

5.

Świadectwo eksperta ADN otrzymuje osoba, która:

1)

ukończyła 18 lat;

2)

ukończyła odpowiedni kurs na eksperta ADN;

3)

złożyła z wynikiem pozytywnym przed komisją egzaminacyjną egzamin kończący kurs na eksperta ADN, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia ukończenia kursu.

6.

Świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu gazów lub świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów otrzymuje osoba, która posiada świadectwo eksperta ADN oraz odpowiednio:

1)

odbyła dodatkowy kurs w zakresie przewozu chemikaliów albo przewozu gazów;

2)

złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs na eksperta ADN do spraw przewozu gazów albo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów przed komisją egzaminacyjną, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia ukończenia kursu;

3)

posiada wpis w żeglarskiej książeczce pracy potwierdzający przepracowanie co najmniej jednego roku na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu gazów albo na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu chemikaliów, w okresie 2 lat przed złożeniem z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w pkt 2.

Art. 33.

1.

Zakres egzaminu, o którym mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, obejmuje sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych oraz innych zagadnień objętych ramowym programem szkolenia kursu na eksperta ADN.

2⁵⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Na egzaminie, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, stosuje się pytania egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.

3⁵⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Komisję, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, powołuje minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.

4.

Osobom wchodzącym w skład komisji, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, za udział w przeprowadzeniu egzaminu przysługuje wynagrodzenie.

5.

Egzamin, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, jest przeprowadzany w urzędzie żeglugi śródlądowej po uiszczeniu opłaty.

6⁵⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, może, za pośrednictwem dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, zgłaszać do ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu lub ogłoszenia jego wyniku, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu lub wyniku.

7⁵⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W przypadku uznania skargi za zasadną minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym.

8.

Za przystąpienie do egzaminu, w przypadku, o którym mowa w ust. 7, nie pobiera się opłaty.

Art. 34.

1.

Świadectwo eksperta ADN, świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów wydaje:

1)

w przypadku osób mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - dyrektor właściwego terytorialnie urzędu żeglugi śródlądowej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o uzyskanie świadectwa eksperta,

2)

w przypadku osób mających miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym - Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie

- na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2.

2.

Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie przekazuje do Dyrektora TDT informacje dotyczące osób, którym wydał lub przedłużył odpowiednie świadectwo eksperta ADN, zawierające następujące dane:

1)

imię i nazwisko;

2)

datę i miejsce urodzenia;

3)

numer PESEL - o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;

4)

zakres i numer wydanego odpowiedniego świadectwa eksperta ADN;

5)

okres ważności odpowiedniego świadectwa eksperta ADN.

3.

W celu przedłużenia ważności świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, ekspert ADN jest obowiązany ukończyć w okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności świadectwa odpowiedni kurs na eksperta ADN i złożyć z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2. Po spełnieniu tych wymagań dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej przedłuża ważność odpowiedniego świadectwa eksperta ADN na okres kolejnych 5 lat od dnia upływu terminu ważności dotychczasowego świadectwa, wydając nowe świadectwo eksperta ADN albo przedłużając ważność dotychczasowego świadectwa.

4.

Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi ewidencję wydanych i przedłużanych odpowiednich świadectw eksperta ADN, zawierającą dane, o których mowa w ust. 2.

5.

Osoba, która ukończyła odpowiedni kurs na eksperta ADN i nie złożyła z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie, o którym mowa w ust. 3, może otrzymać świadectwo eksperta ADN po spełnieniu warunków dla osoby ubiegającej się o wydanie świadectwa eksperta ADN po raz pierwszy.

6.

W przypadku utraty świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów lub świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa eksperta ADN. Za wydanie wtórnika pobiera się opłatę.

Art. 35.

1.

Opłata, o której mowa odpowiednio w art. 33 ust. 5 i art. 34 ust. 6, stanowi dochód budżetu państwa.

2⁵⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Koszty związane z przeprowadzeniem egzaminu, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, w tym wynagrodzeniem członków komisji egzaminacyjnej oraz wydawaniem odpowiednich świadectw eksperta ADN, ich przedłużaniem lub wydawaniem ich wtórników są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej.

Art. 36.

Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych świadectw eksperta ADN, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników jest przechowywana przez właściwego dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej przez okres 5 lat.

Art. 37.

1.

Dyrektor TDT prowadzi w systemie teleinformatycznym ewidencję ekspertów ADN, ekspertów ADN do spraw przewozu gazów i ekspertów ADN do spraw przewozu chemikaliów, zawierającą dane, o których mowa w art. 34 ust. 2.

2.

Dyrektor TDT jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji, o której mowa w ust. 1.

3.

Dane, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 4 i 5, są ogólnodostępne.

Art. 38.

Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:

1)

szczegółowe warunki, formę i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowego przeprowadzenia egzaminu;

2)

skład komisji, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, sposób jej działania i tryb jej powoływania oraz wymagania kwalifikacyjne dla osób wchodzących w skład komisji egzaminacyjnej i sposób ustalania wysokości ich wynagrodzenia, uwzględniając konieczność zapewnienia obiektywnego sprawdzenia przygotowania do pełnienia zadań eksperta ADN oraz czas trwania egzaminu i liczbę egzaminowanych osób;

3)

tryb wydawania i przedłużania odpowiedniego świadectwa eksperta ADN oraz tryb wydawania wtórnika odpowiedniego świadectwa eksperta ADN, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów właściwych w tym zakresie;

4)

warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej egzaminu oraz wydanych odpowiednich świadectw eksperta ADN, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia dokumentacji uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych oraz wyposażenie pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;

5)

wzór świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów i sposób ich wypełniania, uwzględniając postanowienia ADN;

6)

wysokość opłaty za egzaminy, o której mowa w art. 33 ust. 5, która nie może być wyższa niż 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, oraz tryb jej wnoszenia, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, wydaniem świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, przedłużeniem ważności dotychczasowego odpowiedniego świadectwa, w tym kosztów druku i czynności administracyjnych;

7)

wysokość opłaty, o której mowa w art. 34 ust. 6, która nie może być wyższa niż 50 zł za dokument, oraz tryb jej wnoszenia, mając na uwadze pokrycie kosztów wydania wtórnika odpowiednio świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, w tym pokrycie kosztów związanych z drukiem i czynnościami administracyjnymi.

Art. 39.

Koszt kursu ADR, kursu na eksperta ADN, kursu na eksperta ADN do spraw przewozu gazów i kursu na eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów oraz koszt egzaminów, o których mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, w tym koszt wydania odpowiednio świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, a także koszt wydania zaświadczenia ADR i uiszczenia opłaty ewidencyjnej związanej z jego wydaniem ponosi:

1)

uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych - w przypadku osoby wykonującej na jego rzecz czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych albo gdy uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych osobiście wykonuje tę działalność;

2)

uczestnik kursu lub osoba przystępująca do egzaminu - w innych przypadkach.

nie była skazana za przestępstwo umyślne przeciwko wiarygodności dokumentów, obrotowi gospodarczemu oraz bezpieczeństwu powszechnemu;

3)

ukończyła kurs doradcy;

4)

złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin przed komisją egzaminacyjną działającą przy Dyrektorze TDT, nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia ukończenia kursu.

3.

Niekaralność w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, powinna być potwierdzona złożeniem przez osobę ubiegającą się o wydanie świadectwa doradcy oświadczenia o niekaralności. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Art. 43.

1.

Egzamin, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, obejmujący sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, składa się z dwóch części - ogólnej i specjalistycznej dotyczącej odpowiednio przewozu drogowego, przewozu koleją lub żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych. Za egzamin pobiera się opłatę.

2.

Na egzaminie, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, stosuje się pytania egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw transportu oraz ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.

3⁸⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Komisję, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, powołują wspólnie minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.

4.

Osobom wchodzącym w skład komisji, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, za udział w przeprowadzeniu egzaminu przysługuje wynagrodzenie.

5⁹⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 4 lit. c ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, może zgłaszać za pośrednictwem Dyrektora TDT do:

1)

ministra właściwego do spraw transportu - w zakresie przewozu drogowego oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych albo

2)

ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej - w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych

- w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu lub ogłoszenia jego wyniku, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu lub wyniku.

6¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W przypadku uznania skargi za uzasadnioną odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym.

7.

Za przystąpienie do egzaminu w przypadku, o którym mowa w ust. 6, nie pobiera się opłaty.

8.

Doradca, który zamierza poszerzyć zakres posiadanych uprawnień, może przystąpić do części specjalistycznej egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, po ukończeniu kursu doradcy odpowiadającego zakresowi egzaminu. Okres ważności rozszerzonych uprawnień nie może przekraczać terminu ważności dotychczas posiadanych uprawnień.

9.

Opłaty, o której mowa w ust. 1, nie pobiera się od żołnierzy i pracowników Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej skierowanych na egzamin przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

Art. 44.

1.

Świadectwo doradcy jest wydawane, w drodze decyzji administracyjnej, przez Dyrektora TDT na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4.

2.

Dyrektor TDT przedłuża ważność świadectwa doradcy na okres kolejnych 5 lat, licząc od dnia upływu terminu ważności dotychczasowego świadectwa doradcy, wydając nowe świadectwo doradcy, jeżeli doradca:

1)

nie przestał spełniać wymogu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2;

2)

nie naruszył rażąco przez okres ostatnich 5 lat przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych;

3)

jest posiadaczem ważnego świadectwa doradcy;

4)

w okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności świadectwa doradcy złożył z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4.

3.

Doradca, który nie złożył z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie, o którym mowa w ust. 2 pkt 4, może otrzymać świadectwo doradcy po spełnieniu warunków określonych w art. 42 ust. 2.

4.

W przypadku utraty świadectwa doradcy, na wniosek osoby zainteresowanej, Dyrektor TDT wydaje wtórnik świadectwa doradcy. Za wydanie wtórnika pobiera się opłatę.

5.

Opłaty, o której mowa w ust. 4, nie pobiera się od żołnierzy i pracowników Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej skierowanych na egzamin przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

Art. 45.

1.

Dyrektor TDT, w drodze decyzji administracyjnej, cofa świadectwo doradcy, jeżeli doradca:

1)

przestał spełniać wymóg, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2;

2)

w sposób rażący naruszył przepisy dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych.

2.

Rażącym naruszeniem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i art. 44 ust. 2 pkt 2, jest w szczególności nieprzygotowanie rocznego sprawozdania.

3.

Osoba, której cofnięto świadectwo doradcy na podstawie ust. 1, nie może uzyskać świadectwa doradcy przez okres 3 lat, licząc od dnia, w którym decyzja o cofnięciu świadectwa stała się ostateczna.

Art. 46.

Opłata, o której mowa odpowiednio w art. 43 ust. 1 i art. 44 ust. 4, stanowi przychód Transportowego Dozoru Technicznego przeznaczony na pokrycie kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, w tym wynagrodzeniem komisji egzaminacyjnej oraz wydawaniem świadectw doradcy, ich przedłużaniem i wydawaniem ich wtórników.

Art. 47.

Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych świadectw doradcy, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników jest przechowywana przez Dyrektora TDT przez okres 5 lat.

Art. 48.

5.

Za wpis do rejestru jest pobierana opłata, która stanowi dochód budżetu państwa.

6.

Dyrektor TDT prowadzi w systemie teleinformatycznym ogólnodostępną ewidencję podmiotów prowadzących kursy, zawierającą następujące dane:

1)

imię i nazwisko lub nazwę podmiotu prowadzącego kursy;

2)

numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile podmiot takie numery posiada;

3)

siedzibę i adres podmiotu prowadzącego kursy albo adres zamieszkania, o ile jest tożsamy z miejscem prowadzenia działalności;

4)

zakres prowadzonych kursów.

7.

Dyrektor TDT jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji, o której mowa w ust. 6.

8.

Dane, o których mowa w ust. 6, są ogólnodostępne.

Art. 53.

1.

Podmiot prowadzący kursy i jednostka wojskowa, o której mowa w art. 51, są obowiązane:

1)

na 10 dni przed rozpoczęciem kursu przedstawić, odpowiednio marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych informację o terminie, czasie i miejscu kursu oraz harmonogramie zajęć;

2)

najpóźniej w dniu rozpoczęcia kursu przedstawić, odpowiednio marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, listę uczestników kursu albo informację o odwołaniu kursu;

3)

wydać uczestnikowi kursu zaświadczenie o jego ukończeniu, w terminie 5 dni od dnia jego ukończenia;

4)

przesłać, w terminie 7 dni od dnia ukończenia kursu, odpowiednio do Dyrektora TDT, Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, marszałka województwa albo dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, właściwych ze względu na miejsce mającego się odbyć egzaminu, wskazane przez uczestnika kursu następujące dane osoby, która ukończyła odpowiedni kurs:

a)

imię i nazwisko,

b)

numer PESEL - o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość,

c)

zakres ukończonego kursu,

d)

datę ukończenia kursu;

5)

do dnia 31 stycznia każdego roku składać, odpowiednio marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, sprawozdanie z informacją o osobach, które ukończyły kursy w roku poprzedzającym, zawierającą następujące dane:

a)

imię i nazwisko,

b)

numer PESEL - o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość,

c)

zakres ukończonego kursu,

d)

datę ukończenia kursu;

6)

przechowywać dokumentację dotyczącą prowadzonych kursów przez okres 5 lat od dnia zakończenia kursu;

7)

umożliwić przeprowadzenie kontroli podmiotu prowadzącego kurs albo jednostki wojskowej w zakresie prowadzonych kursów.

2.

Podmiot prowadzący kursy po zakończeniu działalności gospodarczej w tym zakresie przekazuje dokumentację dotyczącą przeprowadzonych kursów marszałkowi województwa prowadzącemu rejestr podmiotów prowadzących kursy, do którego jest wpisany.

prowadzeniu kursów w sposób niezgodny z informacjami przekazanymi na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 1 i 2,

5)

nieprzechowywaniu dokumentacji dotyczącej prowadzonych kursów

- wzywa do usunięcia naruszeń w wyznaczonym terminie.

6.

Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu, przeprowadzający kontrolę, jest obowiązany, w terminie 7 dni od dnia zakończenia postępowania kontrolnego, poinformować odpowiednio organy, o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2, o wynikach przeprowadzonej kontroli.

Art. 55.

Kontrolę jednostki wojskowej, o której mowa w art. 51 ust. 1, przeprowadza Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

Art. 56.

1.

Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów prowadzących kursy wydaje decyzję administracyjną o zakazie prowadzenia działalności regulowanej, o której mowa w art. 50 ust. 1, przez podmiot prowadzący kursy w przypadku rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności w zakresie prowadzenia kursów.

2.

Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności w zakresie prowadzenia kursów jest:

1)

złożenie nieprawdziwego oświadczenia, o którym mowa w art. 50 ust. 8;

2)

niespełnianie wymagań, o których mowa w art. 50 ust. 5;

3)

wydanie zaświadczenia o ukończeniu kursu osobie nieuprawnionej do jego otrzymania;

4)

uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli podmiotu prowadzącego kursy;

5)

nieusunięcie w terminie naruszeń, o których mowa w art. 54 ust. 5.

3.

Przepis art. 71 ust. 2 i 3 oraz art. 72 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej stosuje się odpowiednio.

4.

Organy, o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazują do ministra właściwego do spraw transportu informacje dotyczące:

1)

liczby wpisanych do rejestru podmiotów prowadzących kursy;

2)

liczby przeprowadzonych kontroli podmiotów prowadzących kursy;

3)

wysokości kar nałożonych na podmioty prowadzące kursy w wyniku stwierdzenia nieprawidłowości podczas kontroli.

5.

Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych może zakazać prowadzenia kursów jednostce wojskowej odpowiednio w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 3-5.

Art. 57.

1.

Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 50 ust. 10, art. 52 ust. 1 i 4, art. 54 ust. 1, 5 i 6 oraz art. 56 ust. 1 i 4, są wykonywane jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.

2¹²⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 7 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Nadzór nad wykonywaniem przez marszałka województwa zadań, o których mowa w ust. 1, pod względem legalności i rzetelności sprawuje:

1)

minister właściwy do spraw transportu - w zakresie przewozu drogowego oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych;

2)

minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej - w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

Art. 58.

Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia:

1)

szczegółowe wymagania w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 4 pkt 1-3, w stosunku do podmiotów wykonujących działalność w zakresie prowadzenia kursów, mając na uwadze zapewnienie należytego przeprowadzania kursów;

2)

wzór wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego wpis podmiotu do tego rejestru, uwzględniając zakres niezbędnych danych;

3)

wysokość opłaty za wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, której wysokość nie może być wyższa niż 1000 zł, mając na uwadze wysokość rzeczywistych kosztów związanych z prowadzeniem rejestru podmiotów prowadzących kursy oraz wysokość kosztów związanych z weryfikacją dokumentów;

4)

rodzaje i zakres kursów, ich ramowy program, minimalny czas trwania kursów, a także warunki wydania zaświadczenia potwierdzającego ukończenie odpowiedniego kursu, mając na uwadze wymagania określone odpowiednio w ADR, RID lub ADN oraz konieczność prawidłowego przygotowania kierowców, ekspertów ADN oraz doradców do przeciwdziałania zagrożeniom związanym z przewozem towarów niebezpiecznych;

5)

warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej prowadzonych kursów, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia tej dokumentacji uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych oraz wyposażenie pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;

6)

wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu, uwzględniając zakres niezbędnych danych dotyczących podmiotu prowadzącego kursy, uczestnika kursu i zakresu ukończonego kursu.

Rozdział 6

Środki transportu

Art. 59.

Środki transportu przewożące towary niebezpieczne powinny być przystosowane, wyposażone i oznakowane, zgodnie z ADR, RID lub ADN, z wyłączeniem pojazdów należących do sił zbrojnych wykonujących krajowy przewóz towarów niebezpiecznych.

Art. 60.

1.

Pojazdy, dla których ADR wymaga wydania świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów do przewozu towarów niebezpiecznych.

2.

Sprawdzenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje, w drodze badania technicznego pojazdu, określona przepisami prawa o ruchu drogowym, okręgowa stacja kontroli pojazdów, która następnie wystawia zaświadczenie o wyniku przeprowadzonego badania.

3.

Transportowy Dozór Techniczny dokonuje na zasadach określonych w ustawie sprawdzenia, czy nadwozie pojazdu do przewozu luzem towarów niebezpiecznych, pojazd MEMU lub cysterny spełniają postanowienia ADR, oraz sporządza protokół z przeprowadzonego badania.

4.

Na podstawie pozytywnych wyników badań, stwierdzonych w dokumentach, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, Dyrektor TDT, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje nowe świadectwo dopuszczenia pojazdu ADR albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa na okres nie dłuższy niż rok.

5.

Dyrektor TDT prowadzi ewidencję wydanych świadectw dopuszczenia pojazdu ADR.

6.

W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, na wniosek osoby zainteresowanej, Dyrektor TDT wydaje wtórnik świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR.

7.

Za wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, przedłużenie ważności tego świadectwa oraz wydanie jego wtórnika pobiera się opłaty, które stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.

Art. 61.

1.

Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przewożące towary niebezpieczne, dla których ADR wymaga wydania świadectwa dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, powinny posiadać odpowiednie świadectwo dopuszczenia pojazdu do tego przewozu.

2.

Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którymi jest wykonywany krajowy przewóz towarów niebezpiecznych, powinny posiadać wojskowe świadectwo dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych, wydane przez Szefa Wojskowego Dozoru Technicznego, po spełnieniu przez pojazd wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 8 ust. 2.

3.

Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którymi jest wykonywany międzynarodowy przewóz towarów niebezpiecznych, powinny posiadać świadectwo dopuszczenia pojazdu ADR, wydane przez Dyrektora TDT.

4.

Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w ust. 3, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów do przewozu towarów niebezpiecznych.

5.

W przypadku pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w ust. 3, sprawdzenia, o którym mowa w ust. 4, dokonuje, w drodze badania technicznego pojazdu, okręgowa stacja kontroli pojazdów albo wojskowa okręgowa stacja kontroli pojazdów posiadająca poświadczenie Dyrektora TDT potwierdzające spełnienie wymagań w zakresie kwalifikacji diagnostów i wyposażenia stacji kontroli pojazdów, umożliwiających sprawdzenie pojazdu w zakresie spełnienia dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów do przewozu towarów niebezpiecznych. Po dokonaniu sprawdzenia stacja kontroli pojazdów wystawia zaświadczenie o wyniku przeprowadzonego badania.

6.

W przypadku cystern należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Wojskowy Dozór Techniczny dokonuje sprawdzenia na zasadach określonych w ustawie, czy cysterny te spełniają postanowienia ADR, oraz sporządza protokół z przeprowadzonego badania i wydaje decyzję dopuszczającą cysternę do eksploatacji.

7.

Na podstawie pozytywnych wyników badań, stwierdzonych w dokumentach, o których mowa odpowiednio w ust. 5 i 6, Dyrektor TDT, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje nowe świadectwo dopuszczenia pojazdu ADR albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa na okres nie dłuższy niż rok.

8.

Szef Wojskowego Dozoru Technicznego prowadzi ewidencję wydanych wojskowych świadectw dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych.

9.

W przypadku utraty wojskowego świadectwa dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych, na wniosek osoby zainteresowanej, Szef Wojskowego Dozoru Technicznego wydaje wtórnik wojskowego świadectwa dopuszczenia pojazdu.

10.

Za wydanie poświadczenia, o którym mowa w ust. 5, oraz za wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, o którym mowa w ust. 7, przedłużenie ważności tego świadectwa oraz wydanie jego wtórnika nie pobiera się opłaty.

Art. 62.

1.

Statki, dla których ADN wymaga wydania odpowiedniego świadectwa dopuszczenia statku ADN, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADN, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych statków do przewozu towarów niebezpiecznych.

2.

Sprawdzenia w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, o których mowa w ust. 1, dokonuje Transportowy Dozór Techniczny i sporządza protokół z przeprowadzonego badania.

3.

Statek przeznaczony do przewozu towarów niebezpiecznych podlega inspekcji w zakresie wyposażenia oraz dokumentów związanych z przewozem towarów niebezpiecznych.

4.

Inspekcję, o której mowa w ust. 3, na wniosek armatora przeprowadza dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej. Z przeprowadzonej inspekcji sporządza się protokół.

5.

Na podstawie dokumentów, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 4, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje odpowiednie nowe świadectwo dopuszczenia statku ADN albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa na okres nie dłuższy niż 5 lat.

6.

Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi ewidencję wydanych świadectw dopuszczenia statku ADN.

7.

Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może, w drodze decyzji administracyjnej, wydać tymczasowe świadectwo, jeżeli statek w wyniku doznanych uszkodzeń nie spełnia wszystkich wymagań dotyczących budowy i instalacji elektrycznej statku. W takim przypadku tymczasowe świadectwo jest wydawane tylko na określony przewóz i dla określonego ładunku.

8.

W przypadku, o którym mowa w ust. 7, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może określić warunki dodatkowe dotyczące podniesienia poziomu bezpieczeństwa żeglugi statku przewożącego towary niebezpieczne.

9.

W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia statku ADN lub tymczasowego świadectwa, na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa.

10.

Za wydanie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wydanie tymczasowego świadectwa, przedłużenie ważności świadectwa dopuszczenia statku ADN oraz wydanie wtórnika świadectwa dopuszczenia statku ADN i wydanie wtórnika tymczasowego świadectwa pobiera się opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 63.

1.

Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:

1)

szczegółowe warunki, tryb wydawania i przedłużania świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR oraz wydawania jego wtórnika, a także wzór i sposób wypełnienia świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, mając na uwadze zakres niezbędnych danych i wymogi zabezpieczenia danych osobowych;

2)

wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, przedłużenie jego ważności oraz wydanie jego wtórnika, które nie mogą być wyższe niż 200 zł, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów odpowiednio wykonywanych czynności w ramach badań technicznych pojazdu oraz kosztów za czynności administracyjne związane z wydaniem tego dokumentu.

2.

Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:

1)

szczegółowe warunki, tryb wydawania i przedłużania świadectwa dopuszczenia statku ADN i wydawania tymczasowego świadectwa oraz wydawania ich wtórników, a także wzór i sposób wypełniania świadectwa dopuszczenia statku ADN i tymczasowego świadectwa, mając na uwadze zakres niezbędnych danych i wymogi zabezpieczenia danych osobowych;

2)

wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wydanie tymczasowego świadectwa, przedłużanie ważności świadectwa dopuszczenia statku ADN oraz wydanie wtórników tych świadectw, które nie mogą być wyższe niż 400 zł dla każdego z tych dokumentów, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów odpowiednio przeprowadzanych inspekcji i czynności kontrolnych w celu ich wydania, a także kosztów druku i czynności administracyjnych związanych z wydawaniem tych dokumentów.

Rozdział 7

Ciśnieniowe urządzenia transportowe

Oddział I

Zasady ogólne

Art. 64.

Ciśnieniowe urządzenia transportowe w przewozie towarów niebezpiecznych powinny odpowiadać określonym odpowiednio w ADR, RID i ADN wymaganiom technicznym, zwanym dalej „wymaganiami”.

Art. 65.

1.

Ciśnieniowe urządzenia transportowe podlegają:

1)

ocenie zgodności - w przypadku wprowadzanych do obrotu nowych ciśnieniowych urządzeń transportowych;

2)

ponownej ocenie zgodności - w przypadku ciśnieniowych urządzeń transportowych:

a)

wprowadzonych do obrotu przed dniem 1 maja 2004 r., dla których proces ponownej oceny rozpoczął się przed dniem 1 lipca 2006 r. - w przypadku butli,

b)

wprowadzonych do obrotu przed dniem 1 lipca 2005 r., dla których proces ponownej oceny rozpoczął się przed 1 lipca 2007 r. - w przypadku pozostałych ciśnieniowych urządzeń transportowych;

3)

badaniom okresowym, pośrednim i nadzwyczajnym w przypadkach określonych w ADR, RID i ADN.

2.

W przypadku demontowalnych części ciśnieniowych urządzeń transportowych, dla których istnieje możliwość wielokrotnego napełnienia, dopuszcza się przeprowadzenie oddzielnych ocen zgodności.

Art. 66.

Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do:

1)

ciśnieniowych urządzeń transportowych wykorzystywanych wyłącznie w transporcie towarów niebezpiecznych pomiędzy obszarem państw członkowskich Unii Europejskiej a obszarem kraju trzeciego,

2)

ciśnieniowych urządzeń transportowych wprowadzonych do obrotu przed dniem:

a)

1 maja 2004 r. - w przypadku butli,

b)

1 lipca 2005 r. - w przypadku pozostałych ciśnieniowych urządzeń transportowych

- i niepoddanych ponownej ocenie zgodności.

Art. 67.

1.

3.

Zabrania się umieszczania na ciśnieniowym urządzeniu transportowym, które nie spełnia wymagań dotyczących takich urządzeń oraz dla którego producent lub jego upoważniony przedstawiciel nie wystawił deklaracji zgodności, znaku zgodności Π lub znaku podobnego mogącego wprowadzić w błąd użytkownika ciśnieniowego urządzenia transportowego.

4.

Zabrania się wprowadzenia do obrotu ciśnieniowych urządzeń transportowych nieposiadających znaku zgodności Π, jeżeli urządzenia te podlegają wyłącznie oznakowaniu znakiem zgodności Π.

Art. 71.

1.

Za czynności związane z:

1)

oceną zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,

2)

badaniami okresowymi, pośrednimi i nadzwyczajnymi,

3)

sprawdzaniem zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych z wymaganiami, dokonywane przez notyfikowane jednostki kontrolujące

- pobiera się opłaty.

2.

Opłaty, o których mowa w ust. 1, uiszcza wnioskodawca.

3¹⁴⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 9 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określą, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania opłat za czynności, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze, że stawki tych opłat powinny zapewnić pokrycie kosztów ich przeprowadzenia.

Art. 72.

Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia:

1)

procedury oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,

2)

procedury ponownej oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,

3)

procedury badań okresowych, pośrednich i nadzwyczajnych,

4)

towary niebezpieczne innych klas niż klasa 2, przewożone ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi,

5)

sposób oznakowania ciśnieniowych urządzeń transportowych,

6)

wzór znaku zgodności Π

- biorąc pod uwagę rodzaje ciśnieniowych urządzeń transportowych, stopień stwarzanych przez nie zagrożeń oraz konieczność ujednolicenia znaku zgodności dla wszystkich ciśnieniowych urządzeń transportowych.

dołączenie do ciśnieniowych urządzeń transportowych certyfikatów zgodności określonych odpowiednio w ADR, RID i ADN.

3.

W przypadku uznania, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale, importer nie wprowadza danego urządzenia do obrotu do momentu zapewnienia jego zgodności.

4.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stanowi zagrożenie, importer informuje o tym producenta i właściwe organy wyspecjalizowane.

5.

W certyfikacie zgodności określonym odpowiednio w ADR, RID i ADN albo w dołączonym do niego dokumencie importer podaje swoją nazwę i adres do korespondencji.

6.

Importer zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub przewożenia nie zagrażały jego zgodności z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN.

7.

W przypadku uznania, że wprowadzone do obrotu ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN lub w niniejszym rozdziale, importer podejmuje natychmiast niezbędne środki naprawcze w celu zapewnienia zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego, wycofania go z obrotu lub odzyskania w stosownych przypadkach. Importer dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podejmowane środki naprawcze.

8.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe wprowadzone przez importera do obrotu stwarza zagrożenie, importer niezwłocznie powiadamia o tym właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej, w których ciśnieniowe urządzenie transportowe zostało udostępnione, podając dokładne informacje, w szczególności na temat niezgodności i wszelkich podjętych środków naprawczych. Importer dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podejmowane środki naprawcze.

9.

Importer przechowuje co najmniej przez okres ustanowiony dla producenta w ADR, RID i ADN kopię dokumentacji technicznej do dyspozycji właściwych organów wyspecjalizowanych i zapewnia tym organom, na ich wniosek, dostęp do dokumentacji technicznej.

10.

Na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego importer udziela mu wszelkich informacji i udostępnia dokumentację konieczną do wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego w języku polskim. Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego importer podejmuje z nim współpracę w zakresie działań ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarza ciśnieniowe urządzenie transportowe wprowadzone przez niego do obrotu.

Art. 76.

1.

Dystrybutor udostępnia na rynku jedynie ciśnieniowe urządzenia transportowe zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale. Przed udostępnieniem ciśnieniowego urządzenia transportowego na rynku dystrybutor sprawdza, czy ciśnieniowe urządzenie transportowe jest opatrzone znakiem zgodności Π, czy towarzyszy mu certyfikat zgodności i czy dołączono do niego adres do korespondencji, o którym mowa w art. 75 ust. 5.

2.

W przypadku uznania, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale, dystrybutor nie udostępnia danego ciśnieniowego urządzenia transportowego na rynku do momentu zapewnienia jego zgodności.

3.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie, dystrybutor informuje o tym producenta lub importera oraz właściwe organy wyspecjalizowane.

4.

Dystrybutor zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub przewożenia nie wpływały ujemnie na jego zgodność z wymaganiami określonymi w ADR, RID i ADN.

5.

W przypadku uznania, że udostępnione na rynku ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale, dystrybutor zapewnia podjęcie środków naprawczych koniecznych w celu zapewnienia zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego, wycofania go z obrotu lub odzyskania w stosownych przypadkach. Dystrybutor dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podjęte środki naprawcze.

6.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe udostępnione przez dystrybutora na rynku stanowi zagrożenie, dystrybutor niezwłocznie informuje o tym producenta, w stosownych przypadkach importera i właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej, w których ciśnieniowe urządzenie transportowe zostało udostępnione, podając dokładne informacje, w szczególności na temat niezgodności i wszelkich podjętych środków naprawczych. Dystrybutor dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podjęte środki naprawcze.

7.

Na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego dystrybutor udziela mu wszelkich informacji i udostępnia dokumentację konieczną do wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego w języku polskim. Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego dystrybutor podejmuje z nim współpracę w zakresie działań ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarza ciśnieniowe urządzenie transportowe udostępnione przez niego na rynku.

Art. 77.

1.

Jeżeli właściciel uważa lub ma powody, aby sądzić, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest zgodne odpowiednio z ADR, RID i ADN, w tym z wymaganiami dotyczącymi badań okresowych i z niniejszym rozdziałem, nie udostępnia lub nie użytkuje danego urządzenia do momentu zapewnienia jego zgodności.

2.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie, właściciel informuje o tym producenta, importera lub dystrybutora oraz właściwy organ wyspecjalizowany. Właściciele dokumentują wszystkie takie przypadki niezgodności i podjęte środki naprawcze.

3.

Właściciel zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub przewożenia nie zagrażały jego zgodności z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN.

4.

Przepisy ust. 1-3 nie mają zastosowania do osób fizycznych wykorzystujących lub zamierzających wykorzystywać ciśnieniowe urządzenia transportowe do celów osobistych lub do użytku domowego, lub do uprawiania sportu lub rekreacji.

Art. 78.

1.

Użytkownik użytkuje ciśnieniowe urządzenia transportowe, które są zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale.

2.

Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie, użytkownik informuje o tym właściciela oraz właściwe organy wyspecjalizowane.

Art. 79.

Do celów niniejszego rozdziału importera lub dystrybutora uważa się za producenta i podlega on obowiązkom producenta zgodnie z art. 73, jeżeli wprowadza do obrotu ciśnieniowe urządzenia transportowe pod własną nazwą lub znakiem towarowym albo zmienia już wprowadzone do obrotu ciśnieniowe urządzenia transportowe w taki sposób, że może to mieć wpływ na zgodność z obowiązującymi wymaganiami.

Art. 80.

Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego podmioty uczestniczące w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi przez okres co najmniej 10 lat dokonują identyfikacji:

1)

każdego podmiotu uczestniczącego w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi, który dostarczył im ciśnieniowe urządzenia transportowe;

2)

każdego podmiotu uczestniczącego w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi, któremu dostarczyły ciśnieniowe urządzenia transportowe.

Oddział III

Jednostki notyfikowane

Art. 81¹⁶⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 11 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Za opracowanie i stosowanie procedur koniecznych do oceny, notyfikacji i dalszego monitorowania jednostek notyfikowanych biorących udział w procedurach związanych z ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi odpowiada:

1)

minister właściwy do spraw transportu - w zakresie działalności związanej z przewozem drogowym oraz przewozem kolejowym towarów niebezpiecznych;

2)

minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej - w zakresie działalności związanej z przewozem żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

Art. 82¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej informuje Komisję Europejską o krajowych procedurach oceny, notyfikacji i monitorowania jednostek notyfikowanych oraz o wszelkich zmianach tych informacji.

Art. 83.

1¹⁷⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 12 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Jednostka kontrolująca składa wniosek o autoryzację:

1)

ministrowi właściwemu do spraw transportu - w przypadku działalności związanej z przewozem drogowym oraz przewozem kolejowym towarów niebezpiecznych;

2)

ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej - w przypadku działalności związanej z przewozem żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

2.

Do wniosku dołącza się opis:

1)

działalności związanej z oceną zgodności, badaniami okresowymi, badaniami pośrednimi, badaniami nadzwyczajnymi i ponowną oceną zgodności;

2)

procedur, o których mowa w pkt 1;

3)

ciśnieniowych urządzeń transportowych, w odniesieniu do których jednostka wskazuje swoje kompetencje;

4)

certyfikatu akredytacji wydanego przez Polskie Centrum Akredytacji, potwierdzającego, że dana jednostka kontrolująca spełnia wymagania, o których mowa w art. 85 ust. 1.

3¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Autoryzacji i zmiany jej zakresu dokonuje odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, w drodze decyzji administracyjnej, w której określa zakres autoryzacji jednostki.

Art. 84.

1¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej notyfikuje Komisji Europejskiej i państwom członkowskim Unii Europejskiej autoryzowaną jednostkę kontrolującą.

2.

Do zgłoszenia dołącza się informacje, o których mowa w art. 83 ust. 2.

3.

Dana jednostka kontrolująca może wykonywać działalność jednostki notyfikowanej wyłącznie pod warunkiem, że Komisja Europejska lub pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej nie zgłosiły zastrzeżeń w terminie 2 tygodni od notyfikacji.

4.

Wszelkie późniejsze istotne zmiany w notyfikacji notyfikuje się Komisji Europejskiej i pozostałym państwom członkowskim Unii Europejskiej.

Art. 85.

1.

Jednostka notyfikowana powinna spełniać wymagania określone odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale.

2.

Jednostka notyfikowana posiada osobowość prawną.

3.

Jednostka notyfikowana gwarantuje zachowanie jakości świadczonych usług w warunkach konkurencji rynkowej.

4.

Do zadań notyfikowanej jednostki kontrolującej należy:

1)

przeprowadzenie oceny zgodności;

2)

przeprowadzenie ponownej oceny zgodności;

3)

wykonywanie badań okresowych, pośrednich i nadzwyczajnych.

Art. 86.

Jednostka notyfikowana bierze udział w stosownej działalności normalizacyjnej i w działalności grupy koordynującej jednostki notyfikowane lub zapewnia informowanie o takiej działalności swoich pracowników przeprowadzających oceny oraz stosuje dokumenty opracowane w wyniku prac takiej grupy jako ogólne wytyczne.

Art. 87.

1¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W przypadku stwierdzenia lub otrzymania informacji, że jednostka notyfikowana przestała spełniać wymagania określone w art. 85 ust. 1, odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, w drodze decyzji administracyjnej, ogranicza, zawiesza lub cofa autoryzację.

2.

Ograniczenie zakresu autoryzacji następuje w części, w której jednostka notyfikowana utraciła zdolność wykonywania zadań określonych w zakresie autoryzacji.

3¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W decyzji o ograniczeniu zakresu autoryzacji odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określa aktualny zakres akredytacji jednostki.

4.

(uchylony)

5¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W przypadku gdy jednostce notyfikowanej autoryzacja została zawieszona, jej zakres został ograniczony lub autoryzacja została cofnięta, zgodnie z decyzjami, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 83 ust. 3, odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie informuje Komisję Europejską oraz państwa członkowskie Unii Europejskiej o podjętej decyzji i odpowiednio zawiesza notyfikację, ogranicza jej zakres lub cofa notyfikację.

6¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Jednostka notyfikowana w terminie 14 dni od dnia cofnięcia, ograniczenia lub zawieszenia jej autoryzacji lub od zaprzestania działalności przekazuje swoje akta odpowiednio ministrowi właściwemu do spraw transportu albo ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej.

7¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej podejmuje właściwe kroki w celu zapewnienia prowadzenia akt jednostki, o której mowa w ust. 6, przez inną jednostkę notyfikowaną albo udostępnienia ich, na wniosek, właściwemu organowi wyspecjalizowanemu.

Art. 88¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Na wniosek Komisji Europejskiej odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej udziela jej wszelkich informacji dotyczących podstawy autoryzacji lub utrzymania kompetencji danej jednostki notyfikowanej.

Art. 89.

1.

Jednostki notyfikowane informują odpowiednio ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej:

1)

o każdej odmowie, ograniczeniu, zawieszeniu lub wycofaniu certyfikatu;

2)

o wszelkich okolicznościach, które mogą mieć wpływ na zakres i warunki autoryzacji;

3)

o każdym wniosku o udzielenie informacji o przeprowadzonych działaniach, który otrzymały od właściwego organu wyspecjalizowanego;

4)

na wniosek, o działalności wykonywanej w zakresie ich notyfikacji oraz o innej wykonywanej działalności, w tym o działalności transgranicznej i podwykonawstwie.

2.

Jednostki notyfikowane przekazują pozostałym jednostkom notyfikowanym prowadzącym podobną działalność w zakresie oceny zgodności, badań okresowych, badań pośrednich i badań nadzwyczajnych, obejmującą te same ciśnieniowe urządzenia transportowe, informacje na temat kwestii związanych z negatywnymi, a na wniosek również z pozytywnymi wynikami oceny zgodności.

Art. 90.

W przypadku stwierdzenia przez właściwy organ wyspecjalizowany, że ciśnieniowe urządzenie transportowe spełnia wymagania lub oznakowanie znakiem Π tego urządzenia zostało dokonane zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, koszty związane z badaniami ponosi Skarb Państwa.

2.

Jeżeli przeprowadzone badania wykażą, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie spełnia wymagań lub oznakowanie znakiem Π tego urządzenia zostało dokonane niezgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, koszty tych badań ponosi osoba, która wprowadziła to urządzenie do obrotu, uiszczając opłatę, o której mowa w ust. 3.

3.

Właściwy organ wyspecjalizowany ustala, w drodze decyzji, opłatę za przeprowadzone badania, o których mowa w ust. 2, uwzględniając uzasadnione koszty badań, a także rodzaj badanego ciśnieniowego urządzenia transportowego, rodzaj, konstrukcję i właściwości użytych materiałów, wyposażenie w osprzęt lub wykonanie połączeń i wiek badanego ciśnieniowego urządzenia transportowego oraz stopień skomplikowania i zakres tych badań.

4.

Decyzji, o której mowa w ust. 3, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

5.

Opłatę, o której mowa w ust. 3, uiszcza się w terminie 21 dni od dnia doręczenia decyzji.

6.

Opłata, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 95.

1.

W przypadku stwierdzenia, że:

1)

ciśnieniowe urządzenie transportowe nie spełnia wymagań,

2)

ciśnieniowe urządzenie transportowe podlegające oznakowaniu znakiem zgodności Π nie posiada takiego oznakowania,

3)

oznakowanie znakiem zgodności Π ciśnieniowego urządzenia transportowego zostało dokonane niezgodnie z przepisami niniejszego rozdziału,

4)

dokumentacja jest niedostępna albo niekompletna

- właściwy organ wyspecjalizowany w drodze decyzji, nakazuje zapewnić w określonym terminie zgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego z wymaganiami lub warunkami określonymi w art. 70 ust. 1 albo wycofać urządzenie z obrotu.

2.

Właściwy organ wyspecjalizowany po upływie terminu ustalonego w decyzji, o której mowa w ust. 1, przeprowadza kontrolę mającą na celu ustalenie, czy niezgodność została usunięta w wyznaczonym terminie albo czy ciśnieniowe urządzenie transportowe zostało wycofane z obrotu.

3.

Jeśli właściwy organ wyspecjalizowany uzna, że niezgodność nie ogranicza się wyłącznie do terytorium Rzeczypospolitej Polskiej informuje Komisję Europejską i pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej o dokonanej ocenie i działaniach, których podjęcia zażądał od podmiotu uczestniczącego w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi.

4.

Właściwy organ wyspecjalizowany wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, jeżeli:

1)

nie stwierdzi naruszeń, o których mowa w ust. 1;

2)

niezgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego z wymaganiami lub z warunkami określonymi w art. 70 ust. 1 została usunięta albo urządzenie zostało wycofane z obrotu;

3)

2)

marszałków województw w zakresie określonym w art. 56 ust. 4,

3)

służby kontrolne w zakresie określonym w art. 104 ust. 1 i 2

- w celu, w szczególności, monitorowania zdarzeń z udziałem towarów niebezpiecznych oraz podejmowanych działań w związku z tymi zdarzeniami, monitorowania skali naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a także monitorowania procesu szkolenia w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych.

4¹⁰⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

W przypadku stwierdzenia, w ramach nadzoru, nieprawidłowości w zakresie, o którym mowa w ust. 2, odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej może wydawać wiążące wytyczne i polecenia kierownikom jednostek organizacyjnych właściwych w tych sprawach.

Art. 98.

1.

Nadzór nad przewozem towarów niebezpiecznych środkami transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne, oraz nad jednostkami wojskowymi realizującymi zadania związane z tym przewozem sprawuje Minister Obrony Narodowej.

2.

W ramach sprawowanego nadzoru Minister Obrony Narodowej w szczególności sprawdza prawidłowość działań lub czynności podejmowanych przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Szefa Wojskowego Dozoru Technicznego.

3.

W przypadku stwierdzenia, w ramach nadzoru, nieprawidłowości działań w zakresie, o którym mowa w ust. 2, Minister Obrony Narodowej może wydawać wiążące wytyczne i polecenia szefom jednostek organizacyjnych właściwych w tych sprawach.

Art. 99.

1.

Kontrolę przewozu towarów niebezpiecznych przeprowadzają:

1)

inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego - na drogach, parkingach oraz w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu drogowego;

2)

upoważnieni pracownicy Urzędu Transportu Kolejowego - na obszarze kolejowym, bocznicach kolejowych oraz w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu koleją;

3)

upoważnieni pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej - na statkach żeglugi śródlądowej, w portach i przystaniach oraz w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu żeglugą śródlądową;

4)

funkcjonariusze Policji - na drogach i parkingach;

5)

funkcjonariusze Straży Granicznej - na drogach i parkingach;

6²⁰⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 131 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948 oraz z 2017 r. poz. 379 i 1926), która weszła w życie z dniem 1 marca 2017 r.)

funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej - na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

7)

żołnierze Żandarmerii Wojskowej - w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych wykonywanego przez siły zbrojne.

2.

Osoby, o których mowa w ust. 1, przy przeprowadzaniu kontroli współdziałają w niezbędnym zakresie z upoważnionymi przedstawicielami:

1)

organów dozoru jądrowego - w sprawach warunków przewozu materiałów promieniotwórczych;

2)

Transportowego Dozoru Technicznego - w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 4;

3)

Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych lub Wojskowego Dozoru Technicznego - w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych wykonywanego przez siły zbrojne;

4)

Inspekcji Ochrony Środowiska - w sprawach związanych z przestrzeganiem przepisów o ochronie środowiska;

5)

straży ochrony kolei - w sprawach związanych z przestrzeganiem przepisów porządkowych i dotyczących ochrony życia i zdrowia ludzi na obszarze kolejowym i w pojazdach kolejowych;

6)

organów właściwych w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 6-8 - w odpowiednim zakresie.

3.

Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w ust. 1, dokonują kontroli na warunkach i w trybie określonych w przepisach określających zakres ich działania.

4.

Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, nie mogą wykonywać czynności doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.

Art. 100.

1.

Kontrola, o której mowa w art. 99 ust. 1, polega na sprawdzeniu:

1)

zgodności wykonywanego przewozu towarów niebezpiecznych z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID lub ADN oraz w ustawie;

2)

stanu technicznego naczyń, opakowań, urządzeń transportowych służących do przewozu towarów niebezpiecznych;

3)

stanu technicznego środka transportu użytego do przewozu, jego oznakowania i wyposażenia;

4)

Art. 103.

Główny Inspektor Transportu Drogowego zgłasza poważne lub powtarzające się naruszenia zagrażające bezpieczeństwu w przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, dokonane przez pojazd lub przedsiębiorstwo z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, właściwym organom państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym pojazd lub przedsiębiorstwo są zarejestrowane.

Art. 104²²⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 15 ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

1.

Odpowiednio do posiadanych kompetencji Główny Inspektor Transportu Drogowego i Prezes Urzędu Transportu Kolejowego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazują ministrowi właściwemu do spraw transportu informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych - w zakresie przewozu drogowego oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych.

2²³⁾Ze zmianą wprowadzoną przez art. 131 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 20..

Szef Krajowej Administracji Skarbowej, Komendant Główny Straży Granicznej i Komendant Główny Policji, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazują:

1)

ministrowi właściwemu do spraw transportu informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych - w zakresie przewozu drogowego oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych;

2)

ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych - w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

3.

Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazuje Ministrowi Obrony Narodowej informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a także liczbie złożonych wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.

4.

Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazują ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a także liczbie złożonych wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego - w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

Art. 105.

Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazuje Komisji Europejskiej za każdy rok kalendarzowy, nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia zakończenia tego roku, sprawozdanie dotyczące kontroli drogowego przewozu towarów niebezpiecznych zawierające następujące dane:

1)

jeśli to możliwe, faktyczną lub szacunkową objętość towarów niebezpiecznych w przewozie drogowym (w tonach transportowanych lub w tonokilometrach);

2)

liczbę przeprowadzonych kontroli;

3)

liczbę pojazdów sprawdzonych w miejscu rejestracji (pojazdy zarejestrowane w kraju, w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w państwach trzecich);

4)

liczbę i rodzaj stwierdzonych naruszeń;

5)

rodzaj i liczbę nałożonych kar.

Art. 106.

1.

Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:

1²⁴⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 16 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 2.)

wzór formularza listy kontrolnej stosowany przy kontroli w przewozie drogowym, żeglugą śródlądową i koleją towarów niebezpiecznych oraz wzór formularza protokołu kontroli stosowany przy kontroli przewozu towarów niebezpiecznych koleją i żeglugą śródlądową, a także sposób i zakres ich wypełniania, uwzględniając konieczność ujednolicenia zakresu kontroli;

2)

warunki techniczne dla torów do awaryjnego odstawiania uszkodzonych wagonów kolejowych przewożących towary niebezpieczne, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i bezpieczeństwa ruchu kolejowego;

3)

wzór sprawozdania, o którym mowa w art. 105, uwzględniając zakres niezbędnych danych.

1a²⁵⁾Dodany przez art. 23 pkt 16 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 2..

Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, minister właściwy do spraw transportu wydaje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.

2.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, warunki techniczne parkingów, na które są usuwane pojazdy przewożące towary niebezpieczne, wraz z miejscami przeładunkowymi towarów niebezpiecznych, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i ochronę środowiska.

Rozdział 9

Kary

Art. 107.

1.

Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych, który narusza obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 zł do 10 000 zł, z zastrzeżeniem art. 113.

2.

Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy.

3.

Jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o którym mowa w ust. 1, wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, stosuje się wyłącznie przepisy ustawy.

4.

Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, nakładają, w drodze decyzji administracyjnej, odpowiednio:

1)

wojewódzki inspektor transportu drogowego - na uczestników przewozu drogowego towarów niebezpiecznych;

2)

Prezes Urzędu Transportu Kolejowego - na uczestników przewozu koleją towarów niebezpiecznych;

3)

dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej - na uczestników przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych;

4)

organy Policji;

5)

organy Straży Granicznej;

6²⁶⁾W brzmieniu ustalonym przez art. 131 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 20.)

organy celne.

5.

Postępowanie administracyjne w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, w zakresie przewozu drogowego, prowadzone jest, z zastrzeżeniem przepisów niniejszej ustawy, na zasadach i w trybie określonym w rozdziale 11 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948 oraz z 2017 r. poz. 708 i 1214).

Art. 108.

1.

Kto, będąc podmiotem prowadzącym kursy, nie wypełnia obowiązków określonych w art. 53 ust. 1 pkt 1-6 oraz ust. 2, podlega karze pieniężnej w wysokości 300 zł za każde naruszenie.

2.

Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu.

Art. 109.

1.

Nie nakłada się kary pieniężnej, o której mowa w art. 107 i art. 108, jeżeli:

1)

okoliczności sprawy i dowody wskazują, że odpowiednio uczestnik przewozu lub podmiot prowadzący kursy nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek działania osób trzecich lub wskutek zdarzeń i okoliczności, którym podmiot nie mógł zapobiec, albo

2)

podlega grzywnie do 100 000 zł.

3.

Kto umieszcza na ciśnieniowym urządzeniu transportowym znak podobny do oznakowania Π, mogący wprowadzić w błąd nabywcę i użytkownika tego urządzenia,

podlega grzywnie do 100 000 zł.

4.

Kto wprowadza do obrotu ciśnieniowe urządzenie transportowe podlegające oznakowaniu Π, a nieoznakowane takim oznakowaniem,

podlega grzywnie do 100 000 zł.

5.

Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 2-4, następuje w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 112a.

1.

Producent albo importer, który wprowadza do obrotu ciśnieniowe urządzenie transportowe niezgodne z wymaganiami dotyczącymi takich urządzeń, podlega karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.

2.

Dystrybutor, który udostępnia na rynku ciśnieniowe urządzenie transportowe bez wymaganego znaku zgodności Π lub bez certyfikatu zgodności, podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

3.

Producent, który nie dopełnia obowiązku przechowywania dokumentacji technicznej ciśnieniowego urządzenia transportowego określonej odpowiednio w ADR, RID i ADN przez okres określony odpowiednio w ADR, RID i ADN, podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

4.

Upoważniony przedstawiciel, który nie dopełnia obowiązku w zakresie:

1)

przechowywania dokumentacji technicznej przez okres określony dla producentów odpowiednio w ADR, RID i ADN lub

2)

obowiązku udzielania właściwym organom wyspecjalizowanym wszelkich informacji lub udostępnienia dokumentacji koniecznej do wykazania zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego w języku polskim

- podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

5.

Importer, który nie dopełnia obowiązku przechowywania kopii dokumentacji technicznej przez okres ustanowiony dla producenta odpowiednio w ADR, RID i ADN lub obowiązku zapewnienia udostępnienia tej dokumentacji właściwym organom wyspecjalizowanym, podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

6.

Podmiot uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi, który uniemożliwia lub utrudnia właściwemu organowi przeprowadzenie kontroli ciśnieniowych urządzeń transportowych, podlega karze pieniężnej w wysokości do 30 000 zł.

Art. 112b.

1.

Kary pieniężne, o których mowa w art. 112a, nakłada, w drodze decyzji, właściwy organ wyspecjalizowany.

2.

Rozdział 10

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 115-124.

(pominięte)

Rozdział 11

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 125.

1.

Osoby, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy posiadają ważne świadectwo doradcy wydane na podstawie dotychczasowych przepisów i przedłużające ważność świadectwa doradcy, uważa się za spełniające wymagania określone w ustawie.

2.

Zaświadczenia ADR, świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, świadectwa doradcy, świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR oraz świadectwa dopuszczenia statku ADN i tymczasowe świadectwa dopuszczenia wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność w zakresie i przez okres, na który zostały wydane.

Art. 126.

1.

Podmioty, z wyłączeniem jednostek wojskowych, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzą działalność polegającą na prowadzeniu kursów w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych, są obowiązane w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do złożenia wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, pod rygorem utraty uprawnień.

2.

W przypadku podmiotów wpisanych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy do rejestru przedsiębiorców prowadzących kursy dokształcające opłatę za wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, o której mowa w art. 52 ust. 5, obniża się o 50%.

Art. 127.

W sprawach:

1)

o nadanie uprawnień doradcy,

2)

o wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR w zakresie opłat

- wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 128.

Badania okresowe butli niepodlegających przepisom rozdziału 7 mogą być wykonywane przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego do czasu wycofania ich z eksploatacji.

Art. 129.

Umowa z producentem blankietów, o których mowa w art. 29, zawarta przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowuje ważność przez okres, na który została zawarta.

Art. 130.

Do dnia 30 czerwca 2012 r. marszałek województwa oprócz danych, o których mowa w art. 26 ust. 1, przekazuje do centralnej ewidencji kierowców również adres zamieszkania osoby, której wydano zaświadczenie ADR albo jego wtórnik.

Art. 131.

1.

1)

art. 9 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 18 ust. 2, art. 23 ust. 3, art. 26, art. 27 ust. 4 i art. 31 ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. poz. 1671, z późn. zm.) zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 31, art. 41 ust. 3, art. 49, art. 58, art. 63 ust. 1 i art. 106,

2)

art. 32 ust. 3 i art. 34 ust. 7 ustawy z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 41 ust. 3 i art. 49,

3)

art. 41 ust. 8 i art. 41d ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 49 i art. 63 ust. 2

- nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

3.

Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 80d ust. 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnienia w brzmieniu nadanym ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 134.

Traci moc:

1)

ustawa z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. poz. 1671, z późn. zm.);

2)

ustawa z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych (Dz. U. poz. 962, z 2005 r. poz. 1184, z 2006 r. poz. 1834, z 2007 r. poz. 1238 oraz z 2011 r. poz. 622 i 1016).

Art. 135.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., z wyjątkiem:

1)

art. 124, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia;

2)

art. 131 i art. 132, które wchodzą w życie po upływie 2 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. UE L 260 z 30.09.2008, str. 13), dyrektywy Komisji 2010/61/UE z dnia 2 września 2010 r. dostosowującej po raz pierwszy do postępu naukowo-technicznego załączniki do dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. UE L 233 z 03.09.2010, str. 27), dyrektywy 2010/35/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie ciśnieniowych urządzeń transportowych oraz uchylająca dyrektywy Rady 76/767/EWG, 84/525/EWG, 84/526/EWG, 84/527/EWG oraz 1999/36/WE (Dz. Urz. UE L 165 z 30.06.2010, str. 1) oraz dyrektywy Rady 95/50/WE z dnia 6 października 1995 r. w sprawie ujednoliconych procedur kontroli drogowego transportu towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 249 z 17.10.1995, str. 35, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 2, str. 282).

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1954), która weszła w życie z dniem 17 grudnia 2016 r.

W tym brzmieniu obowiązuje do wejścia w życie zmiany, o której mowa w odnośniku 4.

Wejdzie w życie z dniem 4 czerwca 2018 r. na podstawie art. 18 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1273 i 2183, z 2016 r. poz. 2001 oraz z 2017 r. poz. 1926), która wejdzie w życie z dniem 4 czerwca 2018 r.

Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

Zdanie pierwsze w brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 4 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 4 lit. c ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

10)

Ze zmianą wprowadzoną przez art. 23 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

11)

Wprowadzenie do wyliczenia w brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 6 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

12)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 7 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

13)

Wprowadzenie do wyliczenia w brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 8 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

14)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 9 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

15)

Wprowadzenie do wyliczenia w brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 10 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

16)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 11 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

17)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 12 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

18)

Wprowadzenie do wyliczenia w brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 13 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

19)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 14 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

20)

W brzmieniu ustalonym przez art. 131 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948 oraz z 2017 r. poz. 379 i 1926), która weszła w życie z dniem 1 marca 2017 r.

21)

W brzmieniu ustalonym przez art. 131 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 20.

22)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 15 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

23)

Ze zmianą wprowadzoną przez art. 131 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 20.

24)

W brzmieniu ustalonym przez art. 23 pkt 16 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

25)

Dodany przez art. 23 pkt 16 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

26)

W brzmieniu ustalonym przez art. 131 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 20.

27)

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. poz. 959, 962 i 1808, z 2005 r. poz. 757 i 1184, z 2006 r. poz. 1834, z 2007 r. poz. 1238 i 1381 oraz z 2011 r. poz. 622 i 1016.

28)

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. poz. 959, 962 i 1808, z 2005 r. poz. 757 i 1184, z 2006 r. poz. 1834, z 2007 r. poz. 1238 i 1381 oraz z 2011 r. poz. 622 i 1016.

29)

Ustawa została ogłoszona w dniu 24 października 2011 r.

Załącznik nr 2 - Wykonywanie przewozu towarów niebezpiecznych i innych czynności związanych z tym przewozem drogowy kolejowy żeglugą śródlądową


Lp.	Wyszczególnienie naruszeń	Rodzaj transportu			Wysokość kary w złotych
WYKONYWANIE PRZEWOZU TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH I INNYCH CZYNNOŚCI ZWIĄZANYCH Z TYM PRZEWOZEM		drogowy	kolejowy	żeglugą śródlądową
1.	DOKUMENTY
1.1.	1. Niesporządzenie dokumentu przewozowego	X	X	X	1000
	2. Sporządzenie dokumentu przewozowego, w którym nie są zawarte: numer UN, grupa pakowania (o ile została przyporządkowana) lub prawidłowa nazwa przewozowa towaru niebezpiecznego				500
	3. Sporządzenie dokumentu przewozowego, w którym nie jest zawarta inna wymagana informacja				300
	4. Przewóz towaru niebezpiecznego z dokumentem przewozowym, o którym mowa w pkt 2 lub 3, albo bez dokumentu przewozowego				300
1.2.	Dopuszczenie do przewozu towaru niebezpiecznego kierowcy, który nie uzyskał wymaganego zaświadczenia ADR	X			2000
1.3.	Dopuszczenie do przewozu towaru niebezpiecznego eksperta ADN, który nie uzyskał świadectwa eksperta ADN			X	2000
1.4.	Niewyposażenie środka transportu w wymagane instrukcje pisemne	X	X	X	250
1.5.	1. Nieuzyskanie wymaganego świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR	X	-	-	6000
	2. Niewyposażenie kierowcy w ważne świadectwo dopuszczania pojazdu ADR				500
1.6.	1. Nieuzyskanie wymaganego świadectwa dopuszczenia lub kopii świadectwa dopuszczenia dla przedziału ładunkowego lub osłony	X		X	6000
	2. Niewyposażenie załogi lub prowadzącego pojazd w wymagane świadectwa dopuszczenia lub kopię świadectwa dopuszczenia dla przedziału ładunkowego lub osłony				500
1.7.	Wykonywanie załadunku lub rozładunku towaru niebezpiecznego w miejscu publicznym lub na obszarze zabudowanym:	X
	1) bez wymaganego specjalnego zezwolenia właściwej władzy				2000
	2) bez wymaganego powiadomienia właściwej władzy				500
1.8.	Nieuzyskanie przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych wcześniejszego zatwierdzenia przez właściwą władzę dla przewozu materiału promieniotwórczego	X	X	X	2000
1.9.	Wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego bez wymaganego świadectwa dopuszczenia statku ADN do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych lub tymczasowego świadectwa			X	6000
2.	SPOSÓB PRZEWOZU
2.1.	Napełnianie, nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego w cysternie, który nie jest dopuszczony do przewozu w cysternie	X	X	X	6000
2.2.	Nadanie, załadunek lub przewóz towaru niebezpiecznego luzem, który nie jest dopuszczony do przewozu luzem	X	X	X	6000
2.3.	Zapakowanie, nadanie, załadunek lub przewóz w sztukach przesyłki towaru niebezpiecznego, który nie jest dopuszczony do przewozu w sztukach przesyłki	X	X	X	6000
2.4.	Nadanie, załadunek lub przewóz towaru niebezpiecznego z naruszeniem przepisów dotyczących zakazu ładowania razem	X	X	X	3000
2.5.	Załadunek lub przewóz towaru niebezpiecznego z naruszeniem przepisów dotyczących rozmieszczania i mocowania ładunków	X	X	X	1000
2.6.	Napełnianie cysterny lub przewóz towaru niebezpiecznego w cysternie z naruszeniem przepisów dotyczących dopuszczalnego stopnia napełnienia cysterny	X	X	X	4500
2.7.	Napełnianie cysterny lub przewóz towarów reagujących ze sobą niebezpiecznie, umieszczonych w sąsiadujących komorach cysterny	X	X	X	5000
2.8.	Przewóz środkiem transportu zanieczyszczonym przewożonym towarem niebezpiecznym lub pozostałościami uprzednio przewożonego towaru niebezpiecznego	X	X	X	1500
2.9.	Nadanie, załadunek lub przewóz towaru niebezpiecznego w ilościach przekraczających ilości dozwolone odpowiednio w ADR, RID lub ADN	X	X	X	2000
2.10.	Nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego z naruszeniem wymaganych środków ostrożności przy jego przewozie razem z artykułami żywnościowymi, towarami konsumpcyjnymi lub karmą dla zwierząt	X	X	X	1000
2.11.	Napełnianie cysterny lub przewóz produktów żywnościowych w cysternach używanych do przewozu towarów niebezpiecznych bez zastosowania środków zapobiegających zagrożeniom zdrowia	X	X	X	3000
2.12.	Niezachowanie odległości ochronnej przy zestawianiu składu pociągu w sytuacjach określonych w części 7 RID	-	X	-	4000
2.13.	Kontynuowanie przewozu pomimo stwierdzenia uwalniania się towaru niebezpiecznego z urządzenia transportowego lub środka transportu	X	X	X	6000
3.	ŚRODKI TRANSPORTU I JEDNOSTKI TRANSPORTOWE
3.1.	Załadunek, napełnianie lub przewóz towaru niebezpiecznego nieodpowiednim do takiego przewozu środkiem transportu lub w nieodpowiednim urządzeniu transportowym	X	X	X	3000
3.2.	Niewyposażenie środka transportu przewożącego towary niebezpieczne w wymagane:	X	-	X
	1) gaśnice lub gaśnice niespełniające warunków określonych odpowiednio w ADR lub ADN,				500
	2) w wyposażenie ochronne określone odpowiednio w ADR lub ADN				200 - za każdy brakujący element
3.3.	Niewyposażenie środka transportu przewożącego towary niebezpieczne w wymagane środki ochrony układu oddechowego, zgodnie z instrukcją wewnętrzną przewoźnika	-	X	-	500
3.4.	Nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego środkiem transportu, w cysternie, pojeździe-baterii, kontenerze, MEGC lub pojeździe MEMU, niezaopatrzonych w wymagane i prawidłowe oznakowanie, w zakresie:	X	X	X	200 - za każdy brakujący element
	1) tablicy lub tablic barwy pomarańczowej
	2) nalepki lub nalepek ostrzegawczych
	3) innego wymaganego oznakowania
3.5.	Nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego środkiem transportu lub urządzeniem transportowym z niezdjętymi lub niezakrytymi nalepkami ostrzegawczymi i tablicami barwy pomarańczowej, jeżeli przepisy RID tego wymagają	-	X	-	500
3.6.	Wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego pojazdem nieodpowiadającym warunkom określonym w części 9 ADR	X	-	-	2000
3.7.	Wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego w kontenerze, wagonie, cysternie lub innym urządzeniu transportowym niespełniającym wymagań określonych w części 4, 6 lub 7 odpowiednio ADR, RID lub ADN	X	X	X	2000
3.8.	Dopuszczenie do przewozu towaru niebezpiecznego w urządzeniu transportowym z pozostałościami towaru niebezpiecznego na jego zewnętrznej powierzchni	X	X	X	1000
3.9.	Nadanie towaru niebezpiecznego w kontenerze niezdatnym do użytku lub niezgodnym z odpowiednimi wymaganiami dla danego typu kontenera lub dla przewożonego towaru niebezpiecznego	X	X	X	2000
3.10.	Załadunek lub nadanie towaru niebezpiecznego luzem w kontenerze niedopuszczonym przez właściwą władzę	X	X	X	1000
4.	OPAKOWANIA
4.1.	Zapakowanie, nadanie, załadunek lub przewóz towarów niebezpiecznych w opakowaniu, które nie spełnia wymagań odpowiednio ADR, RID lub ADN, odrębnie dla każdego numeru UN lub rodzaju opakowania	X	X	X	3000
4.2.	Zapakowanie, nadanie lub załadunek towaru niebezpiecznego bez wymaganego oznakowania sztuk przesyłki lub opakowania zbiorczego albo w nieprawidłowo oznakowanych sztukach przesyłki lub opakowaniach zbiorczych dla każdego numeru UN	X	X	X	800
4.3.	Zapakowanie, załadunek lub nadanie towaru niebezpiecznego z naruszeniem przepisów dotyczących pakowania razem do sztuki przesyłki	X	X	X	3000
5.	INNE NARUSZENIA
5.1.	Nadanie towaru niebezpiecznego nieprawidłowo sklasyfikowanego	X	X	X	6000
5.2.	Załadunek, nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego niedopuszczonego do przewozu	X	X	X	10 000
5.3.	Niewyznaczenie przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych	X	X	X	5000
5.4.	Nieprzesłanie w ustawowo określonym terminie rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych: 1) jeżeli od ustawowo określonego terminu do dnia przesłania sprawozdania nie upłynęło 14 dni 2) jeżeli od ustawowo określonego terminu do dnia przesłania sprawozdania upłynęło co najmniej 14 dni 3) jeżeli od ustawowo określonego terminu przesłania sprawozdania upłynęły co najmniej 3 miesiące	X	X	X	200 2000 5000
5.5.	Nieprzeszkolenie osób wykonujących czynności związane z przewozem towaru niebezpiecznego, zatrudnionych przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych lub wykonujących te czynności na jego rzecz	X	X	X	2000
5.6.	Niesporządzenie lub sporządzenie niezgodnie z wymaganiami planu ochrony/planu zapewnienia bezpieczeństwa	X	X	-	5000
5.7.	Dopuszczenie do pozostawienia środka transportu przewożącego towary niebezpieczne bez wymaganego nadzoru	X	X	X	800
5.8.	Dopuszczenie do postoju środka transportu przewożącego towary niebezpieczne bez zabezpieczenia hamulcem ręcznym	-	X	-	500
5.9.	Używanie ognia lub nieosłoniętego płomienia w środkach transportu przewożących towary niebezpieczne oznakowane nalepkami ostrzegawczymi nr 1, 1.4, 1.5, 1.6, 2.1, 3, 4.1, 4.2, 5.1 lub 5.2, a także w ich pobliżu	-	X	-	2000
5.10.	Dopuszczenie do przewozu środkiem transportu przewożącym towary niebezpieczne osób innych niż załoga	X	-	-	500
5.11.	Niepowiadomienie przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, w przypadku zaistnienia wypadku lub awarii, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, właściwej miejscowo ze względu na miejsce powstania zdarzenia jednostki ochrony przeciwpożarowej lub centrum powiadamiania ratunkowego	X	X	X	1000
5.12.	Niesporządzenie lub sporządzenie niezgodnie z przepisami planu awaryjnego dla stacji rozrządowej	-	X	-	5000
5.13.	Wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego pojazdem wyposażonym w zbiornik lub zbiorniki paliwa o łącznej pojemności przekraczającej maksymalną pojemność określoną w ADR dla jednostki transportowej	X	-	-	2000

Objaśnienia:

„X” oznacza „dotyczy”

„-” oznacza „nie dotyczy”

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiejz dnia 24 listopada 2017 r.w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych

Spis treści

Treść obwieszczenia

1.

1)

2)

2.

1)

Art. 160.

1.

1)

2)

3)

4)

5)

6)

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

Art. 162.

1.

1)

2)

3)

4)

2.

Art. 163.

1)

2)

3)

Art. 164.

3.

Art. 165.

3.

4.

6.

7.

Art. 166.

1.

2.

3.

4.

Art. 170.

1.

1)

2)

2.

3.

4.

4a.

5.

6.

7.

Art. 171.

1.

1)

2)

2.

1)

2)

a)

b)

c)

d)

e)

f)

3.

Art. 179.

1.

2.

Art. 180.

1.

2.

3.