po rozpoznaniu w trybie
art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania
przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. poz. 2072), na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 października 2018 r., skargi konstytucyjnej Jerzego
Szmida o zbadanie zgodności:
art. 56 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) „w zakresie, w jakim wyłącza dopuszczalność zaskarżenia zażaleniem postanowienia
wydanego na podstawie
art. 56 § 2 kodeksu postępowania karnego i odnoszącego się do oskarżyciela posiłkowego, o którym mowa w
art. 54 kodeksu postępowania karnego”, z art. 78 w związku z
art. 176 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej,
Art. 56 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r., tj. do dnia poprzedzającego wejście
w życie
art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania
karnego oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. poz. 1247), w zakresie wyłączającym dopuszczalność zaskarżenia zażaleniem postanowienia wydanego
na podstawie art. 56 § 2 ustawy -
Kodeks postępowania karnego odnoszącego się do oskarżyciela posiłkowego ubocznego, jest niezgodny z art. 78 w
związku z
art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
na podstawie
art. 59 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania
przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. poz. 2072) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.
Orzeczenie zapadło jednogłośnie.