1.
Ustawa normuje odpowiedzialność majątkową funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej,
Służby Celno-Skarbowej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby
Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego za szkody
wyrządzone przez nich, wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków
służbowych, w mieniu Skarbu Państwa znajdującym się w dyspozycji organu lub jednostek
organizacyjnych podległych, podporządkowanych albo nadzorowanych przez ministrów właściwych
do spraw wewnętrznych, do spraw finansów publicznych, Ministra Obrony Narodowej, Marszałka
Sejmu, Ministra Sprawiedliwości, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa
Agencji Wywiadu, Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego
i Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego.
2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1)
funkcjonariuszu - należy przez to rozumieć: policjanta, funkcjonariusza Straży Granicznej,
funkcjonariusza Straży Marszałkowskiej, funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej, funkcjonariusza
Służby Ochrony Państwa, strażaka Państwowej Straży Pożarnej, funkcjonariusza Służby
Więziennej, funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego oraz Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
2)
uposażeniu przysługującym funkcjonariuszowi - należy przez to rozumieć uposażenie
zasadnicze wraz z dodatkami o charakterze stałym należne funkcjonariuszowi w dniu
wyrządzenia szkody, a w przypadku szkody powstałej po rozwiązaniu stosunku służbowego
- należne w dniu zwolnienia ze służby.