1.
Lekarz orzecznik ustala stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek
z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową na podstawie bezpośredniego badania ubezpieczonego
i posiadanej dokumentacji medycznej oraz dokumentacji dotyczącej tego wypadku przy
pracy albo tej choroby zawodowej.
2.
Lekarz orzecznik, po dokonaniu ustaleń, o których mowa w ust. 1, wydaje orzeczenie
o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, zwane dalej „orzeczeniem”, w którym
stwierdza stopień uszczerbku na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub
chorobą zawodową.
3.
Lekarz orzecznik może, przed wydaniem orzeczenia, zlecić uzupełnienie dokumentacji
medycznej o opinię właściwego lekarza konsultanta, a także o wyniki badań dodatkowych
i specjalistycznych.
4.
Jeżeli lekarz orzecznik nie może wydać orzeczenia na podstawie wyników bezpośredniego
badania i posiadanej dokumentacji, może odroczyć jego wydanie w celu uzupełnienia
niezbędnej dokumentacji. Po uzupełnieniu niezbędnej dokumentacji orzeczenie może być
wydane bez ponownego badania.
Lekarz orzecznik może wydać orzeczenie również bez bezpośredniego badania ubezpieczonego,
jeżeli dokumentacja zgromadzona w postępowaniu jest wystarczająca do wydania orzeczenia.