Ustawaz dnia 11 sierpnia 2021 r.o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw 1)Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe, ustawę z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń, ustawę z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawę z dnia 17 grudnia 2004 r. o prawie pomocy w postępowaniu w sprawach cywilnych prowadzonym w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz o prawie pomocy w celu ugodowego załatwienia sporu przed wszczęciem takiego postępowania, ustawę z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawę z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Art. 1.

W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego   (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, 1578 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11, 1090 i 1177) wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 165 § 2 otrzymuje brzmienie:
„ 

§ 2.

Oddanie pisma procesowego w formie przesyłki poleconej w polskiej placówce pocztowej operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe lub w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu.
 ”
 ;

2)

w art. 4802:

a)

§ 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„ 

§ 1.

W nakazie zapłaty sąd nakazuje pozwanemu, aby w terminie oznaczonym w nakazie zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo wniósł środek zaskarżenia.

§ 2.

Termin, o którym mowa w § 1, wynosi:

1)

dwa tygodnie od dnia doręczenia nakazu w przypadku nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, gdy doręczenie nakazu pozwanemu ma mieć miejsce w kraju;

2)

miesiąc od dnia doręczenia nakazu w przypadku nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, gdy doręczenie nakazu pozwanemu ma mieć miejsce poza granicami kraju na terytorium Unii Europejskiej;

3)

miesiąc od dnia doręczenia nakazu w przypadku nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym, gdy doręczenie nakazu pozwanemu ma mieć miejsce na terytorium Unii Europejskiej;

4)

trzy miesiące od dnia doręczenia nakazu, w przypadku gdy doręczenie nakazu ma mieć miejsce poza terytorium Unii Europejskiej.
 ”
 ,

b)

po § 2 dodaje się § 21 i 22 w brzmieniu:
„ 

§ 21.

Jeżeli po wydaniu nakazu zapłaty okaże się, że doręczenie nakazu zapłaty ma nastąpić w miejscu, które zgodnie z § 2 uzasadnia oznaczenie innego terminu, niż termin oznaczony w wydanym nakazie, sąd z urzędu wydaje postanowienie, którym zmienia nakaz w stosownym zakresie.

§ 22.

O zmianie nakazu zapłaty na podstawie § 21 umieszcza się wzmiankę na oryginale nakazu, a na żądanie stron także na wydanych im wypisach. Dalsze odpisy i wypisy powinny być zredagowane w brzmieniu uwzględniającym postanowienie o zmianie nakazu.
 ”
 ;

3)

w art. 485:

a)

§ 2 otrzymuje brzmienie:
„ 

§ 2.

Sąd wydaje również nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla lub czeku należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. W przypadku przejścia na powoda praw z weksla lub czeku, do wydania nakazu niezbędne jest również przedstawienie dokumentów uzasadniających roszczenie, o ile przejście tych praw na powoda nie wynika bezpośrednio z weksla lub czeku. Jeżeli dłużnikiem jest konsument, niezbędne jest przedstawienie wraz z pozwem umowy, z której wynika roszczenie zabezpieczone wekslem, wraz z deklaracją wekslową i załącznikami. W treści pozwu skierowanego przeciwko osobie fizycznej zamieszcza się oświadczenie o tym, czy roszczenie dochodzone pozwem powstało w związku z umową zawartą z konsumentem.
 ”
 ,

b)

§ 4 otrzymuje brzmienie:
„ 

§ 4.

Jeżeli nie dołączono oryginału weksla lub czeku lub w treści pozwu nie zamieszczono oświadczenia, o którym mowa w § 2 zdanie czwarte, przewodniczący wzywa powoda do ich złożenia pod rygorem zwrotu pozwu na podstawie art. 130.
 ”
 ,

c)

dodaje się § 5 w brzmieniu:
„ 

§ 5.

Sąd może skazać na grzywnę powoda, jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika, który w złej wierze lub wskutek niezachowania należytej staranności złożył niezgodne z prawdą oświadczenie, o którym mowa w § 2 zdanie czwarte, że roszczenie dochodzone pozwem nie powstało w związku z umową zawartą z konsumentem.
 ”
 .

Art. 2.

W ustawie z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe   (Dz. U. z 2016 r. poz. 160) wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 11 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„ 
Weksel można przenieść przez indos, chociażby nie był wystawiony wyraźnie na zlecenie.
 ”
 ;

2)

po art. 11 dodaje się art. 11a w brzmieniu:
„ 

Art. 11a.

Weksel wręczony przedsiębiorcy w rozumieniu art. 431 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny   (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1509) w celu spełnienia lub zabezpieczenia wierzytelności, która wynika z umowy zawartej z konsumentem w rozumieniu art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, powinien zawierać zastrzeżenie „nie na zlecenie” lub inne równoznaczne.
W razie przyjęcia przez przedsiębiorcę weksla, o którym mowa powyżej, niezawierającego zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego równoznacznego i przeniesienia takiego weksla na inną osobę przedsiębiorca jest zobowiązany do naprawienia poniesionej przez wystawcę weksla szkody przez zapłatę weksla. Taka odpowiedzialność przedsiębiorcy względem wystawcy weksla istnieje także, gdy weksel znalazł się w posiadaniu innej osoby wbrew woli przedsiębiorcy.
Przedsiębiorca jest zobowiązany niezwłocznie po spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z konsumentem zwrócić weksel jego wystawcy.
 ”
 .

Art. 3.

W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń   (Dz. U. z 2021 r. poz. 281, 720 i 1023) w art. 138c:

1)

§ 3 otrzymuje brzmienie:
„ 

§ 3.

Kto przyjmuje od konsumenta czek niezawierający zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego równoznacznego w celu spełnienia lub zabezpieczenia świadczenia wynikającego z umowy o kredyt konsumencki, podlega karze grzywny.
 ”
 ;

2)

po § 3 dodaje się § 3a w brzmieniu:
„ 

§ 3a.

Kto przyjmuje od konsumenta weksel niezawierający zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego równoznacznego w celu spełnienia lub zabezpieczenia świadczenia wynikającego z umowy zawartej z konsumentem, podlega karze grzywny.
 ”
 ;

3)

§ 4 otrzymuje brzmienie:
„ 

§ 4.

Jeżeli przedsiębiorcą jest podmiot niebędący osobą fizyczną, odpowiedzialność przewidzianą w przepisach § 1-3a ponosi osoba kierująca przedsiębiorstwem lub osoba upoważniona do zawierania umów z konsumentami.
 ”
 .

Art. 4.

W ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji   (Dz. U. z 2020 r. poz. 1913) po art. 15b dodaje się art. 15c w brzmieniu:
„ 

Art. 15c.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest naruszenie zakazu praktyk ograniczających konkurencję w rozumieniu art. 6 i art. 9 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów   (Dz. U. z 2021 r. poz. 275), a także art. 101 i art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
 ”
 .

Art. 5.

W ustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o prawie pomocy w postępowaniu w sprawach cywilnych prowadzonym w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz o prawie pomocy w celu ugodowego załatwienia sporu przed wszczęciem takiego postępowania   (Dz. U. z 2005 r. poz. 67, z 2006 r. poz. 824 oraz z 2011 r. poz. 735) w art. 16 w ust. 1 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:
„ 
Zwolnienie od wydatków obejmuje w szczególności ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów tłumaczenia dokumentów niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy, których złożenia wymaga sąd lub inny właściwy organ albo które składa wnioskodawca, a także kosztów podróży i niezbędnych wydatków świadków wezwanych do sądu na żądanie wnioskodawcy, jeżeli nie mogą być przesłuchani w inny sposób, a ponadto zwrot poniesionych przez wnioskodawcę kosztów tłumaczenia dokumentów niezbędnych do rozpatrzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy.
 ”
 .

Art. 6.

W ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych   (Dz. U. z 2020 r. poz. 755, 807, 956 i 2186 oraz z 2021 r. poz. 1080 i 1557) w art. 19 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„ 

4.

Trzy czwarte części opłaty pobiera się od pozwanego w razie wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym, jednakże w przypadku gdy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym został wydany przeciwko konsumentowi, od pozwanego konsumenta pobiera się opłatę nie większą niż 750 złotych.
 ”
 .

Art. 7.

W ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim   (Dz. U. z 2019 r. poz. 1083 oraz z 2020 r. poz. 2320) w art. 41:

1)

ust. 1-3 otrzymują brzmienie:
„ 

1.

Czek konsumenta wręczony kredytodawcy w celu spełnienia lub zabezpieczenia świadczenia wynikającego z umowy o kredyt konsumencki powinien zawierać zastrzeżenie „nie na zlecenie” lub inne równoznaczne.

2.

W razie przyjęcia przez kredytodawcę czeku niezawierającego zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego równoznacznego i przeniesienia takiego czeku na inną osobę kredytodawca jest zobowiązany do naprawienia poniesionej przez konsumenta szkody przez zapłatę czeku.

3.

Przepis ust. 2 stosuje się również, gdy czek znalazł się w posiadaniu innej osoby wbrew woli kredytodawcy.
 ”
 ;

2)

uchyla się ust. 4.

Art. 8.

1.

W sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy został wydany nakaz zapłaty, stosuje się art. 4802 § 1 i 2 ustawy zmienianej w art. 1 oraz art. 19 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 6, w brzmieniu dotychczasowym.

2.

W sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się art. 16 ust. 1 zdanie drugie ustawy zmienianej w art. 5, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

3.

Do weksli wystawionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 9.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
1)
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe, ustawę z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń, ustawę z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawę z dnia 17 grudnia 2004 r. o prawie pomocy w postępowaniu w sprawach cywilnych prowadzonym w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz o prawie pomocy w celu ugodowego załatwienia sporu przed wszczęciem takiego postępowania, ustawę z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawę z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.