1.
Ewidencja, o której mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe, zwanej dalej „ustawą”, obejmuje wszelkie transakcje i operacje powodujące zmianę
stanu wartości dewizowych i waluty polskiej, w tym:
1)
transakcje rozliczane w kantorze;
2)
transakcje rozliczane za pośrednictwem rachunków bankowych;
3)
transakcje rozliczane w części w kantorze i w części za pośrednictwem rachunków bankowych;
4)
operacje przemieszczania wartości dewizowych lub waluty polskiej między kasą a rachunkami
bankowymi.
2.
W ewidencji, o której mowa w ust. 1, ujmuje się:
1)
kolejny numer transakcji lub operacji;
2)
datę zawarcia i datę realizacji transakcji lub datę przeprowadzenia operacji;
3)
określenie rodzaju transakcji lub operacji: kupno, sprzedaż, zasilenie kasy z rachunku
bankowego, odprowadzenie z kasy na rachunek bankowy;
4)
sposób rozliczenia transakcji: wpłata do kasy, wypłata z kasy, wpłata na rachunek
bankowy, wypłata z rachunku bankowego, rozliczenie za pośrednictwem rachunków bankowych;
5)
nazwę i ilość wartości dewizowych lub waluty polskiej będących przedmiotem transakcji
lub operacji;
6)
kurs waluty i równowartość transakcji w walucie polskiej;
7)
cenę jednostkową oraz wartość w walucie polskiej w przypadku transakcji kupna i sprzedaży
złota dewizowego lub platyny dewizowej.
3.
Jeżeli jedna transakcja jest rozliczana w więcej niż jeden sposób, każde rozliczenie
należy potraktować i ująć w ewidencji jako oddzielną transakcję.
4.
Wpis do ewidencji powinien być dokonany niezwłocznie po zawarciu transakcji lub przeprowadzeniu
operacji, a jeżeli transakcja jest realizowana w innym terminie niż termin jej zawarcia,
wpis uzupełnia się o datę realizacji transakcji niezwłocznie po jej zrealizowaniu.
5.
Przedsiębiorca, prowadząc ewidencję w sposób określony w ust. 1-4, obowiązany jest
zapewnić w każdym momencie możliwość ustalenia aktualnego stanu kasy w poszczególnych
wartościach dewizowych i w walucie polskiej.