1.
W przypadku gdy osoba, na którą nałożono obowiązek świadczeń osobistych lub którą
przeznaczono do wykonywania tych świadczeń, nie może z powodu choroby lub innego wypadku
losowego stawić się do ich wykonania w terminie określonym w decyzji lub wezwaniu,
niezwłocznie zawiadamia o tym wójta (burmistrza, prezydenta miasta) osobiście lub
za pośrednictwem innej osoby, telefonicznie, wykorzystując inny środek łączności lub
drogą pocztową, i przekazuje jednocześnie dokumenty usprawiedliwiające brak możliwości
stawienia się do wykonania świadczenia osobistego, wytworzone w formie pisemnej w
postaci papierowej lub elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym,
podpisem zaufanym albo podpisem osobistym. W takich przypadkach za datę zawiadomienia
uważa się odpowiednio: dzień, w którym nastąpiło skuteczne zainicjowanie połączenia
z wykorzystaniem telekomunikacyjnego urządzenia końcowego, datę stempla pocztowego
lub datę raportu transmisji pojedynczej.
2.
Po ustaniu przyczyny uniemożliwiającej stawienie się do wykonania świadczeń osobistych
osoba, na którą nałożono obowiązek tych świadczeń lub którą przeznaczono do wykonania
tych świadczeń, zgłasza się niezwłocznie do wójta (burmistrza, prezydenta miasta)
w celu przedstawienia dokumentów usprawiedliwiających brak możliwości stawienia się
do wykonania świadczeń, o ile nie przedstawiła tych dokumentów w sposób określony
w ust. 1.
3.
W przypadku otrzymania zawiadomienia wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie
powiadamia o tym organy, o których mowa w art. 620 ust. 1 ustawy.