Ustawaz dnia 8 listopada 2024 r.o zmianie ustawy o służbie zagranicznej oraz ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne

Stosunek pracy w służbie zagranicznej wygasa w dniu ukończenia 65 lat przez osobę, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, 3 i 4.

Jeżeli osoba, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, 3 i 4, nie później niż na 6 miesięcy i nie wcześniej niż na 12 miesięcy przed ukończeniem 65 lat złoży dyrektorowi generalnemu służby zagranicznej oświadczenie na piśmie o woli kontynuowania zatrudnienia wraz z aktualnym orzeczeniem lekarskim stwierdzającym brak przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku, jej stosunek pracy nie wygasa, chyba że dyrektor generalny służby zagranicznej, uwzględniając potrzeby służby zagranicznej, odmówi zgody na jej dalsze zatrudnienie.

Odmowa zgody na dalsze zatrudnienie następuje na piśmie w terminie 30 dni od dnia otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 2. Odmowa zgody na dalsze zatrudnienie zawiera uzasadnienie oraz pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Od odmowy zgody na dalsze zatrudnienie przysługuje odwołanie. Odwołanie wnosi się do sądu pracy w terminie 21 dni od dnia doręczenia odmowy zgody na dalsze zatrudnienie. Przepisy art. 45 § 1 i 2, art. 47 zdanie pierwsze, art. 47¹, art. 48 i art. 51 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy stosuje się odpowiednio.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dyplomata zawodowy po wygaśnięciu stosunku pracy w służbie zagranicznej zachowuje prawo do posługiwania się ostatnim nadanym mu stopniem dyplomatycznym z określeniem „w stanie spoczynku”.

Ustanawia się, z zastrzeżeniem art. 27 ust. 2, następujące stopnie dyplomatyczne w służbie zagranicznej:

Najniższym stopniem dyplomatycznym jest attaché.

Stopień dyplomatyczny ambasadora tytularnego nadaje minister właściwy do spraw zagranicznych na wniosek Szefa Służby Zagranicznej.

Stopnie dyplomatyczne, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 2 i 3, nadaje Szef Służby Zagranicznej.

Stopień dyplomatyczny attaché nadaje się członkowi służby zagranicznej, który złożył z wynikiem pozytywnym egzamin dyplomatyczno-konsularny, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia wyników tego egzaminu.

Nadanie po raz pierwszy stopnia dyplomatycznego innego niż attaché jest możliwe, jeżeli przemawiają za tym dotychczasowe doświadczenie zawodowe członka służby zagranicznej, posiadane wykształcenie, umiejętności, uprawnienia i kwalifikacje zawodowe.

Wyższy stopień dyplomatyczny nadaje się dyplomacie zawodowemu, który uzyskał pozytywny wynik wyższej kwalifikacji dyplomatycznej, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia wyników tej kwalifikacji.

Nadanie kolejnego stopnia dyplomatycznego dyplomacie zawodowemu może nastąpić na wniosek jego przełożonego, jeżeli:

Wyższa kwalifikacja dyplomatyczna jest przeprowadzana raz w roku.

Dyplomata zawodowy przystępuje do wyższej kwalifikacji dyplomatycznej przed nadaniem mu po raz pierwszy wyższego stopnia dyplomatycznego.

Dyplomata zawodowy może przystąpić do wyższej kwalifikacji dyplomatycznej po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 30 ust. 6.

Wyższa kwalifikacja dyplomatyczna obejmuje następujące etapy:

Wyższą kwalifikację dyplomatyczną przeprowadza komisja powołana przez Szefa Służby Zagranicznej spośród członków służby zagranicznej posiadających wyższy stopień dyplomatyczny albo stopień dyplomatyczny ambasadora tytularnego.

Do zadań komisji należy:

Szef Służby Zagranicznej określa skład i tryb pracy komisji, w tym sposób przeprowadzenia wyższej kwalifikacji dyplomatycznej oraz ustalenia jej wyniku.

W przypadku uzyskania negatywnego wyniku wyższej kwalifikacji dyplomatycznej dyplomata zawodowy może do niej przystąpić ponownie nie wcześniej niż po upływie 2 lat.

Członek komisji, o której mowa w art. 30a ust. 5, podlega wyłączeniu z jej prac, jeżeli dyplomata zawodowy przystępujący do wyższej kwalifikacji dyplomatycznej jest:

Powody wyłączenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. b, trwają pomimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.

Członek komisji, o której mowa w art. 30a ust. 5, składa pisemne oświadczenie o niezachodzeniu okoliczności, o których mowa w ust. 1.

Oświadczenie jest składane pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

Szef Służby Zagranicznej organizuje seminarium dyplomatyczno-konsularne i określa jego program w celu przygotowania członków służby zagranicznej nieposiadających stopnia dyplomatycznego, zatrudnionych w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych na podstawie umowy o pracę albo mianowania w służbie cywilnej, do wykonywania obowiązków dyplomaty zawodowego.

Uczestnikiem seminarium dyplomatyczno-konsularnego może być członek służby zagranicznej, o którym mowa w ust. 1, jeżeli spełnia wymagania określone w art. 31 ust. 1 pkt 1 i 4-8 oraz posługuje się biegle językiem angielskim.

Szef Służby Zagranicznej kwalifikuje członka służby zagranicznej, o którym mowa w ust. 1, do udziału w seminarium dyplomatyczno-konsularnym na podstawie jego wniosku.

Szef Służby Zagranicznej określa, w drodze decyzji, limit przyjęć na seminarium dyplomatyczno-konsularne w danym roku kalendarzowym. Decyzja jest podawana do wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych.

Członek komisji egzaminacyjnej, o której mowa w art. 46 ust. 2b, podlega wyłączeniu z jej prac, jeżeli osoba przystępująca do egzaminu dyplomatyczno-konsularnego jest:

Do członków komisji egzaminacyjnej, o której mowa w art. 46 ust. 2b, stosuje się przepisy art. 30b ust. 2-4.

Wynagrodzenia członków służby zagranicznej składają się ze składników wynagrodzenia określonych dla członków korpusu służby cywilnej. Wynagrodzenia dyplomatów zawodowych składają się ze składników wynagrodzenia określonych dla członków korpusu służby cywilnej oraz z dodatku służby zagranicznej.

Do stopni dyplomatycznych, o których mowa w art. 28 ust. 1, przyporządkowane są określone dla danego stopnia dyplomatycznego mnożniki kwoty bazowej dla członków korpusu służby cywilnej, służące do ustalenia wysokości dodatku służby zagranicznej.

W przypadku zbiegu uprawnień do dodatku służby zagranicznej oraz dodatku służby cywilnej dyplomacie zawodowemu przysługuje wyłącznie dodatek służby zagranicznej. Jeżeli dodatek służby zagranicznej przysługuje w wysokości niższej niż dodatek służby cywilnej, który w danym momencie przysługiwałby dyplomacie zawodowemu, wysokość dodatku służby zagranicznej odpowiada wysokości dodatku służby cywilnej.

Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia, mnożniki, o których mowa w ust. 2, służące do ustalenia wysokości dodatku służby zagranicznej dla stopni dyplomatycznych, o których mowa w art. 28 ust. 1, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia wzrostu wysokości dodatku służby zagranicznej wraz z nadaniem kolejnego stopnia dyplomatycznego oraz porównywalności wysokości dodatku służby zagranicznej z dodatkiem służby cywilnej z tytułu posiadania stopnia służbowego.

Członkowi służby zagranicznej wykonującemu obowiązki w placówce zagranicznej przysługuje dodatek zagraniczny.

Wysokość dodatku zagranicznego oblicza się jako iloczyn kwoty bazowej dodatku zagranicznego, określanej dla każdego państwa przyjmującego, i mnożnika dodatku zagranicznego ustalonego na podstawie przepisów wydanych na podstawie ust. 7.

Kwotę bazową dodatku zagranicznego dla poszczególnych państw przyjmujących oblicza się na podstawie bazowego dodatku zagranicznego w Stanach Zjednoczonych Ameryki, stosując wskaźniki kosztów utrzymania, z wyłączeniem kosztów zakwaterowania, określone przez Organizację Narodów Zjednoczonych dla poszczególnych państw w odniesieniu do kosztów utrzymania w Nowym Jorku. Przeliczenia kwoty bazowej dodatku zagranicznego na walutę, w której jest wypłacany dodatek zagraniczny, dokonuje się, stosując wskaźniki przeliczenia waluty określone przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Jako kwotę bazową dodatku zagranicznego w państwach przyjmujących, dla których w Biuletynie Statystycznym Narodów Zjednoczonych nie publikuje się wskaźnika kosztów utrzymania, przyjmuje się kwotę bazową dodatku zagranicznego w państwie o zbliżonych kosztach utrzymania.

Wskaźniki kosztów utrzymania oraz wskaźniki przeliczenia waluty dla poszczególnych państw ustala się corocznie jako średnie arytmetyczne odpowiednio trzech ostatnich wskaźników kosztów utrzymania oraz trzech ostatnich wskaźników przeliczenia waluty, opublikowanych w Biuletynie Statystycznym Narodów Zjednoczonych za rok poprzedzający rok, w którym dokonuje się obliczenia.

Bazowy dodatek zagraniczny jest waloryzowany co roku z dniem 1 kwietnia o wskaźnik zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych dla wszystkich konsumentów miejskich publikowany przez Urząd Statystyczny Stanów Zjednoczonych Ameryki za rok poprzedzający rok, w którym dokonuje się waloryzacji.

Minister właściwy do spraw zagranicznych co roku do dnia 15 marca ogłasza w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” kwoty bazowe dodatku zagranicznego dla poszczególnych państw przyjmujących obowiązujące od dnia 1 kwietnia danego roku.

Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia, mnożniki dodatku zagranicznego dla poszczególnych grup stanowisk w placówkach zagranicznych, z uwzględnieniem złożoności zadań realizowanych w danej grupie stanowisk i wymaganego w niej poziomu samodzielności.

Dodatek zagraniczny przysługuje za wykonywanie obowiązków w placówce zagranicznej i ulega zmniejszeniu proporcjonalnie do liczby dni nieobecności w pracy w przypadku czasowej niemożności wykonywania obowiązków w placówce zagranicznej.

Czasową niemożnością wykonywania obowiązków w placówce zagranicznej nie jest:

Dodatek zagraniczny nie jest składnikiem wynagrodzenia i nie stanowi podstawy obliczania ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Wypłata dodatku zagranicznego następuje z góry w pierwszym dniu roboczym miesiąca.

Wypłata pierwszego dodatku zagranicznego następuje w dniu rozpoczęcia wykonywania obowiązków w placówce zagranicznej, w wysokości proporcjonalnej do liczby dni kalendarzowych pozostałych w danym miesiącu, a jeżeli dzień ten przypada w dniu wolnym od pracy - w pierwszym dniu roboczym.

Dodatek zagraniczny wypłacony za miesiąc, w którym nastąpiły odwołanie członka służby zagranicznej ze stanowiska lub jego zgon, nie podlega zwrotowi.

W przypadku odwołania członka służby zagranicznej ze stanowiska w placówce zagranicznej i wyznaczenia stanowiska w innej placówce zagranicznej dodatek zagraniczny przysługuje odpowiednio za okres do dnia odwołania ze stanowiska w placówce zagranicznej i od dnia rozpoczęcia wykonywania obowiązków w innej placówce zagranicznej.

Członkowi służby zagranicznej z tytułu zmiany miejsca zamieszkania w związku z wyznaczeniem stanowiska w placówce zagranicznej pracodawca zapewnia:

Świadczenia, o których mowa w ust. 1, zapewnia się tylko w przypadku tych członków rodziny, którzy przesiedlają się wraz z członkiem służby zagranicznej, niezależnie od tego, kiedy faktycznie się przesiedlą. Świadczenia wypłacane są łącznie.

Dietę z tytułu podróży przesiedleniowej, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wypłaca się w wysokości po 150 % diety określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, niezależnie od czasu trwania tej podróży.

Wysokość ryczałtu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, ustala się jako iloczyn bieżących stawek frachtu Międzynarodowego Zrzeszenia Przewoźników Powietrznych (IATA) oraz wagowego limitu mienia, przyjmując, że wagowy limit mienia wynosi 100 kg na członka służby zagranicznej oraz po 100 kg na przesiedlającego się członka rodziny. Wagowe limity mienia członka służby zagranicznej oraz przesiedlających się członków rodziny są sumowane. Jeżeli Międzynarodowe Zrzeszenie Przewoźników Powietrznych nie określiło stawek frachtu do miejsca przesiedlenia, przy wyliczaniu wysokości ryczałtu stosuje się stawkę frachtu określoną dla lotniska znajdującego się najbliżej miejsca przesiedlenia.

Zasiłek adaptacyjny wypłaca się w dniu, w którym członek służby zagranicznej rozpoczyna wykonywanie obowiązków w placówce zagranicznej, lub w najbliższym dniu roboczym, w walucie, w której wypłaca się dodatek zagraniczny. Na pisemny wniosek członka służby zagranicznej zasiłek adaptacyjny może być wypłacony przed przyjazdem do państwa przyjmującego w złotych, a przeliczenie odbywa się po kursie waluty dodatku zagranicznego do złotego według tabeli kursów średnich walut obcych Narodowego Banku Polskiego ogłoszonej w dniu dokonania wypłaty zasiłku adaptacyjnego.

Zasiłek adaptacyjny nie przysługuje członkowi służby zagranicznej wykonującemu obowiązki w placówce zagranicznej, któremu wyznaczono stanowisko w innej placówce zagranicznej w tym samym państwie przyjmującym.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, przysługują także w związku z powrotem do Rzeczypospolitej Polskiej po odwołaniu ze stanowiska w placówce zagranicznej.

W okresie wykonywania obowiązków w placówce zagranicznej i przebywania w państwie przyjmującym pracodawca zapewnia członkowi służby zagranicznej:

Pracodawca zapewnia członkowi służby zagranicznej świadczenia, o których mowa w ust. 1, także jeżeli nie przebywa on w państwie przyjmującym nie dłużej niż 3 miesiące w roku kalendarzowym w związku z usprawiedliwioną nieobecnością w pracy.

Członkom służby zagranicznej będącym małżeństwem przysługuje uprawnienie do korzystania z jednego lokalu mieszkalnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli zostaną im wyznaczone stanowiska w tej samej placówce zagranicznej lub w różnych placówkach zagranicznych, ale znajdujących się na terenie tej samej aglomeracji miejskiej.

Członek służby zagranicznej przeniesiony czasowo do innej placówki zagranicznej zgodnie z art. 57 ust. 2 zachowuje w okresie przeniesienia prawo do świadczeń, o których mowa w ust. 1, z tym że świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 3, są wypłacane przez placówkę zagraniczną, do której członek służby zagranicznej został przeniesiony.

Kierownik placówki zagranicznej zawiera z członkiem służby zagranicznej umowę użyczenia lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 53b ust. 1 pkt 1. W przypadku braku takiego lokalu mieszkalnego przydziela wyposażony lokal mieszkalny najęty przez placówkę zagraniczną przy zachowaniu zasad celowości i oszczędności wydatków publicznych.

Od chwili przejęcia lokalu mieszkalnego na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego członek służby zagranicznej ponosi odpowiedzialność za szkody wynikłe z niewłaściwego używania lokalu.

Członek służby zagranicznej jest obowiązany wpłacić kaucję za korzystanie z lokalu mieszkalnego w celu zabezpieczenia pokrycia ewentualnych szkód i braków, w tym nieuregulowanych opłat, o których mowa w art. 53d ust. 1, które mogą powstać w lokalu mieszkalnym i wyposażeniu wskutek działania lub zaniechania członka służby zagranicznej, członków jego rodziny i innych osób, które za przyzwoleniem członka służby zagranicznej przebywają w lokalu mieszkalnym, a także szkód wyrządzonych przez zwierzęta domowe. Wysokość kaucji jest równa jednemu miesięcznemu dodatkowi zagranicznemu otrzymywanemu przez członka służby zagranicznej, korzystającego z lokalu mieszkalnego. W przypadku gdy koszty szkód i braków, o których mowa w zdaniu pierwszym, przekraczają wysokość kaucji, członek służby zagranicznej jest obowiązany pokryć powstałą różnicę.

Kaucja może być:

Zwrot kaucji następuje po zdaniu lokalu mieszkalnego na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, który stwierdza zdanie lokalu mieszkalnego i jego wyposażenia w stanie kompletnym i niepogorszonym, z uwzględnieniem normalnego zużycia, oraz po rozliczeniu wszelkich opłat, o których mowa w art. 53d ust. 1.

Członek służby zagranicznej, któremu przydzielono lokal mieszkalny, o którym mowa w art. 53b ust. 1 pkt 1, pokrywa koszty energii elektrycznej i gazu, wykorzystywanych na potrzeby gospodarstwa domowego, w tym koszty klimatyzacji lokalu. Koszty utrzymania oraz eksploatacji ogrodu, obiektów budowlanych oraz małej architektury przekazanych do indywidualnego używania wraz z lokalem mieszkalnym pokrywa członek służby zagranicznej, z wyjątkiem ambasadora i stałego przedstawiciela Rzeczypospolitej Polskiej przy organizacji międzynarodowej, którzy kierują przedstawicielstwami dyplomatycznymi, oraz kierownika konsulatu generalnego, konsulatu, wicekonsulatu albo agencji konsularnej.

Pracodawca pokrywa koszty:

- jeżeli jest obowiązany do ich ponoszenia.

W odniesieniu do lokali przydzielonych ambasadorowi i stałemu przedstawicielowi Rzeczypospolitej Polskiej przy organizacji międzynarodowej, którzy kierują przedstawicielstwami dyplomatycznymi, pracodawca pokrywa koszty energii elektrycznej wykorzystywanej na potrzeby powierzchni reprezentacyjnej jedynie wówczas, gdy powierzchnia ta nie jest wykorzystywana przez członków służby zagranicznej na potrzeby gospodarstwa domowego.

Członkowi służby zagranicznej przysługuje zwrot kosztów leczenia, obejmujących w szczególności:

Członkowi służby zagranicznej oraz członkom jego rodziny przebywającym z nim na stałe w państwie przyjmującym, którzy są uprawnieni do świadczeń opieki zdrowotnej przysługujących ubezpieczonemu, zgodnie z przepisami o koordynacji, na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, przysługuje wyłącznie zwrot kosztów leczenia, które zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie przyjmującym nie są pokrywane przez instytucję zagraniczną, na której koszt są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej, do wysokości i na zasadach określonych w ust. 1.

Zwrot kosztów leczenia małżonka nie przysługuje członkowi służby zagranicznej, jeżeli jego małżonek jest zatrudniony lub prowadzi działalność zarobkową, chyba że jest zatrudniony w placówce zagranicznej.

Jeżeli dostęp do usług medycznych odpowiadających podstawowym standardom przyjętym w Unii Europejskiej jest w państwie przyjmującym szczególnie utrudniony lub niemożliwy, to członkowi służby zagranicznej i członkom jego rodziny przebywającym z nim na stałe w państwie przyjmującym przysługuje zwrot kosztów leczenia poniesionych w innym państwie - po uzyskaniu zgody dyrektora generalnego służby zagranicznej.

Członkowi służby zagranicznej wykonującemu obowiązki w placówce zagranicznej, z którym w państwie przyjmującym przebywają na stałe członkowie rodziny, przysługuje:

Kierownikowi placówki zagranicznej świadczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przysługuje w wysokości 20 % dodatku zagranicznego.

Do osób z niepełnosprawnością, które są członkami rodziny członka służby zagranicznej, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące małoletnich członków rodziny członka służby zagranicznej.

Jeżeli członkowie służby zagranicznej będący małżeństwem wykonują obowiązki w tej samej placówce zagranicznej lub w różnych placówkach zagranicznych znajdujących się na terenie tej samej aglomeracji miejskiej, to uprawnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, przysługują jednemu z nich.

Dyrektor generalny służby zagranicznej ustala, w drodze decyzji, listę przedszkoli bazowych oraz szkół bazowych typu podstawowego lub średniego dla dzieci członków służby zagranicznej, które przebywają z nimi na stałe w państwie przyjmującym, kierując się potrzebą zapewnienia warunków kształcenia dzieci członków służby zagranicznej porównywalnych do warunków zapewnianych dzieciom członków korpusu dyplomatyczno-konsularnego innych państw Unii Europejskiej w państwie przyjmującym.

Dyrektor generalny służby zagranicznej, na wniosek członka służby zagranicznej, może wyznaczyć dla niego inną szkołę lub inne przedszkole i określić dla niego indywidualne zasady pokrywania opłat z tytułu obowiązkowego przygotowania przedszkolnego lub opłat za naukę jego dzieci - w uzasadnionych indywidualnych przypadkach, a w szczególności w przypadku niepełnosprawności dziecka lub konieczności realizacji innych szczególnych potrzeb członka służby zagranicznej lub jego dzieci, których nie zapewniają przedszkole bazowe lub szkoła bazowa wyznaczone przez dyrektora generalnego służby zagranicznej.

Członkowi służby zagranicznej wykonującemu obowiązki w placówce zagranicznej przysługuje:

Uprawnienie do zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, przysługuje również małżonkowi członka służby zagranicznej przebywającemu z nim na stałe w państwie przyjmującym w razie zgonu któregoś z rodziców tego małżonka.

W przypadku zgonu członka służby zagranicznej wykonującego obowiązki w placówce zagranicznej członkom jego rodziny przebywającym z nim na stałe w państwie przyjmującym zapewnia się:

W przypadku zgonu członka służby zagranicznej wykonującego obowiązki w placówce zagranicznej zwrot kosztów przewozu do kraju jego zwłok lub szczątków ludzkich przysługuje osobom uprawnionym do dokonania pochówku zgodnie z ustawą z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych   (Dz. U. z 2024 r. poz. 576).

Członkowi służby zagranicznej wykonującemu obowiązki w placówce zagranicznej o podwyższonym stopniu zagrożenia bezpieczeństwa w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie ust. 3, przebywającemu w państwie, w którym ta placówka zagraniczna ma siedzibę, przysługują dodatkowe uprawnienia w postaci:

Pracownikowi zatrudnionemu w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych w przypadku podróży służbowej do kraju, w którym znajduje się placówka zagraniczna o najwyższym stopniu zagrożenia bezpieczeństwa, przysługuje zwiększona dieta w wysokości 200 % kwoty określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia, stopnie zagrożenia bezpieczeństwa placówek zagranicznych oraz liczbę dni urlopu dodatkowego i wysokość dodatku specjalnego, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, przysługujące w zależności od stopnia zagrożenia bezpieczeństwa placówki zagranicznej, kierując się potrzebą:

Przyporządkowania placówek zagranicznych do stopni zagrożenia bezpieczeństwa dokonuje, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw zagranicznych po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji Wywiadu.